Για να μην πέσει, λοιπόν, φωτιά να με κάψει, φόρεσα τα καλά μου, ακόμα πληρώνω το παντελόνι στον Κωστάκη τον Ράφτη, να είναι καλά ο άνθρωπος, χίμηξα στην πλατεία του χωριού όπου δεν έπεφτε καρφίτσα, μερικοί σχολίαζαν τα παιχνίδια του Κυπριακού Πρωταθλήματος, προσπέρασα υποτιμητικά τις παρέες, μια ζωή ξιπασμένος ήμουν χωρίς να υπάρχει και λόγος, και χώθηκα στο σωματείο, περιμένοντας την ευκαιρία που θα την άρπαζα από τα μαλλιά. Ο Στασής του Μούσκου είχε ένα αυτοκίνητο, και το αυτοκίνητο είχε ένα ραδιόφωνο, και το ραδιόφωνο είχε ένα άγγιγμα, σχεδόν μαγικό, εξαφανίζοντας όλα, μα όλα, τα παράσιτα, με αποτέλεσμα οι περιγραφές να ακούγονται ολοκάθαρες, λες και έρχονταν από δίπλα. Όμως, αχ αυτό το όμως, η λήψη γινόταν κρυστάλλινη στον περίβολο της Παναγίας των Αμπελιών, που θα πει πως έπρεπε να βάλω μέσο ώστε να γίνω δεκτός σε μια συντροφιά που αποτελούσαν άντρες μεγαλύτερης ηλικίας από τη δική μου. Θέμα δωροδοκίας δεν έμπαινε. Δηλαδή τι; Θα τους πρόσφερα ένα δεκάλιρο για να με πάρουν μαζί τους; Αστεία πράγματα. Πέρα από το ότι ήταν αδαμάντινοι χαρακτήρες, κάτι τέτοιο θα φανέρωνε τη μαύρη, σαν πίσσα, ψυχή μου που, πάντως, ήμουν έτοιμος να την πουλήσω στο διάβολο. Ακόμα και τον Κόκκινο. Όταν άκουσα τα σχέδιά τους, κόντεψα να κρεπάρω. Από ζήλια. Τρεις και είκοσι θα ξεκινούσαν για την Παναγία των Αμπελιών, «θα πάρουμε και μερικά μπουκάλια νερό», γνωμοδότησε ο Λευτέρης ο Κουμανταρής και ο Λευτέρης του Πορφύρη συμφώνησε αμέσως. Ο Χρήστος ο Αυγορίτης έμεινε εκτός στιχομυθίας επειδή μελετούσε, εξονυχιστικά, το πρόγραμμα της αγωνιστικής με βάση το οποίο, και με ισοπαλία ο Ολυμπιακός (μας) στέφεται πρωταθλητής, με την προϋπόθεση ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα κερδίσει την Παναχαϊκή στην Πάτρα. Και γιατί, παρακαλώ, να την κερδίσει; Η Παναχαική, δόξα τω Θεώ, είναι παράρτημά μας, είναι δορυφόρος μας. Ποιος ξεχνά ότι, πριν από δύο χρόνια, πέρασε σαν καταιγίδα από την Τούμπα, κάτι που δεν κατάφερε κι αυτή η Ρεάλ Μαδρίτης; Καθόμουνα στα κάρβουνα. Πίεζα τη φαιά μου ουσία, άντε, κούκλα μου, σκέψου θηλυκά, σκέψου σαν Βουγιουκλάκη, βρες κάτι, ό,τι να είναι, ο Παυλής ο Καφετζής βγάζει την ποδιά, επομένως φτάνει η ώρα της αγαλλίασης, άντε, κούκλα μου, και θα ανάψω μια λαμπάδα ίσα με το μπόι σου, ο Ολυμπιακός παίρνει πρωτάθλημα. Είναι ορθό και πρέπον να λείψει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή;

Ξαφνικά, μια αστραπή φώτισε την άβυσσο. Εύρηκα! όπως είχε πει ο Αρχιμήδης. Ή ο Γαλιλαίος. Ή ο Βασίλης Μποτίνος. Ή ο Παυλάκης Βασιλείου. Ή ο Χρήστος Ζαντέρογλου. Ή ο Υβ Τριαντάφυλλος. Ή ο Δημήτρης Περσίδης. Ή ο Χούλιο Λοσάντα. Ή ο Ρομαίν Αργυρούδης. Ή ο Γιώργος Δεληκάρης. Πλησίασα ένοχα τον Στασή του Μούσκου ο οποίος, εκτός από οπαδός του Ολυμπιακού, ήταν και οπαδός της Λίβερπουλ. «Κύριε Στασή», ξεφούρνισα αμήχανα, «είδα την περασμένη Πέμπτη τη Λίβερπουλ και τα έχασα. Μα ποιος Σούνες; Μα ποιος Μακτέρμοντ; Μα ποιος Νιλ; Μα ποιος Χάνσεν; Μα ποιος Ρας; Μα ποιος Σάμι Λι;» Χαμογέλασε. Κατάλαβε το κόλπο κι αντί να με διώξει κακήν-κακώς, άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου, βέβαιος ότι άνοιγε την πόρτα του παραδείσου. «Πέρασε». «Να περάσω;» «Είπαμε. Να περάσεις». Πέρασα. Στη διαδρομή έτρωγα, με τα μάτια, την περιοχή. Η Παναγία των Αμπελιών, φυτρωμένη στον γκρίζο λόφο, μας περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Κατεβήκαμε, ακουμπήσαμε στο τοιχάκι που κύκλωνε το εξωκλήσι, τεντώσαμε τα αυτιά μας, η Ελληνική Ραδιοφωνία ακουγόταν στη διαπασών. «Σε λίγο, κυρίες και κύριοι, θα συνδεθούμε με τη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο Ολυμπιακός, με νίκη, ανεξαρτήτως των άλλων αποτελεσμάτων, στέφεται πρωταθλητής. Όπως μας ενημερώνει ο απεσταλμένος μας, εκεί, τελικά ο Νίκος Αναστόπουλος ξεπέρασε το πρόβλημα τραυματισμού του και θα βρίσκεται στο αρχικό σχήμα». Έσπρωξα ευτυχισμένος τον Λευτερή του Πορφύρη. «Παίζει ο Νίκος» του είπα, λες και χρειαζόταν επιβεβαίωση. Μου χαμογέλασε και με καθησύχασε. «Και να μην έπαιζε, πάλι θα τους κερδίζαμε». Συμφώνησα, αν και κάθε φορά που δεν έπαιζε ο Μουστάκιας τα βρίσκαμε σκούρα. Άσε που έτρεμα τους διεμβολισμούς του Χρήστου Αρδίζογλου και τη δολοφονική ευστοχία του Θωμά Μαύρου. Στις τέσσερις ακριβώς, η μελωδική φωνή του εκφωνητή μας περικύκλωσε σαν έμπνευση του Μίμη Πλέσσα. Κουρνιάσαμε σαν πουλιά κάτω από τον ίσκιο του δέντρου. Και το πιστεύετε ή όχι, ακόμα εκεί είμαστε κουρνιασμένοι.