Αλλά, ας πάρουμε λίγο τα πράγματα απ την αρχή.
Τι βλέπαμε απ το βάζελο μέχρι τα ματς με Τοτεναμ και μετα τρεις μέρες στο ματς με μας;
Μια ομάδα που σερνότανε μέσα στο γήπεδο (ακόμα και μετά την έλευση του …σαμάνου εκ Νοτίου Αμερικής-η Αιγαλέω, όπως το βλέπει κανείς- κι ας αποθεώνανε τα ΑΡΔακια: εγώ αυτά τα άκουγα βερεσέ) και προκαλούσε τον οίκτο ακόμα και στους πιο φανατικούς βάζελους. Στο διάστημα που προηγήθηκε της …φανταστικής εβδομάδας, ο ζελές έπαιξε με Μαριμπορ και Πανιώνιο. Με τους παραπληγικούς Σλοβένους, κι ενώ αυτοί έπαιζαν και με 10 παίχτες για ένα ημίχρονο, χρειάστηκε τη σκανδαλώδη εύνοια του διαιτητή και δυο μουφα πέναλτυ για να επικρατήσει. Οι παραπληγικοί Σλοβένοι, ακόμα και με 10 όταν έπαιζαν, στοιχειωδώς  καλά άμα άλλαζαν τη μπάλα, έφταναν με δυο τρεις πάσες εύκολα έξω η μέσα στην περιοχή του ζέλα.

Με το νιονιο, ο βαζελος νίκησε 2-0 παίζοντας στην κόντρα, κι ενώ γενικά ο νιονιος τον είχε κλείσει στο μισό γήπεδο (ναι, ο νιονιος του «δικού μας» Ελευθερόπουλου ήταν πολύ λαρτζ σε αυτό το ματς, αντιθέτως με χτες στο ματς με μας που κρέμασε και τους 11 απ τα δοκάρια του τερματός του. Αλλά αυτό, είναι άλλη συζήτηση).

Ακολουθεί το ματς με την Τότεναμ, όπου, υπό βροχή, ο ζελές ανταποκρίνεται εκπληκτικά στο Physical game των Άγγλων (οι Αγγλικές είναι οι πιο Physical ομάδες από όλες σ’ αυτό τον πλανήτη).

Στο ημίχρονο δε, οι ρόλοι αντιστρέφονται τελείως, και μια ομάδα μέχρι πρότινος γεμάτη από αργοκαρούτες και φθισικούς,  που βλέποντας την ακόμα και από την τηλεόραση είχες έντονη μια φοβία ότι θα κολλήσεις και συ φυματίωση και φόραγες καλού κακού τη μάσκα που έχεις για να μην κολλήσεις Η1Ν1, μετατρέπει μια καλή Αγγλική ομάδα, σε ένα σύνολο από αργοκαρούτες και φθισικούς. Επιθετικοί, μέσοι και αμυντικοί των Αγγλων, δεν μπορούν με τίποτα να ακολουθήσουν τον ρυθμό που επιβάλλει ο…Βιτόλο, ο…Λάζαρος και ο…Μαυρίας.

