Αγαπημένο φάιναλ φορ, καθότι η αδερφή μου σπούδαζε στη Ρώμη και είχα την ευκαιρία να το παρακολουθήσω από κοντά...
όλη η Ρώμη ήταν ένα ερυθρόλευκο πάρτυ για 3 συνεχόμενες μέρες, ήταν μεγάλη εβδομάδα τότε στην Ελλάδα, η αισιοδοξία διάχυτη, οι Ιταλοί μας χάζευαν, οι Καταλανοί, όποτε συζητούσα μαζί τους, μου έλεγαν πω δεν έχουν αντίδοτο για το Φασούλα και τέλος τα συνθήματα πολλά και με φαντασία..
Κάποιοι είχαν βγάλει μπάλα και έπαιζαν ποδόσφαιρο μέσα στο Κολοσέο και βγήκε και το σύνθημα αμέσως:
Το Κολοσέο κάναμε μπουρδέλο, πω πω γέλιο, πω πω γέλιοοοο...Κάτι τουρίστες Ιάπωνες έβγαλαν κάμερες και τραβούσαν...
Υπέροχη εμπειρία, μετά το τέλος του τελικού χαμός...

Τι ωραία χρονιά ήταν το 1997. Τα πήραμε όλα,παντού.

Ημουν στη Ρώμη τότε με την οδική. Αναχώρηση από την παλιά Στρατιά κοντά στο Καραϊσκάκη, καράβι από Ηγουμενίτσα και κατευθείαν Παλαέουρ με πομπή από πούλμαν. Υποδοχή στο γήπεδο από τον Τζανπάολο Μοντάλι(δημαγωγός μεγάλος) που έσκασε με κασκόλ Ολυμπιακού στον αγωνιστικό χώρο και τον αποθεώναμε κάνα πεντάλεπτο!

Καλά ο Συρίγος απίστευτος κομπλεξικός αντιΟλυμπιακός. Ενα ματς που η Ολύμπια δεν προηγήθηκε ποτέ πάει να το βγάλει ντέρμπι. Δεν κερδισαμε για πλάκα αλλά δεν δυσκολευτήκαμε και τόσο όσο γράφει.

Ο Τελικός ήταν μια άλλη ιστορία. Και εμείς και η ομάδα είχαμε τρομερό αγχος. Κάναμε πολύ ώρα να βάλουμε καλάθι εντός πεδιάς χάνοντας ελεύθερα σουτ και λέι απ. Γύρω στο 8' το σκορ είναι 2-12 ή κάτι τέτοιο. Χάνουμε ένα λέι απ και βλέπουμε τον Ντούντα Ιβκοβιτς αντί να πάρει τάιμ άουτ και να τους αρχίσει τα καντήλια βγάζοντας σακκάκια να κάνει μια κίνηση με τα χέρια του σαν να λέει "ηρεμα παιδιά,θα'ρθει". Ηταν αυτό που έπρεπε να κάνει, ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη στιγμή. Αυτό που δεν είχαμε στο γαμημένο Τελ Αβιβ. Η πίκρα του οποίου ξεπεράστηκε για μένα μόνον στην Κωνσταντινούπολη,δόξα τω Θεώ και στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.

Μετά, ξεκίνησε να γράφει ο Ερυθρός ποταμός (Ρίβερς). Μέχρι το ημίχρονο τους είχαμε ισοφαρίσει. Στο β', με τον Ρίβερς πάντα ηγέτη έπαιξαν και όλοι οι άλλοι επιθετικά και κάναμε περίπατο(οι 15 πόντοι διαφορά ήταν η μεγαλύτερη σε Τελικό μέχρι τότε).

