Te paedico, ergo sum
Γράφτηκε απο Guest Red στις 14:37 | 09-02-2015
Γράφει ο Nissios.
Γεννήθηκες στους Αμπελοκήπους. Ή στου Γκύζη. Ή στου Ζωγράφου. Δεν έχει σημασία που γεννήθηκες, ζελεδάκο. Ούτε έχει σημασία τι ήταν ο γονείς σου. Δεν τους ξέρω τους ανθρώπους. Εύχομαι εσύ να τους ξέρεις ˙ τουλάχιστον τον έναν. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι γεννήθηκες, έρωτά μου αγιάτρευτε. Γεννήθηκες για χάρη μου. Όπως ο παππούς σου είχε γεννηθεί για χάρη του δικού μου.
Μια που το ’φερε η κουβέντα, ζελεδάκο, θα σου πω και το άλλο. Τον παππού σου η κοινωνία τον βάφτισε «βάζελο». Ήταν trendy ο συγχωρεμένος. Μικρός τον ρωτούσες: «Γιατί σε λένε βάζελο, παππού;» Κι εκείνος σου απαντούσε: «Άσε τις ερωτήσεις και πήγαινε να παίξεις». Ξέρεις, η κοινωνία όταν «βαφτίζει», δεν κάνει ποτέ λάθος, ζελεδάκο. Ποτέ όμως.
Μεγάλωσες. Η ζωή σου ήταν άδεια. Δεν τα ’παιρνες τα γράμματα. Όλοι σε λέγανε «πλίνθο». Δεν ήξερες τι σημαίνει, αλλά είχες αρκετή διαίσθηση για να καταλάβεις ότι το «πλίνθος» δεν ήταν και τόσο τιμητικό. Οπότε προτίμησες το «βάζελος», που επίσης δεν ήξερες τι σημαίνει, αφού ο παππούς σου δεν σου το εξήγησε ποτέ, αλλά, τέλος πάντων, βάζελοι υπήρχαν κι άλλοι. Καλύτερα βάζελος παρά πλίνθος. Είπες να πας κι εσύ στη 13, μπας και πάρεις λίγη δύναμη απ’ τη δύναμη της μάζας. Να φύγεις απ’ το ανύπαρκτο «εγώ» σου και να κρυφτείς σε ένα ακόμη πιο ανύπαρκτο «εμείς».
Όμως δεν σου ήταν αρκετό να πηγαίνεις στο γήπεδο και να υποστηρίζεις την ομάδα σου. Τι να το κάνεις το «εμείς», αν διαρκεί μόνο ενενήντα λεπτά; Ο σκοπός είναι να ισχύει για πάντα. Για να μπορείς να κρύβεις μέσα του την αβάσταχτη ελαφρότητα της ανυπαρξίας σου. Για να μπορείς να ξεχνάς ότι στην υπόλοιπη ζωή σου δεν είσαι τίποτε άλλο παρά πλίνθος. Κι ύστερα, ήσουν νέος, ζελεδάκο. Ήθελες περιπέτειες. Ήθελες να γίνεις αποδεκτός, να βγάλεις όνομα. Να κάνεις κι εσύ ό,τι είχες ακούσει ότι έκαναν άλλοι πριν από σένα. Ήθελες να σε σέβονται, να σε αναγνωρίζουν. Ήθελες να έχεις το «κάστρο» σου. Να γράφεις στους τοίχους «ΕΔΩ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ». Δεν σου άρεσε το «βάζελος», ζελεδάκο. Δεν σου άρεσε ποτέ, κι ας μην ήξερες τι σημαίνει. Όσο πλίνθος κι αν ήσουν, μπορούσες να καταλάβεις ότι στα περισσότερα λογοτεχνικά έργα, στις περισσότερες κινηματογραφικές ταινίες, στους περισσότερους λαϊκούς θρύλους, ο ήρωας δεν είναι trendy. Δεν είναι «βάζελος». Το ένιωθες αυτό, παντοτινή μου αγάπη. Κι ας ήσουν πλίνθος. Το ένιωθες και σ’ ενοχλούσε. Γι’ αυτό έκανες ό,τι περνούσε απ’ το χέρι σου, για να γίνεις κάτι που ήξερες ότι δεν ήσουν. Γι’ αυτό άρχισες να γράφεις πάνω στα αδέρφια σου, τους άλλους πλίνθους, κάτι ευφάνταστα τσιτάτα του τύπου «ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΑΛΗΤΕΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ». Για σένα τα έγραφες αυτά, ζελεδάκο, για κανέναν άλλον. Τα έγραφες, για να τα βλέπεις εσύ. Για να τα βλέπεις ξανά και ξανά, μέχρι που να τα πιστέψεις. Δεν είχες ιδέα για το τι είναι η «αλητεία», και γι’ αυτό ακριβώς ήθελες να τη βάλεις στη ζωή σου. Το μόνο που ήξερες για την αλητεία, ζελεδάκο, ήταν ότι διαρκεί περισσότερο από ενενήντα λεπτά. Μια μέρα μάζεψες τους φίλους σου και τους ζήτησες μια χάρη. Τους το είπες, καμάρι μου όμορφο, μην το αρνείσαι. Τους είπες: «Παιδιά, από αύριο να μη με λέτε σκέτο ¨Γιάννη¨. Δεν έχει πλάκα. Από αύριο θα είμαι για σας ¨ο Γιάννης ο σουγιάς¨ ή ¨ο Γιάννης ο σταυροκατσάβιδος¨ ή ο ¨Γιάννης ο γαλλικός κλειδής¨. Έτσι κάνουν οι χουλιγκάνοι, μου το έχει πει ένας ξάδερφός μου». Κάπου τότε ξεκίνησε ο έρωτάς μας.
