ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΤΕ...
Τώρα λέω όμως πως τα πράγματα έγιναν ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ. Συνεπώς, ήταν ο ιδανικός τρόπος να νικήσουμε το ζελέ χτες. Για πολλούς και διάφορους λόγους που θα συζητήσουμε καλύτερα σε προσεχές μπασκετικό άρθρο.
Μετά το ματς, για να χαλαρωσω λίγο απ την ένταση, εκλεισα τηλεοράσεις ιντερνετ, τα πάντα.
Ξαναμπήκα αργά το βράδυ, κι έπεσα πάνω στη γνωστή και θρυλική πια φωτογραφία.
Μόλις συνειδητοποίησα τι παίχτηκε, ένιωσα τη γαύρικη ψυχή μου να ξεχειλίζει από περηφάνεια και ικανοποίηση.
Για τη φωτογραφία, δεν θέλω να πω πολλά, τα λέει όλα από μόνη της.
Θέλω να πω όμως δυο λόγια με αφορμή αυτή.
Ολη τη χρονιά, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ υπήρξε αρκετή γκρίνια. Νομίζω ότι δεν έφτασε σε σημείο να κάνει ζημιά σε καμία ομάδα, αν και αυτό είναι συζητήσιμο.
Γκρίνια που έχει να κάνει κυρίως με συμπάθειες και αντιπάθειες σχετικές με πρόσωπα και διαφωνίες σχετικές με επιλογές ή πολιτικές των διοικήσεων των δύο ομάδων. Και γύρω από αυτά, και με αφορμή αυτά, ξεκίνησε πάλι μια διχόνοια στις τάξεις του κόσμου της ομάδας, άλλοι «Μαρινακικοι», άλλοι απέναντι, άλλοι «Αγγελοπουλικοί», άλλοι εναντίον τους. Και άλλοι «ποδοσφαιρικοί», άλλοι «μπασκετικοί».
Συγγνώμη, αλλά αυτά είναι μαλακίες.
Κοιτάχτε λίγο τη φωτό, και ξεχάστε τα όλα. Αφήστε τα όλα στην άκρη, γιατι μπροστά μας έχουμε πολλές χαρές, και μεγάλες προκλήσεις.
Είναι λάθος, δεν είναι γαύρικο, κάποιοι να ευνουχίζουν τη χαρά και τα συναισθήματά τους για την ομάδα απέχοντας για ασήμαντες και ανούσιες αφορμές.
Και είναι ακόμα μεγαλύτερο το λάθος όταν όχι μόνο απέχουν, αλλά με κάποιο τρόπο μπαίνουν και απέναντι.
Ειμαστε όλοι γαύροι μάγκες. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. ΕΙΜΑΣΤΕ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
Αυτό, ζήστε το. Ζήστε το έτσι κι αλλιώς, όπως οι λίγο παλιότεροι το ζήσαμε (και δεν το άλλάζουμε με τιποτα) και κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες για το Σύλλογο.
Αλλά η συγκυρία είναι μοναδική στην Ιστορία μας. Ζήστε το αυτό, απολαύστε το. Μην το δηλητηριάζετε με ανούσια, η έστω δευτερεύουσας σημασίας, ζητήματα.
Τι δείχνει η φωτογραφία; Τρεις νέους ανθρώπους, που ηγούνται των δυο μεγαλύτερων τμημάτων του Συλλόγου, ΓΑΥΡΟΥΣ, να πανηγυρίζουν αγκαλιά όπως εμείς στις εξέδρες,. Και τα τμήματα αυτά, τα έχουν στον αφρό. Χωρίς αβάντες. Χωρίς κλεψιές. Χωρίς να ζητιανεύουν απ την Πολιτεία, η να επιβάλλουν σε αυτή να τους παράσχει, οσα χρειάζονται για να επιβιώσουν τη στιγμή που ψυχορραγούν: γιατί αυτό συμβαίνει, ψυχορραγούν τη στιγμή που εμείς μεγαλουργούμε.
Κοιτάζω τη φωτογραφία, και νιώθω περηφάνεια. Αλλά και σιγουριά. Η πεποίθησή μου ότι Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΛΑ ΧΕΡΙΑ, γίνεται πιο ισχυρή.
