Με την ευκαιρία του σχολίου του αδελφού σπύρου πιό κάτω, θέλω να μοιραστώ έναν προβληματισμό κι ένα συμπέρασμα που κατέληξα. Ο προβληματισμός μου είναι γιατί οι γυναίκες που συνάντησα, γνώρισα, συναναστράφηκα κατά καιρούς, διαπίστωνα ότι πολλές απ αυτές μου έλεγαν ότι συμπαθούν τον παναθηναϊκό, αν και δεν ασχολούνται με τα αθλητικά καθόλου. Αυτό είναι αφύσικο, γιατί οι άνδρες ξέρουμε καλά ποιά ομάδα υποστηρίζουν στην πλειοψηφία τους και η διαφοροποίηση δεν δικαιολογείται. Σκέφτηκα πολύ, αφού το θεώρησα ζήτημα κοινωνιολογικής ανάλυσης.
Επειδή είμαι και κάποιας ηλικίας, έχω μνήμες, τόσο από τη δεκαετία του '60, που οι μαμάδες με τις φίλες τους έπαιρναν από το χέρι τα παιδιά τους και πήγαιναν συχνά σε κινηματογράφους για ταινίες, είτε ελληνικές είτε τούρκικες με την περίφημη Χούλια. Δεν είναι υπερβολή αν πω ότι οι κινηματογράφοι της εποχής έπηζαν από γυναικόπαιδα. Πριν ξεκινήσει η προβολή της ταινίας λοιπόν, προβάλονταν τα περίφημα προπαγανδιστικά επίκαιρα στα οποία ο περισσότερος χρόνος αφιερωνόταν στους αγώνες των λαγών στη λεωφόρο, επειδή αποτελούσε κοσμικό γεγονός σπάνιο για την εποχή. Ο λόγος; Στις κερκίδες κάθε αγώνα ο προπαγανδιστής κινηματοργαφιστής φρόντιζε να παίρνει συνεχώς πλάνα από τους επίσημους της εποχής, δηλαδή τη βασιλική οικογένεια, τις βασιλοπριγκίπισσες, υπουργούς μετά συζύγων, αργότερα όλες τις κεφαλές της χούντας οικογενειακώς, τους κεφαλαιούχους και την εν γένει ελίτ της εποχής, ντυμένοι όλοι και όλες με την τελευταία λέξη της μόδας. Γυαλιά σε σχήμα πεταλούδας, πανάκριβα παλτά, κοστούμια και ταγέρ, κάπνισμα τσιγάρου σε μακριές πίπες, έντονα βαψίματα και γενικά ένα στήσιμο που συναντούμε σήμερα στην πλέμπα και την παρακμή που μαζεύεται στις εκδηλώσεις απονομής τηλεοπτικών βραβείων.
Όλη αυτή η λαμογιομάζωξη βέβαια γινόταν εκεί, επειδή δεν υπήρχε τότε η δυνατότητα να προβληθούν σε άλλα μέσα και να δείξουν ότι δεν έχουν πρόβλημα να συνωστίζονται σε κατά τ άλλα λαϊκές εκδηλώσεις.
Θυμάμαι τότε με πόσο θαυμασμό παρακολουθούσαν οι γυναίκες, που δεν είχαν δυνατότητα να δουν αλλού τόση χλιδή συγκεντρωμένη, τα πρόσωπα, τα ρούχα, τα κοσμήματα, την εν γένει μόδα και πόσο έντονα σχολίαζαν μεταξύ τους το όλο σκηνικό, ακόμα και μετά που έφευγαν από το σινεμά. Έτσι, το μήνυμα ότι η φλωροομάδα συνδέεται άμεσα με τον θαυμαστό αυτό κόσμο της χλιδής και των αξιωμάτων, της δύναμης, περνούσε υπόγεια (δεν λέω σκόπιμα)στις γυναίκες και δημιουργούσε ένα είδος ταύτισης, συμπάθειας προς την ομάδα αυτή. Μεγαλώνοντας τα κορίτσια αυτά μετέφεραν το συναίσθημα στις νεότερες και ούτω καθεξής. Έτσι νομίζω σύντροφοι ότι εξηγείται το φαινόμενο και δεν νομίζω να απέχω από την πραγματικότητα. Θα ήθελα να πείτε τις απόψεις σας, ισιαίτερα οι μεγαλύτεροι, που έχουν ανάλογες μνήμες.

Ρε παιδιά, μήπως αυτά που κρατάει το κοριτσάκι είναι η νέα σοδιά από βιολογικά αγγουράκια του Ατίτλιον;

Αυτα τα πρωτοσελιδα απεικονιζουν την καταντια τους. Ο παλαι ποτε μεγαλος(λεμε τωρα..) μας αντιπαλος που παιζει το χειροτερο ποδοσφαιρο της ιστοριας του, δοξαζεται απο ενα ματσο ελεγχομενα μμε. Να δω ποτε θα τις φανε ο αλαφουζος και οι οπαδοι του μεροκαματου. Βεβαια το ψεμα εχει κοντα ποδαρια, και τα ιδια πρωτοσελιδα θα κοκκινισουν οταν ερθει η ωρα της αληθειας κατα το μαη. Εχουν πλακα παντως.