Φαίνεται πως την ίδια ψυχολογία και διάθεση απέναντι στην ομάδα, είχαν και οι περισσότεροι από όσους βρέθηκαν στο γήπεδο χτες, μιας και, όπως μου μετέφερε ο φίλος καθώς γύρισα με την μπουκάλα το κονιάκ παραμάσχαλα, σχεδόν όλο το γήπεδο, άμα τη λήξη του ημιχρόνου και καθώς η ομάδα κατευθύνονταν προς τα αποδυτήρια, ούτε λίγο ούτε πολύ, αποθέωσε τους παίχτες. «Δεν πειράζει» σκέφτηκα… «έτσι είμαστε εμείς οι γαύροι».

Πίνοντας μια γουλιά και περιμένοντας να αρχίσει το β’, λέω στο φίλο: Πάμε πάλι στοίχημα, για τα ποτά μετά; «Μέσα», μου λέει ο φίλος. «Εγώ λέω 6-0», είπε ο φίλος προφανώς φοβούμενος μη χάσει κι αυτό το στοίχημα. «5-0», του απάντησα. Κι όπως καταλαβαίνετε, το κέρδισα και αυτό το στοίχημα.

Και μετά το μάτς, κι αφού κέρναγε ο φίλος, πήγαμε για ποτάρες. Ήπιαμε ένα σκασμό και γύρισα στο σπίτι λιώμα.

Τώρα, θα αναρωτηθεί κανείς:
«Ρε φίλος, μήπως είσαι ακόμα λιώμα; Η μήπως είσαι λιώμα γενικώς, και ήσουνα και πριν πάς στο γήπεδο; Γιατί χτές η ομάδα στο γήπεδο ήταν άθλια στο ημίχρονο, και το σκόρ ήταν 0-0. Και με τη λήξη του ημιχρόνου, σχεδόν όλο το γήπεδο γιούχαρε τους παίχτες. Και μέχρι να γίνει το σκόρ 2-0 γύρω στο 85, ήμασταν όλοι στα κάρβουνα μη γίνει καμιά στραβή και έρθει κάνα ξου. Επίσης, κατά την αλλαγή του, ο «Παλτάδο» ξεφωνήθηκε αγρίως και το 3-0 έγινε περίπου στα χασομέρια».

Εγώ θα πώ, εξαρτάται τι πίνει, ποιος πίνει, και γιατί πίνει. Αλλά αυτά, καλύτερα να μας τα πεί ο Χανκ, παρέα με το γάτο τον Κλαρκ. Το θέμα εδώ, είναι άλλο. Και είναι μεγάλο.

Φαίνεται πως η γκρίνια και η μιζέρια, έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα σε πολλούς συγγαυρους, έχει φωλιάσει ανάμεσα στα καθίσματα του Ναού, όπως και ανάμεσα στα πλήκτρα των πληκτρολογίων μας.

Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσω πως εγώ χτές απλά ήθελα να κερδίσει η ομάδα, και να αποφύγουμε πιθανά παρατράγουδα που πάντα ελλοχεύουν αυτές τις μέρες. Πρώτα και κύρια αυτό.

Επίσης, δεν θα το παίξω Ολυμπιακάρας, και δεν θα θέσω το αυτονόητο ερώτημα «γιατί πάμε στο γήπεδο». Όμως, να ξεκαθαρίσω ότι σε καμία περίπτωση εγώ δεν δέχομαι το «οπαδος-πελάτης απαιτών καλό θέαμα-ωσαν να παρακολουθεί κάποια εντεχνον θεατρικήν παράστασην» όταν μιλάω για οπαδούς, όταν μιλάω για γαύρους.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως εμένα το όνειρό μου είναι βλέπω την ομάδα να σέρνεται και να την αποθεώνω. Αλλά όλα αυτά είναι προσωπικές απόψεις και πεποιθήσεις, και δεν είναι υποχρεωμένος κανένας να τις ενστερνιστεί.

