Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΡΗΓΑΣ...ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ
Γράφτηκε απο Guest Red στις 16:02 | 03-11-2014
Γράφει ο Alexandr Roman
Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, αλλά καταλαμβάνει χίλιες φορές περισσότερη μνήμη….
Όταν είδα την παραπάνω φωτογραφία του προέδρου της ομάδας μας από τον τελευταίο αγώνα στην Τρίπολη…. συνειρμικά ήρθε στο μυαλό μου μια μικρή ιστορία για την οποία είχα γράψει ένα άλλο κείμενο παλιότερα.
Mια ιστορία που άκουσα σε μια από αυτές τις ραδιοφωνικές εκπομπές… (ως μια απρόσμενη αναλαμπή στο σκοτάδι των εν λόγω εκπομπών) και πραγματικά με συγκίνησε.
Την αφηγείται ένας ακροατής γνήσιος οπαδός του Ολυμπιακού… λέγοντας ότι την είχε ακούσει πολλές φορές από τον πατέρα του… ο οποίος ήταν κι αυτός άρρωστος γαύρος όπως ο ίδιος ο αφηγητής…και δεν έχανε αγώνα.
Είπε λοιπόν: «Πριν πολλά χρόνια μετά από ένα αγώνα που έχασε ο Ολυμπιακός στο Γ. Καραϊσκάκης (σπάνιο αυτό)… ένας πατέρας προσπαθούσε να συνεφέρει τον πιτσιρικά γιό του ο οποίος έκλεγε απαρηγόρητος επειδή έχασε η ομάδα του… Παρόλες τις προσπάθειές του όμως δεν κατάφερε να κατευνάσει, ηρεμήσει τον μικρό και να τον πάρει να επιστρέψουν πίσω στο σπίτι…
Αρχισε να μαζεύεται κόσμος γύρω τους…καθώς οι αντιδράσεις του παιδιού ήταν ακραίες… Ανάμεσα σε αυτούς που πλησίασαν να δουν τι ακριβώς συμβαίνει… ήταν και ο πατέρας του φίλου που διηγείται την ιστορία…
Μόλις έφτασε κοντά αναγνώρισε τον άνθρωπο που προσπαθούσε να συνεφέρει το γιό του…. Ηταν ο Μιλτιάδης Μαρινάκης… και το παιδί ήταν ο γιός του ο Βαγγέλης…»
Η γοητεία της μικρής αυτής ιστορίας… είναι ότι δεν έχει κανένα αινιγματικό δίδαγμα…
Η εικόνα είναι ξεκάθαρη και ευδιάκριτη μπροστά στα μάτια μας… αρκεί κάποιος να θέλει να τη δει… και να μην έχει τα μάτια πεθαμένου γουρουνιού…!!!
Ο ποιητής Yevgeni Aleksandrovich Yevtushenko έγραψε σ' ένα ποίημα που μεταμφιέζει σε ποδόσφαιρο την ζωή:
«Τα τρία παιδιά τα ένωνε το ποδόσφαιρο.
Οι τσάντες όμως ήταν διαφορετικές.
Άλλες από δερματίνη που σκίζονταν γρήγορα, άλλες από δέρμα γουρουνίσιο τραχύ, ενώ η τσάντα του γιου του τραπεζίτη ήταν από δέρμα κροκόδειλου… κι ήταν φορές που οι ντρίπλες ήταν η περιφρόνηση προς την τσάντα από δέρμα κροκόδειλου…
Το γήπεδο ωστόσο ήταν για όλους, κοινό το παιχνίδι, κοινή κι η μπάλα.
Οι μεγάλοι δεν έχουν κοινή μπάλα… και το γήπεδο… ο καθένας το θέλει για δικό του…
Είναι οι κανόνες εκείνοι οι διαφορετικοί που σε κάνουν να φωνάξεις απελπισμένα: «Που είναι ο διαιτητής;»
Όλοι είναι διαιτητές και παραβάτες συνάμα…!!! ».
Ακουσα ιστορίες για δράκους μετά τον τελευταίο αγώνα της ομάδας μας…. και είμαι βέβαιος ότι θα ακούσω πολύ χειρότερα στο επόμενο μη επιθυμητό αποτέλεσμα.
Kαι λίγο με ενδιαφέρουν τα τιτιβίσματα των γνωστών αγνώστων αφυών, ολιγοφρενών και φαιδρών ανθρωποειδών που κινούνται στα επικίνδυνα εδάφη ανάμεσα στις φιγούρες καρτούν και καρικατούρας…καθώς η παραμόρφωση του αποτυχημένου σχεδίου προσωπογραφίας τους αντανακλά ως καθρέφτης και προσδιορίζει με λεπτομέρεια τα ελαττώματα της προσωπικότητάς τους.
Λίγο με ενδιαφέρει τι λέει ο κάθε αμόρφωτος, έμμισθος, αμαθής, εκπορνευόμενος, εγκάθετος, κατευθυνόμενος, ετεροκίνητος, αδαήμων, ανεπιτήδειος, αναρμόδιος, ανόητος, ανεγκέφαλος, μικρόμυαλος, ηλίθιος… δημοσιογράφος, άνθρωπος, ζώο, φυτό… από την πλούσια χλωρίδα και πανίδα της χώρας μας.
Λίγο με ενδιαφέρουν άνθρωποι που οι σεξουαλικές διαστροφές τους… όπως π.χ η εφαψιομανία που αφορά στο άγγιγμα και το τρίψιμο πάνω σε ένα άτομο που δεν συναινεί….η επιδειξιομανία ή η έκθεση των γενετικών οργάνων, ο φετιχισμός και η τηλεφωνική σκατολογία (αισχρολογία από το τηλέφωνο)…. επηρεάζουν όλα αυτά την συμπεριφορά και το χαρακτήρα τους.
Πραγματικά ανησυχώ όμως….
οταν κινδυνεύει η ομάδα μου ο Ολυμπιακός εκεί που έφτασε…
να καταντήσει σαν την Barcelona F.C… η οποία πρόσφατα έκανε 2 συνεχόμενες ήττες...!!!
Ο Jean Paul Sartre είπε: «Σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, τα πάντα περιπλέκονται από την παρουσία της αντίπαλης ομάδας…» …
Mε άλλα λόγια… Δεν κερδίζει πάντα η καλύτερη ομάδα… παίζουν άπειροι παράγοντες ρόλο. Υπάρχει στον αθλητισμό ο αιφνιδιασμός, η έκπληξη, η σύμπτωση, το απρόβλεπτο, το απρόοπτο… και πολλά άλλα όπως η μέρα που θα βρεθούν οι αθλητές, οι διαιτητές, η τακτική το πλάνο και στρατηγική του Προπονητή… ή ακόμα και η ψυχολογία η συγκυρία, η τύχη η μοίρα, το πεπρωμένο… κλπ….κλπ.
Ολοι αυτοί οι οπαδοί της ομάδας μας που γράφουν στα site, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που τηλεφωνούν σε εκπομπές λόγου ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών…. είναι μια ομάδα ανθρώπων (οπαδών)…. με την ψυχολογία του όχλου… με κριτήριο την ισχυρή τους θέληση για ΝΙΚΗ, επιβολή, κυριαρχία, υπερίσχυση, αδηφάγο, ακόρεστο εξουσιασμό και τίποτα άλλο, δημιουργούν μια νοσηρή κατάσταση, εκφρασμένη με βωμολοχίες, trash talking, ανωμαλία, παράνοια…. αιμοχαρείς οι ίδιοι, αιμοδιψείς και αιμοβόροι…!!!
Μια αντίδραση ικανή να απωθήσει κάθε σκεπτόμενο άτομο, να του προκαλέσει Εμετό…!!!
Δυστυχώς η ευφυΐα έχει τα όριά της, αλλά η βλακεία δεν έχει αυτό το μειονέκτημα….!!!
Και δεν μπορώ να δω σαν κακία εκείνο που εξηγείται πλήρως από τη βλακεία.
Τέλος πάντων ας το αφήσω για την ώρα… ας μην εκνευριστώ καθώς ο θυμός και η έλλειψη ανοχής είναι εχθροί της ορθής κρίσης….
Το να βρεις το δρόμο σου προς ένα στόχο, είναι μάλλον θέμα του να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις παρά να πάρεις τις σωστές απαντήσεις.
Το να φιλοσοφείς σημαίνει να είσαι καθ’ οδόν. Οι ερωτήσεις στη φιλοσοφία είναι πιο σημαντικές από τις απαντήσεις….και όπως είπε και ο Isaiah Berlin, Βρετανός ιστορικός και πολιτικός φιλόσοφος: «Οι φιλόσοφοι είναι ενήλικες που επιμένουν να κάνουν παιδαριώδεις ερωτήσεις…»
Αυτό θα κάνω κι εγώ παρακάτω…
Οι έξυπνοι άνθρωποι φαίνεται να μην αισθάνονται τη φυσική ευχαρίστηση της σύγχυσης και να απαντούν σε ερωτήσεις…ενώ η πραγματική απόλαυση στη ζωή είναι να κάνεις ερωτήσεις…
Αλλωστε οι πιο ανυπότακτοι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν ερωτήσεις…
Εστω λοιπόν ότι κάνουμε μια Δημοσκόπηση, ένα Γκάλοπ, μια Σφυγμομέτρηση με σκοπό τη διαπίστωση της γνώμης μιας ομάδας ανθρώπων(φιλάθλων του Ολυμπιακού) για κάποιο θέμα, η οποία γίνεται από την υποβολή ερωτήσεων σε ένα δείγμα του σχετικού πληθυσμού, την καταγραφή των απαντήσεων, και τον έλεγχό τους με στατιστικές μεθόδους…
Η ερώτηση θα ήταν μόνο μια και είναι η εξής:
***«Αν από τους παρακάτω προέδρους του Ολυμπιακού… μπορούσατε να επιλέξτε μόνο έναν…ποιος θα ήταν αυτός…???***
1 Γιώργος Ανδριανόπουλος
2 Νίκος Γουλανδρής
3 Σταύρος Νταϊφάς
4 Σωκράτης Κόκκαλης
5 Βαγγέλης Μαρινάκης…»
Τα κριτήρια επιλογής είναι ελεύθερα και καθόλου περιοριστικά για κάθε φίλαθλο της ομάδας…. Θα μπορούσε να είναι κάτι από τα παρακάτω: «Ως κάποιος που αποτελεί Σύμβολο, ή ως ο πιο Επιτυχημένος, ως ο πιο Αγαπητός, ως ο πιο Αιρετικός, ως ο πιο Επαναστάτης, Ριζοσπαστικός, Πρωτοπόρος, Νεοτεριστικός, Αναμορφωτής, Εγκεφαλικός, Πνευματικός ή ακόμα και ο πιο Συμπαθητικός ή Ευπαρουσίαστος, ή Γραφικός, ή Βon Viveur…» δεν εχει σημασία…οτιδήποτε…χωρίς περιορισμούς…
--Ποια θα ήταν άραγε η τελική κατάταξη και γιατί…???
--Ποιο θα ήταν το κριτήριο που θα επικρατούσε στην τελική επιλογή των φιλάθλων…??? … δηλαδη, για παράδειγμα…. Ο πιο συμβολικός, ο πιο επιτυχημένος, ο πιο αγαπητός ή κατι άλλο…???
--Τι απ όλα αυτά εχει μεγαλύτερη ουσία, σημασία και αξία…??? Και για ποιο λόγο…???
--Τι είναι αυτό τελικά που κάνει ένα φίλαθλο της ομάδας να τοποθετεί κάποιον απ’ αυτους τους ανθρώπους στην υψηλότερη θέση μέσα του… στην καρδιά του, στο μυαλό του, στη συνείδησή του σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους…???
--Και τι είναι άραγε αυτό που προσδιορίζει τη συμπεριφορά και τα έργα αυτών των ανθρώπων(Προέδρων) και εμπνέει τους φιλάθλους της ομάδας τους… τους μαγνητίζει κοντά τους… με αποτέλεσμα να τους δίνει κάποιες φορές μεταφυσική, μυθιστορηματική διάσταση…να τους εξυψώνουν, αποθεώνουν, θεοποιούν…???
--Είναι άραγε οι Τίτλοι, τα Πρωταθλήματα, τα Κύπελα, η Ευρωπαϊκή, και Παγκόσμια καταξίωση, η καλή ποιότητα και θεαματικότητα του ποδοσφαίρου που παίζει η ομάδα, η προσωπικότητα, το όνομα, η φήμη και η αξία των αθλητών που φέρνουν στην ομάδα…αυτό που τελικά μετράει…???
--Ή μήπως η Εικόνα και Συμπεριφορά των ίδιων των Προέδρων ως προσωπικοτήτων… είτε με την ιδιότητα των ηγετών της ομάδας τους, είτε ως επιχειρηματίες, είτε και πέρα και μακριά απ αυτούς τους ρόλους… ως απλών ανθρώπων στην καθημερινή τους ζωή…???
--Τι θα πρέπει να καθορίζει και να προσδιορίζει, κατευθύνει την συμπεριφορά αυτών των Προέδρων έτσι ώστε να απολαύσουν, να εισπράξουν απ την πλευρά των φιλάθλων της ομάδας τους όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω, να γίνουν σημείο αναφοράς, να γίνουν εμβληματικοί, να αποκτήσουν μεγάλο λαϊκό έρεισμα…???
--Θα πρέπει δηλαδή να πειθαρχήσουν στους κανόνες του παιχνιδιού… να πέσουν στα βαθιά και να κολυμπήσουν με κάθε τρόπο έτσι ώστε να επιτελέσουν τον τελικό τους σκοπό που μπορεί να μην είναι απλά η επιβίωση, αλλά η επικράτηση, η νίκη, η υπερίσχυση, η επιτυχία, η επιβράβευση…??? Να δρέψουν τους ελκυστικούς καρπούς του δαφνοστεφανωμένου θριάμβου…???
--Με άλλα λόγια θα πρέπει να κινηθούν μέσα στους νόμους της ζούγκλας… οι οποίοι σχεδόν πάντα καθορίζονται από μεταβλητό ηθικό πρόσημο, στοχεύοντας εσκεμμένα στη δημιουργία ορισμένου ρεύματος, μετερχόμενοι ψεύτικα μέσα και παραπλανητικές τακτικές…???
Η μήπως είχε δίκιο ο Steve Jobs όταν έλεγε ότι «Η καινοτομία είναι αυτή που ξεχωρίζει τον ηγέτη από αυτόν που ακολουθεί»???
--Μήπως δεν πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να πέσουν στην παγίδα της θεοποίησης του “εγώ” , κι ένα αδόκιμο αυτολιβανισμό, αυταρέσκεια και ναρκισσισμό καθώς αναπόφευκτα οδηγεί σε ρήξη με τη συναισθηματική και ηθική πλευρά τους…???
--Η μήπως πρέπει να κινηθούν κόντρα στο ρεύμα…ως καταγγελτική περσόνα ίσως και βολικά δομημένη δεν έχει σημασία… και οι πράξεις καθώς και ο λόγος τους να είναι τόσο ανέξοδα ευπώλητος, έτσι ώστε κατακεραυνώνοντας τις παθογένειες να διαμορφώνουν συνειδήσεις ως ατρόμητοι επαναστάτες οι ίδιοι…???
--Πρέπει να προσηλωθούν… δημιουργώντας σύνορα, φραγμούς, τείχη, όρια στο μυαλό τους, στη σκέψη τους και πληρώνοντας κάθε κόστος και κάνοντας κάθε θυσία… ώστε να πραγματοποιήσουν το εμμονικό κι όχι εμπνευσμένο πολλές φορές όνειρό τους…???
--Η μήπως πρέπει προκειμένου να επιτεύξουν το σκοπό τους να σχεδιάσουν με στόχο… να προετοιμαστούν με προσήλωση… να προχωρήσουν με αποφασιστικότητα και να επιδιώξουν με επιμονή…???
--Πως άραγε αυτοί οι ιδιαίτεροι, σημαντικοί, αξιόλογοι, και κυρίως πλούσιοι άνθρωποι(οι Πρόεδροι) ανώτεροι ταξικά…με αναπόφευκτο τον πνευματικό κομφορμισμό μέσα τους.... οι οποίοι σύμφωνα με τη λογική έχουν προσαρμοστεί στην καθιερωμένη κοινωνική ηθική και στους καθιερωμένους κανόνες συμπεριφοράς της τάξης τους…
Πως λοιπόν θα καταφέρουν να εμπνεύσουν τους καθημερινούς ανθρώπους, που ζουν σε συνεχή απογοήτευση και ματαίωση των κόπων και των ελπίδων τους… καθημερινούς ανθρώπους που μοχθούν και περιμένουν μια ανταμοιβή που ποτέ δεν έρχεται, και βιώνουν την απογοήτευση και την απελπισία, καθώς γκρεμίζονται όνειρα και προσδοκίες τους…. και αυτή η απογοήτευση δημιουργεί εύφορο έδαφος για να κυριαρχήσουν η βία και ο παραλογισμός… πως λοιπόν θα καταφέρουν να τους εμπνεύσουν, να τους τους γοητεύσουν, να τους κερδίσουν…???
Μπορει να καταφέρουν το στόχο τους και μέσω της κοινωνικής αλληλεγγύης που κατά περίσταση επιδεικνύουν..???
--Υπάρχει κάποια πεπατημένη για να συμβεί το παραπάνω,(δηλαδή να γίνει πηγή έμπνευσης ένας Πρόεδρος) κάποιοι γνωστοί βηματισμοί, κάποιο σωστό μονοπάτι, … κάποια πετυχημένη κρυφή συνταγή που βρίσκεται ερμητικά, στεγανά κλεισμένη στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας…ή μήπως δεν υπάρχει τίποτα και πρέπει να γίνουν πειραματισμοί… είναι ίσως και θέμα τύχης η «χημεία» ανάμεσα στους οπαδούς και τον Πρόεδρο…???
--Μήπως πάλι η απάντηση βρίσκεται μέσα σε κάθε έναν από αυτούς τους ανθρώπους και οι ίδιοι θα πρέπει να το ανακαλύψουν μέσα από μια διαδικασία εσωτερικού διαλογισμού, μιας βαθύτερης εσωτερικής επεξεργασίας, προβληματισμού και φυσικά πνευματικής καλλιέργειας…χιλιάδες μίλια μακριά από ναρκισσισμούς και βολικές εφήμερες, φθηνές, πλαστές, φωτογενείς αυταπάτες…???
--Μήπως το μυστικό είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί είχαν ή πρέπει να έχουν δίπλα τους κάποιον «Ενκίντου…» ??? (ο Ενκίντου ήταν ένας αληθινός φίλος του Γκιλγκαμές…όπου «Τo Έπος του Γιλγαμές» είναι ένα επικό ποίημα από την περιοχή της Βαβυλωνίας κι αποτελεί το αρχαιότερο γνωστό λογοτεχνικό έργο…)
--Πρέπει να έχουν κάποιον ή κάτι δίπλα τους ώστε να τους στηρίξει όταν οι ίδιοι βιώνουν την «Προδοσία…», την «Αγνωμοσύνη…» τον «Πόλεμο…» είτε από άτομα είτε από ομάδες, είτε από εξουσίες(δικαστές), είτε από κόμματα, είτε από έθνη…???
