ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ, PART 12: «Ο Μητσάκος ο speaker»
Γράφτηκε απο Guest Red στις 13:24 | 27-01-2015
Γράφει ο nissios.
Οι ισορροπίες του κόσμου διαμορφώνονται από πλειονότητες και μειονότητες. Οι πλειονότητες είναι ισχυρότερες και επιβάλλουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Οι μειονότητες δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες αυτούς και γι’ αυτό στιγματίζονται ως μειονότητες και τίθενται στο περιθώριο. Εμείς, λοιπόν, οι «λογικοί», βαφτίσαμε «τρελούς» όσους δεν ευθυγραμμίζονται με τις συμβάσεις μας. Εμείς είμαστε οι πολλοί και εκείνοι οι λίγοι. Ποιος τους ακούει; Βρέθηκε όμως και κάποιος από μας, τους «λογικούς», και το παραδέχθηκε με παρρησία: «Ένας τρελός δεν είναι άλλο παρά ένας λογικός που έπαψε να κρύβεται». Αρκεί ο πρόλογος.
Όπως συνηθίζει να λέει μια αγαπημένη μου ψυχή, «τα Καμίνια έχουν τις καλύτερες ακαδημίες στους τρελούς». Μιλάμε για φυτώριο. Ένας χάνεται και δυο καινούργιοι προκύπτουν στα στενά και τα παρκάκια της συνοικίας. Λερναία Ύδρα τρελών η περιοχή. Ένας τέτοιος ήταν και ο Μητσάκος ο speaker. Τριαντάρης, ψηλόλιγνος, κοκκινομάλλης και φακιδοβριθής, ελαφρά καμπούρης και βαριά ψευδός. Η περιβολή πάντα η αυτή: Σπορτέξ Puma, άσπρες κάλτσες με τις ρακέτες χιαστί στα σφυρά, γκρι φόρμα, μπλουζίτσα κολλεγίου και σκούφος. Χειμώνα καλοκαίρι ο σκούφος παρών στην αινιγματικού περιεχομένου κεφαλή του Μητσάκου. Ποια, όμως, ήταν η τρέλα του; Οι αναμεταδόσεις! Ο Μητσάκος απομνημόνευε -λέμε τώρα- αποσπάσματα απ’ τις αναμεταδόσεις των αγώνων του Ολυμπιακού και προσπαθούσε να τα αναπαράγει όσο μπορούσε ακριβέστερα όπου έβρισκε πρόθυμο ακροατήριο. Περπατούσε στη Δωδεκανήσου, τη Χίου και την Αγίου Ελευθερίου, μπαινόβγαινε στις καφετέριες και τα μαγαζιά των Καμινίων και αναζητούσε διακαώς εὐήκοα ὦτα. Σε πλησίαζε εκεί που καθόσουν με την παρέα σου και έπινες αμέριμνος τον καφέ σου και σε ρωτούσε ψευδά : «Φίλε, να θου πω ένα ημιχρονάκι;»
Το πιο «εὐήκοον οὖς» στις αναμεταδόσεις του Μητσάκου το έτεινε συνήθως η αγαπημένη μου ψυχή, που σας έλεγα. Έπαιρνε τον τρελό παράμερα και του έκανε παραγγελίες φάσεις και γκολ. Παραθέτω, δίκην παραδείγματος, μια στιχομυθία τους, την οποία έτυχε κάποτε να ακούσω και την απομνημόνευσα κι εγώ, ως άλλος Μητσάκος.
- «Περιέγραψέ (sic) μου, ρε, τη λόμπα του Τζιοβάνι στους Τούρκους.»
- «Τδιοβάνι, Τδιοβάνι, πάντα Τδιοβάνι, θα τον κθευτιλίθει, θα τον κθευτιλίθει...Τον κθεφτύλιθεεε... Τον έθτειλε για θπίρτααα...»
- «Πού τα βρήκες αυτά, ρε; Άσ’ το, θάλασσα τα ’κανες. Πες μου το γκολ του Καστίγιο στις μπουγάτσες. Εκείνο με τις πολλές πάσες. Κοίτα μην ξεχάσεις καμία...»
- «Τδιοβάνι, Ριβάλντο, Καθτίγιο, Ριβάλντο, Καθτίγιο, Τδιοβάνι, Καθτίγιο...»
