Κάποια στιγμή, οι παριστάμενοι, νομισαν οτι ο Πρεζβης έκλασε (και σ'αυτο φίλοι μου, σ΄αυτη τη φαντασιωση, μαλλον έπαιξε ρόλο η λαγνεία που πάντα ενιωθαν για το μπεθαμένο. Ειχαν αναγκη να δουν ξανα το Μπρεζβη ζωντανό - η έστω, να κλάνει).

Και σήκωσαν το καπάκι οι ΑΡΔικειμενικοί, και αρχισαν να ρουφάν αρειμανίως.
Κι αφου τους πήραν τα ντουμάνια, απ τη μπολλή θολούρα, έβγαλαν τα σημερινά τα πρωτοσέλιδα.

Και έγραψαν και άρθρα, και σχόλια, και βγήκαν και σ' όλες τις εκμπομπές, βραδυνές, μεσημεριανές και μεταμεσονύκτιες, ανίκανοι πια να ελεγξουν τη χαρά και τις παρορμήσεις που γεννησε το (αμφιλεγόμενο κιολας..) γεγονότο οτι ο Πρεζβης πέρδεται.