H μήπως δεν εχουν ανάγκη οι ίδιοι την παρουσία ενός τέτοιου ανθρώπου (ένα είδος alter ego να τους προφυλάξει απ’ το ίδιο το περιβάλλον τους) καθώς διακατέχονται συνήθως από έντονο εγωκεντρισμό και σε ορισμένες περιπτώσεις φιλαυτία…???
--Σε ποια θέση άραγε έχουν κατατάξει οι οπαδοί του Ολυμπιακού τον εν ενεργεία πρόεδρο της ομάδας μας… σε αυτή τη σφυγμομέτρηση…???
--Αραγε η θέση του αυτή είναι διαφορετική σήμερα απ’ ότι ήταν χθές και θα αλλάξει πάλι αύριο…???
--Είναι μεταβαλλόμενη η θέση κάθε Προέδρου σ’ αυτή τη λίστα…???
Κι αν ναι… θα έχει ο ίδιος κατεύθυνση προς τα πάνω ή προς τα κάτω…???
--Πόσο ισχυρή είναι η υστεροφημία και η μετα θάνατον εξύψωση, «θεοποίηση» με μεταφυσικό τρόπο…??? Μπορεί να αντιμετωπίσει ενας άνθρωπος που βρίσκεται εν ζωή… ολο αυτό το μύθο που συνοδεύει τους Προέδρους μετά την αποχώρησή τους απ τα εγκόσμια…???
--Ακόμα κι αν είναι σήμερα στην πρώτη θέση αυτού του γκάλοπ ο B. Μαρινάκης … τι πρέπει να συμβει για να εγκατασταθεί μόνιμα εκει…???
«Το δύσκολο είναι να παραμείνεις στην κορυφή και όχι να φτασεις εκει…» γνωστό τοις πάσι αυτό…
--Κι απ’ την άλλη πλευρά όμως… είναι μήπως αλήθεια ότι βλέπει κανείς μεγάλα πράγματα από την κοιλάδα και μόνο μικρά από την κορυφή…???
--Και μήπως εν κατακλείδι «Κάθε κορυφή είναι, αναπόφευκτα, και το χείλος μιας αβύσσου και… Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα.…και αν εν τέλει αρέσει σε κάποιον η άβυσσος… μήπως πρέπει να έχει φτερά…» ???
Το βέβαιο είναι ότι έχει δεχθεί ο ίδιος το μεγαλύτερο Πόλεμο απ’ όλους τους προηγούμενους Προέδρους, εχει στοχοποιηθεί σε απίστευτο βαθμό και με παροιμιώδες μένος, κακόνοια και δέχεται πυρά πανταχόθεν…
Αυτό όμως δεν τον εχει εμποδίσει να δημιουργήσει ισχυρά θεμέλεια…οικονομική σταθερότητα και ασφάλεια… οικογενειακούς δεσμούς σε όλα τα τμήματα της ομάδας κι όχι μόνο του ποδοσφαιρικού τμήματος, να έχει φέρει μια ηρεμία, μια γαλήνη, μια ΥΓΕΙΑ… κι όλα αυτά σε μια νοσηρή παγκόσμια οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική συγκυρία όπου παντού γύρω μας κυριαρχεί η «Νεκρή Φύση» μέσα στην ύφεση και την αποθέρμανση των πάντων.
Ας περιοριστώ στο αγωνιστικό επίπεδο όμως…
Είναι ήδη -για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα- όπως έχω ξαναγράψει…ο πιο επιτυχημένος Πρόεδρος της ομάδας απ’ την Ίδρυσή της… σε σύγκριση ανάλογου χρονικού περιθωρίου στις θητείες όλων των προηγούμενων Προέδρων. (δεύτερος είναι ο Νταϊφάς με 4 πρωταθλήματα, 1 νταμπλ 1980-83 και τρίτος ο Γουλανδρής 1972–75 με 3 πρωταθλήματα, 2 νταμπλ…)
Και όσον αφορά την Ευρώπη και το Champions League έχει φέρει την καθιέρωση της ομάδας σε top επίπεδο…. καθώς ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη κέρδισε την πρωταθλήτρια Γερμανίας Ντόρτμουντ…, την πρωταθλήτρια Γαλλίας Μονπελιέ…,την πρωταθλήτρια Πορτογαλίας Μπενφίκα…, την Πρωταθλήτρια Αγγλίας Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ…. την πρωταθλήτρια Ισπανίας (και παρά ένα λεπτό πρωταθλήτρια Ευρώπης) Ατλέτικο Μαδρίτης….και πρόσφατα την πρωταθλήτρια Ιταλίας Γιουβέντους.
Το ερώτημά μου προς τον ίδιο… είναι το εξής:
--Φτάνουν όλα τα παραπάνω επιτεύγματα του για να πάει και μια φορά πάσο…???
--Θα αρκεστεί…έστω για μια φορά σε άλλη θέση πλην της κορυφής…???
--Kαι στην Ευρώπη…??? Τι στόχους έχει…???
--Ο Ολυμπιακός -λένε κάποιοι-… ίσως να έχει κάποια τύχη να φτάσει ψηλά στο Europa League… αλλά δεν έχει καμία τύχη στο Champions League…
Οι δυνατότητες του έχουν όρια που τον περιορίζουν στους 16… Τα σύνορα αυτά πολύ σπάνια μπορούν να σπάσουν, να ξεπεραστούν… είναι σχεδόν αδύνατο.
Αυτό το λένε οι «εμβληματικές», «κατανυκτικές» φωνές από όλες αυτές τις «Αυθεντίες»… οι οποίες αντηχούν ως ιδιοτελείς, κερδομανείς, υστερόβουλες, κατά παραγγελία ιαχές… ολοι αυτοί με τον σκεπτικισμό, την καχυποψία, την δυσπιστία, την αμφισβήτηση, τον ενδοιασμό…αλλά και την εμπεδωμένη και γι' αυτό αυτοεκπληρούμενη αρνητικότητα απέναντι σε κάθε όραμα…σε κάθε όνειρο.
--Μήπως όμως πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στον κοινό άνθρωπο, στην κοινή λογική, τον μέσο νου και στο προφανές…???
Εχει μια λογική η σκέψη τους δε λέω… (με κυνισμό-ειρωνεία…αυτό και τα παρακάτω σχόλια)
Ο Ολυμπιακός δεν έχει καμία τύχη απέναντι στις πρωταθλήτριες ομάδες ανώτερων ποδοσφαιρικά χωρών και πρωταθλημάτων…!!!
Είναι αδύνατο να υπερισχύσει ο Ολυμπιακός απέναντι στην πρωταθλήτρια Γερμανίας, Γαλλίας, Πορτογαλίας, την Πρωταθλήτρια Αγγλίας, Ισπανίας, την πρωταθλήτρια Ιταλίας…κλπ.
