ΟΠΑΔΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ
Γράφτηκε απο Guest Red στις 13:29 | 22-01-2015
Γράφει ο Nissios.
Μην ξεγελιέστε απ’ τον δοκιμιακό τίτλο. Οπαδικό site είμαστε, όχι σύλλογος διανοουμένων. Η ορμητική εισαγωγή του διαδικτύου στη ζωή μας και οι επενέργειές της σε όλα τα πεδία της ατομικής και της κοινωνικής μας δραστηριότητας έχουν αναλυθεί και εξακολουθούν να αναλύονται από χίλια στόματα και χίλιες γραφίδες ˙ «Ενημέρωση και διαδίκτυο» ο ένας δοκιμιογράφος, «Ψυχαγωγία και διαδίκτυο» ο άλλος, «Ιχθυοκαλλιέργειες βοοειδών και διαδίκτυο» ο τρίτος... Εδώ, όμως, είμαστε οπαδοί που απλώς ανταλλάζουν προβληματισμούς. Δεν κάνουμε ρητορικούς αγώνες. «Οπαδισμός και διαδίκτυο», λοιπόν, σε γλώσσα λαϊκή, για να μην πω αγοραία - χωρίς φιλολογικά καρυκεύματα.
Επισκεπτόμενος κάποτε έναν ερυθρόλευκο ιστότοπο, είδα μια φωτογραφία. Εικόνιζε ένα ιστορικό στέλεχος της θύρας 7, που στο στιγμιότυπο ήταν ακόμη τριαντάρης αλλά σήμερα έχει συμπληρώσει πια τον μισό αιώνα ζωής. Και τι ζωής! Μιας ζωής γεμάτης εντάσεις, περιπέτειες και ντράβαλα... Κάτω απ’ τη φωτογραφία κάποιος νοσταλγός του rock and roll είχε γράψει το εξής σχόλιο: «Τιμή μου που άτομα σαν αυτόν με έμαθαν τι σημαίνει Ολυμπιακός και θύρα 7!» Μάιστα, που λέει κι ο Μήτσαρος.
Θα έρθει, όμως, ο Διογένης ο κυνικός, απ’ τη Σινώπη του Πόντου, και θα ανιχνεύσει τις αληθείς προθέσεις του σχολιαστή. Τι επιδιώκει, περισσότερο ή λιγότερο ή και καθόλου συνειδητά, ο συντάξας το σχολιάκι; Πρώτον, με τη φράση «τιμή μου» αποδίδει τιμή στον εαυτό του, πιθανότατα γιατί, εάν δεν το κάνει μόνος του, άλλος άνθρωπος δεν θα βρεθεί να τον τιμήσει. Δεύτερον, με τη φράση «με έμαθαν τι σημαίνει...» εκείνο που προσπαθεί να πει είναι ότι, « αφού "με έμαθαν", τώρα ξέρω, είμαι γνώστης, δεν είμαι άντε άντε, να με ακούτε εμένα, η γνώμη μου μετράει...» Τρίτον, με την ίδια φράση φιλοδοξεί να πείσει τους αναγνώστες του σχολίου ότι υπήρξε μαθητής του εικονιζομένου και ως εκ τούτου είχε μαζί του μια προσωπική σχέση, γνωρίζονταν, εκτιμούσαν ο ένας τον άλλο, ήταν φίλοι. Επομένως, όσοι σέβονται τον δάσκαλο ας φυλάξουν κι ένα ψίχουλο σεβασμού για τον μαθητή. Ξαναμάιστα, που λέει κι ο Μήτσαρος.
Λοιπόν, ακούστε, σούργελα του διαδικτύου. Απευθύνομαι σ’ εσάς που έχετε γεμίσει το facebook και το youtube με ατάκες του τύπου «Α, ρε, πώς ήμασταν τότε, και πώς καταντήσαμε τώρα» ή «Τότε το Καραϊσκάκη ήταν κόλαση και τώρα έγινε εκκλησία» ή «Τότε είχαμε άτομα που τα έτρεμε ο ντουνιάς και τώρα γεμίσαμε υπαλλήλους» και άλλα τέτοια ωραία... Το πρώτο που θέλω να σας πω είναι: «τον κακό σας τον καιρό». Αυτό είναι το πιο βασικό, συγκρατήστε το. Πάμε άλλη μία: «Τον κα-κό σας τον και-ρό!»
