Κατ΄αρχας, πολύς κόσμος χτες στο γήπεδο, για μένα ανέλπιστα πολύς. Και με καλή, γαύρικη, γιορτινή διάθεση. Το νιωθες στον αέρα πριν το μάτς: ήρθαμε για να δούμε το Θρύλο, κι αυτό, από μόνο του, είναι αρκετό. Αυτό, από μόνο του μας φτάνει. Όλα τα άλλα, είναι δευτερεύοντα.

Η ίσως εγώ να το εξέλαβα έτσι, αγνοώντας τις συνθήκες και τη «δυναμική» του συγκεκριμένου αγώνα (ένας αγωνας της ομάδας Νεων), τουλάχιστον όπως υποθέτω ότι  αυτά ήταν καταχωρημένα στο υποσυνείδητο του μέσου οπαδού μας, και όχι μόνο-αλλά σίγουρα από χτες αυτό άλλαξε.

Και μάλλον το εξέλαβα έτσι, γιατί κάτι τέτοιο είναι που θέλω να εισπράττω όταν πηγαίνω γήπεδο απ’ τον κόσμο, ανεξαρτήτως αντιπάλου, ανεξαρτήτως της σημαντότητας του αγώνα. Άλλωστε, παίζει φανέλα Ερυθρόλευκη και Δαφνοστεφανωμένος. Αυτό κι αν είναι παν’ απ’ όλα.

Και η αλήθεια είναι ότι τελευταία αυτή η ατμόσφαιρα είχε λείψει απ’ το Καραϊσκάκη. Έπρεπε, για να το δούμε αυτό ξανά, να υπάρξει ένας αγώνας της ομάδας Νεων; Κι αυτό βέβαια, δεν είναι μομφή για την ομάδα των ανδρών, είναι «μομφή» για τον κόσμο.

Και με αυτά, δεν θέλω να το παίξω κανας «Ολυμπιακάρας», ούτε να ανοίξω καμιά (νέα) διχαστική συζήτηση ανάμεσα στον κόσμο, η έστω όσων μας διαβάζουν. Άλλωστε, προσωπικά είμαι υπέρ της «σύνθεσης» και της συννενόησης, και όχι του διχασμού και της αντιπαράθεσης. Ολοι γαύροι είμαστε. Και χτες, το καταχάρηκα.  Απλά, επέμεινα (ίσως και παραπάνω απ όσο έπρεπε) στο συγκεκριμένο θέμα, μόνο και μόνο για να υπενθυμίσω, μάλλον να «προτείνω», να μην αφήνουμε τα «μικρά» να υποσκελίζουν την αγάπη μας με την ομάδα, τη σχέση μας με την ομάδα.

Για να πάμε και σ’ αυτό καθαυτό το ματς, θα ξεκινήσω πάλι απ την ιδια αφετηρία:
Η ατμόσφαιρα αυτή ήταν έκδηλη απ την έναρξη και  κατά την διάρκεια του μάτς, και όσο περναγε η ώρα τόσο πιο εκδηλωτικός γινόταν, τόσο πιο πολύ αγκάλιαζε την ομάδα ο κόσμος. Κι αυτό, πολύ απλά, γιατί η ίδια η ομάδα, τον τράβαγε προς αυτή την κατεύθυνση κάθε λεπτό που περνούσε. Κάποια στιγμή, σύντομα, είναι σίγουρο πως όλοι ξέχασαν ότι παρακολουθούσαν έναν αγώνα των «μικρών», με τη σχετική συγκατάβαση και «αγαπησιάρικη» διάθεση που συνοδεύουν συνήθως –κακώς, αλλά έτσι συμβαίνει- τέτοιους αγώνες και ζούσε το μάτς με την ίδια ένταση όπως σε έναν αγώνα του μεγάλου Τσαμπιονς Λιγκ.
Και, για να τα λέμε όλα, ήταν αδύνατο να συμβεί διαφορετικά: στο χορτάρι έβλεπαν ένα αξιοσημείωτο -και εν πολλοίς αναπάντεχο- ποδοσφαιρικό γεγονός: Γιατί ΤΕΤΟΙΟ είναι αυτή η ομάδα. Για πολλούς (μεσα σ’ αυτους κι εγω μιας και από κοντα δεν την ειχα δει φετος την Κ20) ήταν μια αποκάλυψη.

Μια ομάδα κανονική, μια ομάδα δουλεμένη, μια ομάδα που παίζει σωστά το ποδόσφαιρο, μια ομάδα όμορφη. Πρέπει να ‘ταν κάποιος πολύ μίρλας για να εντοπίσει διαφορές από έναν «κανονικό» αγώνα, από έναν αγώνα «μεγάλων».
Η διάταξη, οι γραμμές, οι αποστάσεις, η κινηση ολης της ομάδας, ήταν πραγματικά χάρμα ειδέσθαι. Και η προσήλωση, όπως επίσης και το πάθος.

Κατ’ αρχάς απ’ το πεντάλεπτο, ήξερες ποιος θα περάσει στην επόμενη φάση. Η ανωτερότητα των μικρών (ευφημισμός είναι αυτό) γαύρων έγινε με το καλημέρα πεποίθηση όσων έβλεπαν το ματς. Σ’ αυτό βοήθησε βέβαια η σιγουριά και η αυτοπεποίθηση που εξέπεμπε η ομάδα (κι αυτό είναι ένα σχεδόν θεμελιώδες χαρακτηριστικό των καλών ομάδων).