Και αν αυτό συμβεί μια φορά… απλά θα αποτελεί την εξαίρεση… την έκπληξη.
Πόσες φορές άραγε πρέπει να συμβεί αυτή η εξαίρεση προκειμένου να επιβεβαιώσει ή μήπως να καταρρίψει τον κανόνα…??? Αυτό το ρωτάω γιατί έχω πρόχειρες στη μνήμη μου… 6 πρόσφατες τέτοιου είδους επιτυχίες…!!!
Τα παραπάνω ερωτήματά μου προς τον πρόεδρο του Ολυμπιακού είναι ρητορικά...καθώς η απάντηση του είναι αυτονόητη και περιττή…
Την απάντηση μου την έχει ήδη δώσει εκείνο το παιδί που έκλαιγε στις κερκίδες του σταδίου Γ. Καραϊσκάκης….
Την απάντηση μου την έδωσε ο ίδιος άνθρωπος που βρισκόταν στις παγωμένες κερκίδες του Γηπέδου Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στην Τρίπολη…
Ο ίδιος άνθρωπος… που ήταν τόσο σίγουρος για το «προκαθορισμένο», «πέτσινο», «κάλπικο» και «στημένο» από κάθε άποψη και πλευρά αποτέλεσμα σε αυτό τον αγώνα που δεν έμεινε στη ζεστασιά του σπιτιού του να απολαύσει τους καρπούς της διαφαινόμενης, προδιαγεγραμμένης, προκαθορισμένης επιτυχίας των σχεδίων του… αλλά έτρεξε δίπλα στην ομάδα του στην Αρκαδία… με ευκρινέστατη, ευδιάκριτη και έκδηλη στο πρόσωπό του (στις φωτογραφίες) αγωνία, ανησυχία, αδημονία, άγχος, χτυποκάρδι…
Ο ίδιος ξέρει πολύ καλά τι να κάνει για να βρεθεί και να ριζώσει στην κορυφή της θρυλικής αυτής λίστας… με τους προέδρους του Ολυμπιακού.
Μετά την τελευταία οργανωμένη επίθεση που δέχθηκε η ομάδα μας… όχι μόνο από τους γνωστούς, τραγελαφικούς, γκροτέσκους, προβλέψιμους και ορκισμένους εχθρούς μας…όχι μόνο από τον εκπορνευόμενο φαντεζί θιάσο-τσίρκο-αχταρμά των «αντικειμενικών» του μιντιακού κατεστημένου… αλλά ακόμα και από ορισμένους αυτοβαφτιζόμενους και αυτολιβανιζόμενους Ολυμπιακάρες οπαδούς μας…που δίνουν το παρών ανελλιπώς στις χαρές και λάμπουν δια της απουσίας τους στις λύπες.
Μετά από όλα αυτά τα δυσφημιστικά, υβριστικά λιβελογραφήματα, ρυπαρογραφήματα, «πορνογραφήματα», αισχρολογίες…. κατά του Ολυμπιακού και του προέδρου του… και το ενδελεχές απόσταγμα της εμετικής-αηδιαστικής προπαγάνδας τους…
θα συμφωνήσω με τον Charles Maurice de Talleyrand όταν είπε:
***«Με τρομάζει περισσότερο ένας στρατός από 100 Πρόβατα που τα οδηγεί ένα Λιοντάρι παρά ένας στρατός 100 Λιονταριών που τα οδηγεί ένα Πρόβατο...!!!!!!!!!
Μπορεί να είναι και άσχετο αυτό που θα πω… να έχει μια υποσημασία, ίσως και κυριολεκτική ή μεταφορική σημασία… αλλά ο Πρόεδρος έχει γεννηθεί στις 30 Ιουλίου… και είναι ΛΕΩΝ στο ζώδιο…!!!
Δεν γνωρίζω αν έχουν γραφτεί ανάλογα αποφθέγματα για ρωσικές αρκούδες… για πράσινα παπαγαλάκια-καναρίνια(τουίτι)…και ζαβά γατάκια με φιλοδοξίες αγριόγατας(Τίγρης)…
Ο Πουριτανισμός των τριών αυτών ειδών του ζωικού βασιλείου…έγκειται στο οτι τους στοιχειώνει ο φόβος… πως οι οπαδοί του Ολυμπιακού… μπορεί να είναι ευτυχισμένοι ακόμα και στις (σπάνιες) ήττες της ομάδας τους…
Επιδεικνύουν μια παροιμιώδη στωικότητα, απάθεια, αταραξία… καθώς ό,τι είναι έπαρση στους αδύναμους, στους δυνατούς είναι μεγαλείο.
--Δεν ξέρω αν όντως αλλού βαράν τα κρόταλα κι αλλού χορεύει η (ρώσικη) αρκούδα….καθώς διαβάζοντας το βιογραφικό του Σαββίδη με όλες αυτές τις σκιές και τα ευδιάκριτα μελανά σημεία στις «επιτυχίες» του… και μετά την επίθεση που μας έκανε...
…δεν θα αποφύγω να πω το παρακάτω: «Η επιτυχία του Σαββίδη…είναι σαν να είσαι έγκυος: Όλοι σε συγχαίρουν… αλλά κανένας δεν ξέρει πραγματικά πόσες φορές χρειάστηκε να σε γαμήσουν…»
--Δεν ξέρω αν το πουλί(ο τουίτι) που αγωνίζεται για να βγει από το αυγό και το αυγό είναι ο κόσμος του…. προκειμένου να γεννηθεί…. πρέπει πρώτα να καταστρέψει έναν κόσμο.
--Δεν γνωρίζω αν το: «Τα κουκουλώνει σαν τη γάτα…» ισχύει και για την μεγάλη γάτα(Τίγρης)….
Αυτό που γνωρίζω καλά όμως…είναι ότι ο κάθε ρήγας στην τράπουλα αναπαριστά έναν μεγάλο βασιλιά της ιστορίας: ο ρήγας μπαστούνι τον Δαυίδ, ο ρήγας σπαθί τον Μέγα Αλέξανδρο, ο ρήγας κούπα τον Καρλομάγνο και ο ρήγας καρό τον Ιούλιο Καίσαρα…
Και ξέρω επίσης πως αυτός που θα έχει την έξαψη…την επιθυμία… το κίνητρο…το όνειρο… το όραμα… και θα οδηγήσει τον Ολυμπιακό….σε εκείνη την κορυφή των κορυφών…στο Εβερεστ… που του αξίζει… αυτός ο άνθρωπος…για όλους εμάς με την βαθιά αγάπη για την ομάδα μας…
αυτός ο άνθρωπος… θα αποτελέσει έμπνευση για όλους μας… θα σταθούμε εν τέλει δίπλα του.