Ενδόμυχα ποθείτε να επαναλάβουν οι σημερινοί πενηντάρηδες της θύρας 7 τα πεπραγμένα της νιότης τους ˙ να ξαναγίνουν έφηβοι, να ξανασπάσουν, να ξαναδείρουν, να ξαναδείξουν σε όλους πώς γαμάει ο Πειραιάς. Τότε θα βγείτε στο διαδίκτυο, αφού μόνο εκεί υπάρχετε, και θα γράψετε στους μισητούς αλλόθρησκους ότι «σας κάναμε», «σας δείξαμε», «σας ξηγήσαμε τ’ όνειρο». Θα βάλετε τα ρήματα σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, για να περάσει και σ’ εσάς ένα κομμάτι από τις «μαγκιές» των άλλων. Ενίοτε θα χρησιμοποιήσετε και το πρώτο ενικό («σου ήρθα», «σου έδειξα εγώ», «σε έκανα ρόμπα»), για να οικειοποιηθείτε πλήρως ξένες «δόξες». Επειδή από τότε που το έγραψα για τελευταία φορά έχουν μεσολαβήσει αρκετές αράδες, λέω να το φρεσκάρω: «Τον κα-κό σας τον και-ρό».
Τη δεκαετία του 80, όταν ξεκίνησε αυτό που σήμερα κάπως ευφημιστικά ονομάζουμε «οπαδικό κίνημα», η θύρα 7 ήταν γεμάτη φτωχόπαιδα. Επρόκειτο για νέα παιδιά που έβρισκαν στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα ό,τι δεν μπορούσαν να βρουν αλλού ˙ αναγνώριση, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, χαρά... Έβρισκαν πεδίο να εκτονώνουν τον έρωτά τους για την περιπέτεια, έναν έρωτα που είναι κοινός τόπος για όλους τους νέους όλου του κόσμου. Έβρισκαν πάνω απ’ όλα εκείνη την πολύτιμη για τους ανθρώπους αίσθηση του «ανήκειν κάπου». Όλα αυτά τούς τα προσέφερε απλόχερα ο δαφνοστεφανωμένος. Γι’ αυτό τον λάτρεψαν, γι’ αυτό τού αφιέρωσαν τη ζωή τους, γι’ αυτό ήταν πάντα εκεί. Η αδιάλειπτη παρουσία τους στα πεζούλια της 7 τούς έκανε αναγνωρίσιμους. Το βαρύ πυροβολικό καθόταν πάντα χαμηλά, προς τη πλευρά της θύρας 6. Εκεί θα συναντούσατε τον «Έτσι» και τον «Αλλιώς» να βλέπουν τα ματς δίπλα δίπλα. Κάτω απ’ το ρολόι πήγαινε συνήθως ο «Τάδε» με την παρέα του και έδινε τα συνθήματα, ενώ ψηλά, απ’ την άλλη μεριά, κοντά στο κάγκελο που χώριζε την 7 απ’ την 8, θα βρίσκατε τον «Δείνα» να καπνίζει τσιγάρα εμπορίου ή λαθρεμπορίου.
Κάποιοι δεν κατάφεραν να κρατήσουν τις ισορροπίες εκείνες που χρειάζεται να κρατά κανείς, ώστε να εκτονώνει το πάθος του για κάτι χωρίς να βλάπτει τον εαυτό του. Έμπλεξαν. Γέμισαν τα ποινικά τους μητρώα με κηλίδες ανεξίτηλες. Κάποιοι πέρασαν μεγάλο μέρος απ’ τα νιάτα τους πίσω απ’ τα σίδερα. Κάποιοι άλλοι, αμέτρητοι δυστυχώς, δεν πρόλαβαν καν να ολοκληρώσουν τα νιάτα τους...
