Φιλαράκια μου,
Αυτό το κομμάτι το ‘χω δουλέψει στο μυαλό μου πολλές φορές πριν σας το ξεφουρνίσω. Η αλήθεια είναι ότι δίσταζα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές διστάζω ακόμα να μοιραστώ σκέψεις μου που θα φέρουν φυσιολογικές (το εννοώ) αντιδράσεις του τύπου: «τι μας λες ρε φίλε;; είσαι προπονητής;; γιατί δεν κάθεσαι εσύ στον πάγκο του Θρύλου να πάρουμε το ΤσουΛου». Λογικό είναι όλοι όσοι διαβάσουν παρακάτω να σκεφθούν κάπως έτσι. Για να τους βοηθήσω να με ανεχτούν, θα πω το εξής. Όλοι μικροί δεν βγάζαμε 11αδες, συστήματα;; Δεν είχαμε αγαπημένους παίκτες; Δεν φανταζόμασταν τακτικές που θα ‘κάναν τον Θρύλο να φυσάει. Ε, εμένα το συνήθειο αυτό δεν μ’ άφησε ακόμα. Πρόλαβα, επίσης, και έκαψα αρκετές ώρες παίζοντας αυτό τον δαίμονα που λέγεται «φούτμπολ μάνατζερ» και ήρθε κι έδεσε το «γλυκό».
 
Απαραίτητο είναι να διευκρινίσω πως τον κόουτς Ζαρντίμ είναι νωρίς να τον κρίνουμε συνολικά. Έχουμε τον χρόνο να δούμε την δουλειά του και τα αποτελέσματά της και δεν πιστεύω πως το να αλλάζει μία ομάδα προπονητή κάθε 3 και λίγο μπορεί να της προσφέρει ο,τιδήποτε, παρά μόνο ένα «ταρακούνημα» που κι αυτό άγνωστο είναι αν θα την βοηθήσει σε βάθος χρόνου.
 
Πάμε παρακάτω... Τα παιχνίδια του Ολυμπιακού μας τα παρακολουθείτε όλοι, οπότε δεν νομίζω ότι έχετε ανάγκη από την αφεντιά μου να σας κάνω ανάλυση των αδυναμιών και των δυνατών σημείων που η ομάδα παρουσιάζει. Παράλληλα, παιδιά που γράφουν εδώ, έχουν κάνει πολύ καλές αναλύσεις των παιχνιδιών της ομάδας μέχρι σήμερα. Οπότε, κατευθείαν στο προκείμενο.
 
Η ομάδα μας έχει ένα δεδομένο ρόστερ. Το τι και το πως, έχει αναλυθεί επίσης πολλές φορές. Αυτό το ρόστερ λοιπόν καλείται να διαχειριστεί, να δουλέψει και να διδάξει (στην Ελλάδα δυστυχώς η διδαχή πρέπει να ξεκινά από βασικές αρχές τακτικής παιδείας) ο προπονητής μας. Οι επιλογές του στην θέση του γκολκίπερ είναι συζητήσιμες και αυτές για την αμυντική τετράδα σχεδόν δεδομένες με τον καιρό (Τοροσίδης – Μανωλάς – Κοντρέρας – Χολέμπας). Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα εκεί. Δηλαδή στον κίπερ και την αμυντική τετράδα. Θα ανέβω προς το χώρο του κέντρου. Όταν ο κόουτς ήρθε στην ομάδα, μάθαμε ότι χρησιμοποιεί 2 κυρίως διατάξεις. Κυρίως το 4-3-3 με έναν καθαρό κόφτη μπροστά από τα στόπερ και 2 οκτάρια μπροστά του, ενώ στην επίθεση, 2 πλάγιους επιθετικούς – εξτρέμ και έναν σέντερ φορ. Παράλληλα, σε κάποια παιχνίδια, μάθαμε ότι χρησιμοποιεί το 4-2-3-1, με τις απαραίτητες προσαρμογές σε αντίστοιχους ρόλους. Αυτό επιβεβαιώθηκε και στα φιλικά προετοιμασίας και στα επίσημα παιχνίδια έως τώρα. Μεσολάβησαν σε φιλικούς αγώνες (π.χ. με Σπόρτινγκ Λισσαβόνας) και κάποια πειράματα με ένα 4-4-2, με την κεντρική 4αδα σε ευθεία, ή εν πάσει περιπτώσει όχι σε ρόμβο.
 
