ΤΟ 45ο ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ
Γράφτηκε απο Guest Red στις 14:14 | 09-12-2017
Γράφει ο redsky.
Πριν από λίγες ημέρες έχασα τον πατέρα μου. Έφυγε πλήρης ημερών, αν και ταλαιπωρήθηκε αρκετά στο τέλος. Λίγο πριν φύγει, βλέπαμε μαζί το Σπόρτινγκ – Ολυμπιακός, μέσα στο δωμάτιο του Νοσοκομείου. Με το οξυγόνο, τους ορούς, καθηλωμένος στο κρεβάτι, να έχει χάσει τις δυνάμεις του, με ελάχιστες κουβέντες να βγαίνουν από το στόμα του, αλλά… το μάτι του εκεί: στους παίκτες με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. «Δύσκολα» μου είπε πριν ξεκινήσει ο αγώνας, με σχεδόν σβηστή φωνή. Όχι, το «δύσκολα» δεν ήταν για τον εαυτό του και την έκβαση της υγείας του, αλλά για την έκβαση του αγώνα. Και όντως ήταν δύσκολα. Και ήταν και η τελευταία φορά που έβλεπε τον αγαπημένο του Ολυμπιακό.
Ο πατέρας μου ήταν ένας αγνός, αλλά φανατικός Ολυμπιακός. Την ημέρα που θα αρραβωνιαζόταν τη μητέρα μου άργησε, γιατί είχε πάει να δει τον Ολυμπιακό! Όταν τελικά εμφανίσθηκε, όλοι οι καλεσμένοι παρατήρησαν ότι είχε έρθει με… κατεβασμένα τα μούτρα. Βλέπετε, ο Θρύλος είχε χάσει εκείνη την ημέρα. «Άλλο και τούτο πάλι! Καλά, αρραβωνιάζεσαι και είσαι σκυθρωπός;» τον ρώτησαν. «Είστε με τα καλά σας;» τους απάντησε απότομα. «Ποιος αρραβώνας; Είναι δυνατόν να χάνει ο Ολυμπιακός και να είμαι χαρούμενος;» Αυτό το περιστατικό, όπως και άλλα, μου το είχε διηγηθεί ο ίδιος.
Ο πατέρας μου με μεγάλωσε με τον Δαρίβα, τον Πολυχρονίου, τον Μποτίνο, τον Παπάζογλου, τον Ρωσσίδη, τον Υφαντή και όλους αυτούς τους παικταράδες που έδωσαν στον Ολυμπιακό μας το προσωνύμιο «ΘΡΥΛΟΣ». Ο Ολυμπιακός που εγώ γνώρισα ήταν αυτός του Γαλάκου, του Καραβίτη, του Περσία, του Λεμονή και μετά του Αναστόπουλου και του Μητρόπουλου.
Ο πατέρας μου έκανε και εμένα να αγαπήσω από μικρός την θρυλική ομάδα με την ερυθρόλευκη ριγωτή φανέλα. Μικρό παιδάκι, θυμάμαι, με έπαιρνε μαζί του στο Καραϊσκάκη. Αξέχαστη εμπειρία. Κυριακή μεσημέρι, κόσμος, βουή, αγωνία, σημαίες, ιαχές, βρισιές... Εκεί, «στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα» πραγματικά, εκεί ένιωσα τι πάει να πει Ολυμπιακός! Ο «ναός» γεμάτος, ντυμένος στα κόκκινα, και η αίσθηση της υπεροχής που ενέπνεε η ομάδα του Πειραιά να είναι έντονη παντού. «Πάμε στου Καραϊσκάκη και αυτήν την Κυριακή, να χαρούμε πανηγύρι κι Ολυμπιακή ψυχή», που λέει το τραγούδι. Όλες εκείνες οι εικόνες και οι ήχοι αποτυπώθηκαν βαθιά μέσα μου. Εκεί κατάλαβα γιατί έχει τέτοια αγάπη και πάθος ο πατέρας μου. Εκεί σφραγίστηκε και στη δική μου την καρδιά η αγάπη και το πάθος για τον «Θρύλο των γηπέδων».