- «Καλά, ναι. Σ’ αυτό είχε μπερδευτεί και ο speaker o κανονικός, σιγά μην τα πεις εσύ σωστά.»
Πάντως οι αναμεταδόσεις του Μητσάκου τελείωναν συνήθως με την ακόλουθη στερεότυπη φράση: «O Ολυμπιακόθ, αποδίδονταθ κατά διαθτήματα καταπληκτικό ποδόθφαιρο, κατέκτηθε δίκαια τουθ τρειθ πολίτικουθ βαθμούθ της νίκηθ...». Οπότε στερεότυπη ήταν και η παρέμβαση της αγαπημένης μου ψυχής: «Τι πολίτικους, ρε ζωντόβολο; Τι είναι οι βαθμοί; Κανα ραβανί;»
Όμως ο Μητσάκος δεν θιγόταν από τέτοιες αγενείς παρεμβάσεις. Με βάση τη δική του «λογική», εκείνο που είχε σημασία ήταν το ότι η αγαπημένη μου ψυχή έτεινε το οὖς. Ελόγου του αυτό λαχταρούσε. Αυτό είχε ανάγκη. Κι αυτό τον γέμιζε με περισσότερη χαρά ακόμη κι απ’ το δίφραγκο που του έδιναν ορισμένοι, για να τους πλύνει το αμάξι. Ακόμη κι απ’ τα ρέστα που του χάριζαν, όταν τον έστελναν στου διαόλου τη μάνα, για να τους πάρει σουβλάκια.
Οι λοιποί θαμώνες των εν Καμινίοις καφετεριών συχνά απορούσαν με την προθυμία με την οποία η αγαπημένη μου ψυχή άκουγε τις αναμεταδόσεις του κατά φαντασίαν speaker. «Καλά, τι λέτε, ρε, τόση ώρα με τον τρελό;» τον ρωτούσαν. «Πού τη βρίσκεις τόση υπομονή;» Τότε η αγαπημένη μου ψυχή απαντούσε: «Εγώ στους τρελούς αναγνωρίζω κάτι απ’ τον εαυτό μου. Γι’ αυτό τα βρίσκουμε.»
Πριν από κάμποσα χρόνια ο πρόθυμος ακροατής των μητσάκειων περιγραφών αποφάσισε να εγκαταλείψει τον ελεύθερο από οικογενειακές ευθύνες βίο και να εγγράψει εαυτόν στον κατάλογο των νυμφευθέντων. Όπερ και εγένετο και στα δικά μας οι αδέσμευτοι. Το βράδυ του μυστηρίου κάποιο καφέ των Καμινίων είχε γεμίσει από άντρες με σκαρπίνια, κοστούμια, και γραβάτες. Μόνο με οπαδούς του Ολυμπιακού δεν έμοιαζαν όλοι αυτοί. Ο μόνος που δεν είχε τροποποιήσει, χάριν της ημέρας, το ενδυματολογικό του ύφος ήταν ο Μητσάκος ο speaker: Σπορτέξ Puma, άσπρες κάλτσες με τις ρακέτες χιαστί στα σφυρά, γκρι φόρμα, μπλουζίτσα κολλεγίου και σκούφος. Έτσι ντυμένος και κρατώντας μια σακούλα supermarket, μπήκε στο μαγαζί και ρώτησε: «Πού είναι ο Κώθταθ;» Του απάντησαν: «Πού να είναι, ρε; Στην εκκλησία είναι. Εδώ περίμενες να τον βρεις; Παντρεύεται σήμερα ο Κώστας». «Καλά, θα τον βρω άλλη μέρα» είπε ο Μητσάκος ο speaker και έφυγε άπρακτος.
Όχι πολλές μέρες αργότερα ο Μητσάκος ξαναπήγε στην εν λόγω καφετέρια και αυτή τη φορά βρήκε τον νιόγαμπρο να βλέπει με την παρέα του κάποιο εκτός έδρας ματς του Ολυμπιακού. Κρατούσε πάλι εκείνη τη σακούλα supermarket. Πλησίασε την αγαπημένη μου ψυχή και είχε μαζί της την εξής στιχομυθία, την οποία επίσης απομνημόνευσα κι εγώ, ως άλλος Μητσάκος:
- «Κώθτα, θου έφερα το δώρο θου. Ήρθα και το βράδυ του γάμου να θτο δώθω αλλά δεν θε βρήκα. Να δήθετε.»