Μάλιστα.. Ας δούμε όμως τώρα την στελέχωση του ρόστερ, αλλά κυρίως, το ποιοι παίκτες της ομάδας, φαίνεται να έχουν κερδίσει τον προπονητή (βάσει των λεπτών συμμετοχής που τους δίνει), δείχνοντας προσοχή ειδικά στο χώρο του κέντρου και της επίθεσης. Μοντέστο: Ο Γάλλος έχει κερδίσει από τον Φέισα την θέση του βασικού, στον ρόλο του κόφτη μπροστά από τα στόπερ στο 4-3-3 του κόουτς. Παράλληλα υπολογίζεται και ως ένας από τους 2 του 4-2-3-1, όταν η ομάδα αλλάζει διάταξη. Η αλήθεια είναι ότι μόνο σε αυτή την θέση μπορεί να φανεί χρήσιμος, καθώς πλέον ο καιρός τον έχει βαρύνει σχετικά και η θέση του δεξιού μπακ μοιάζει να μην του ταιριάζει.
Μανίατης: Αδιαπραγμάτευτος βασικός στον άξονα. 8αρι – πρεσαδούρα που καταπίνει χιλιόμετρα. Δεν μένει εκτός, ούτε για αστείο σε οποιαδήποτε διάταξη κι αν επιλεγεί.
Ιμπαγάσα: Βασικός σε όλα τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος και αλλαγή στα ματς του Τσου Λου. Ανάλυση για τον Κάνιο δεν χρειάζεται, μόνο μία υπενθύμιση ότι δυστυχώς πάτησε τα 36.
Μασάντο: Ο πορτουγκέζος αποκτήθηκε σαν αντι-Ιμπα. Δεν είναι καν αυτό όμως παικτικά. Ένα σύγχρονο κεντρικό χαφ, που δεν θα δαγκώσει τον αντίπαλο αλλά θα πρεσάρει στα πλαίσια της ομαδικής πίεσης, γρήγορος και με καλή τεχνική. Στην θέση του ντεμπούταρε στο Λονδίνο σε μία αμφιλεγόμενη εμφάνιση. Στα λοιπά ματς έχει αναλωθεί σαν πλάγιος επιθετικός, αποδεικνύοντας σε κάθε εμφάνιση πως δεν του ταιριάζει η θέση.
Φουστέρ: Βασικός με την Σάλκε στο 4-2-3-1 που επέλεξε ο «Ζ». Βασικός ως εξτρέμ στο Περιστέρι και το ίδιο στο Λονδίνο. Ο προπονητής δείχνει να τον εμπιστεύεται σε «ειδικές αποστολές».
Αμπντούν: Βασική επιλογή του κόουτς για τις θέσεις των εξτρέμ. Σταθερά. Εξαίρεση τα ματς με Ατρόμητο και Άρσεναλ, στα οποία ήταν τραυματίας.
Γκρέκο: 11αδάτος μόνο με τους Άγγλους και μάλιστα σε θέση αριστερού χαφ στο «πειραματικό» 4-1-4-1 που επέλεξε ο «Ζ» στο Λονδίνο, έχοντας μάλιστα καλή σχετικά απόδοση. Η θέση του είναι 8άρι. Άλλο ένα.
Φέισα: Βασικός σε όλα τα φιλικά στην θέση του Φρανσουά. Εξαφανισμένος από τότε λόγω τραυματισμών ή λόγω επιλογής του προπονητή. Καλή του θέση 8αρι.
Ντιακιτέ: Πρώτο του παιχνίδι στο Λονδίνο ως λύση ανάγκης – δεξί μπακ. Ίσως το πιο καθαρόαιμο 6αρι του ρόστερ.
Φετφατζίδης: Έχει αγωνιστεί σαν εξτρέμ για 60’ κόντρα στον Πανθρακικό. Από τους λίγους παίκτες του ρόστερ που μπορεί να αγωνιστεί με άνεση στα εξτρεμ, δίχως να είναι καθαρός ακραίος.
Λυκογιάννης: Σε πολλά φιλικά βασικός αριστερός εξτρεμ. Στα επίσημα δεν συμμετέχει.
Βλαχοδήμος: Ο κλασσικότερος πλάγιος επιθετικός του ρόστερ. Περισσότερο κι από τον Αμπντούν. Δεν έχει αγωνιστεί σε επίσημο παιχνίδι.
Τάτος: 8αροδέκαρο. Δεν έχουμε δείγματα γραφής πέραν των φιλικών.
Τζεμπούρ: Βασικός σέντερ φορ της ομάδας σε όσα παιχνίδια είναι υγιής. Μοιάζει να ξεκινά από αυτόν η 11αδα. Σκοράρει ασταμάτητα στο πρωτάθλημα.
Μήτρογλου: Σκόρερ στο Έμιρετς. Βασική επιλογή ως πρώτη αλλαγή στα περισσότερα παιχνίδια για τις θέσεις της επίθεσης. Φημολογείται ότι ο κόουτς επιθυμεί να τον «δέσει» με τον Ραφίκ στην επίθεση.
Ντιόγκο & Πάντελιτς: Δεν μοιάζουν να βρίσκονται στα πλάνα του προπονητή.
 