Αυτός ο άνθρωπος θα διαβεί την πύλη της αιωνιότητας… θα εκτοπίσει έναν από τους μεγάλους βασιλιάδες και στρατηγούς της ιστορίας....
και... Αυτός ο άνθρωπος θα γίνει για εμάς και μόνο για εμάς τους οπαδούς του Ολυμπιακού… ο Τέταρτος Ρήγας…!!!
Ναι… αυτό πιστεύω…. όταν κοιτάζω την παραπάνω φωτογραφία…
Δεν θέλει ο ίδιος να βαδίζει μπροστά μας γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να μην τον ακολουθήσουμε. Δεν θέλει να βαδίζει πίσω μας γιατί μπορεί να μη τον οδηγήσουμε σωστά. Αλλά θέλει να βαδίζει δίπλα μας… όλοι μαζί… όπως σε εκείνη την κερκίδα στο παλιό Γ.Καραισκάκης... όπως σε εκείνη την κερκίδα στην Τρίπολη… ένας από εμάς… και όλοι μαζί ως σύντροφοι και φίλοι… όλοι το ίδιο σημαντικοί… να δώσουμε την ώθηση που χρειάζεται η ομάδα στο κάθε βήμα της…
Ειδικά στις δύσκολες στιγμές…
καθώς οποιοσδήποτε μπορεί να κυβερνήσει ένα πλοίο σε ήρεμα νερά…
Αυτό που θα βοηθήσει να ξεχωρίσει κάποιος όμως, είναι η απόδοσή του και η συμπεριφορά του στις δύσκολες στιγμές. Δεν πρέπει να ικανοποιείται και να χαλαρώνει όταν τα πράγματα πάνε καλά. Πρέπει να είναι έτοιμος για τη οποιαδήποτε δυσάρεστη αλλαγή.
Οι δύσκολες συνθήκες όμως στη ζωή είναι απαραίτητες για να βγει ό,τι καλύτερο από την προσωπικότητα του ανθρώπου….
Εν κατακλείδι….
Ένα αγκυροβολημένο πλοίο δεν χρειάζεται τον άνεμο…
και αν ο υπέρτατος σκοπός του Καπετάνιου ήταν να γλυτώσει το πλοίο του, θα το κρατούσε για πάντα στο λιμάνι…!!!
Alexandr Roman
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Διάβασα ετεροχρονισμένα το άρθρο λόγω φόρτου εργασίας. Πάρα πολύ ωραίο άρθρο κατ' αρχήν. Στο ερώτημα-γκάλοπ που έθεσες εγώ θα έβαζα Κόκκαλη, Γουλανδρή, Μαρινάκη, Νταϊφά. Τον Ανδριανόπουλο, μετά απ' όσα είδα και έμαθα εδώ μέσα, δεν μπαίνω καν στον κόπο να τον βάλω. Ωστόσο, η "μετοχή" Μαρινάκη είναι μεταβλητή. Κανείς δεν ξέρει πού θα φτάσει. Η λογική λέει ότι θα φτάσει πολύ ψηλά. Κανείς δεν ξέρει. Δείχνει να έχει στέρεες βάσεις και πολλή όρεξη να πάει μπροστά. Εμείς θα είμαστε δίπλα του. Ένα αρνητικό που έχει η μετοχή Μαρινάκη σε σύγκριση με τους άλλους προέδρους είναι η στήριξη που δεν απολαμβάνει από τον κόσμο. Αλλά σ' αυτό δεν ευθύνεται ο πρόεδρος. Ο Κόκκαλης είχε σχεδόν την καθολική υποστήριξη, αν και υπήρξαν πολλές τριβές. Ο Γουλανδρής λατρεύονταν από τον κόσμο του Ολυμπιακού -αν κάνω λάθος διορθώστε με-, ενώ ο Νταϊφάς αγαπήθηκε, χωρίς κάτι παραπάνω -κι' εδώ αν κάνω λάθος διορθώστε με-. Δεν έζησα εκείνες τις εποχές, έτσι ό,τι λέω το λέω βάσει της εικόνας που παίρνω τη σήμερον ημέρα και από τα ιστορικά στοιχεία του Σάββα.
Επειδή ο Μαρινάκης είναι μετοχή ακόμα, αυτό σημαίνει ότι μπορεί και να έχει πτώση. Αδυνατώ να πιστέψω πώς, αλλά η μόνη λύση σ' αυτόν τον γρίφο είναι μόνο αν ο κόσμος τον προδώσει. Τότε μπορεί να αντιδράσει σπασμωδικά και εγωιστικά. Δεν το πιστεύω βέβαια, απλώς το αναφέρω.
Βαγγέλα, προχώρα και γάμησέ τα όλα!
Είναι άδικο να συγκρίνεται ο Βαγγέλαρος που ειναι εν ενεργεία και γράφει σήμερα ιστορία με τους άλλους που παρήγαγαν ένα ολοκληρωμένο έργο και έχουν ήδη γράψει την ιστορία τους.
Καθολου άδικο αν συγκρίνεις τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο της θητείας τους...
τα επιτεύγματά τους...καθώς και τις ιδιαίτερες συνθήκες που χαρακτηρίζουν την κάθε
εποχή...και προσδιορίζουν τη φυσιογνωμία και την εξελιξή της...και όχι μόνο σε στενά
αθλητικά όρια αλλά και σε οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο...
Και σαν πρόεδρος του Ολυμπιακού πρέπει να κρίνεται από την πρώτη μέρα της θητείας του.
Άλλωστε καλό είναι να ασκούμε κριτική στην πράξη και όχι στο πρόσωπο. Κι εφόσον οι πράξεις
κάποιου γίνονται αντικείμενο κριτικής...τότε αυτός ο κάποιος πρέπει να έχει κάνει κάτι αξιόλογο.
Μία είναι η λέξη που πρέπει να έχουμε όλοι οι Ολυμπιακοί στο μυαλό μας αυτές τις μέρες: ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ. Ο Ολυμπιακός μας δέχεται ύπουλη επίθεση από πολλές πλευρές με χτυπήματα κάτω από τη μέση, ακριβώς όπως έχουν μάθει αυτές οι ύπουλες νυφίτσες. Το έχουν ξανακάνει και συ παρελθόν και του κοπανισμαε στο κεφάλι. Έτσι πρέπει να γίνει για μια ακόμα φορά. Όπου και να παίζει η ομάδα, το κάνουμε έδρα και βοηθαμε την ομαδάρα μας. Ο Θρύλος πάνω από όλα ρε γυναικωτά ανθρωπάκια.