Σε αγάπησα, ζελεδάκο. Σε αγαπώ ακόμη. Ποτέ δεν μου χάλασες χατίρι. Κάθε φορά που ήθελα να εκτονώσω τα ένστικτά μου τα γενετήσια, ήξερα πού να απευθυνθώ. Δεν με πείραζε που ήσουν πλίνθος. Εγώ για άλλη δουλειά σε ήθελα. Κάθε φορά που ερχόμουν στο «κάστρο» σου, μου έστρωνες χαλί για να περάσω. Με περίμενες μετά βαΐων και κλάδων στην Αλεξάνδρας, και, όταν με έβλεπες, χωνόσουν στην Ιπποκράτους, για να μου ανοίξεις τον δρόμο. Σε έβρισκα όμως, ζελεδάκο. Όπου και να χωνόσουν, σε έβρισκα και σου έδειχνα τον έρωτά μου. Όταν ερχόμουν απ’ τον Λυκαβηττό, έτρεχες γύρω γύρω απ’ το «κάστρο» σου, για να με ανάψεις. Και με άναβες, θυμάσαι; Γι’ αυτό και το πράγμα είχε πιο πολύ ενδιαφέρον, όταν τελικά κατάφερνα να σε πιάσω. Σου ζητούσα να έρθεις κι εσύ στα μέρη μου, να στεγάσουμε κι αλλού τον έρωτά μας, αλλά δεν ερχόσουν. Αυτό είναι το μόνο παράπονο που σου ’χω. Δεν πειράζει. Στο «κάστρο» σου ήθελες; Στο «κάστρο» σου, ζελεδάκο. Όπου ήθελες εσύ.
Πήγαινα στην Πλάκα, ζελεδάκο, για να είμαι όσο γίνεται πιο κοντά σου. Όταν έκλεισε η Πλάκα, ερχόμουν στο Χαλάνδρι, στην Κηφισιά, παντού όπου ήξερα ότι είχα πιθανότητες να σε βρω, να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Ήσουν ακριβοθώρητος, ζελεδάκο, και με έκανες να απορώ για το ποια περιοχή εννοούσες τέλος πάντων με εκείνο το «ΕΔΩ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ». Έψαχνα να βρω πού στα τσακίδια ήταν αυτό το ρημάδι το «ΕΔΩ». Στο τέλος όμως σε ξετρύπωνα, ζελεδάκο. Πάντα στο τέλος σε ξετρύπωνα.
Μετά μου έφυγες και πήγες Ο.Α.Κ.Α. Πάλι σε έβρισκα. Πριν από κάθε αγώνα της ομάδας σου, άνοιγες τον χάρτη του λεκανοπεδίου, προσπαθώντας να βρεις από ποιον δρόμο θα πας στο γήπεδο, για να μη με συναντήσεις. Αλλά σε ξανάβρισκα, έρωτα της ζωής μου. Πάντα σε βρίσκω, γιατί σαν εσένα κανείς.
Υπάρχω παντού σου, ζελεδάκο. Έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου, του οργασμού, της πείνας σου, της μάρκας των τσιγάρων σου. Είναι καρμική η σχέση μας, παραδέξου το. Είναι μάταιο να προσπαθείς να με αποφύγεις. Κανείς ποτέ δεν τα έβαλε με τη Μοίρα. Το ’χει η μοίρα σου η μαύρη να σε αγαπούν οι γαύροι. Εγώ θα είμαι πάντα εδώ για σένα. Θα υπάρχω, ζελεδάκο. Θα υπάρχω και θα σου δείχνω την αγάπη μου ες αεί. Πώς μπορώ να ξεχάσω τι έχεις κάνει για μένα; Πάντα γαλαντόμος, πάντα καλοπληρωτής. Ποτέ δεν μ’ άφησες να φύγω απ’ το «κάστρο» σου με άδεια χέρια. Στην αρχή τα κασκόλ. Άντε και κανά μπουφάν, καμιά ζώνη, κανά ρολόι το πολύ. Μετά ήρθαν τα κινητά. Ευτυχώς για μένα, δεν έπαψες ποτέ να είσαι trendy. Ερχόμουν μόνο με την δίψα μου για συνουσία και έφευγα απ’ τα χέρια σου με την τελευταία λέξη της μόδας. Για όλα αυτά και γι’ άλλα τόσα σ’ ευχαριστώ, ζελεδάκο. Δεν είμαι αχάριστος εγώ.