Κι αφού τελείωσα με την καταμέτρηση των επιλογών μεσοεπιθετικά, ας πάμε παρακάτω. Ο προπονητής επιλέγει κατά βάση για τον σχηματισμό των γραμμών του κέντρου και της επίθεσης τους Μοντέστο – Μανιάτη – Ιμπαγάσα – Μασάντο – Αμπντούν – Τζεμπούρ. Επιπλέον, βοήθειες άμεσες για την κάλυψη κενών ή για την προσαρμογή σε αγωνιστικές ανάγκες δίνουν ο Φουστέρ, ο Μήτρογλου και εσχάτως ο Γκρέκο. Οι υπόλοιποι δεν φαίνεται να υπολογίζονται ιδιαίτερα από τον «Ζ» για διάφορους λόγους. Τι διαπιστώνουμε; Ο προπονητής επιλέγει να στελεχώνει τις δύο «αγαπημένες του διατάξεις», οι οποίες (και οι δύο) προβλέπουν ρόλους εξτρέμ, χρησιμοποιώντας σε όλες τις 11αδες που έχει παρουσιάσει 1(!!) μόνο καθαρό ακραίο παίκτη. Τον Αμπντούν. Την άλλη θέση των εξτρέμ έχουν καλύψει κατά διαστήματα οι Μασάντο (8αρι), Φουστέρ (μεσοκυνηγός), Τζεμπούρ (9αρι), Μήτρογλου (9αρι) και Γκρέκο (8αρι). Μοιραία, η διάταξη, ανταποκρίνεται επαρκώς στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού, αλλά επιθετικά μπορούμε να δούμε χτυπητές αδυναμίες. Επιπλέον, από την «καταμέτρηση» προκύπτει πως υπάρχει πλήθος παικτών που η καλή τους θέση είναι στον άξονα και διαπιστώνεται «έλλειμμα» σε ακραίους επιθετικούς, ενώ παράλληλα όσοι υπάρχουν δεν χρησιμοποιούνται (Φετφατζίδης – Βλαχοδήμος – Λυκογιάννης), αφού προτιμώνται άλλες λύσεις.
 
Συμπέρασμα;; Εάν συνδυάσουμε την στελέχωση του ρόστερ και τις επιλογές παικτών (ανεξάρτητα σε ποιες θέσεις τους αξιοποιεί) του προπονητή προκύπτει ένα ερωτηματάκι που μου τριβελίζει το μυαλό και ήταν αφορμή για το «σεντόνι» που διαβάζετε.. Κι αν αλλάζαμε διάταξη; Αν άλλαζε ο σχηματισμός ώστε να χωρούν οι ποιοτικότεροι παίκτες της ομάδας μεσοεπιθετικά, με τρόπο που να παίζουν στις «φυσικές» τους θέσεις;; Υπάρχει τρόπος;; Υπάρχει. Υπάρχουν διάφοροι για την ακρίβεια. Μάλιστα υπάρχει τρόπος που θα κάλυπτε και την ενδεχόμενη έλλειψη καθαρού 6αριου από την 11αδα.
 
Επιλογή 1^η: 4-3-2-1. Έχοντας γνώμονα τις προτιμήσεις του κόουτς σε πρόσωπα, θα μπορούσαμε να δούμε την ομάδα να παρατάσσεται με την διάταξη αυτή. Αφήνοντας τους 4 της άμυνας, θα μπορούσαν να επιλεγούν οι Μανιάτης – Μοντέστο – Μασάδο σε μία τριάδα κεντρικών χαφ, με εντολές να ντουμπλάρουν τις προωθήσεις των αντίπαλων μπακ. Να κινείται η τριάδα προς το μέρος που ο αντίπαλος εκδηλώνει την επίθεση, κλείνοντας τους διαδρόμους και βγάζοντας την ομάδα μπροστά όταν η κατοχή ανακτάται. Οι 2 πίσω από τον προωθημένο θα μπορούσαν να είναι οι Ιμπαγάσα – Φουστέρ ή Αμπντούν, ανεβάζοντας παράλληλα την πίεση της ομάδας πιο ψηλα. Ο Αμπντούν θα μπορούσε να ανταποκριθεί, λόγω τεχνικών χαρακτηριστικών και πείσματος. Στην τριάδα του κέντρου θα μπορούσαν να παίξουν και οι Γκρέκο, Τάτος, Ντιακιτέ, Φέισα και ανάλογα με τους 2 άλλους κεντρικούς να παίρνουν την αντίστοιχη θέση στην 3αδα. Ειδικά οι Γκρέκο και Τάτος θα ήταν ιδανικοί ως αριστεροί ενδιάμεσοι λόγω καλού ποδιού. Στην 2αδα των μεσοεπιθετικών θα μπορούσαν να παίξουν και οι Τζεμπούρ (ανάλογα τις περιστάσεις), Φετφατζίδης, Μασάντο, Γκρέκο, Τάτος και Ντιόγκο (λέμε τώρα!!) ανάλογα τις περιστάσεις και τον αντίπαλο. Για τους φουνταριστούς δεν χρειάζεται επεξήγηση νομίζω.
 