Και εννοείται ότι η παραπάνω πεποιθηση περιλαμβάνει τη διοικηση του Ερασιτέχνη, την «7» δηλαδή. Και πως αλλιώς όταν πάνε όλα τα τμήματα από τελικό σε τελικό, κι από κούπα σε κούπα…
Λέω λοιπόν, μην ασχολούμαστε άλλο με τα μικρά. Ας συνταχθούμε μαζί τους, όπως μπορεί ο καθένας, για το καλό του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ.
Εγώ είμαι πεπεισμένος, ότι όλοι που διοικούν κάθε τμήμα του Συλλόγου θέλουν το καλό του Ολυμπιακού. Κι αυτό μου αρκεί μάγκες.
ΥΓ.: Τι ακριβως ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ;
(α ρε γίγαντα Τάκαρε)
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Καλημεριζω τ΄αδελφια.
Για τη φωτο, την εχω περιγραψει. Κοιταζω τωρα προσεκτικα τη γροθια του Μαρινακη: τεραστια, σφιγμενη, ετοιμη να γκρεμισει πορτα, να τσακισει τραπεζι! Θυμιζει, με το ΣΦΡΙΓΟΣ της, καποιο ΑΛΛΟ ΟΡΓΑΝΟ του αντρικου σωματος...Προτεινω να γινει ειδικη, ΄΄γαυρικη΄΄, εμπνευσμενη και αισθητικα αρτια συνθεση, για μπροστινο μερος σε μπλουζακι( για τη γροθια μιλαω, ρε!... ). Οποιες αλλες ιδεες, καλοδεχουμενες!
Γυριζω τωρα στο χθεσινο με τη Ρεαλ. Δεν ξερω φυσικα το πώς θαρθουν τα πραγματα στους μεταξυ μας αγωνες, αλλα εχω να ΄πω τουτο: Ειδα ολο το παιχνιδι πολυ προσεκτικα και αυτο που εγω εισεπραξα ειναι οτι η Ρεαλ την ΄΄πατησε΄΄. ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΧΑΣΕΙ. Κατεβηκε ομως στο παιχνιδι πολυ χαλαρα, ψιλοσνομπαροντας την Ζαλγκιρις και με το σκεφτικο οτι ΄΄ενταξει, μωρε, θα το παρουμε το ματσακι ουτως ή αλλως...Έ, κι΄αμα ΄δουμε οτι δυσκολευει καπως στο δρομο, θα σφιχτουμε λιγο και θα το φερουμε στα μετρα μας, εστω και με μικρη διαφορα...΄΄. Ή καπως ετσι... Η γνωστη με αλλα λογια σε ολους ιστορια του ΙΣΧΥΡΟΥ με τον ΑΔΥΝΑΜΟ και μαλιστα οταν εχουν κριθει ηδη τα παντα, ως προς τη συμμετοχη στους οκτω. Η Ζαλγκιρις ομως, ειχε ΑΛΛΗ γνωμη... Ειχε αποφασισει να ΧΤΥΠΗΣΕΙ τον αγωνα. Να επαληθευσει τον μυθο του Δαβιδ με τον Γολιαθ... Απο πολυ μπασκετικη χωρα, ΕΠΕΔΙΩΚΕ ΒΡΟΝΤΕΡΟ ΚΑΙ ΕΝΔΟΞΟ ΦΙΝΑΛΕ...΄΄Κρατουσε΄΄ καλα στον αγωνα, πιεζε τη Ρεαλ, ο κοσμος της ( κοσμος με υψηλου επιπεδου μπασκετικη κουλτουρα ) ζεσταινοτανε σιγα - σιγα, και αρχισε να πιστευει στη νικη...Απο την αλλη, η Ρεαλ εβλεπε σταδιακα οτι το πραγμα δεν ηταν ο σχεδον ΄΄περιπατος΄΄ που περιμενε, εσμιξε τα φρυδια, ερριξε οπλα στο τραπεζι δυναμωνοντας τις προσπαθειες της, αλλα οι Λιθουανοι ειχαν προσθεσει πια στο παιχνιδι τους και στοιχεια ΗΡΩΙΣΜΟΥ, εθνικης περηφανιας ( χωρις υπερβολη ). Το αποτελεσμα λοιπον, ηλθε φυσιολογικα. Το κυριοτερο επιχειρημα υπερ της αποψης οτι η Ρεαλ ΔΕΝ ΔΙΑΛΕΞΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟ αλλ΄ απλως την ΄΄πατησε΄΄, ειναι ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΤΟ BODY LANGUAGE ΤΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΤΗΣ, ΟΣΟ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΒΑΙΝΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΝΑ ΤΟΥ ΄΄ΒΓΑΙΝΕΙ΄΄: Η ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ. Και η γλωσσα του σωματος λεει παντα αληθεια, δεν κουμανταρεται, εκτος αν εισαι φακιρης... Το ιδιο εκδηλωτικο της στενοχωριας του και το προσωπο του Φερναντεθ ( αλλα και συμπαικτων του ) στον παγκο, σε καποια στιγμη προς το τελος. Κλεινω με τις δυσθυμες δηλωσεις του ιδιου παιχτη στα ΜΜΕ, μετα το τελος του αγωνα: ΄΄Το αποτελεσμα ηταν ντροπη για΄μας! Τωρα πια, ολα ειναι στο χερι μας...΄΄. Τί χρειαν συνεπως εχωμεν αλλων μαρτυρων;
Υ. Γ. Θα τα ξαναπουμε σε λιγες μερες. Ναστε ολοι καλα!
Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για την ήττα της Ρεάλ. Εμείς δεν μπορούμε να αποδείξουμε κάτι, παρά μόνο να κάνουμε εικασίες με το φτωχό μας μυαλό. Δύο είναι οι βασικοί άξονες. Ή το έκανε συνειδητά ή όχι. Αν το έκανε συνειδητά τότε αυτόματα σημαίνει ότι διάλεξε αντίπαλο. Το ερώτημα είναι γιατί. Οι πιο πολλοί θα πουν επειδή δεν ήθελε τον βάζελο. Ήδη οι εφημερίδες έχουν ξεσαλώσει. Εσάς σας μοιάζει φυσιολογικό αυτό το πράγμα; Εμένα πάντως όχι. Ας μου πει κάποιος 1-2 επιχειρήματα πάνω σ' αυτό και το κουβεντιάζουμε. Αλλά πολύ αμφιβάλλω αν θα βρει επιχειρήματα. Παράλληλα, ήξερε ότι αν προκριθεί στο final 4 θα αντιμετωπίσει την Μπάρτσα. Τότε γιατί το έκανε λοιπόν; Η γνώμη μου είναι ότι ήθελε να παίξει απέναντι στον Ολυμπιακό με περισσότερες πιθανότητες απ' ό, τι αν τον αντιμετώπιζε σε έναν μόνο αγώνα σε ουδέτερο έδαφος. Κάτι πολύ φυσικό. Έτσι, αν περάσει θα αυξήσει τις πιθανότητές της κατακόρυφα. Ρίσκο που μένει να δούμε αν θα έχει αποτέλεσμα. Η ιστορία διδάσκει ότι οι περισσότερες ομάδες το πληρώνουν. Όχι πάντα όμως... Το άλλο σενάριο λέει ότι έχασε χωρίς να το θέλει. Συγκυριακό; Άγχος; Ποιος ξέρει... Πάντως, η γνώμη μου είναι ότι έχασε επίτηδες για να έχει περισσότερες πιθανότητες τώρα. Ό, τι και να ισχύει, οι παίκτες μας καλούνται να βγάλουν ψυχισμό και εγωισμό. Το μόνο σίγουρο της υπόθεσης είναι ότι η ευρωλίγκα έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Είναι ανήκουστο να μην βάζει τα παιχνίδια ίδιες ώρες. Η υπόθεση σηκώνει μέχρι και επίσημη καταγγελία. Όχι τώρα όμως γιατί δε θα μας βοηθήσει ψυχολογικά. Μετά τα πλέι οφ, όποια κι αν είναι η έκβαση. Όχι για να κερδίσουμε κάτι αλλά για να τους ξεμπροστιάσουμε. Καλή επιτυχία στην ομάδα μας.