Και θα κλείσω με μια προσωπική ιστορία. Είναι Κυριακή μεσημεράκι και φεύγουμε από το ξενοδοχείο για βόλτα στην πόλη και μετά γήπεδο. Ενας παίρνει τηλέφωνο Ελλάδα και ρωτά "τι γράφει το ΦΩΣ". "Παρτο ΘΡΥΛΕ να καεί όλη η Ελλάδα". Λίγο πριν να μπούμε στα λεωφορεία με ρωτά η Γιάννα(ποιήτρια τότε της 7 κι αυτή για όσους ξέρουν, μαζί με τον γνωστό "Ποιητή")"φιλαράκι τι βλέπεις θα τους πατήσουμε?".

Κλασικά συγκρατημένος εγώ απαντάω "Ντάξει άμα πιάσουμε τον Τζόρτζεβιτς μπορούμε να τα καταφέρουμε"(καλός παπάρας ήμουν κι εγώ δηλ.) Και γυρίζει το άτομο και τι μου απαντάει φωνάζοντας δυνατά για να ακούσουν όλοι:"Ρε τι λέει ο άνθρωπος,φοβάται τον καράφλα λέει, ρε 15 πόντους θα τους ρίξουμε!". ΟΚ, και τότε και τώρα άσχετος είμαι από μπάσκετ.

"Οταν εμείς είχαμε πάει Ρώμη για να σηκώσουμε το Ευρωπαϊκό..."

Ρεσιτάλ κόμπλεξ και μίσους κατά του Ολυμπιακού από τον <<αντικειμενικό>> Συρίγο. Απίστευτα πράγματα γράφει, μονίμως ασχολούταν με την διαιτησία, όταν δεν τον βόλευε, και έβγαζε γραφικούς και άσχετους με το μπάσκετ όσους ασχολούνταν με την διαιτησία στα ΚΛΕΜΜΕΝΑ πρωταθλήματα και κύπελλα του βάζελου. Πραγματικά, μας έκανε μεγάλο κακό, ως Σύλλογο, και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο, με τις παράγκες και το Στάδιο...Κοκκαλισκάκη. Έγιναν ευαγγέλιο για όλους τους εχθρούς μας όσες φθονερές μπούρδες έλεγε και έγραφε. Και να φανταστεί κανείς ό,τι η σύζυγος του και μητέρα του Γιώργου, του γιου του, όπως ο ίδιος ο Γιώργος έχει πει πολλές φορές, ήταν (πρωτ)αθλήτρια κολύμβησης του Ολυμπιακού! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου... Πολύ ωραίο το αφιέρωμα αυτό, μας θύμισε μερικές από τις ωραιότερες εποχές της Ολυμπιακής ζωής μας. Γενικά, το 1997 έσπασε η <<κατάρα>> των πέτρινων χρόνων στο ποδόσφαιρο και πήραμε το triple-crown στο μπάσκετ, μετά από όσα απίθανα είχαν προηγηθεί, με την γραμμή του Πάσπαλι, που δεν πάτησε ποτέ με την Λιμόζ, με το final-four να γίνεται για πρώτη και μάλλον τελευταία φορά στο ΣΕΦ το 1993(δεν υπήρχε ΟΚΑΝΑ-ΟΑΚΑ τότε), με τον <<σίγουρο>> τελικό που κατορθώσαμε και χάσαμε το 1994 στο Τελαβίβ, το 1995 στην Σαραγόσα με την Ρεάλ ήταν πολύ δύσκολα, με την μεγαλύτερη κλοπή στην ιστορία του αθλητισμού το 1996 στο Παρίσι και την φυγή του Ξανθού που είχε διχάσει... Μετά από όλα αυτά το ξέσπασμα χαράς του κόσμου μας ήταν άνευ προηγουμένου. Πάντα τέτοια στον Θρύλο!

Αξέχαστες εποχές. Καζούρα στα βαζέλια για το 49-69 και κοπάνα από το φροντιστήριο για να δούμε το ματς. Όσο για το Συρίγο, όλη τη χρονιά έβγαζε κόμπλεξ για το Ρίβερς, θεωρώντας τον λίγο(!). Μετά αναγκάστηκε κι αυτός σε κωλοτούμπα. Στη Ρώμη και στον τελικό...