Είναι από τις στιγμές που το μυαλό όλων μας ταξιδεύει…. που φτιάχνει σενάρια.. που φαντάζεται τον Τζιμπούρ να κάνει χατ τρικ, τον Μήτρογλου να οπλίζει και να τρελαίνεται στο σημαιάκι του κόρνερ ενώ έχει πυροβολήσει, τον Μασάδο να στέλνει την μπάλα στο γάμα, τον πίνο να χορεύει την αντίπαλη άμυνα, τον Μανωλά και τον Μανιάτη να καταπίνουν κάθε αντίπαλο, τον Βλαχοδήμο τον Λυκογιάννη και τον Φετφατζίδη να αρπάζουν την ευκαιρία!! Τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ μας να κάνει το τέλειο παιχνίδι , και τα μάτριξ του Καραϊσκάκης να γράφουν 5-0. Αν κάποιος δεν έχει ονειρευτεί αυτήν την στιγμή!! αν κάποιος δεν νιώθει έτσι!! καλύτερα να μην έρθει στο γήπεδο.

Το DNA μας, και το πώς έχουμε γαλουχηθεί μαζί με αυτήν την ομάδα όλα αυτά τα χρόνια είναι αυτό που μας κάνει διαφορετικούς από τους άλλους, που μας κάνει ΟΠΑΔΟΥΣ της μεγαλύτερης ομάδας, που ορίζει τον τρόπο ζωής μας, που μας κάνει να βουρκώνουμε στις μεγάλες στιγμές, που μας κάνει υπερήφανους ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ!!! Είναι αυτό που πρέπει να νιώθουν ΟΛΟΙ!!! όσοι κατέβουν στον Πειραιά την Πέμπτη το βράδυ.

Για 90 η 120 λεπτά αν χρειαστεί να μην περάσει ούτε μια στιγμή από το μυαλό μας αν ο Μασάδο είναι καλός η όχι, αν πρέπει να είχαμε πάρει 5 αμυντικά χαφ 3 επιθετικούς και 7 αμυντικούς. Να μην μας νοιάζει αν ο Μαρινάκης δεν δίνει λεφτά για μεταγραφές, αν ο Μίτσελ έβαλε τον τάδε η αδίκησε τον δείνα . Αυτό που ζητάω είναι όση ώρα χρειαστεί να βλέπουμε 11 ερυθρόλευκες φανέλες. 11 παίχτες που φοράνε τον δαφνοστεφανωμένο στο στήθος και που θα τους αναγκάσουμε να ματώσουν στο γήπεδο όπως εμείς ματώνουμε σε κάθε πέταλο και σε κάθε γήπεδο. Να νιώσουν ότι παίζουν για μια ΙΔΕΑ!!! για κάτι μεγαλύτερο από ένα συμβόλαιο. Να νιώσουν ότι παίζουν για αυτό που νιώθουμε εμείς!! για αυτό που μας έκαναν οι πατεράδες μας!!! για αυτό που έχασαν την ζωή τους τα αδέρφια μας!!

Η  “διαφωνία μας” μεταξύ τον παλιών Ολυμπιακών με τους νεότερους πάντα ήταν ότι το παλιό Καραϊσκάκη ήταν φωτιά, ήταν ΕΔΡΑ που γονάτιζε κάθε αντίπαλο. Είναι η μεγάλη ευκαιρία να το νιώσουν όλοι αυτό!!! και εμείς που το ζήσαμε και οι νεώτεροι που το έχουν ακούσει. Είναι η στιγμή να νιώσουν αυτοί που δεν ξέρουν, ότι ένιωσα εγώ στο «παγωμένο» Ολυμπιακό στάδιο στην ρεβάνς με τον Άγιαξ (1983) όταν με πήγε ο πατέρας μου πιτσιρικά και 3 ώρες πριν το παιχνίδι είχε γίνει καζάνι που έβραζε. Ακόμα θυμάμαι την στιγμή που οι παίχτες του Άγιαξ δεν έκαναν ζέσταμα αλλά χάζευαν τον κόσμο.

Πρέπει να παίξουμε και εμείς!!! να αναγκάσουμε τους ισπανούς να δηλώσουν όπως οι παίχτες της ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ στο 1-0 με τον Στολτίδαρο ότι δεν μπορούσαν να μιλήσουν μεταξύ τους από τις φωνές.

Ναι έχουμε καλομάθει ! Ναι θέλουμε να βλέπουμε μπαλάρα! Ναι προτιμάμε να κάτσουμε στην ζεστασιά του σπιτιού μας και να απολαύσουμε τον αγώνα χαλαρά! Ναι είναι δύσκολες εποχές για έξοδα. Όμως όλοι!! Μα όλοι!! θα δίναμε τα πάντα για ήμασταν μέσα στο τελικό στην Κωνσταντινούπολη ή στον τελικό της Ρώμης ή στο πρώτο διπλό στην Γερμανία ή την στιγμή που ο Νινιάδης κανει το 1-2 στο Τορίνο.. και τόσες μα τόσες μεγάλες στιγμές. Ίσως κάποιοι πείτε μα καλά συγκρίνονται τα παραπάνω με ένα ματς σαν αυτό;
Η απάντηση αδέρφια μου είναι ΝΑΙ!! Γιατί κάθε στιγμή που βλέπουμε τον ΘΡΥΛΟ ΜΑΣ είναι μεγάλη και μοναδική.

Ας φορέσουμε λοιπόν τα ερυθρόλευκα και ας κατέβουμε στον Πειραιά είναι από τα ματς που μπορούν να μας κάνουν υπερήφανους!!!!

Υ.Γ.1 Επειδή πολλοί σε διάφορες συζητήσεις λένε μα καλά δεν θα βάλει ένα γκολ η Λεβάντε; Αυτό που νιώθω εγώ είναι ότι δεν θα φτάνει ένα γκολ στην Λεβαντε..
Υ.Γ.2 ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ……. ΠΑΝΤΑ ΑΡΡΩΣΤΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