Επιλογή 2^η: 4-3-1-2. Πάνω κάτω, ισχύουν τα παραπάνω, με διαφοροποίηση στο ότι θα αγωνίζονται 2 προωθημένοι και ένας ενδιάμεσος. Το δίδυμο μπροστά δεν είναι αναγκαίο να αποτελείται από 2 καθαρόαιμα 9αρια (π.χ. Τζεμπούρ – Μήτρογλου) αλλά θα μπορούσε ο ένας εκ των δύο να είναι μεσοεπιθετικός σε ρόλο «περιφερειακού» επιθετικού (π.χ. Φουστέρ ή Φετφα).
 
Επιλογή 3^η: 4-4-2 ρόμβος. Ουσιαστικά παραλλαγή του 4-3-1-2 με τον ένα κεντρικό χαφ να μετακινείται σε θέση καθαρού 6αριου, μπροστά από τα στόπερ. Δύσκολο στην εφαρμογή του σαν σύστημα και αρκετά ρισκαδόρικο.
 
Όσα έγραψα παραπάνω, δεν έχουν να κάνουν μόνο με το γεγονός ότι οι παίκτες θα παίζουν στις «φυσικές» τους θέσεις, αλλά κυρίως, με βάση το σε ποια πρόσωπα δείχνει εμπιστοσύνη ο προπονητής. Εύλογα θα μου πείτε, ότι οι διατάξεις αυτές δεν έχουν δουλευτεί. Ότι δεν είναι της «φιλοσοφίας» του κόουτς και ότι για να αποδώσουν θα απαιτηθεί δουλειά, χρόνος και δουλειά(!!!). Συμφωνώ απόλυτα. Είμαι της άποψης πως εάν ο κόουτς κάνει «εκπτώσεις» και επιλέγει πρόσωπα που εμπιστεύεται παικτικά και έπειτα τα τοποθετεί στις θέσεις της «προεπιλεγμένης του διάταξης», όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, θα μπορούσε να δοκιμάσει να κάνει «έκπτωση» όσον αφορά το θέμα της διάταξης και να συνεχίσει να επιλέγει εκείνους που θεωρεί ότι του κάνουν την δουλειά.
 
Αν πάλι το 4-3-3 και το 4-2-3-1 είναι αδιαπραγμάτευτα για εκείνον, είναι καιρός να δοκιμάσει παίκτες οι οποίοι πληρούν τις προδιαγραφές κάθε θέσεις. Μπορεί λογω απειρίας ή έλλειψης παιχνιδιών να μην είναι άψογοι σε κάποια παιχνίδια, αλλά με την πάροδο του χρόνου θα αποδώσουν καλύτερα από τους σημερινούς βασικούς. Για να το πω λιανά. Αν πάρουν παιχνίδια (και είναι ευκαιρία σε αυτό το πρωτάθλημα) οι Φετφατζίδης και Βλαχοδήμος, με τον καιρό, το πιθανότερο είναι να αποδίδουν καλύτερα από τους Φουστέρ, Μασάντο ή Γκρέκο στις θέσεις των εξτρέμ. Και αυτό σε περίπτωση που το 4-3-3 και το 4-2-3-1 είναι αδιαπραγμάτευτα, γιατί μεταξύ μας, ούτε αυτά ούτε η πίεση ψηλά είναι ποδοσφαιρικά Ευαγγέλια. Η διάταξη δεν είναι το «σύστημα» ή η φιλοσοφία ενός προπονητή. Είναι απλά το εργαλείο που τα καθιστά υλοποιήσιμα. Πρέσσινγκ «τύπου Μπάρτσα» ή πρέσσινγκ «τύπου Ρεάλ» μπορείς να παίξεις και με 4-3-3 και με 4-3-2-1, ανάλογα με τις εντολές που θα δώσεις στους παίκτες. Παιχνίδι κατοχής με κοντινές πάσες «τύπου Μπάρτσα» ή τρανζίσιον «τύπου Ρεάλ» μπορείς να παίξεις και με 4-3-3 και με 4-3-2-1. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω.
 
Κοινώς, όρεξη για κουβεντούλα να υπάρχει....
 
ΥΓ: η παραπάνω προσέγγιση είναι αυτό που κάναμε πιτσιρικάδες. Που βγάζαμε 11αδες φανταστικές. Έχει και λίγο από την τρέλα μου για το ΦΜ. Δεν είναι υπόδειξη προς τον προπονητή..