Παρά τις απουσίες κατακτήσαμε την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο την τελευταία αγωνιστική και πήραμε το πλεονέκτημα έδρας. Ο ημιτελικός με το Φοίνικα Σύρου μας βρήκε νικητές με 3-2 νίκες με τα παιχνίδια στη Σύρο να χάνονται και τα δύο στο ται μπρεικ.

Πέντε ματς σε ημιτελικό σχεδόν όλα με τον Γιορντάνωφ τραυματία στον ώμο και οι τραυματισμοί των παιχτών συνεχείς. Αντίθετα ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης «σκούπισε» την Κηφισιά εύκολα 3-0 και μας περίμενε ξεκούραστος.

Τα δύο πρώτα ματς των τελικών τα είδαμε εδώ (1),  (2)

Η ομάδα έχασε ουσιαστικά και τον Μαρούλη με τραυματισμό στο γόνατο και ο Κουρνέτας θα έπρεπε να βγάλει τα ματς του τελικού «χωρίς ανάσα». Το ερώτημα που απασχολούσε όλους μας μετά το ΘΡΥΛΙΚΟ 2-0 των αγώνων του Ρέντη, ήταν αν η ομάδα θα αντέξει άλλα τρία παιχνίδια στον ίδιο ρυθμό για να κατακτήσει ένα ΜΑΓΚΙΚΟ πρωτάθλημα. Οι ίδιοι «γνώστες» τους είχαν ξεγραμμένους στα ματς της Αλεξανδρούπολης.

ΔΩΔΕΚΑ ΓΑΥΡΟΙ όμως είχαν κάτι διαφορετικό στο μυαλό τους. Ανέβηκαν στην Αλεξανδρούπολη με τον ΓΑΥΡΟ Προπονητή τους ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ. Αυτό το πρωτάθλημα ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ. Το χρωστάνε στους εαυτούς τους, στους λίγους που τους πίστεψαν φέτος και πρέπει να το χαρίσουν στον κυρ Σπύρο που τους περιμένει να γυρίσουν με την κούπα.

Το πρώτο σετ το κέρδισαν δύσκολα 24-26 ενώ έχαναν 16-12. Το δεύτερο σετ ήταν ίσως το κρισιμότερο της χρονιάς. Η μάχη συγκλονιστική, με φάσεις καταπληκτικές εκατέρωθεν και απίστευτες άμυνες. Προηγηθήκαμε 13-16, αλλά ο Εθνικός πάλευε με νύχια και με δόντια. Οι μάγκες του ΘΡΥΛΟΥ με μια ακόμα κατάθεση ψυχής το παίρνουν 29-31! Το τρίτο σετ ήταν πλέον τυπική διαδικασία. Η απογοήτευση ήταν φανερή στα πρόσωπα των παιχτών του Εθνικού. 17-25 και ξεκινούν τα πανηγύρια!