Χθες όμως με πλήγωσες. Έγραψες στο πανό σου ότι θέλεις να πεθάνω; Γιατί; Σε έστησα ποτέ; Σε άφησα ποτέ να περιμένεις; Για θυμήσου, ζελεδάκο. Ποιος ήταν πάντα συνεπής στη σχέση μας και ποιος κρυβόταν και το έπαιζε δύσκολος; Τι παράπονα έχεις από μένα;
Δεν θα πεθάνω, αδυναμία μου μεγάλη. Πάρ’ το απόφαση. Θα υπάρχω πάντα. Θα είμαι εδώ και θα συνεχίζω εις το διηνεκές να έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου, του οργασμού, της πείνας σου, της μάρκας των τσιγάρων σου. Και να το ξέρεις ότι εγώ δεν θέλω να πεθάνεις. Θέλω να έχεις την υγειά σου. Να είσαι γερός, δυνατός, ακμαίος. Γιατί σαν εσένα κανείς.
Νissios.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Ήταν πολύ άσχημο πανώ. Ευτυχώς κάποιοι φρόντισαν να κατεβεί. Το κακό για τους εμπνευστές είναι ότι όλα εδώ πληρώνονται. Ατιμωρησία δε νομίζω να υπάρξει...
Πολύ δυνατό κομμάτι,δε με ενδιαφέρει αν υπερβάλω,το όλό πόνημα είναι Επικό,για να διδάσκεται στην Ανώτατη Ολυμπιακή Οπαδική Σχολή και όχι μόνο...Νissie,μόλις έγραψες ιστορία,τους έσφαξες με το μπαμπάκι,τους πέρασες πριονοκορδέλα με...χαρτοπετσέτα,τους γλέντησες χωρίς έλεος.Κι όλα αυτά με Ολυμπιακό Ήθος,χωρίς να πέσεις ούτε στιγμή στο βούρκο που ζούνε και στο χαμηλό διανοητικό τους επίπεδο.Εύγε και πάντα τέτοια.Τα τρελά αγόρια εξελίχτηκαν πάντως,η παράσταση Ανανδρείας στην Κυψέλη,όπου 6-7 Θρυλέαινες τους ξεφτίλισαν,έδειξε που έχει φτάσει η κατάντια τους,ούτε στις κοπελίτσες με τα κόκκινα δεν περνάνε τα κομπλεξικά παραλληρήματα παναθηναικης ψευτομαγκιας τους....
Γεια σου, Σπύρακα!
Το ’χει η μοίρα σου η μαύρη, να σε αγαπούν οι γαύροι. !!!!!!
Aν ενα κειμενο βαλει εστω μια λεξη, ενα νοημα, μια ιδεα στα στοματα του κοσμου για μια-δυο μερες εχει φτασει ψηλα και μακρυα.
Τουτο δω εμπεριεχει στιχο-μνημειο. Τελος. Αφηνει σημαδι.
Οπως το λεγε ο Ζαμπετας για τον Στελλαρα και για τον Μπιθικωτση. Ο ενας μια κατηγορια μονος του, μετα οι υπολοιποι και ο σερ αφηνει εργο που το ζηλευει και θα το ζηλευει ολο το συναφι.
σε μια καρμικη σχεση οπως αυτη μονο ενα τεραστιο τραγουδι του γιγαντα στελιου θα ταιριαζε.
Έπρεπε να το διευκρινίσω πάνω στην ανάρτηση. Παράλειψη. Το διευκρινίζω από εδώ: Ασφαλώς και δεν είναι όλοι ίδιοι. Τους υγιείς φιλάθλους του Παναθηναϊκού, με τις ενέργειες των οποίων κατέβηκε το εμετικό πανό, δεν τους αφορούν τα γραφόμενα. Δεν έχουν τη μύγα και ως εκ τούτου δεν έχουν κανέναν λόγο να μυγιαστούν. Οι λοιποί μυγιαστείτε ελεύθερα.
Εξαιρετικό κείμενο Νικόλα. Και μούδωσε και ιδέες. Περιμένω λίγες μέρες ακόμη... Στο μεταξύ θ΄ασχοληθώ στο Εργαστήριο με τον καρυότυπο των ζελέδων και ειδικά του...ζελεδάκου σου. Ελπίζω τ΄αποτελέσματα της έρευνάς μου να δικαιώσουν όσα εύχομαι. Εξάλλου το βιοπτικό υλικό που΄χω στη διάθεσή μου για μελέτη, είναι παρμένο απ΄το προσφορότερο μέρος τους γιαυτό τον σκοπό: απ΄τον πρωκτικό τους δακτύλιο καθώς και βαθύτερα, το ερωτογενές anal G-spot τους...
ΤΑ ΚΑΘΗΚΙΑ!
Περιμένουμε, Απόστολε, τα πορίσματα των ερευνών σου.