8/2/1981 . Ξεκινήσαμε τέσσερις… επιστρέψαμε τρεις..
Γκόμενες και ΘΡΥΛΟΣ. Τι άλλο να μας νοιάζει;
Τα εισιτήρια τα βρήκαμε δύσκολα. Αλλά αυτό το ματσάκι δε χανότανε. Το ραντεβού κλείστηκε. Κυριακή μεσημέρι στην είσοδο της πολυκατοικίας…
Τέσσερα πιτσιρίκια ξεκινάνε ... ΘΥΡΑ 7 όπως πάντα..
Όλοι οι δρόμοι ντυμένοι στα κόκκινα, οδηγούσαν προς μια κατεύθυνση: στο Καραϊσκάκη.
Πανηγύρι πριν το ματς. το γλέντι ξεκίνησε νωρίς ...το ένα γκολ μετά το άλλο...ζούσαμε όνειρο? 6-0 δεν ήταν όνειρο..γελάγαμε...φωνάζαμε...αλλά μέσα στη τρέλα κάποιος έριξε την ιδέα να μη βγούμε από την 7.. να περιμένουμε..να βγούμε από την 6! πρώτη φορά αλλάζαμε ...ο μικρός βιαζόταν...φεύγω...τα λέμε μετά..λίγα λεπτά πριν λήξει..
Βγήκαμε από την 6 τελικά..δεν γυρίσαμε σπίτι. γυρνούσαμε στους δρόμους του Φαλήρου. χαμπάρι δε πήραμε....γυρίζοντας πολύ αργότερα, οι δικοί μας περίμεναν στο δρόμο..είχαν μάθει.. τρελαμένοι μέχρι να μας δουν..ο πατέρας μου είχε πάει ήδη στο Τζάνειο. Αλλά ο μικρός αργούσε...Που είναι ο μικρός?
Δαγκωθήκαμε..παγώσαμε… λίγο αργότερα μας ήρθε το μαντάτο...14αρων...ο μικρότερος...
Δε μπορώ να ξεχάσω το βλέμμα του πατέρα μου όταν μας είδε γερούς...
Δε μπορώ να ξεχάσω το κλάμα της μάνας του Παναγιώτη..
Δεν ξαναπήγα στην 7. Προτιμούσα 6 ή 8. Όχι από φόβο. Ήθελα να τους βλέπω.. να τραγουδάνε..
Το 2004 με αξίωσε ο θεός να μπω στο νέο Καραισκάκη. Πήρα και το γιο μου.
-Μπαμπά ποιοί είναι αυτοί που τραγουδάνε..
-Είναι η 7..τα αδέλφια μας…
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Συγκλονιστικές μνήμες και αναφορές!
Θα ήθελα να προθέσω κι εγώ τις αναμνήσεις μου από εκείνη την αξέχαστη, έτσι κι αλλιώς, μέρα!
http://captain-christos.blogspot.gr/2013/02/7-32.html#comment-form
Ήμουν κι εγώ εκεί!
Πολύ ωραίος...
Συγκηνητικό και πολύ δύσκολο για όσους τα έζησαν.Αξεπέραστο που μένει χαραγμένο για πάντα να θυμίζει!
Ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές τους και να δώσει δύναμη στις οικογένειες τους.
R.I.P.
Nα'σαι καλά. Το ίδιο να γίνει και με τους ''δικούς σας'' νεκρούς.
Ανατριχιαστικο, συγκινητικο αρθρο ρε φιλε.. Αλλο να τα διαβαζεις, κι αλλο να στα λεει καποιος που τα εζησε.
Πως το βιωνεις αυτο καθε χρονο σε επαναληψη..?
Ανατρίχιασα ρε φίλε...
Kalhmera se olous.
Zwh se esas pou xasate kai tous an8rwpous sas tote.
Na eisaste kala kai eseis kai h oikegeneia tou Olympiakou mas.
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ!!!!
Πήγα μένα φιλαράκο μου...17άρης εγώ τότενες κι εφτούνος 30...Γετονάκι μου...οι άλλοι φύγανε πγιο νωρίς από μας...Πήγανε στην 7...κι όμως...τηνε γλυτάρανε !
Εμείς απέναντι από την 7 θωρράγαμε ότι γενότανε ντόρος και λαλούσαμε αναμετάκσυ μας...''Πω ρε μαλακα...θα τρελαθούμε σήμερις !Θώρρα τους απέναντι !Μακελειό γίγνεται από το....γλέντι !
Και κατεβήκαμε γρήγορα να φύουμε για να προλάβουμε τα νέα και στους άλλους Νικαιώτες...6 στο αεκ ;Γλενγιά λεμε !
Και στο δ΄ρομο κωλοβαρούσαμε και παγαίναμε βολτούλες ζερβά δεκσά !
Κι όνταν έφτασα σπίτι μου ο γέρος μου ,ίσως και νάτανε η πρώτη και μοναδικιά βολά στη ζωή του, που με έδερνε δακρυζμένος και κλαίγοντας...Δε μπόραγα να καταλάβω ποτές το γιατί...Μόνο όνταν έγινα πατέρας...
Με συγκινησες φιλε μου
Δάκρυσα ΠΑΤΕΡ ΤΩΝ ΘΕΩΝΕ...
Κείνη τη μέρα ήταν προγραμματισμένο να πάμε στην 7 με τον φίλο τον Άκη που ζει πλέον στην Κρήτη. Εγώ ήμουν με 40 πυρετό και το είδα από την τηλεόραση.
Καμιά ώρα μετά τη λήξη με παίρνει ο φίλος... "ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ", μου λέει...
Αδάμ, εγώ, φοιτητής τότε, πήγαινα πάντα στη Θύρα 6. Ανελλιπώς. Τη μέρα εκείνη δεν πήγα - είχα κι εγώ πολύ υψηλό πυρετό. Το άσχημο μαντάτο το έμαθα από μια θεσσαλονικιά φίλη μου, που είχε τηλεφωνήσει τρομαγμένη για μένα. Είχα μες στον πυρετό μου ακούσει τη μάνα μου να της λέει: " 'Όχι, Άννα μου, δεν πήγε γήπεδο, είναι άρρωστος. Άκουγε το ματς στο ραδιόφωνο. Γιατί ρωτάς;..." Και τα λοιπά...
Άστα Γιώργο, άστα...Έκλαιγα στο τηλέφωνο με το φίλο μου...
Με έκανες μπουρδέλο...