Θα περίμενε κανείς με τα όσα συμβαίνουν στη χώρα από οικονομική και κοινωνική σκοπιά , να μην υπάρχει ιδιαίτερη όρεξη για ενασχόληση με τα αθλητικά δρώμενα και ιδιαίτερα τα ποδοσφαιρικά. Είναι και η ανυπαρξία των υπολοίπων που σε αποκοιμίζει. Βέβαια η γνωστή πράσινη μηχανή δεν σταματά ποτέ να θέλει το κακό του ΘΡΥΛΟΥ και την επιστροφή της πράσινης ΔΕΚΟ στο προσκήνιο.
Όμως οι Γάβροι είναι μια περίεργη ράτσα. Ότι και να συμβαίνει γύρω τους ο ΘΡΥΛΟΣ είναι γι’ αυτούς σαν το μποζόνιο Higgs : στα κύτταρά τους έχουν το Θρυλόνιο του Pireus…

Η χρονιά έχει ξεκινήσει λίγο περίεργα. Έχουμε νέο προπονητή, κάποιες αποχωρήσεις αλλά το σημαντικότερο σημαντικούς τραυματισμούς που δημιουργούν προβληματισμούς.
Η αρχή έγινε με τον Αβραάμ στο γιούρο . Σοβαρός τραυματισμός. Πιθανότατα χάνεται όλη η νέα χρονιά. Στη συνέχεια ήρθε η κάκωση στο γόνατο του Μιραλάς. Χάνει σημαντικό μέρος της προετοιμασίας. Τελευταία περίπτωση ο Ιμπαγάσα. Τρία πολύ σημαντικά εργαλεία για τη μηχανή του ΘΡΥΛΟΥ.

Η περίπτωση του Αβραάμ σε συνδυασμό με την αποχώρηση του Μέλμπερκ φαντάζει στα μάτια μου σαν το μεγαλύτερο γρίφο της νέας σεζόν. Θα αποκτηθεί ένας κεντρικός αμυντικός και θα έχει δίπλα τον Μανωλά? Ρίσκο… Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει ο κεντρικός αμυντικός που θα αποκτηθεί να είναι κλάση αντίστοιχη του Σουηδού. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για νέα άμυνα κατά τα 2/4.
Στο κέντρο χρειαζόμασταν έτσι κι’ αλλιώς  ένα αμυντικό χαφ. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ψάχνουμε για αντικαταστάτη του Ιμπαγάσα μιλάμε κι εδώ για δυο καινούρια πρόσωπα σε μια γραμμή όπου παίζεται όλο το σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Αυτές οι σκέψεις ερεθίζουν το θρυλόνιο μου και δε μπορώ να απολαύσω το φρέντο μου στην ακροθαλασσιά ούτε να ευαρεστηθώ με την τέρψη που προσφέρει στις αισθήσεις η παραλία…
 
ΥΓ. και δεν τολμώ καν να σκεφτώ καν τις κινήσεις των αγαπητών αδελφών Αγγελόπουλων….