Ο νιόγαμπρος άνοιξε τη σακούλα και είδε ένα φτηνό aftershave και μια πεντάδα ξυριστικών μηχανών μιας χρήσης. Έμεινε σιωπηλός για λίγο. Ακριβέστερα, έμεινε σιωπηλός για πολύ. Κάποια στιγμή σήκωσε επιτέλους το βλέμμα του απ' το περιεχόμενο της σακούλας και, με μια φωνή που δεν είχε τώρα όχι απλώς τον επιτιμητικό τόνο εκείνων των αγενών παρεμβάσεων αλλά ούτε καν τη συνηθισμένη της σταθερότητα, είπε στον Μητσάκο τον speaker:
- «Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ, φιλαράκι μου. Και δεν θα ξαναπλύνεις κανενός τ’ αμάξι, αν δεν σε πληρώσει πρώτα, εντάξει; Και δεν θα τον αφήνεις να σου δίνει όσα θέλει αυτός. Πρώτα θα του λες εσύ πόσα θες και, αν δεν στα δώσει παγκουί, δεν θα πιάνεις το σφουγκάρι. Ούτε θα ξαναπάς στου διαόλου τη μάνα να πάρεις σουβλάκια για τον έναν και για τον άλλον. Μόνο εδώ κοντά θα πηγαίνεις και μόνο αν σε κερνάνε κι εσένα. Έγινε; Κι αν σου πει κανείς μα, μου, σου, του, ψου, θα έρθεις να μου το πεις. Εντάξει, ρε; Το υπόσχεσαι;»
- «Το υπόθχομαι» είπε ο Μητσάκος ο speaker και κούνησε καταφατικά την αινιγματικού περιεχομένου κεφαλή του, στην κορυφή της οποίας κουνήθηκε κι ο σκούφος.
Οι ισορροπίες του κόσμου διαμορφώνονται από πλειονότητες και μειονότητες. Οι πλειονότητες είναι ισχυρότερες και επιβάλλουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Οι μειονότητες δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες αυτούς και γι’ αυτό στιγματίζονται ως μειονότητες και τίθενται στο περιθώριο. Εμείς, λοιπόν, οι «λογικοί», βαφτίσαμε «τρελούς» όσους δεν ευθυγραμμίζονται με τις συμβάσεις μας. Εμείς είμαστε οι πολλοί και εκείνοι οι λίγοι. Ποιος τους ακούει; Βρέθηκε όμως και κάποιος από μας, τους «λογικούς», και το παραδέχθηκε με παρρησία: «Ένας τρελός δεν είναι άλλο παρά ένας λογικός που έπαψε να κρύβεται». Αρκεί ο επίλογος.
ΥΓ: Μητσάκο, θα σου το πω από εδώ, αν και δεν πρόκειται να το διαβάσεις, αφού εσύ ούτε ανάγνωση ξέρεις ούτε υπολογιστή διαθέτεις. Μακάρι να σου έμοιαζα, ρε φίλε. Σε όλα. Στον λόγο της αντρικής μου τιμής. Σε όλα. Ελπίζω, όμως, ότι μπορεί και να σου μοιάζω και να μην το ξέρω.
Nissios.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Λοιπόν, νέε, είσαι ωραίος και τα λές υπέροχα, και μας φτιάχνεις όλους. Θεάρεστο το έργο σου. Γράψε κι άλλα... Αλλά ρίχνε πού και πού κανά λαθάκι μέσα, έτσι για να είναι "αρτεμένο" το τάισμα. Κάνε -οπωσδήποτε!- το "περίγραψε" της τέταρτης παραγράφου "περιέγραψε" ή (ακόμα καλύτερα) "περιέγραψέ μου".
Και για να σε πειράξω: σκότωσε απόψε τον φιλόλογο μέσα σου! Είσαι λογοτέχνης, γαμώ το κερατό μου...
Σε φιλώ!
Οπ! Να και ο έπαινος των σοφιστών, που τι ζωή χωρίς αυτόν θα κάμω...Έχεις και πάλι δίκαιο, δάσκαλε. Έκανα λάθος που έγραψα την εν λόγω προστακτική σωστά. Το σωστό θα ήταν να τη γράψω λάθος. Αλλά δεν έχω την τεχνική δυνατότητα να επανορθώσω το... εσφαλμένα ορθό.
