ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ SPORTDAY

EΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΠΡΑΣΙΝΗ"

(καλά, με σας γελάει το συμπαν..εδω εσείς συνήθως με μας σκοράρετε ολόκληρα ημίχρονα η και ολόκληρους αγώνες σχεδόν αποκλειστικά με βολές, και παλι δεν παραδεχεστε τίποτα, και σας πειραξαν τα τελευταία 4 λεπτά χτες;;;)

Όπως καταλαβαίνεται φίλοι μου, μιλάμε για ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα ιερό και όσιο.
Και καλά, θα αναρωτηθεί κάποιος: Λές τέτοια πράματα για τους ανθρώπους, για έναν αγώνα που μπορεί και να συνέβησαν διαιτητικές αδικίες, απλά και μόνο επειδή εσύ διαφωνείς;

Όχι, θα πω εγώ. ΕΙΝΑΙ ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΟΙ και ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΙ, ΨΕΥΤΕΣ, ΓΚΑΙΜΠΕΛΙΣΚΟΙ, ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ και ΑΓΑΠΗΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΒΑΖΕΛΟΥ γιατί όποτε η κουβέντα (επί τόσα χρόνια, και σήμερα) πήγαινε ή πάει στις κατ’ εξακολούθησιν διαιτητικές σφαγές εις βάρος του Θρύλου (όχι ότι στην Ευρώπη δεν είχανε αβάντες, αλλά δεν είναι του παρόντος) στις εγχώριες διοργανώσεις, το γυρίζουν στο τσάμικο η το καλαματιανό, ώσπου να εναγκαλιστούν ξανά τον εξασφύριχτρο και να συνεχίσουν το διαχρονικό τους αμαρτωλό χορό στο ημίφως και υπο τις μουσικές επιλογές του Σωλήνα.

Τόσα χρόνια, δεν είδαν, δεν άκουσαν τίποτα, η αν ζόριζε λίγο το πράμα σου πέταγαν κάποια από τα πιο μυθικά επιχειρήματα που εχει σκεφτεί ποτέ κατίνα πάνω σε τούτο τον πλανήτη.
ΟΛΟΙ. Ανεξαιρέτως.
Ακόμα χειρότερα όσοι στα εύκολα το παίζουν «φίλοι» (γλείφτες θα έλεγα εγώ).

Σαν τώρα θυμάμαι (αυτά, καρφώνονται στη μνήμη σου και σε προσδιορίζουν όχι μόνο σα γαύρο, αλλά και σαν άνθρωπο) το Βαγγελη τον Ιωάννου (ναι ρε, το «γάυρο» για πολλούς» αφελείς) στον πιο επικό τελικό (που φυσικά και τον κέρδισε η πιο επική ομάδα) της Ιστορίας της Ευρωλίγκας, ακόμα και στη διάρκεια αυτής της ΜΟΝΑΔΙΚΗ και ΟΛΟΔΙΚΗΣ ΤΟΥ στιγμής του Θρύλου, να προσπαθεί να περισώσει το γόητρο του «βρωμιάρη» (κατά την 7η Τεχνη, τον Τομμυ το Λι το Τζόουνς –και, φυσικά, εμένα):
«Παρακολουθούμε έναν φανταστικό τελικό, που βέβαια θα μπορούσε να είναι μεταξύ δυο ελληνικών ομάδων, αλλά οι διαιτητές στον χτεσινό ημιτελικό είχαν άλλη άποψη».

Χωρίς ντροπή, χωρίς μέτρο, όταν είναι να υποκλιθούν στο «μεγαλείο» του εξασφύριχτρου, κλίνουν ευλαβικά το γόνυ, ενώ όταν είναι να σταθούν όρθιοι, όπως απαιτεί αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «λειτούργημα» απέναντι στην αλήθεια, άμα αυτό συμβαίνει να «σπιλώνει" το λαχανόλευκο μεγαλείο του ζελέ, κι ακόμα χειρότερα να δικαιώνει το Θρύλο, τότε , φυσικά, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Μπορείτε να αγαπιόσαστε άφοβα με το ζελέ, τον κατά την 7η Τεχνη, τον Τομμυ το Λι το Τζόουνς και εμένα, «βρωμιάρη».
Είπαμε, η ιστορία είναι αδυσώπητα δίκαιη. Θα σας βάλει εκεί που σας αξίζει. Και μείς από δώ θα κάνουμε ό,τι μπορούμε γι αυτό.
Αλλά αμείλικτος είναι κι ο τροχός, που γυρίζει…

Σαν επιμύθιο, ηθικόν δίδαγμα ή όπως αλλιώς θέλει ας το πει κανείς, επέλεξα το παρακάτω απόσπασμα, από άρθρο του Σπύρου του Καβαλλιεράτου.
Ναι, από του Σπύρου του Καβαλλιεράτου:
«Με το... έτσι θέλω από τους διαιτητές έχασε και ο Παναθηναϊκός, που κατέληξε στην 3η θέση, αλλά αυτό ελάχιστα τον απασχολεί»

Μα τι σας ποτίζουν και σας πιάνει τέτοια κωλογοδιάρροια αμα μιλάτε για το ζελέ ρε;;;;