Κι αυτά περί «το παράτησε το ματς η Τοτεναμ, την ενδιέφερε περισσότερο το επικείμενο ματς με την Εβερτον για την Πρεμιερ Λιγκ, εγώ τα ακούω κι αυτά βερεσέ. Αλοίμονο τώρα, αν υπάρχει ομάδα στον κόσμο, και δη Αγγλική, που να αποδέχεται την πιθανότητα να μείνει έξω από μια ευρωπαϊκή διοργάνωση και να παίξει αυτή την προοπτική στα ζάρια επειδή έχει ματς για το πρωτάθλημα την Κυριακή. Πόσο μάλλον όταν όλοι ξέρουμε πως οι Αγγλικές ομάδες μπορούν και παίζουν 2 και 3 ματς τη βδομάδα άνετα και με τον ίδιο εξοντωτικό ρυθμό.
Κι αν δεχτώ ότι έριξε λίγο την ταχύτητα η Τότεναμ, για να οφείλεται αυτό που είδα εγώ στις διαθέσεις και τις προθέσεις της Τοτεναμ, θα έπρεπε να βάλει τη νεκρά η αγγλική ομάδα. Ε, αυτά δε γίνονται. Απλά, δεν μπορούσαν με τίποτα να ακολουθήσουν το ρυθμό του αφιονισμένου βάζελου. Που ακόμα και όταν απ το ’80 περίπου χάνει με 3-1 (λόγω της αδιαμφισβήτητης διαφοράς ποιότητας, της τύχης και ενός γκόλ στην κόντρα) και δεν έχει καμία πιθανότητα για την πρόκριση, ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΗ. Βλέποντας τον δαιμονισμένο x-φθισικό Ζέκα να κυνηγάει σαν πιτμπουλ τη μπάλα σε κάθε σημείο του γηπέδου στο τέλος του αγώνα, εκτός απ το ότι εξεπλάγην, αναρωτήθηκα κατά πόσο είναι καλά στα  μυαλά τους, όταν ακολουθεί το μάτς της χρονιάς γι αυτούς, μετά ΑΠΟ ΜΟΛΙΣ ΔΥΟ μέρες στην ουσία, και ενώ μεσολαβεί και ένα ταξίδι για να γυρίσουν πίσω.
Και για να μην με πει κανείς μετά Βέροιας γαυροπροφήτη, αυτά τα έγραφα εδώ και μέρες:

http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/121210/petaei-o-bazelos-petaei-kai-kanei-kai-mpip-mpip

Και μετά από δυο μέρες, και τρεις άμα θέλετε, έρχεται το ντέρμπυ.
Όπου σε ένα πρώτο ημίχρονο, για να μην μακρηγορούμε, γενικά μοιρασμένο και χωρίς να κάνουμε καμία ιδιαίτερη εμφάνιση εμείς, προηγούμαστε με 1-2 απλά και μόνο γιατι η διαφορά στην ποιότητα, είναι χαώδης. Γιατί εμείς έχουμε σέντερ φορ πχ τον Ράφικ και οι ζελέδες το…Ντοτσέ.
Και πάμε τώρα στο β’. Τι βλέπουμε με μια πρόχειρη και πρώτη προσέγγιση; Την ομάδα να «περιμένει» το βάζελο, πράγμα για το οποίο άκουσε πολλά ο Ζ, αλλά θα δούμε παρακάτω κατά πόσο είναι όλα δικαιολογημένα.

Ηταν λάθος αυτό; Εγω θα πω, ότι κατ΄αρχάς δεν ήταν παράλογο.

Ο Ζ έχει στήσει την ομάδα φέτος, στα υψηλής επικινδυνότητας ματς να παίζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, κι αυτόν ξέρει καλύτερα η ομάδα. Και άσχετα με τις οπαδικές ιδεοληψίες τις δικες μας, ένα ματς με το βάζελο  στην έδρα του(του οποίου τη σημασία στο διάστημα που προηγήθηκε ο Ζ φαίνεται ότι έχει κατανοήσει πλήρως) με τίποτα ο Ζαρντιμ δεν θα το αντιμετωπίσει σαν ένα ματς με τον Πανθρακα στο Καραϊσκάκη, όσο κι αν ο Πανθρακας είναι καλύτερη ομάδα απ το βάζελο.
Επίσης, ο προπονητής δεν γίνεται να αγνοήσει το κλίμα ευφορίας και ανάτασης που υπάρχει στο βάζελο το πριν το ντέρμπυ διάστημα, όπως επίσης και το απίστευτο τρέξιμο που είδε σίγουρα κι αυτός στο ματς του ζελα με την Τοτεναμ. Οπότε, συνδυαστικά αυτά, που μπορεί να οδηγήσουν έναν προπονητή που θέλει να επικρατήσει στα σίγουρα απέναντι στον αιώνιο και ακατασχέτως τιτιβίζοντα και περί διαιτησίας ξεδιαντρόπως φαφλατίζοντα αντιπαλο; Στο εξής:
Προηγούμαι, ο ζελές θα προσπαθήσει αναπόφευκτα να επιτεθεί, άρα θα βρω πολλούς χώρους, που όσο περνάει η ώρα αυτοί θα γίνονται όλο και περισσότεροι, όλο και μεγαλύτεροι, μιας και ο βάζελος όλο και θα κουράζεται και δεν θα μπορεί να τους καλύψει με τίποτα. Και, όπως λέει κι ο γάτος, εκεί μετά το ’70, θα αρχίσω να τον ξηλώνω σαν τρύπια κάλτσα.

