Eδω εχω ανεση χωρου, γιατι μερικες φορες δεν μ΄αρεσει το πολυ ΄΄στριμωγμα΄΄, ειδικα με κατι ανεπιθυμητους κι εξαλλου τουτη η αναρτηση ειναι απο΄κεινες που γουσταρω, ιδιαιτερα ετσι οπως τελειωνει...

ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟΒΡΑΔΥΝΟ ΜΟΥ ΟΝΕΙΡΟ...

Καθομαι κατω απ΄το αγαπημενο μου δεντρο. Μια γερικη αγριοκαστανια περιτυλιγμενη απο ενα θηριωδη κισσο που...τον ανεχεται ακομα, εχω το τσιπουρακι με το μεζε μπροστα μου και θυμαμαι μεσ΄τη βολη της πολυθρονας το χθεσινοβραδυνο μου ονειρο. Εχω χασει και τον...Καζαμια, ρε γαμω το, για να΄δω μηπως και ο,τι ειδα ψες στον υπνο μου εχει κανα...βαθυτερο νοημα. Μπααα ομως. Το πραμα ηταν ξεκαθαρο.

Βρισκομουνα, λεει, σπιτι μου. Ενα σπιτακι ψηλουτσικα καπως, μ΄ενα μονο παραθυρο. Αλλα τί παραθυρο...Οταν το ανοιγες, ΄΄ανοιγε΄΄ κι η ψυχη σου μ΄αυτο που αντικρυζες. Ενα υπεροχο λιμανακι, καραβακια και βαρκουλες μπαινοβγαινανε, καμια φορα κανα μεγαλυτερο πλεουμενο, και γυρω - γυρω το τοπιο τοσο ομορφο που σε ΄΄ταξιδευε΄΄ κι αυτο...Πρωϊ - πρωϊ το πορτοκαλί φως του αγουροξυπνημενου ηλιου το΄λουζε διακριτικα, το μεσημερι ηταν αστραφτερο, σχεδον εκτυφλωτικο, σε εντονη αντιθεση με το θαλασσινο γαλαζιο και οταν η μερα πια τελειωνε, ενας γκριζωπος, λιγο μωβ, λιγο κοκκινωπος χαμηλοφωτος μανδυας το τυλιγε σιγα - σιγα μεχρι να πεσει το σκοταδι. Τοτε...τοτε ηταν που το λιμανακι γινοταν πανεμορφο, με τα φωτακια απ΄τα πλεουμενα ν΄αρμενιζουν περα - δωθε και τα αραια σπιτακια του να λαμπυριζουν γυρω απο την προκυμαια. Καθε μερα, μα καθε μερα, θ΄ανοιγα αυτο το μοναδικο μου παραθυρο 3 -4 τουλαχιστον φορες. Α! ξεχασα...Μπροστα και καμια 15αρια μετρα λιγο δεξια απ΄το παραθυρι, υπηρχε ενα υπολειμμα απο καποια μισογκρεμισμενη πετρινη μαντρα, που ΄΄εδενε΄΄ ομως με το τοπιο, θες γιατι ηταν παλιο, θες γιατι ειχε μια πικροδαφνη διπλα του και δεν μ΄ενοχλουσε καθολου. Αντιθετα, το΄βλεπα σαν κομματι του συνολου. Το΄χα συνηθισει...

Ωσπου ενα πρωϊ οταν ξυπνησα - στ΄ονειρο μου ειμαστε παντα - κι ανοιξα το μοναδικο μου παραθυρο για ν΄απολαυσω το λιμανι μου, τί βλεπω; Καποιος ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ειχε ελθει φαινεται αργα το βραδυ χωρις να τον παρω χαμπαρι, κι ειχε ζωγραφισει ενα τεραστιο ΠΡΑΣΙΝΟ 13 πανω στο κομματι αυτο του μαντροτοιχου. Ωωω ρε χαλαστρα, απο΄κεινη τη στιγμη και μετα... Οποτε, μα οποτε ανοιγα το παραθυρο μου, πρωϊ - μεσημερι - βραδυ, ν΄αντικρυσω το λιμανακι μου, εβλεπα υποχρεωτικα κι εκεινο το ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ ΠΡΑΣΙΝΟ 13ΑΡΙ ΜΑΖΙ...Κι εκτος απο γρουσουζια, κι αισθητικα ρε παιδι μου τα΄χε κανει ολα μουνι...Παει η ομορφια του λιμανιου μου...Περναγανε οι μερες κι εκεινη η μουτζουρα συνεχεια μπροστα μου...Μεχρι που αποφασισα να δωσω λυση στο θεμα, για να τελειωνουμε.

Ειχα τρεις επιλογες. Μια, να βαψω το μαντρακι και να σκεπασω το 13, η δευτερη να παρω μια βαρια και να το γκρεμισω και η τριτη, η πιο γρηγορη και ξεκουραστη, να βαλω δυναμιτη και να τιναξω στον αερα υπολειμμα και ΚΩΛΟ-13ΑΡΙ, να παν΄στο διαλο να τελειωνουμε...Θυμηθηκα τοτε οτι ο μακαριτης ο παππους ( Θεος σχωρεστον ) ψαρευε παλια με δυναμιτη ο μπαγασας κι ετσι κατεβηκα στο υπογειο, μηπως και βρω κατι να με βοηθησει απο΄κεινη την εποχη. Και ο ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΗΜΩΝ, το΄κανε το θαυμα του! Βρηκα, ρε παιδια, σκονισμενα κατω απο μια κασελα κατι σουραβλια δυναμιτη...Πηρα ενα, το σουλουπωσα, το΄βαλα στη βαση του μαντροτοιχου με το...καταραμενο ΝΟΥΜΕΡΟ, το αναψα, ετρεξα να κρυφτω και ΜΠΑΑΑΜ! Παν΄περιπατο και τα δυο: μαντρουλα και γκαντεμοΝΟΥΜΕΡΟ!

Ειχαν περασει λιγα λεπτα απ΄την εκρηξη...Θα΄τανε κοντα μεσανυχτα. Κι ανοιξα παλι ξανα το παραθυρο μου...Η ομορφια του λιμανιου μου, ατοφια, ανοθευτη, ΧΩΡΙΣ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΥ, βρισκοταν παλι μπροστα μου, να μου χαμογελαει γλυκα μεσα στη σιγαλια με τα φωτακια απ΄τις βαρκουλες ν΄ανεβοκατεβαινουν ελαφρα απο το κυματακι...

Ξυπνησα το πρωϊ ηρεμος και σιγουρος. Τ΄ονειρο ηταν σημαδιακο και μου΄δειχνε δρομο...Τωρα, κατω απ΄την αγριοκαστανια, πινω μια γουλιτσα απο το τσιπουρακι μου και θυμαμαι τα λογια του Παυλου: ΄΄Εστηκα επι την θυραν και κρουω. Μετα πρωτην και δευτεραν νουθεσιαν, παραιτού...΄΄.