Εγώ τον Μαρινάκη τον θέλω να βρίσκεται στην Τούμπα και στη Λεωφόρο, στο δεύτερο γύρο. ΑΠΕΝΑΝΤΙ απ΄τους βαρβάρους, με οποιανδήποτε έννοια της λέξης. Να μην κωλώσει. Τότε, θα του βγάλω το καπέλο. Τότε, θα ξεπεράσει το ΄΄ένας καλός ή και πολύ καλός πρόεδρος΄΄ και θα γίνει ένας ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ. Για ΄μένα, πρώτ΄απ΄όλα ο ηγέτης πρέπει να΄ναι ΠΑΛΗΚΑΡΙ. Και παληκαριά είναι όταν κάνεις αυτό που η ευρέως εννοούμενη ΄΄σύνεση και φρονιμάδα΄΄ σου λέει, ΜΗ. Τότε ο λαός καταλαβαίνει με τί έχει να κάνει, τί διαφορά έχει ο ηγέτης (του) απ΄τους πολλούς, τότε εμπνέεται πραγματικά, τότε ταυτίζει ΙΔΕΑ με φυσικό πρόσωπο, τότε λατρεύει ολόψυχα, τότε συμπαρατάσσεται στον αγώνα, τότε αναγνωρίζει, ΤΟΤΕ ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΣΕΒΑΣΜΟ.
Στη δουλειά μου, όταν ήμουν ενεργός σύγγαυρε Alexandr, η συγκλονιστικότερη στιγμή που ζούσα ΠΑΝΤΑ, ήταν όποτε ερχόταν ο ΜΙΧΑΛΗΣ να ΄΄τελειώσει΄΄ την εδώ παρουσία κάποιου συνανθρώπου μου. Όταν, ύστερ΄από μάχη, έπεφτε οριστικά ΑΥΛΑΙΑ. Έτρεφα τον μεγαλύτερο δυνατό ΣΕΒΑΣΜΟ, σε όσους κοιτούσαν τον...Μιχάλη ΚΑΤΑΜΑΤΑ. Μ΄έπιανε δέος...ΚΆΠΟΤΕ, πριν από 46 χρόνια, ένας ΄΄έφυγε΄΄ τραγουδώντας! Αυτή την σκηνή, θα την πάρω - φυσικά - μαζί μου... Μπορεί ό,τι περιγράφω τώρα, να φαίνεται - ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ - ακραίο. Συμφωνώ. Αλλά μια πούχει σοβαρέψει η συζήτηση, αυτή είναι η θέση μου: Όταν κάποιος, ανεξαρτήτως πόστου, κι απλός οπαδός του Θρύλου μας να΄ναι, μου δείξει ότι είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΑΛΗΚΑΡΙ, όπως το περιέγραψα πιο πάνω, ΑΥΤΟΣ είναι για΄μένα ΗΓΕΤΗΣ. Δεεεν χρειάζεται να΄ναι Πρόεδρος. Στην καρδιά μου, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΕΙΝΑΙ...
Το θάρρος δεν είναι απλά μια από τις αρετές, αλλά η μορφή κάθε αρετής στο σημείο αντοχής της.
Αν νομίζεις ότι ο Μαρινακης έχει πρόβλημα να πάει Τούμπα και Λεωφόρο κανεις μεγάλο λάθος και
δεν τον ξερεις καλα. Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Τους βλέπει όλους χάρτινους.
Tο θεμα ειναι οτι ειναι βεβαιο πως θα υπάρχουν ακραίες αντιδράσεις εναντίον του και θα επηρεαστεί
η ομάδα. Και αυτό ακριβώς είναι που επιζητούν.
Δεν χρειάζεται να σου θυμίσω τι έγινε στην Τούμπα στο κύπελλο... όπου πήγαν το ποδόσφαιρο 30 χρόνια
πίσω... και χωρίς να παραβρίσκεται ο ίδιος.
Τέλος πάντων... Μικρός σε ηλικία είναι ακόμα... και έχει υποσχεθεί 21 πρωταθλήματα... Όποτε θα μιλάμε
χρόνια γι αυτόν. Μέχρι και σήμερα....έχει κρατήσει όλες τις υποσχέσεις του και με το παραπάνω...
Εμένα προσωπικά πάντως οι φιλοδοξίες για την ομάδα μου δεν περιορίζονται στα στενά εγχώρια σύνορα...
Το αισιόδοξο είναι... πως ισχύει και γι αυτόν το ίδιο...!!!
Αν και κάποιος είπε.. ´¨Τα μέρη όπου, κατεξοχήν, ανθεί η αισιοδοξία είναι τα ψυχιατρεία.¨¨
Εγώ πάντως δεν κρύβω ότι είμαι τρελός με το Θρύλο...!!!
Ας πάει πρώτα, όπως έχουν έρθει ΗΔΗ κάτω και ο Ιβάν κι ο Τουϊτης, και μετά τα λέμε. Έχω ΑΝΤΙΘΕΤΗ άποψη για τις συνέπειες ενδεχόμενης παρουσίας του στην Τούμπα, πέρσι στο Κύπελλο. Πιστεύω ότι θα ΕΜΨΥΧΩΝΕ τους παίχτες μας, που θα ξέρανε ότι είναι και η ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ μπροστά τους και δίπλα τους... Αλλιώς μάχεσαι - ειδικά σε ΤΈΤΟΙΟΝ αγώνα - όταν οδηγείσαι απ΄τον ΗΓΕΤΗ σου κι αλλιώς χωρίς αυτόν. Σε ΟΛΟΥΣ τους ΠΟΛΕΜΟΥΣ... Ξέραμε όλοι και ιδίως οι παλιοί ( απ΄την εποχή Κούδα ), το τί θα γινόταν εκεί πάνω... Η υποδοχή στην ομάδα του, ξημερώματα στο αεροδρόμιο μετά τον αγώνα, για ΄μενα είχε διττή σημασία, εμφανή και βαθύτερη. Η πρώτη, είχε να κάνει με ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Η δεύτερη όμως, η κρύφια, είχε ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟ χαρακτήρα, γιατί ΔΕΝ ήταν δίπλα τους ΟΤΑΝ οι μπουγατσόβλαχοι κάναν εκεί στα βόρεια τα αίσχη τους... Άν είχε πάει ο Μαρινάκης επάνω τότε, το΄χω ξαναγράψει εδώ και εμμένω, πάλι δύο τινα θα μπορούσαν να συμβούν: Ή ΘΑ ΠΡΟΣΈΧΑΝΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΣΚΛΗΡΑ, ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΑΙΣΧΗ ΤΟΥΣ, Ή Η ΤΟΥΜΠΑ ΘΑ ΠΑΡΕΜΕΝΕ ΑΚΟΜΑ ΠΑΝΤΕΡΗΜΗ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΤΗ... Ενα πράγμα ήταν, είναι και θα΄ναι δαύτοι εσαεί, με όλη τη σημασία της λέξης ( εκτός βέβαια από κομπλεξικοί του κερατά ): ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΙ. Εγώ τουλάχιστον, που τους ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ 62 χρόνια τώρα, αυτό το έργο βλέπω μόνιμα απ΄τους τύπους, αδελφέ...
