Γαυρογραφεί, ο Sak Attacks

Τελικά, είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να θέλεις να συμβεί κάτι από το να συμβαίνει στ’ αλήθεια. Έτσι κι εγώ, περίμενα πως και πως να κάνει ξεκίνημα τούτη η γωνιά για το Θρύλο μας και όλα όσα τον αφορούν, είχα μεγάλη αγωνία για να γράψω τις πρώτες αράδες για αυτό το «κάτι» (δυστυχώς δεν υπάρχει λέξη να περιγράψει το συναίσθημα) που μου ομορφαίνει την ζωή, αλλά όταν ξεκινάς να γράψεις είναι τόσα που θες να πεις, που ένα «σφίξιμο» σε πιάνει και δεν μπορείς, όχι να γράψεις αλλά να σκεφτείς...
 
        Τουλάχιστον, αποφάσισα αυτό το κείμενο να είναι από Ολυμπιακό προς Ολυμπιακούς και όχι από «ολυμπιακάρα» προς «ολυμπιακάρες» ή χειρότερα από «ειδικό» προς «πρόβατα». Πάμε λοιπόν.
 
        Φίλοι μου σύγγαυροι, ζήσαμε πολύ έντονα το τέλος μιας ακόμα μοναδικής και συναρπαστικής χρονιάς για τον Θρύλο μας σε όλα τα επίπεδα και όλα τα αθλήματα. Είτε σκεφτείς το ποδόσφαιρο, είτε το μπασκετάκι που με μια χρονιά «παραμύθι» κανονικό έγινε ΜΠΑΣΚΕΤΑΡΑ, είτε τον Ερασιτέχνη. Όλες οι ομάδες μας και όλοι οι παίκτες μας λίγοτερο ή περισσότερο βρήκαν τον τρόπο να μας κάνουν να χαρούμε. Μερικοί να κλάψουμε και από χαρά και να ντραπούμε λιγάκι (εδώ μάλλον μιλάω περισσότερο επί προσωπικού σκεπτόμενος το μπάσκετ κυρίως) που δεν σταθήκαμε πλάι τους όσο θα έπρεπε και όσο θα μπορούσαμε. Έτσι ήρθαν:

Ώπα, ώπα, ώπα.. Πήραμε Ευρωλίγκα στην Πόλη.. Απίστευτες στιγμές έντασης και ηδονής. Δάκρυα χαράς. Άλματα πίστης, για μία ομάδα βγαλμένη από τα πιο τρελά μας όνειρα. Είναι το Ευρωπαϊκό της Πόλης το γεγονός που μας έβγαλε από την καθημερινότητά μας και την «ολυμπιακή μας καθημερινότητα». Είναι αυτό το αναπάντεχο που κάνει την καρδιά να χτυπάει σαν τρελή. Είναι η ανατροπή στον τελικό που σε κάνει να ταυτίζεσαι με τον Θρύλο μέχρι το τελευταίο σου κύτταρο.
 
Στέκομαι στο θρίαμβο της Πόλης γιατί είναι το σημείο αναφοράς για την χρονιά που κλείνει. Για μένα, το πως βλέπω την ομάδα αυτή του μπάσκετ, αυτό το μικρό θαύμα του Ντούντα, δεν θα άλλαζε εύκολα με μια ήττα. Και αυτό γιατί θα «χάναμε» από την ομάδα που έχει γίνει ταυτόσημο του «στησίματος», των γκρίζων λύκων κάθε χρονιά. Θα «πέθαινα» από την στεναχώρια μου αλλά σε αυτά τα μαγκάκια με τα ερυθρόλευκα δεν θα είχα να πω κουβέντα... Αν ήμουν δίπλα τους με την Καντού, την Μπιλμπάο και τον Άρη, ίσως να είχα να τους κάνω κανά παραπονάκι. Εξάλλου, μόνο με θαύμα ή κλοπή ολκής θα χανόταν αυτή η κούπα. Τώρα μετά τους τελικούς με τον βάζελο, μπορώ να πω ότι το ΚΑΤΑΦΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΑ... ΗΤΑΝ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΕΠΙΣΤΕΓΑΣΜΑ.. Αλλά ΚΟΥΠΑ μέσα στην Πόλη δεν ήταν...
 
