Με το που το διάβασα, αυτόματα μου ρθε στο μυαλό μια πονεμένη ιστορία παιχτου που πέρασε απ τον Ολυμπιακό (σίγουρα αυτός που πόνεσε δεν ήταν ο Θρύλος) και αναρωτήθηκα: αλήθεια, εκείνη η ψυχή ο Λαμπρος τι γίνεται; Ναι, ο Λάμπρος ο Χούτος. Δε μπορεί να μην τον θυμάστε.
Θα μου πεις, και τι σχέση έχει ο Παναγιώτης μας με το το Χούτο; Ξέρω γω…έχει;

Αυτά είναι υποκειμενικές κρίσεις, αλλά μια ροπή προς μια «χουτιζουσα» συμπεριφορά (η οποία συνοψίζεται στο: εγώ είμαι ο γαμαουα ο  παιχταράουα και είστε όλοι σας γατάκια) νομίζω όλοι μπορούμε να την διακρίνουμε. Πότε έσκασες απ τα’ αυγό ρε Παναγιώτη που θα απαιτήσεις κιόλας να παίζεις στο Θρύλο ενώ ακόμα δεν πρόλαβες να ‘ρθεις; Εκτός κι αν αυτό, είναι περίπου αυτονόητο, επειδή για μια σαιζόν κατάφερες να διακριθείς στην Ξάνθη.

Εγώ νόμιζα πως δεν είναι καθόλου αυτονόητο, αλλά διαπίστωσα πως είναι σχεδόν αυτονόητο για όλους τους άλλους εκτός από μένα: Φιλάθλους της ομάδας και «φίλους» δημοσιογράφους (καλά, για τους «εχθρούς» δεν το συζητάω).

Διαπιστώνοντας την απίστευτη επιδοκιμασία («μπράβο στο παιδί!» «Καλά έκανε το παιδί!» «Μπράβο του, να πάει κάπου που θα παίζει!» κλπ κλπ) και αποδοχή που έτυχαν οι απαιτήσεις του Παναγιώτη μας, σκέφτηκα ότι έχουμε χάσει τη μπάλα τελείως. Θα  τη χάσαμε φαίνεται απ τα μάτια μας από κάνα τσαλιμάκι του  Βλαχοδήμου, ή καθώς περνάει τα ποδαρια ενναλάξ πάνω απ’ τη μπάλα αλα Κριστιάνο Ρονάλντο (Τιτικιές καμαρωτές τα λέω γω αυτά).

Δηλαδή, για να καταλάβω, από πότε «νομιμοποιείται» ένας απλά ταλαντούχος παίχτης που βλέπει, ΣΥΝΤΟΜΑ σε σχέση με το πότε εμφανίστηκε στο προσκήνιο, κάποιες απ τις άμεσες προσδοκίες του σε σχέση με το μέλλον του να πραγματώνονται (πχ να πάρει μεταγραφή ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ομάδα της Ελλάδας) να θέσει θέμα συνέχειάς του στην ομάδα, επειδή κατά την ούτε καν εξάμηνη παρουσία του στην ομάδα δεν χρησιμοποιείται (η, δεν χρησιμοποιείται όσο θα θελε αυτός και οι όψιμοι υποστηρικτές του);
Γιατί, η αποδοχή που έτυχε η κίνησή του αυτή, όχι μόνο νομιμοποίησε αυτή την κίνηση, αλλά κατέστησε και περίπου «άνομη» και «παράνομη» την στάση της ομάδας γενικά  και του προπονητή ειδικότερα απέναντι στον Πάνο μας. Και γω ειλικρινά, δεν βλέπω κανέναν ποδοσφαιρικό λόγο για όλα αυτά.

Δηλ, από πού ακριβώς προκύπτει ότι ο Βλαχοδήμος θα έπρεπε, αν όχι να παίζει βασικός, να παίζει περισσότερο στην ομάδα; Και έστω κι αν προέκυπτε ότι θα ‘πρεπε να χρησιμοποιείται περισσότερο, είναι λόγος αυτός να «απαιτήσει» να φύγει, κι ακόμα χειρότερα να επικροτήσουμε εμείς τις προθέσεις του;

Εγώ , σε κάθε περίπτωση, λέω όχι.
Απλά, νομίζω ότι πολλοί βρήκαν ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ να κράξουν την ομάδα και ειδικότερα τον προπονητή.
Αλλά εγώ, είμαι με τον προπονητή, ξεκάθαρα. Ότι είμαι πριν απ΄ όλα με την ομάδα, αυτό είναι πλεονασμός να το τονίσω.
Και δεν είμαι με τον προπονητή γιατί γενικά είμαι του δόγματος «ό,τι πει ο προπονητής», αλλά βάζοντας στο ζύγι την παρουσία του Ζαρντίμ σ’ αυτούς τους έξι μήνες στην ομάδα, ακόμα και με τα πιο αυστηρά κριτήρια, εγώ βγάζω θετικό πρόσημο. Και επίσης, δεν μπορώ ούτε ως υπόθεση να δεχτώ την από πολλούς εκπεφρασμένη πεποίθηση, πως ο προπονητής είναι εμπαθής απέναντι στον παίχτη.
Αυτά, δεν είναι σοβαρά πράματα. Τουλάχιστον όχι στο δικό μου σύμπαν.

Ισα ισα, που ο πρόσφατος αποκλεισμός του πχ για τον επαναληπτικό με την Παναχαϊκή του τακουνάκια (η σταγόνα που κατά πολλούς ξεχείλισε το ποτήρι) με προβλημάτισε ιδιαίτερα για το κατά πόσο τελικά αυτός ο παίχτης θα μπορέσει κάποια στιγμή να παίξει μπάλα ανάλογη με όσο υπόσχονται τα προσόντα του. Γιατί τέτοια έχει, αναμφισβήτητα.

Και η παραπάνω κίνηση του Ζαρντίμ, εμένα μου φάνηκε περισσότερο σαν καμπανάκι, και καθόλου σαν αποτέλεσμα εμπάθειας.
Γιατί εμείς, τον έχουμε δει ως αλλαγή κάνα δεκάλεπτο ας πούμε, η σε κάνα εύκολο ματσάκι βασικό. Ο προπονητής τον βλέπει κάθε μέρα, 5-6 ώρες την ημέρα.

Οπότε, Βλαχοδήμε, αμα θες να παίξεις μπάλα, βάλε κάτω το κεφάλι και δούλεψε.

Κανείς που άξιζε δεν πήγε χαμένος, και ειδικά σε αυτό τον Ολυμπιακό, μου φαίνεται πολύ απίθανο κάποιο ταλέντο, Έλληνας κιόλας, να φαγωθεί απ τη μαρμάγκα.
Η ποδοσφαιρική μαρμάγκα είναι κακιά και αδυσώπητη μεν, έχω την εντύπωση δίκαια δε.

Πρέπει λοιπόν να σκύψει το κεφάλι ο Βλαχοδήμος και να δει στα μάτια το Φετφατζίδη. Το ταλέντο που οι δύο πιο προπονητές από όλους τους προπονητές που περάσανε τα τελευταία πολλά χρόνια απ το Θρύλο, το έχουν αφήσει μόνιμη πικρή επίγευση στα χείλια των οπαδών.

Εμπάσηπεριπτώσει, Χρόνια Πολλά σύγγαυροι.
Και σε σας και στο Βλαχοδήμο.
Κι εύχομαι, ο Αη-Βασίλης να του φέρει, μαζί με το τρενάκι του, και λίγο μυαλό παραπάνω.