Όμως, και προσπερνώντας το ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ για μένα του να γιουχάρεις την ομάδα (ΥΠΟ ΟΠΟΕΣΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ), ΕΙΔΙΚΑ όταν η ομάδα έχει περισσότερο ανάγκη τη στήριξη, ας πάω τη μπάλα στο γήπεδο όσων γιούχαραν: Ήταν η ομάδα χτές στο πρώτο ημίχρονο για γιούχα, έστω και με τους δικούς σας όρους;
Αν το σκόρ ήταν 3-0 (και κέρδιζα και γω το υποθετικό στοίχημα) η αίσθηση και η διάθεση απέναντι στην ομάδα θα ήταν η ίδια; Η ομάδα θα ήταν το ίδιο «άθλια» όπως εισέπραξα χτες στο γήπεδο, και μετά στα διάφορα site και ραδιόφωνα;

Θα μου πεις, με υποθετικά αποτελέσματα και υποθετικά στοιχήματα, δεν γίνεται δουλειά ρε φίλος. Θα συμφωνήσω, αλλά θα πώ επίσης πως δεν γίνεται δουλειά να κριτικάρουμε την ομάδα πάντα εκ του αποτελέσματος. Η δεν θα μπορούσε να είναι 3-0 στο ημίχρονο, με την κεφαλιά που έβγαλε εξ επαφής ο τέρμας, τη φάση που δεν πρόλαβε για μια τρίχα της ξυρισμένης του κεφάλας να σπρώξει τη μπάλα μέσα ο Τζεμπούρ και το τετ-α-τετ που έχασε μετά την εκπληκτική μπαλιά του Γκρέκο ο ίδιος, χωρίς να αναφέρω άλλες φάσεις;

Θέλω να πω, είναι δίκαιο, είναι σωστό, να γιουχάρεται και να απαξιώνεται η ομάδα, ο προπονητής και η διοίκηση, επειδή για κάποιους λόγους που έγκεινται κυρίως στην προσωπική  και στιγμιαία συμπεριφορά κάποιων συγκεκριμένων παιχτών μέσα στο ματς και ανεξάρτητα απ τη συνολική προσπάθεια της ομάδας, το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που θα μπορούσε κάλλιστα, και σίγουρα όχι μεταφυσικά, να είναι; Το σημαντικό για μένα, είναι αν η ομάδα έκανε πράγματα μέσα στο γήπεδο, και κυρίως άμα δημιούργησε ορθολογικά, «ποδοσφαιρικά», τις προϋποθέσεις να σκοράρει. Και αυτό χτές η ομάδα το έκανε (μάλλον το έκανε και χτές), και το έκανε καλά, και το έκανε και σε ποσότητα. Άμα θυμάμαι καλά, οι τελικές ήταν 23, και όχι τελικές να χα με να λέγαμε, όπως οι 2 της Βέροιας με (ακίνδυνα) σουτ απ τα 40 μέτρα.

Χτες  η ομάδα ήταν σουπερ, εν πάση περιπτώσει; Όχι, δεν ήταν. Αλλά δεν ήταν και για γιούχα. Χτες η ομάδα, λαμβάνοντας υπ’ όψη και κάποιες παραμέτρους (παρατεταμένη απραξία, πρώτος αγώνας μετά από διακοπές, ελλείψεις κ.α.) ήταν μια χαρά. Μια χαρά αμύνθηκε (νομίζω πως η Βέροια δεν πάτησε περιοχή, κυριολεκτικά) και ακόμα μια χαρά επιτέθηκε. Όλες οι φάσεις ήταν αποτέλεσμα «λογικής και ορθής (με τους όρους του Ζαρντιμ) ποδοσφαιρικής ανάπτυξης». Μια χαρά επιτέθηκε, κυρίως με τους «κατά συνθήκη ακραίους» αλλά και από τον άξονα, λαμβάνοντας πάντα υπόψη και την απουσία ενός παιχτη σαν τον Ιμπα. Στον άξων, που δέσποζε –και δεν μπορώ να μην το αναφέρω αυτό- ανασταλτικά κυρίως η παρουσία του άρχοντα του Κόμη του Μοντεστό.

Ναι, δεν είχε ίσως την ένταση στο παιχνίδι της που θα απαιτούσαν πολλοί και το καθαρό μυαλό να εξελίξει και να τελειώσει καλύτερα κάποιες φάσεις. Είχε όμως τόσο αρνητική εικόνα ώστε να γιουχαριστεί απ το ημίχρονο ήδη;

Και επιτέλους, ήταν χτες ο Μασάδο για να ξεφωνηθεί κατά την αλλαγή του; Και πως ακριβώς  βοηθάει την ομάδα και τον παίχτη η γιούχα, έστω και αν υποθέταμε πως ήταν κακός και αρνητικός, ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ;

Και για να μην υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες και αναλύσεις, και κριτική για τον κάθε ένα από όσους αγωνίστηκαν, και για να θίξουμε και το κυρίαρχο θέμα μετά τον αγώνα, και σήμερα, την ομάδα χτές, και την εικόνα της, την έσωσε ο Πίνο, που μπήκε αλλαγή στο β΄;

Σίγουρα και κατηγορηματικά όχι.