Πιστέψτε με, πουθενάδες του facebook, δεν τη θέλετε τέτοια ζωή. Εσείς μια χαρά είστε. Δεν φοράτε τα ίδια ρούχα χειμώνα καλοκαίρι, όπως έκαναν εκείνοι. Δεν παρατήσατε το σχολείο, για να δουλέψετε, όπως έκαναν εκείνοι. Μάθατε πέντε γράμματα, πήρατε πτυχίο, ακούσατε πολλά «μπράβο» από γονείς και δασκάλους. Ακούστε και το δικό μου, που σας το χαρίζω με απόλυτη ειλικρίνεια και δίχως ίχνος ειρωνείας. Μπράβο σας. Δεν έχετε ανάγκη να πάτε στο γήπεδο, για να σας πει «μπράβο» ο διπλανός, γιατί κάνατε την υπέρτατη μαγκιά να ανάψετε ένα καπνογόνο ή γιατί κάνατε την άλλη υπέρτατη μαγκιά να δείρετε έναν βάζελο. Και από φίλους, το facebook να’ ναι καλά... Με τη σέσουλα σας έρχονται τα «αιτήματα φιλίας».
Αν όντως θέλετε να τιμήσετε εκείνους που χάραξαν τη ζωή τους στο πλευρό του Ολυμπιακού, όπως λέει και το σύνθημα, δεν χρειάζεται, ρε κουπεπέδες, να γράφετε μπούρδες κάτω απ’ τις φωτογραφίες, ούτε να νοσταλγείτε δήθεν μια εποχή που έτσι κι αλλιώς δεν τη ζήσατε. Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι, όταν σας χαλάνε τα σχέδια, να μην τους λέτε «υπαλλήλους». Να είστε πάντα εκεί, όπως είναι αυτοί, να φοράτε ερυθρόλευκα και να ξελαρυγγιάζεστε για τον έφηβο. Κι όταν σας λένε ότι πρωταθλητισμός και χουλιγκανιλίκι δεν πάνε μαζί, να τους ακούτε. Κάτι περισσότερο ξέρουν αυτοί, κι ας μην τελείωσαν το σχολείο. Κι αν θέλετε να φωτογραφηθείτε μαζί τους, για να ανεβάσετε μετά τη φωτογραφία στο προφίλ σας και να κάνετε την ημερομηνία τατουάζ, να τους το ζητήσετε ευγενικά και δεν θα πουν όχι. Αλλά στο πέταλο να πηγαίνετε για τη δόξα του εφήβου, όχι για τη δική σας. Σούργελα. Ε, σούργελα.
Νissios.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
από τότε που βγήκαν τα ιντερνετικά σούργελα πέθανε η μπέσα
Αν τολμούσες να τα πεις αυτά στο παλιό facebook θα μέτραγες μπλοκ.
Τα έχουμε ξαναπεί εμείς. Και συμφωνούμε σε πολύ περισσότερα απ' όσα ενδεχομένως νομίζεις.
Δεν θυμάμαι να διαφωνούμε σε τίποτα απολύτως βασικά.Επιδοκιμαστικό ήταν το ποστ.Στα ίδια σάητ που επεσκέφθης λένε "αν τολμούσες να το πεις αυτό στην παλιά 7 θα μέτραγες σκαλιά"
''Στα ίδια σάητ που επεσκέφθης λένε "αν τολμούσες να το πεις αυτό στην παλιά 7 θα μέτραγες σκαλιά"''
Για το κείμενο του Νίσσιου το λένε αυτό; Πουλάνε δηλαδή πρόλογο στο Νίσσιο για την παλιά 7; Μνιεχχχχ.
Αναφέρθηκα σε μια παλιότερη κουβέντα που είχαμε. Και ήταν ουσιαστική και πολιτισμένη. Δεν υπάρχει λόγος τώρα να βάλω το link. Σ' ευχαριστώ για το επιδοκιμαστικό post. Όσο για τα site που λένε τι θα πάθαινα, αν τα έλεγα αυτά στην παλιά 7, απαντώ ότι την παλιά 7 την έχω μέσα στο σπίτι μου. Κι ό,τι κατάλαβε κατάλαβε ο κάθε κουπεπές.