Και εγώ με τη σειρά μου πιστεύω πως η Ρεάλ μας επέλεξε, και μας επέλεξε για τους λόγους που αναφέρει ο Νίκος Γόδας παραπάνω, μας θέλει σε αναμετρήσεις σε σειρά με βάθος θεωρώντας πως μπορούν να τις διαχειριστούν καλύτερα και λόγω έδρας και λόγω άλλων συγκυριών αν στραβώσει κάτι σε ένα μεμονωμένο παιχνίδι της σειράς και όχι σε μια αναμέτρηση χωρίς αύριο, κακά τα ψέματα ο ορισμός του αγώνα της Ρεάλ μια μέρα μετά από των υπολοίπων δείχνει τεράστια εύνοια την οποία θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και στη σειρά που θα ακολουθήσει.
Η παράμετρος της επιλογής αντιπάλου από την Ρεάλ είναι και δίκοπο μαχαίρι, Η πίεση του φαβορί (γιατί φαβορί θα είναι η Ρεάλ λόγω πλεονεκτήματος έδρας) πολλαπλασιάζεται όταν το αουτσάιντερ είναι δικής του επιλογής και η πρόκριση αποτελεί μονόδρομο, μπορούμε να τους κάνουμε κηδεία που θα το φυσάνε και δεν θα κρυώνει...
Όσον αφορά τον προχθεσινό αγώνα η νίκη και ο τρόπος που ήρθε ήταν βάλσαμο για την ψυχολογία της ομάδας, μια ακόμα ήττα θα έκανε ζημιά σε όλους τους τομείς, αυτό που θα πρέπει να διαχειρίζεται καλύτερα η ομάδα στους αγώνες με τον βάζελο είναι τα ξεσπάσματα της που δεν τα καρπώνεται με μεγάλες διαφορές ή δεν διατηρεί για πολύ τις μικρότερες, πολλοί αγώνες που θα μπορούσαν να τελειώσουν θριαμβευτικά κερδήθηκαν με την ψυχή στο στόμα ή χάθηκαν στο τέλος...
Θετικό το οτι ο Μπαρτζώκας ξεκίνησε με νίκη τις πρώτες αναμετρήσεις με τον πρωτάρη Αλβέρτη, θετικό το ότι ο Σπανούλης ξόρκισε τον κακό του δαίμονα Γκιστ με τον πιο εμφατικό τρόπο και ακόμα πιο θετικό που οι Μάντζαρης και Σλού αρχίζουν και παίζουν πια ως ηγέτες...
Φαντάζεστε να παίζαμε τώρα και με Λό ή με έναν αντάξιο αντικαταστάτη του;
Όσον αφορά την απίστευτη φωτό των προέδρων μας εμένα προσωπικά με γέμισε πιο πολύ και από 100 μεταγραφές αεροδρομίου, κάτι σαν κατάκτηση κούπας ήταν!
Η φωτογραφία εξηγεί πάρα πολλά για όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα και μας κάνει όλους να ονειρευόμαστε περισσότερα...
Η σειρά της φασίστριας τώρα.
Από τις φώτο και το κείμενο αποδεικνύεται ότι οι μόνοι που μπορούν να βλάψουν το Σύλλογο είναι εμείς οι ίδιοι αν γυρίσουμε και βγάλουμε τα μάτια μας.
Γι' αυτό ΓΡΟΘΙΑ!
Υ.Γ. Το πουτανάκι διάλεξε αντίπαλο σήμερα ε; Α, ρε πουτάνα Ρούντυ δε βάζεις μυαλό, ε; Δε σου έχουν πει για τον πριαπισμό που παθαίνει ο Σπαν όταν βλέπει ισπανικές ομάδες, δεν τον ένιωσες αρκετά βαθιά πέρσι;
Γνώμη μου, αν περάσουμε το συνεταιράκι του μπασκετικού βάζελου δε χρειάζεται να γίνει καν φάιναλ φορ (πώς λέγαμε πέρσι αν περάσουμε τελικό μην κατεβείτε;).