ΕΓΡΑΨΕ.....................................................................................
" Πραγματικά ανησυχώ όμως….
οταν κινδυνεύει η ομάδα μου ο Ολυμπιακός εκεί που έφτασε…
να καταντήσει σαν την Barcelona F.C… η οποία πρόσφατα έκανε 2 συνεχόμενες ήττες...!!!"
Κάποιος συγγαυρος εδώ μεσα είχε πει μια μεγαλη κουβέντα . " Η αξία του προέδρου του Ολυμπιακού εξαρτάται απο το ποσο τον βρίζουν και τον στοχοποιούν για ολα ,οι αντί Ολυμπιακοί ". Φράση που αμα τη σκέφτειτε κρύβει μεγάλες αλήθειες ... Υπό αυτο το πρισμα λοιπόν , Κόκκαλης και Μαρινακης πολύ πιο πάνω απο όλους τους άλλους
Η φωτογραφία που διάλεξες φίλε Alexandr Roman έχει συλλεκτική αξία. Η ΘΥΡΑ 7, με πολλά επίλεκτα μέλη της, αγκαλιάζει το Βαγγέλαρο. Θα την βλέπουν οι Ολυμπιακοί νέας κοπής και οι αντιολυμπιακοί και θα ''πατώνουν'', που λέει και ο Άκαρος.
«Αν από τους παρακάτω προέδρους του Ολυμπιακού… μπορούσατε να επιλέξτε μόνο έναν…ποιος θα ήταν αυτός…???
Για'μένα μακράν ο Σωκράτης και πιστεύω το ίδιο θα απαντούσε η πλειοψηφία των οπαδών μας. Νούμερο δύο επίσης μακράν ο κυρ-Νίκος ο Γουλανδρής, ο γίγαντας. Νούμερο τρία ο Βαγγέλαρος, που ήδη έχει γράψει μεγάλη ιστορία και στο χέρι του είναι να εκθρονίσει τους δύο πρώτους γίγαντες (Ανδριανόπουλο ως πρόεδρο και Νταϊφά δεν τους έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση). Έχει πολλά χρόνια μπροστά του να μας φέρει ένα Ευρωπαϊκό και να αγοράσει το Καραϊσκάκη, περνώντας το ως περιουσιακό στοιχείο της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Με αυτές τις επιτυχίες θα γίνει ο πρώτος, πάνω από όλους.
''Το βέβαιο είναι ότι έχει δεχθεί ο ίδιος το μεγαλύτερο Πόλεμο απ’ όλους τους προηγούμενους Προέδρους, εχει στοχοποιηθεί σε απίστευτο βαθμό και με παροιμιώδες μένος, κακόνοια και δέχεται πυρά πανταχόθεν…''
Νομίζω ότι ο Σωκράτης δέχτηκε πολύ μεγαλύτερο πόλεμο και κινδύνευσε σοβαρά να πάει φυλακή, όχι μία φορά μόνο. Φυσικά και ο Βαγγέλαρος δέχεται τόνους λάσπης, ενώ λάσπη δέχτηκε και ο γίγαντας ο κυρ-Νίκος, ο τιτάνας αυτός που μόνο ξόδευε και τα άκουγε από όλους, εντός κι εκτός Ολυμπιακού.
Σεβαστή η αποψή σου φιλε μου Σάββα.
Έχω σοβαρές διαφωνίες αλλά θα τις συζητήσουμε κάποια άλλη φορά.
Προφανώς ο σκοπός των ερωτήσεων του κειμένου μου είναι να προβληματιστεί και
να φιλοσοφήσει ο κάθε ένας μας τη δική του απάντηση και θέση.
Η δική μου τεκμηριωμένη άποψη είναι ευδιάκριτη και ηλίου φαεινότερη στο
παραπάνω αλλά και σε προηγούμενο κειμενό μου.
Το γεγονός όμως ότι ο Μαρινακης ήταν ο πρώτος πρόεδρος που έγινε
στόχος τρομοκρατών ...... κάτι λέει !!!
Θεωρώ λάθος να βάζουμε τον Μαρινάκη στο μέτρο σύγκρισης με τους παλαιότερους προέδρους.
Ο Λόγος;;;
Γιατί για μένα πρέπει να κριθεί ΜΕΤΑ το τέλος της όποιας θητείας του στο τιμόνι του ΘΡΥΛΟΥ.
Οι Προηγούμενοι πρόεδροι ΝΑΙ μπορούν να κριθούν και να λέμε με κάποια ασφάλεια τα θετικά και τα αρνητικά τους, γιατί γνωρίζουμε ΟΛΗ τη θητεία τους αλλά και τις πράξεις τους σε αυτή (τη θητεία) σε σχέση με τον ΘΡΥΛΟ.
όσον αφορά την γνώμη μου;;;;;
Για μένα ο Κόκκαλης είναι μακράν ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ με κεφαλαία. Το ΓΕΓΟΝΟΣ ότι έφτιαξε το ΝΑΟ είναι κάτι που ΔΕΝ ΠΑΡΑΒΛΕΠΕΤΑΙ. Αμέσως μετά ο ΓΟΥΛΑΝΔΡΗΣ.
Για να'μαστε σωστοί (γιατί διαβάζουν και κάποια άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που ξέρω προσωπικά και θέλω να γλυτώσω την κλαψομουνίασή τους), ο Γουλανδρής δέχτηκε το μεγαλύτερο πόλεμο από όλους. Τα έβαλε με τη Χούντα και τον Ασλανίδη τον αρχι-καραγκιόζη βάζελο, παίρνοντάς τους όλους μαζί παρτούζα. Οπότε από την σκοπιά του ποιος δέχτηκε το μεγαλύτερο πόλεμο, Γουλανδρής-Κόκκαλης-Μαρινάκης.