Αντιθέτως, τι βλέπαμε όσο περνούσε η ώρα; Το βάζελο ακούραστο ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΕΙΝΕΙ, ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΧΩΡΟΥΣ, απέναντι στην κατά τεκμήριο καλύτερη, και με διαφορά, ελληνική ομάδα, και την επίσης κατά τεκμήριο ομάδα με την καλυτερη φυσική κατάσταση στην ελλαδα. Υπενθυμίζω πως αυτή η ομάδα ανταποκρίθηκε επαρκέστατα σε έναν ομιλο στο Τς. Λ. με μια αγγλική, μια γερμανική και μια γαλλική ομάδα. Βλέπαμε τον βιονικό Χοσε Χολέμπας (που όντως δεν ήταν καλός σε αυτό το ματς) να μην μπορεί να κάνει καλά το…Χάρη το Μαυρία, ούτε στο, αναμφισβήτητα εμφατικής υπεροχής του Χοσέ, πεδίο του αθλητισμού και της δύναμης. Τους δε Ζέκα και Σισοκό, οι δικοί μας μέσοι, να μην μπορούν καν να πλησιάσουν, πόσο μάλλον να αγγίξουν και να μαρκάρουν. Κι ενώ ο Λουκάς ο Βύντρας εχει ανέβει στο κέντρο, και το εξάρι μας (κόμης Μοντεστό) έχει οπισθοχωρήσει εξω απ την περιοχή μας, τον βάζελο ΠΑΛΙ να έχει άπλετους χώρους.

Κι εδώ να σημειώσω μια τραγική αντίφαση, όσων κατηγόρησαν το Ζαρντιμ ότι περίμενε το βάζελο και ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΙΕΣΕ:
Πως γίνεται να περιμένεις κάποιον, κι αυτός να βρίσκει τόσους χώρους ταυτόχρονα και να είναι συνέχεια γύρω, η μέσα στην περιοχή σου; Και πόσο μάλλον, όταν η ομάδα του Ζαρντιμ αποφάσιζε να κλείσει τους χώρους σε Σαλκε, Αρσεναλ και Μονπελιέ, οι άλλοι έψαχναν μισό τετραγωνικό και δεν το έβρισκαν.

Αρα; Άρα εδώ επικράτησε φυσικά η ακατάσχετη ροπή του κόσμου μας να επικρίνει την ομάδα γενικά, και τη φετινή ομάδα ειδικότερα. Και τον Ζαρντίμ, ακόμα ειδικότερα.
Κι έτσι, τους διέφυγε κάτι προφανέστατο: Ότι ο βάζελος έβρισκε συνεχώς χώρους γιατί τους δημιουργούσε. Και γιατί εμείς, αναγκαστικά σε θέση άμυνας, δεν μπορούσαμε με τίποτα να καλύψουμε επειδή οι βάζελοι ήταν ένα βήμα μπροστά από μας, με αποτέλεσμα η αμυντική μας διάταξη να φαίνεται συνέχεια ξεχαρβαλωμένη.

Ο ΒΑΖΕΛΟΣ ΠΗΡΕ ΤΟ «Χ» ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΚΙΟΛΑΣ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕ. ΥΠΕΡΕΙΧΕ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.

Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται φυσιολογικά, μια ομάδα που μέχρι πρότινος σέρνονταν, να επικρατεί εμφατικά μέσα σε διάστημα 4 ημερών απέναντι στην Τοτεναμ και τον Ολυμπιακό, τότε, ας δούμε λίγο και τη συνέχεια.