Ρε παιδιά αν είναι δυνατόν, πώς παρεξηγήσατε έτσι;Μ'αρέσει που έβαλα και το facebook επί τούτου για να αποφύγω παρανοήσεις.Αναφέρει ο Νίσσιος στο κείμενό του τις εξυπνάδες που πετάνε οι σκληροί στα φλώρουμς τύπου "το παλιό Καραϊσκάκη έκαιγε", "παλιά ήμασταν μάγκες, τώρα κότες" κλπ.Ε, απ'τις πιο πολυφορεμένες τέτοιες ατάκες είναι το "αν το έλεγε/ες αυτό στην παλιά 7 θα μέτραγε/ες φάπες, σκαλιά, σούτια, σφαλιάρες, δόντια κλπ".
Δεν σε παρεξήγησε κανείς, βρε. Ίσα ίσα, η φωνή σου είναι πάντα ψύχραιμη και καίρια.
Ξέρεις καμμιά φορά γράφεις το σουρεαλιστικό, σοβαροφανές, χιουμοριστικό και νομίζεις ότι περνάει στον άλλον όπως το σκέφτεσαι.Μόνο που στο γραπτό λόγο χάνεται όλη η θεατρικότητα με την οποία το λες από μέσα σου και μένει μια στεγνή πρόταση.
Ακριβώς έτσι. Είναι τα πλην του "διαδικτύου", για να μείνουμε και στο θέμα μας.
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ...
Νομιζω απεδωσες στο 100% το τι ισχυει στις μερες μας..
Προσωπικα εγω την δεκαετια του 80 την εζησα οπαδικα κρατωντας απο το χερι ειτε τον πατερα μου πηγαινοντας στο γηπεδο ειτε παρεα με τον μπαρμπα μου αργοτερα.
Αρχες των 90s τα πρωτα σκασιματα με τα φιλαρακια μου στο γηπεδο(με αρκετους απο αυτους παμε ακομα μαζι παρεπιπτοντως)και σιγα σιγα οσο περναγαν τα χρονια και μεγαλωναμε ακολουθουσαμε παντου τον εφηβο.
Τωρα πλεον πλησιαζοντας τα σαραντα και εχοντας βιωσει εκατονταδες εμπειριες στο μεγαλο "σχολειο" που λεγεται κερκιδα, εχω την εντυπωση οτι ισως και να μην φταινε και οι σημερινοι πιτσιρικαδες για την κατασταση που επικρατει..
Ισως να φταιμε και εμεις οι μεγαλυτεροι που δεν τους τα μαθαμε σωστα και καπου χαθηκε η μπαλα.
Ειχε καρφωθει το βλεμμα μου μια φορα σε ενα ευρωπαικο παιχνιδι μας νομιζω με την Παρι, σε κατι παλικαρακια στην 7 που χαζογελαγαν και παιζανε σφαλιαριτσες μεταξυ τους για πλακα...και τι εγινε μωρε 4 γκολ ετρωγε ο θρυλος, τι κι αν εμενα μου ειχε ανεβει στο κεφαλι στο αιμα,τι κι αν πηγαινα να πεθανω απο την στενοχωρια μου, χαβαλες να γινεται,τα μαγκακια αυτα με τις lonsdale μπλουζες και το σκληρο βλεμμα εχουν σκοτωσει και τρεξει διαδικτιακα και στα λογια μια στρατια απο βαζελες κ βουλγαρους !!!!!!
Αλλα και παλι δεν φταινε αυτοι, καποιοι αλλοι τους αφησαν να γινουν ετσι κ δεν ορμηνευσαν σωστα ...
Παγιωθηκε μια κατασταση κ τωρα αντε να βγαλεις ακρη...
Θελω να γραψω και αλλα πολλα αλλα δεν θελω να σας κουρασω.
Τα βιωνεται και τα ζειτε και εσεις οπως και εγω και αυτο που με στενοχωρει ειναι πλεον οτι δεν θελω να πηγαινω στο πεταλο, και δινω το διαρκειας μου σε κατι πιτσιρικαδες και παω με εισητηριο σε αλλη θυρα.
Και το γαμωτο ειναι οτι οσο περναν τα χρονια η καβλα μου για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ μεγαλωνει σε αντιθεση με την επιθυμια μου να παρακολουθω τα παιχνιδια απο τον φυσικο μου χωρο, εκει που μεγαλωσα,ανδρωθηκα,γνωρισα και εκανα φιλους για μια ζωη....