Ο Πίνο βοήθησε σίγουρα, αλλά κυρίως ο Πίνο έθιξε, και πιστοποίησε κατά τη γνώμη μου, άλλα πράγματα, πολύ σημαντικότερα από το αν και πόσο βοήθησε την ομάδα
Ο Πίνο (και αυτό, είναι κάτι που προσωπικά υποστήριζα  πριν ακόμα αποφασίσει η ομάδα να του δώσει συμβόλαιο), είναι τέτοιας ποιότητας παίχτης (τουλάχιστον για όσους ήξεραν και θυμόνταν το όχι και πολύ μακρυνό παρελθόν του) που αποκλείεται (πόσο μάλλον όταν προπονείται με την ομάδα σχεδόν απ το καλοκαίρι) να μη δώσει κάτι από αυτή την ποιότητα που ξέραμε, κάτι που σίγουρα η ομάδα μέχρι τώρα δεν διέθετε, μιας και πλην του Αμπντουν άλλον ακραίο ποιοτικό παίχτη δεν διαθέτουμε, ιδίως όταν αυτό που θέλει να παίζει ο Ζ, απαιτεί γρήγορους και τεχνίτες ακραίους.

Ο Πίνο αναδείχτηκε MVP χτες, αλλά αυτό που έκανε κυρίως ήταν να πιστοποιήσει ότι είναι παίχτης ποιότητας, και ότι διαθέτει και ποδοσφαιρική παιδεία (κυρίως λόγω της θητείας του σε σημαντικά ευρωπαϊκά κλάμπ κατά το παρελθόν). Αυτά κρατάμε προς το παρόν, και αφήνουμε τους διθυράμβους στην άκρη. Επίσης, πιστοποίησε και ότι δεν είναι απαραίτητο να πετάς ένα καράβι λεφτά για να έχεις καλούς παίχτες στην ομάδα (βλ. και περίπτωση Μιραλάς), και αυτό προσωπικά είναι κάτι που καθόλου δεν με ενδιαφέρει: Γίνεται ακόμα και να πληρώσει κάποιος παίχτης για να παίξει στην ομάδα; Απ τη στιγμή που θα προσφέρει, από τη στιγμή που θα βγει, ποσώς με ενδιαφέρει αν και πόσα έδωσε η ομάδα για να τον έχει. Κι αυτό φυσικά δεν το λέω για να αβαντάρω τη διοίκηση, για τις μη μεταγραφές (άρα και τα μη φράγκα που διέθεσε) που έκανε η που θα  κάνει. Αλλωστε, για το λόγο αυτό κυρίως, η γκρίνια και η  επιθετικότητα» μεγάλου μέρους του κόσμου μας απέναντι στη διοίκηση έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που ό,τι και να πω εγώ δεν έχει καμιά σημασία.
(μεταξύ μας, για το λόγο αυτό δεν ΑΠΟΘΕΩΝΟΝΤΑΝ ΕΙΡΩΝΙΚΑ –και απαράδεκτα- χτες ο Πίνο κατά τις πρώτες επαφές του με τη μπάλα; Βέβαια, ο παίχτης σύντομα φρόντισε να «γελοιοποιήσει» αυτή τη στάση, μιας και μετά από λίγο που μπήκε στον αγώνα, φρόντισε να μετατρέψει την ειρωνεία σε πραγματικές επιδοκιμασίες. Αλλά, ας είναι..)

Το άλλο σημαντικό που πιστοποίησε χτες ο Πίνο, είναι το ότι στην ομάδα υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται καθημερινά με την ομάδα και τους παίχτες (προπονητές, τεχνικοί σύμβουλοι, διοίκηση) και σίγουρα ξέρουν κάποια πράγματα περισσότερα από μας. Κι αυτό αφορά εν μερει τον Πίνο, αλλά αφορά και όλους τους παίχτες, κυρίως αυτούς που έχουν γίνει μόνιμο παράπονο στα χείλη πολλών σύγγαυρων, παρόλο που όποτε και αν χρησιμοποιηθούν, δεν πιστοποιούν τίποτα παραπάνω από την ανεπάρκειά τους…