Αυτη η αναρτηση μου δινει την αφορμη να μιλησω, οχι για τον αλησμονητο Θεμη της φωτογραφιας, αφου αυτο το΄χω ηδη κανει, αλλα για εναν σχολιογραφο σε τουτο το σαϊτ, προτυπο ΖΗΛΕΥΤΗΣ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑΣ: Τον Τασο ( tasos ). Το κανω λοιπον σε τουτη, την καταλληλη θεωρω, στιγμη.

Toν Τασο τον ειχα προσεξει πριν απο καποιον καιρο που ειχε σχολιασει τον Μουστακλη, γραφοντας οτι οταν τον ειχε πρωτοπαει ο πατερας του το 1959 στο Καραϊσκακη να δει τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, ακουσε απο τοτε να μιλανε με σεβασμο οι παλιοι φιλαθλοι της ομαδας γι΄αυτον, τον αδικοχαμενο, παιχτη και τον συμπεριελαμβαναν εκτοτε - παντα - στους γνωστους ασους της πανενδοξης εκεινης Θρυλικης εποχης. Τοτε μαλιστα ο Σαββας του ειχε εκφρασει τον θαυμασμο του για το γεγονος οτι βλεπει τον Ολυμπιακο τοσα χρονια...

Ολο εκεινο το σχολιο του Τασου, διαπνεετο απο ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ. Και το ειχα σημειωσει. Το ενα.

Σε δευτερο παλι σχολιο του προσφατα, με θεμα την πωληση του Κωστα Μανωλα και τη συνεντευξη της μητερας του στο ΦΩΣ, μιλουσε για το ξενοδοχειο της γιαγιας του παιχτη στη Ναξο και στο τελος του σχολιου του μας το συνεστησε για την οικογενειακη του ατμοσφαιρα, οπως την ειχε απολαυσει φετος και Ο ΙΔΙΟΣ στις διακοπες του. Αυτη η συσταση του, εμενα μου χτυπησε το καμπανακι ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ. Ηθους, γιατι ο Τασος ενδιαφερθηκε ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ, ΑΝ ΠΟΤΕ ΠΑΜΕ ΣΤΗ ΝΑΞΟ, ΚΑΛΑ...

Ο συγγαυρος Τασος, ασφαλως και δεν περιμενει ενα τετοιο σχολιο απο΄μενα. Δεν τον ξερω, δεν εχουμε μιλησει ποτε, ουτε και διαδικτυακα. Ετσι ειμαι του λογου μου ομως. Με πιανουν πού και πού τα ΄΄αιφνιδιαστικα΄΄ μου...