Και παλιά γίνονταν καραγκιοζιλίκια, φίλε. Στα 80s καμιά οργάνωση δεν είχαμε. Όλα χύμα στο κύμα ήταν. Ούτε ιεραρχίες, ούτε τίποτε. Κι άμα δεν βρίσκαμε αντίπαλο, που συνήθως δεν βρίσκαμε γιατί δεν ερχόταν και κανείς στον ναό, τις παίζαμε μεταξύ μας. Απλώς, τότε κανείς δεν έλεγε "εγώ μετράω κι εσείς γαμιέστε". Τώρα το λένε. Και το λένε όλοι εκτός από αυτούς που δικαιούνται να το πουν.
Για να το λες σιγουρα θα γινοταν και τοτε καραγκιοζιλικια...αλλα σιγουρα δεν ειχε ουτε selfies, ουτε ποζεριες και μοστρες ουτε ωραια και ακριβα ρουχαλακια αγορασμενα ιντερνετικα απο την stone island κτλ...
και ξερεις γιατι φιλε? γιατι τοτε ο ολυμπιακος δεν ηταν μοδα και ουτε επαιζε σε υπερσυγχρονο γηπεδο και ουτε ειχε τα λουσα του τσουλου και τα σχετικα...
και πικρες ειχε τοτε και κυνηγητο απο τα καθεστως βαρδηνογιαννη ειχε, και Σαλιαρελη ειχε τοτε και Κοσκωτα και κλεμμενα πρωταθληματα και αδικιες και πολλα αλλα...
Ρε γιγαντα φιλοσοφος εισαι?Τι διαολο.Πραγματικα απο τις λιγες φορες που ενα αρθρο κρυβει τοσα συναισθηματα και σε παρασερνει με τετοιο τροπο δημιουργωντας στο μυαλο σου ανεξιτηλες εικονες.Μπραβο ρε φιλε...
Ευχαριστώ, φιλαράκι. Αλλά, εκτός απ' τις αναρτήσεις του R.A.T.M., ελπίζω να διαβάζεις και κανά λατινικό, γιατί ο καιρός των εξετάσεων πλησιάζει. Είπαμε, θα περιμένουμε κέρασμα το καλοκαίρι.
Λατινικα και Βιολογια μεχρι στιγμης σταθερα παιρνω 100.Ιστορια γυρω στο 95+(θα παει 100 και αυτο το γαμιδι)και Αρχαια προσπαθω για 18+(καπου εκει ειμαι μεχρι στιγμης).Λογοτεχνια και Εκθεση με δυσκολευουν αλλα βελτιωνομαι και σε αυτα μεχρι να σταθεροποιηθω και να φωναξω "Αντε γεια ρε γαμημενα".
πάρα πολύ καλό.. σε καμμία περίπτωση η γενιά μας δεν μπορεί να ταυτιστεί με την παλιά Θύρα 7..
Το "πάντα εκεί", το "πάντα δίπλα" είναι που πρέπει να αντιγράψουν οι νεότεροι, φίλε. Να λένε "θα πάω γήπεδο για να κάνω μάγκα τον έφηβο, όχι για να με κάνει ο έφηβος μάγκα". Κι αν το κάνουν αυτό τα νέα παιδιά, θα γράψουν τη δική τους ιστορία που θα είναι εξ ίσου σεβαστή με την ιστορία των παλιών.
ημουν σιγουρος απο καιρο ότι ησουν ετοιμος να ξεσπασεις. και ξεσπασες... η τελευταια σου παραγραφος ειναι απιστευτη
Σ' ευχαριστώ, Νώντα μου. Ξέσπασα από εδώ που είναι το, ηλεκτρονικό έστω, σπίτι μας, για να μην ξεσπάσω αλλού και χαθεί το τόπι.
''Θα έρθει, όμως, ο Διογένης ο Κυνικός, απ’ τη Σινώπη του Πόντου,''
Aυτό ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη.
Για ξεκάρφωμα τα έλεγε αυτά. Απ' τη Σάντα ήταν.