Αυτό είναι Βιζυηνό κείμενο.Πλήρες σε όλες τις διαστάσεις.Δε χωρεί ούτε καν σχόλιο επί της ουσίας
Η προσωπικότητα του επαινούντος δίνει αξία στον επαινούμενο. Σ'ευχαριστώ πολύ.
Το ΄΄γεύμα΄΄θου, φίλε Νίθιε, καλύτερο κι απ΄το ΄΄πρόγευμα΄΄... Μπράβο θου και να γράφεις θιχνά, να φχαριθιόμαθτε... ΘΥΧΑΡΤΗΡΙΑ!
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΝΙΚΟΛΑ! ΑΠΟΛΑΥΣΗ...
Ευχαριστώ, Απόστολε. Πόσο πιο συχνά να γράφω; Το παράκανα αυτές τις μέρες. Είναι και κρίμα να περιμένουν οι αρδομεμέδες τους ξεβρακωτές τους και να παρεμβάλλομαι εγώ με τα "νάκλια" μου. (νάκλι < ανακάλημα = ό,τι ανακαλεί κανείς στη μνήμη του, προκειμένου να το ιστορήσει σε άλλους. Το έχω ξαναπεί αυτό.)
αυτες οι ψυχες ειναι φωνες απο ψηλα για να μας επαναφερουν στη ταξη. αντι να τις ακουμε και να αλλαζουμε ροτα, με τον γνωστο μαλακισμενο εξυπνακισμο του ελληναρα τους κανουμε και πλακα. ενω καποιος αλλος σπαει μαζι μας πλακα
Γι' αυτό σε λένε "Δία".
Πολυ ωραια η ιστορια φιλε.Ακομη πιο σημαντικος ο προλογος-επιλογος.Εν τω μεταξυ ηθελα να μοιραστω κατι που βιωσα σημερα αλλα δεν ηξερα που να το γραψω.Και ξαφνικα να η ιστορια σου.Θελω να πω για τις μειονοτητες.Ειχα παει σουπερ μαρκετ με τη μανα μου και μολις βγαινουμε ηταν ενας ανθρωπος εκει στη γωνια μονος και καθισμενος κατω μαζι με το σκυλακι του.Η μανα μου οπως καθε φορα σταματησε να του δωσει μια τυροπιτα.Η εκφραση στο προσωπο του δεν υπαρχει ρε μαγκες.Τετοια χαρα και ευγνωμοσυνη δεν βρισκεις ευκολα.Θλιβεται η ψυχη μου με αυτους τους ανθρωπους που δεν εχουν να φανε.Και βλεπεις κατι μουνοσκυλα που δεν εχουν κοπιασει για τιποτα να εχουν τα παντα και να περιφρονουν τους αλλους.Ατιμη κοινωνια....Καλα ελεγε ο Πλατωνας τη βασισμενη στην αρχη της πλειοψηφιας δημοκρατια αναπηρο πολιτευμα(μη με περασετε για κανενα φασιστα η φιλοβασιλικο).Να εχεις το καθε μαλακα να σου κουνιεται και να το παιζει μαγκας.Οι πλειοψηφιες το γαμανε παντα.Αυτοι που ψηφισαν τον αξιο συνεχιστη της πασοκαρας του 1980 ειναι οι πρωτοι που θα τον κραζουν οταν αρχισουν τα παρατραγουδα.Συγγνωμη για το πολιτικο σχολιο απλα μου δημιουργησε πολλα συναισθηματα αυτος ο κακομοιρος που μονο στηριγμα εχει το σκυλο του...
Γεια σου, φιλαράκι μελετηρό (ελπίζω). "Η δημοκρατία είναι ένα πολύ κακό πολίτευμα, αλλά είναι το καλύτερο απ' όσα υπάρχουν". Ξένο είναι αυτό, δεν είναι δικό μου. Αλλά "αν απ' τα εκατό πράγματα που λέμε, τα δύο είναι δικά μας, τότε είμαστε μεγαλοφυΐες", δεδομένου ότι "είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας". Όλα ξένα. Ξεφύγαμε.
ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, που λέει κι ο μαουνιέραρος.
ΖΗΤΩ!