Ας γυρίσουμε στην Πόλη. Είναι το σημείο αναφοράς πιστεύω για κάθε Ολυμπιακό στην φετινή τρελή χρονιά. Ποιος ξεχνάει τι προηγήθηκε; Πώς φτάσαμε στην κορυφή; Τι συζητάγαμε μεταξύ μας το καλοκαίρι, αλλά ακόμα και μέχρι τα ματς με την Σιένα;; Τί λέγαμε για τους προέδρους; Τι λέγαμε για τους παίκτες;; Για όλα όσα λέγαμε και πιστεύαμε, το τι έγινε εκείνο το βράδυ κόντρα στην ΤΣΣΚΑ των 40 μυρίων μπάτζετ αποκτά αξία ...ανεκτίμητη. Ήρθαν αυτοί οι μάγκες να μας αποδείξουν πως αξίζει να πιστεύεις στα όνειρα. Αξίζει να πετάς στα σύννεφα. Και κοντά σε όλα αυτά, ήρθαν να με κάνουν να προβληματιστώ.
 
Προβληματισμός λοιπόν. Γιατί; Θα με ρωτήσεις. Γιατί, όσο και να λατρεύεις τον Θρύλο, όσο και να ξεχνιέσαι βλέποντας την ομάδα να παίζει, η πραγματικότητα έξω είναι και θα παραμείνει σκληρή. Προβληματισμός γιατί στην πλειονότητά μας κρίναμε την ομάδα του μπάσκετ που ...στο τέλος σήκωσε την ΚΟΥΠΑ και την «στοιχειωμένη κούπα», από το μικρό μπάτζετ και από την στελέχωσή της ως ανεπαρκή. Την είχαμε ξεγραμμένη να το πούμε πιο απλά. Τα ίδια, με λίγο καλύτερες συνθήκες και στην μπάλα. Ποιος περίμενε πως με τις μεταγραφές του καλοκαιριού, θα έπρεπε να μας την στήσουν οι γαλλογερμανοί για να αποκλειστούμε από τους 16 του Τσ. Λ. και ότι για ένα 7λεπτο μπλακ άουτ δεν θα πηγαίναμε στους 8 του Γιουρόπα;; Μάλλον λίγοι. Και πως συνδέονται τα παραπάνω μεταξύ τους; Μα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.
 
Δυστυχώς η πατρίδα μας είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Το ίδιο και οι περισσότεροι από εμάς. Παρά τις δυσκολίες όμως δεν εγκαταλείπουμε την ομάδα. Είμαστε δίπλα της. Σε αυτή την συγκυρία έχουμε την τύχη αλλά και την «ικανότητα» να έχουμε διοικήσεις που αγαπάνε τον Σύνδεσμο και τον υπηρετούν με τον τρόπο που θεωρούν καλύτερο. Ίσως να αξίζουμε περισσότερα. Καλύτερα, σίγουρα αξίζουμε περισσότερα σαν οπαδοί. Όμως αν ρωτήσεις κάποιον «τρίτο» που δεν έχει την κάψα μας (μην γράψω το σωστό καλύτερα), θα πει πως είναι τρέλα να πετάς εκατομμύρια σε τέτοιο οικονομικό περιβάλλον. Εμείς αυτούς τους «τρελούς» τους θέλουμε δίπλα μας, όχι από πάνω μας, αλλά όχι και μακριά μας. Να πάμε μαζί τον Θρύλο ακόμα πιο ψηλά. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ούτε τις συνθήκες που διαμορφώνονται και στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο. Εξάλλου, τα πιτσιρίκια και οι «φτηνοί ξένοι» του Ντούντα μας έδειξαν τον δρόμο. Ακόμα και στο μπάσκετ που είναι ακόμα πιο αδυσώπητο άθλημα στο οποίο πρέπει να είσαι 9 στις 10 καλύτερος για να κερδίσεις, δεν παίζουν τον καθοριστικότερο ρόλο τα μπάτζετ αλλά οι ομάδες. Οι ομάδες με «Ο», που έχουν «καρύδια» κερδίζουν και τις «ντρημ τιμς». Αυτό στο ποδόσφαιρο, σαν αξίωμα αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη αξία. Αρκεί να υπάρχει η φιλοδοξία και το πλάνο. Εάν δουλεύεις, μπορεί συγκυριακά να αποτύχεις, αλλά το πιθανότερο είναι πως στην πορεία θα συναντήσεις την δικαίωση. Εξάλλου δεν μιλάμε για την οποιαδήποτε ομάδα. Μιλάμε για τον ΘΡΥΛΟ με τους χιλιάδες «άρρωστους» οπαδούς του να είναι η ασπίδα και το δόρυ του.
 
