Ex Oriente lux, κύριοι. Για να «μη μας περάσετε για τίποτε αδερφές που διαβάζουν βιβλία», που λέει κι ένας φίλος μου Σάββας, ας το πούμε και πειραϊστί: «Αι λάμπαι του πολιτεζμού αναφτήκανε για πρωτινή βολά απ’ τα δεξά του χάρτου! Κι οπχοιανός έει δγιαφορετικιά άποπσις να πα να ρωτέπσει τον ήλιο από πούθε σηκώνουται το προυνό και πούθε τη μπέφτει για ψοφολόημα». Δεν λέμε άλλα, γιατί εδώ πέρα το τσαρδί είναι οπαδικό και δεν σηκώνει ιστορικά δοκίμια. Ας κλείσουμε την παράγραφο δι’ αναφωνήσεως τούτου: «Τιμή και δόξα στον προσφυγικό ελληνισμό!» Σ’ εκείνον τιμή και δόξα. Και αναγνώριση. Και συμπάθεια. Και ευγνωμοσύνη. Στους +ΕΡΧΟΜΑCTE+ φάπες ˙ «λεκτικές, με επιχειρήματα» που λέει κι ένας φίλος μου, ο Σάββας.  Αν και, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν πάντα έτσι...

            Το αεκλάμα υποδεχόταν τον Ολυμπιακό σε ένα θερινό φιλικό παιχνίδι που ήταν προγραμματισμένο για την 23^η Αυγούστου του σωτηρίου έτους 1982. Γήπεδο: Νίκος Γκούμας. Θερμοκρασία: υψηλή, καθότι θέρος. Το φεγγάρι: στη λίγωση. Ατμοσφαιρική πίεση: δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα είχαν συγκεντρωθεί από νωρίς στο Μοναστηράκι και ο «Θανάσης» έτριβε τα χέρια του. (Αν είχε λίγη τσίπα αυτός ο Θανάσης, θα έπρεπε να μας φέρει τον Μέσι στον γαύρο με δικά του έξοδα). Την ίδια μέρα η ομάδα που φέρει ως θυρεό την χαρά του μηρυκαστικών έδινε κι εκείνη φιλικό αγώνα στο γήπεδο Ιεραπόστολος Νικολαΐδης. Δύο φιλικά την ίδια μέρα. Φιλία πολλή.

            Καθ’ ην ώραν οι μεταφέροντες τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα συρμοί εβρίσκοντο ακόμη περί το μέσον της διαδρομής Μοναστηράκι-Βικτόρια, στο μεν Μοναστηράκι ο Θανάσης ο σουβλατζής έκανε ταμείο, στη δε Βικτόρια ο Θανάσης Βέγγος ετοιμαζόταν να χάσει τα πρωτεία του πλέον αναγνωρισμένου Νεοέλληνα τρεχαλατζή. Dig it.

            Ώσπου κάποια στιγμή φτάνει στη Βικτόρια. Πολλοί φίλοι της χαράς των μηρυκαστικών επέστρεφαν απ’ το γήπεδο Ιεραπόστολος Νικολαΐδης, έχοντας την όλως εσφαλμένη εντύπωση ότι το φιλικό παιχνίδι της ομάδας τους είχε τελειώσει. Οπότε τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα εξήλθαν των συρμών, για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, εξηγώντας στους πεπλανημένους ότι κακώς είχαν φύγει απ’ το γήπεδο τόσο νωρίς και ότι το ματς της χαράς των μηρυκαστικών βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη. Με τα πολλά, οι πρώην παρανοήσαντες κατάλαβαν την πλάνη τους και άρχισαν να επιστρέφουν τροχάδην στο γήπεδο Ιεραπόστολος Νικολαΐδης, προκειμένου να παρακολουθήσουν τη συνέχεια του ποδοσφαιρικού αγώνα της χαράς των μηρυκαστικών, που όπως προείπαμε ήταν αγώνας φιλικός. Φιλία πολλή.

            Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα χτένισαν την γύρω περιοχή με τα πόδια, προσπαθώντας να βεβαιωθούν ότι δεν είχε μείνει κανείς φίλος της χαράς των μηρυκαστικών που να επέμενε στην ίδια πλάνη. Όντως δεν είχε μείνει κανείς. Οπότε τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα ξαναπήραν το τρένο απ’ τον σταθμό Αττική.

            Επόμενη στάση: Περισσός. Ή αλλιώς : Περιττός. Περιττό να σας πω ότι φτάσαμε. Τα φώτα του «Νίκος Γκούμας» γίνονται ολοένα και μεγαλύτερα. Ολοένα και εντονότερα. Lux, κύριοι. Lux ex Oriente! Όμως οι +EΡΧΟΜΑCΤΕ+ , οι οποίοι τότε ήταν +ΠΕΡΙΜΕΝΟVΜΕ+, δεν είχαν πιάσει ακόμη το νόημα της ζωής. Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα τούς το είχαν εξηγήσει αναλυτικά στο πλαίσιο ενός επιμορφωτικού σεμιναρίου που είχε λάβει χώρα στην Χαλκίδα, στις 13 Απριλίου του 1980. Τους το είχαν εξηγήσει εκ νέου, και δη ακόμη πιο αναλυτικά, στο πλαίσιο επιστημονικής τινός ημερίδας που είχε λάβει χώρα στην λεωφόρο Δεκελείας, στις 21 Σεπτεμβρίου 1980. Όμως οι +ΕΡΧΟΜΑCΤΕ+ ανεπίδεκτοι. Διό και, εκτός από τα φώτα του «Νίκος Γκούμας», ολοένα και περισσότερο ευδιάκριτες γίνονταν οι κιτρινόμαυρες φιγούρες τους, κραδαίνουσες ξύλα, πέτρες και άλλα οικοδομικά υλικά. Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα ήταν σαφή: «Αφήκετε κάτου αυτούνα που βαστείτε, μπάτε στο γήπεδο, πάρτε παρουσίες, και σε λίγον τι θα φτάκουμε κι ελόου μας για άλλη μνια διαλέκσις». Οι +ΕΡΧΟΜΑCTE+ συμμορφώθηκαν με το κέλευσμα των επιστημόνων και συνωστίσθηκαν στη σκεπαστή, γεμάτοι δίψα για γνώση. Όμως ο χώρος μικρός, και οι βασικοί ομιλητές της εκδήλωσης ετύγχαναν περισσότεροι των αποτελούντων το φιλομαθές ακροατήριο. Διό και τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα ξαναήταν σαφή: «Βγάτε όξω οι μισοί, μνιας και το τσαρδί είναι στριμόκωλο και δε μας βάνει ούλους. Αυτούνοι που θα μείνουνε θα βαστήξουνε σημείωσες και μετά θα τις δώκουνε στους απόξω». Όπερ και εγένετο.

            Μετά το τέλος και αυτού του μαθήματος, οι +ΕΡΧΟΜΑCTE+ κατενόησαν επιτέλους το νόημα της ζωής. Δεν ξαναέπιασαν ποτέ στα χέρια τους ξύλα, πέτρες και άλλα οικοδομικά υλικά. Αντιθέτως, μιμούμενοι τους αμίμητους σε διπλωματική ευρηματικότητα Βυζαντινούς -κατά τούτο και μόνο κατά τούτο τους έμοιασαν πράγματι- άρχισαν να σκαρώνουν χαριτωμένες ρίμες, τις οποίες τραγουδούσαν όλο κέφι και χαρά ή και τις έγραφαν στους τοίχους. Ενδεικτικά αναφέρουμε δύο: