Πριν από 9 χρόνια είχα βρεθεί στο «Γ.Καραϊσκάκης», στο σπίτι μας...
Ήταν 11 Φεβρουαρίου του 2007 και ο Ολυμπιακός μας αγωνιζόταν εναντίον του Ηρακλή, τρεις μέρες μετά τη μαύρη επέτειο της ΘΥΡΑΣ 7…
Πέρασα από την Θύρα 5, ήταν νωρίς ακόμα και ο κόσμος λίγος. Τα καθίσματα όμως γεμάτα…
Σε κάθε ένα από αυτά καθόταν ήδη ένα βαρύ φορτίο. Στα περισσότερα ήταν μαύρο πένθιμο και σε κάποια άλλα το γνώριμο δυνατό κόκκινο του Ολυμπιακού μας.
Πλησίασα σε ένα κάθισμα από αυτά με το μαύρο φορτίο. Εκείνη την ημέρα το μαύρο σε τραβούσε κοντά του, το κόκκινο, σαν καλός οικοδεσπότης που σέβεται αξίες και ξέρει να τιμά, τού είχε παραχωρήσει τη θέση του.
Στην πλάτη του καθίσματος διπλωμένο το μαύρο φορτίο και στη θέση του καθίσματος αφημένο ένα τρικάκι, μικρό αλλά ΤΕΡΑΣΤΙΟ...

Το σήκωσα, το διάβασα και το φύλαξα στην τσέπη του μπουφάν μου...
Λόγια απλά, λόγια δυνατά, λόγια γεμάτα ευαισθησία...

O αγώνας εκείνη την ημέρα θα κρινόταν πριν το εναρκτήριο σφύριγμα του διαιτητή. Η νίκη ήταν μονόδρομος, ήταν χρέος...
Η νίκη δεν θα ερχόταν με τρέξιμο, περίτεχνες ενέργειες και γκολ. Δεν θα ερχόταν καν από τους παίχτες μας.
Τη νίκη θα την κατακτούσαμε εμείς σηκώνοντας ο καθένας το φορτίο που του αναλογούσε ψηλά στον ουρανό...

 
ΥΓ: Από τον συγκεκριμένο αγώνα δεν θυμάμαι πολλά. Ούτε καν τα γκολ του Τζόλε και του Νέρι. Τα ελάχιστα όμως λεπτά που κρατούσα το μαύρο σακουλόχαρτο ψηλά πάνω από το κεφάλι δεν θα τα ξεχάσω ποτέ...