Προσωπικά, για τον νέο προπονητή μας στο ποδόσφαιρο ξέρω λίγα πράγματα. Ξέρω όμως πως ο Μαρινάκης θα έκανε την καλύτερη επιλογή, με βάση όχι απλά το όνομα, γιατί τότε θα βλέπαμε κάποιον σαν τον Κούπερ στον πάγκο μας, αλλά με γνώμονα την φιλοδοξία, με γνώμονα την όρεξη για 24ωρη και σκληρή δουλειά, πάντα δυστυχώς στα στενά πλαίσια της Ελλάδας του ΔΝΤ, που όπως έγραψα και παραπάνω δεν μας αξίζει, αλλά αυτήν έχουμε και με αυτήν πορευόμαστε.. Κάποιοι άλλοι οπαδοί βλέπουν να ξετυλίγονται μπροστά τους τα «παραμύθια του Αλαντίν».. Κάποιοι άλλοι κάνουν ΝΤΟΥ(!!!!) για να μπορεί η ομάδα τους να κάνει μεταγραφές (;;;) χωρίς λεφτά.. Κάποιοι άλλοι, περιμένουν τον «θείο από την Μόσχα». Εμείς έχουμε την πολυτέλεια να κρίνουμε τις ΕΠΙΛΟΓΕΣ τύπου Ζαρντίμ κτλ.. Είναι προνόμιο αν το καλοσκεφτούμε. Βέβαια ΞΑΝΑΤΟΝΙΖΩ, πως έχουμε και το δικαίωμα να κρίνουμε, αφού τον Θρύλο δεν τον αφήνουμε μόνο. Ειδικά στο ποδόσφαιρό.
 
Γιατί για το πόλο που χάθηκε, τι να πω εγώ ή οι περισσότεροι από εμάς; Πήγαμε στο κολυμβητήριο πολλές φορές; Πήγαμε να τους δείξουμε ότι δεν είναι μόνοι τους κόουτς – διοίκηση και παίκτες. Πήγαν οι γνωστοί ηρωικοί, όπως μου αρέσει να τους λέω.. Μεγάλη κουβέντα ο Ερασιτέχνης και του αξίζει άρθρο ξεχωριστό..
 
Πάντως για να κλείσω το θέμα με τον Ζαρντίμ (προς το παρόν πάντα): Το γεγονός ότι ο τυπάκος από την Μπράγκα είχε όνειρο να γίνει κόουτς από παιδί και ότι πήγε με την Μπράγκα να κάνει πλάκα στους μεγάλους Πόρτο και Μπενφίκα είναι κάτι θετικό. Θα περιμένω να τον δω. Πάντως με την «δίψα» του κέρδισε την διοίκηση.. Ελπίζω και εμάς.
 
Η χρονιά που έρχεται θα είναι δύσκολη για όλους μας. Αλλά μέσα από τις δυσκολίες ατσαλωνόμαστε. Ας σταθούμε δίπλα στις ομάδες μας δίχως να κοιτάζουμε τα μηδενικά των συμβολαίων και των μεταγραφών. Δίπλα στις ομάδες μας, γιατί αυτό σημαίνει πως εμείς ΘΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ. Κι αυτό ισχύει είτε έχουμε να στηρίξουμε 11 «μιραλάς» είτε 11 «βλαχοδήμους», είτε 5 «κλέιζα» είτε 5 «παπανικολάου». Και τέλος, μην μασήσετε ούτε στην απαξίωση από τα ΜΜΕ που χρόνια τώρα μας κάνουν πόλεμο. Ήδη με τον φετινό Ολυμπιακό του μπάσκετ έφαγαν τα μούτρα τους όλοι οι «ειδικοί». Και για να μην φανώ τόσο «απαισιόδοξος» όσον αφορά το τι κινήσεις μας περιμένουν αυτό το καλοκαίρι, με Μαρινάκη και Αγγελόπουλους, οι «υπερβάσεις» δεν είναι καθόλου απίθανες. Εξάλλου εμείς δεν περιμένουμε «δωράκια» για να σταθούμε δίπλα στον ΘΡΥΛΟ ΜΑΣ..