Στο πρώτο ημίχρονο, η Αντερλεχτ δεν έκανε ούτε φάση στην κυριολεξία. Για να είμαστε πιο ακριβείς, η Αντερλεχτ δεν πέρασε το κέντρο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι σφυροκοπούσαμε ανηλεώς την εστία της, αλλά με τους δυο κεντρικούς της αμυντικής μας διάταξης λίγα μέτρα πριν το κέντρο, και τους αντίστοιχους της βελγικής ομάδας μέσα στην περιοχή τους, το ματς παίζονταν στο μισό γήπεδο, και το ματς το ορίζαμε εμείς. Και μέσα σε αυτό το (μικρό) χώρο, ήταν πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις τη συνοχή, την τακτική πειθαρχία, την σχεδόν «ενστικτώδικη» τήρηση των αποστάσεων και των θέσεων. Ήταν στιγμές που αυτή η αρμονία εμένα μου ‘φερνε στο μυαλό (σχετικά μιλώντας πάντα) την ομάδα επι Βαλβέρδε. Η ομάδα πιεζε ψηλά και ασφυκτικά και ειχε κλείσει τους Βέλγους μεσα στο κλουβί τους. Και παρά τα προφανή αθλητικά (και τεχνικά, αρκετά) προσόντα τους, οι αντίπαλοι δεινοπαθούσαν να αλλάξουν δυο μπαλιές. Γιατί στην χειρότερη για μας, στην προσπάθεια αλλαγής τρίτης (μπαλιάς) η μπάλα ήταν πάλι δικιά μας.

Στην μη παραγωγή πολλών σημαντικών φάσεων μπροστά στην εστία των Βέλγων, έπαιξαν ρόλο παράγοντες που προσωπικά θεωρώ λάθος να σταθούμε και δεν αναφέρω. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο θεωρώ. Παρ’ όλα αυτά, το 1-0 του ημιχρόνου αδικούσε κατάφωρα την ομάδα μας. Και η εκκωφαντική κεφαλιά  (μάλλον κανονιά) του Λεάντρο σχεδόν με τη λήξη του ημιχρόνου που κατέληξε ελάχιστα άουτ, δεν ήταν αρκετή για να προκαλέσει τα γνωστά που παθαίνουμε οι φίλαθλοι σε τέτοιες περιπτώσεις και αθελά μας «επιβεβαιώνουμε» τον κανόνα-κλισε και εφεύρεση των άσχετων περι «άγραφου νόμου του ποδοσφαίρου». Τέτοια ήταν η σιγουριά.

Και αυτό δεν συνέβη ούτε κατά την έναρξη του β’, όταν απλά σε μια επίθεση των Βελγων και μετά από ένα (καλό όμως) σουτ έγινε το 1-1. Η σιγουριά παρέμενε.

Η ομάδα δεν έχασε την ψυχραιμία και τη συγκέντρωσή της (πράγμα πολύ σημαντικό και αξιοσημείωτο) και ούτε δέκα λεπτά μετά την ισοφάριση ο Ιωννίδης σχεδόν με πανομοιότυπο τρόπο όπως και στη φάση του πρώτου γκολ, πήρε την κεφαλιά και για να αποφύγει το μοιραίο ο αντίπαλος απέκρουσε με το χέρι: πεναλτυ και αποβολή φυσικά, και η ομάδα είχε την ευκαιρία να σφραγίσει την πρόκριση.
Ευκαιρία που βέβαια δεν άφησε να πάει χαμένη ο Ιωαννίδης, και με ωραία εκτέλεση έκανε το (τελικό) 2-1.
Από κει και μετά, η ομάδα έλεγξε πλήρως το ματς, δεν κινδύνεψε παρά μόνο σε μια φάση προς το τέλος του ματς, και αν ήταν λίγο πιο προσεχτικοί οι παίχτες σε κάποιες φάσεις σίγουρα θα είχε πάρει άλλες διαστάσεις το σκόρ.
Αλλά, δεν θα τους εγκαλέσουμε γι αυτό τώρα τους πιτσιρικάδες: ο ενθουσιασμός τους υπερίσχυσε από ένα σημείο και μετά, και καλά έκανε.

Το σημαντικό απ τη χτεσινό αγώνα, δεν είναι ούτε τα σκόρ, ούτε που θα φτάσει η ομάδα στη συνέχεια.
Το σημαντικό είναι ότι γίνεται δουλειά προς της σωστή κατεύθυνση, ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ για τα δεδομένα της Ελλάδας και πρωτόγνωρη στην ιστορία του Συλλόγου. Κι αυτό, δεν μπορεί να το αλλάξει τίποτα.

ΥΓ1: Ήθελα να αναφερθώ λίγο και σε κάποιους παίχτες που μου έκαναν εντύπωση, αλλά λόγω πίεσης χρόνου δεν θα προλάβαινα, η αν προλάβαινα θα τους αδικούσα. Αλλά, εδώ είμαστε, θα κάνουμε τη συζήτηση από κάτω, στα σχόλια.

ΥΓ2: Όλο αυτό το ωραίο (και ελπιδοφόρο) που βγάζει η ομάδα Νεων, πρέπει σίγουρα να πιστωθεί στον Στόρκ, σε πρώτη φάση και στην εξαιρετική δουλειά που προφανώς κάνει. Όμως, για να ‘μαστε σωστοί, ότι γινεται σωστή δουλειά και οι Ακαδημίες φαίνεται πια ότι λειτουργούν σε άλλα πρότυπα, αυτό δε γίνεται παρά να το πιστώσουμε στο Βαγγελη το Μαρινάκη. Μη γκρινιάζουμε μόνο.

ΥΓ3: Λένε ότι η Αντερλεχτ, με παράδοση σε τετοιες διοργανώσεις, ήταν ένα απ τα φαβορί του θεσμού. Αν είναι έτσι, τόσο χειρότερα για τα φαβορί, με τους γαυρους που μπλέξανε.