Πριν πάμε στη συνέχεια, να πω εδώ κάτι γι αυτό που πολλοί οπαδοί μας, και ο τύπος μας, στάθηκε μετά το μάτς: Ότι τους αναστήσαμε, γιατι ήμασταν όχι μόνο κακοί, αλλά και αδιάφοροι και μπλαζέ στο συγκεκριμένο ματς.
Σίγουρα δεν ήμασταν καλοί. Αλλά ποιος φετινός Ολυμπιακός, ΟΣΟ ΚΑΚΟΣ ΚΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, είναι δυνατόν, υπό φυσιολογικές πάντα συνθήκες να φαίνεται τόσο υποδεέστερος ΤΟΥ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΥ ΦΕΤΙΝΟΥ ΖΕΛΑ;
Μετά, άντε να τα δεχτώ αυτά περι αδιαφορίας, υπεροψίας κλπ. Αυτά, θα ισχύσουν αν ισχύσουν μέχρι κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Όταν βλέπεις πως κινδυνεύεις να γίνεις ρόμπα, όταν βλέπεις ότι ο περίπατος μπορεί να εξελιχθεί σε δράμα, κάποια στιγμή, σαν παίχτης, θα αντιδράσεις. Αυτόματα, από ένστικτο, νομοτελειακά και αναπόφευκτα. Οι δικοί μας γιατί δεν αντιδράσανε; Γιατί είναι τόσο γραψαρχίδηδες; Όχι. Απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΝ και να παρακολουθήσουν τον μέχρι το ’94 δαιμονισμένο ρυθμό του βάζελου.

Πάμε τώρα και στη συνέχεια, κάνοντας κιόλας την παραδοχή άμα θέλετε, πως όλα αυτά είναι κακεντρεχείς σκέψεις και προβληματισμοί δικά μου.
Ο αναπάντεχα λοιπόν υπερηχητικός βάζελος, κι ενώ έχει μια βδομάδα γεμάτη να ξεκουραστεί (ενώ με μας δεν είχε ούτε τρεις μέρες) έχει αγώνα με την προτελευταία Βεροια.
ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ από κάθε άποψη γι αυτόν στη φετινή σαιζόν. Με διάχυτη την ευφορία και τη ψυχολογία στα ύψη, ερχόμενος από μια αναπάντεχα καλή εμφάνιση απέναντι στο αδιαφιλονίκητο φαβορί, και γενικά το momentum να δείχνει αρκετό να σώσει μια κατεστραμμένη χρονιά. Και αυτό που εκφράζει αυτό το momentum, για το βάζελο είναι αρκετό.
Τι συμβαίνει στη Βεροια; Τα ξέρετε.
Ο Βαζελος, χωρίς υπερβολή, σώζεται από 5αρα κι 6αρα από τύχη.
Δεν κάνει ούτε υποψία φάσης.
Γίνεται ερμαιο του Ιωάννου και του Ολαϊταν. Τους Σισοκοδες και τους Ζεκάδες τους γλεντάει στο κέντρο, χωρίς οίκτο, ο… Γεωργέας, σε ρόλο αμυντικού και δημιουργικου χαφ μαζι. Τον πυρηνοκίνητο…Μαυρία, τον κάνει γιουσουφάκι του ένας…Αμαραντίδης.
Κι ο κάθε ένας απ τους παίχτες του βάζελου, ξαφνικά, επανήλθε εκεί που τον ξέραμε.
Μάλλον, όχι εκεί. Σε ακόμα χειρότερο σημείο.

Κι όλα αυτά λοιπόν, είναι φυσιολογικά; Είναι για να πέφτουν απ τα σύννεφα οι ΑΡΔ;;;
Μπα… κάποιοι άλλοι πέσαν απ τα σύννεφα. Αυτά του καπνού που έβγαζαν τα θαυματουργά φυτά που καίγονταν μέσα στην καλύβα του σαμάνου…