Θυμάμαι και ένα άλλο περιστατικό: Όταν ήμουν μαθητής, μέναμε στην Πάτρα. Ο πατέρας μου ήταν τελωνειακός. Όταν ο Ολυμπιακός έπαιζε με τη Νάπολη, τον Σεπτέμβριο του 1979, και επέστρεφαν οι οπαδοί μας με το καράβι από την Ιταλία, πήγε να κάνει πλάκα στον Αττίλιο. Στον έλεγχο λοιπόν, των επιβατών βλέπει τη θρυλική τρομπέτα και με σοβαρό ύφος λέει στον κατοχό της: «Αυτή την έχεις δηλώσει;» Τα ’χασε ο Αττίλιο! «Όχι» του λέει. «Ε, τότε κατάσχεται!» απάντησε κοφτά ο πατέρας μου. Για κάποια δευτερόλεπτα, μέχρι να δει τον πατέρα μου να του σκάει ένα χαμόγελο, ο θρυλικός σαλπιγκτής της ερυθρόλευκης εξέδρας είχε χάσει το χρώμα του! Καλύτερα να του έπαιρναν τη ζωή παρά την τρομπέτα! Ωραίες εποχές. Ωραίοι άνθρωποι. Ωραίοι ολυμπιακοί.
Τα χρόνια πέρασαν. Εγώ μεγάλωσα, τέλειωσα το σχολείο, έγινα φοιτητής και οργανώθηκα στον σύνδεσμό μας στη Θεσσαλονίκη, καθώς εκεί βρέθηκα λόγω σπουδών, και ο πατέρας μου αγωνιούσε μήπως μπλέξω σε επεισόδια. Έπεσα όμως στα «πέτρινα χρόνια». Υπήρχαν ημέρες που δεν ήθελα να βγω από το σπίτι. Υπήρχαν στιγμές που έβραζα από θυμό. Υπήρχαν στιγμές που έκλαιγα. «Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;» ρωτούσα τον πατέρα μου, και εκείνος προσπαθούσε να με παρηγορήσει. «Ο Ολυμπιακός είναι μεγάλος» μου έλεγε. «Θα βρει τον δρόμο του». «Εμείς, παιδί μου, τότε πηγαίναμε στο γήπεδο», μου τόνιζε, «όχι για να δούμε αν θα νικήσουμε, αλλά με ποιο σκορ θα νικήσουμε.»
Πέρασαν από τότε κι άλλα χρόνια. Μεγάλωσε, έγινε παππούς, κλονίστηκε η υγεία του, αλλά η αγάπη του για τον ΘΡΥΛΟ δεν έσβησε ΠΟΤΕ! Φανατικός αναγνώστης του ΦΩΤΟΣ, το διάβαζε μέχρι το τέλος, και ας μην τον βοηθούσε η κατάσταση της υγείας του. Είχε ένα τρανζιστοράκι - που και εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια το είχε – το οποίο κόλλαγε στο αυτί του για να ακούει τους αγώνες. Και αν καμιά φορά τού ξέφευγε κάποιο ματς - γιατί τον τελευταίο καιρό δεν τα πήγαινε καλά με τον χρόνο - με έπαιρνε τηλέφωνο λίγο πριν κοιμηθεί και με ρωτούσε «πώς πήγε ο Ολυμπιακός, πώς παίξαμε;» Και αφού τον ενημέρωνα, τον καληνυχτούσα. «Στο καλό παιδί μου, στο καλό» μου έλεγε πάντα. Πάντα έτσι τελείωνε το τηλεφώνημά του. Στο καλό, πατέρα. Θα μου λείψεις. Ήδη μου λείπεις. Και όταν πάρουμε και τούτο το πρωτάθλημα, θα σηκώσω τα μάτια για λίγο προς τον ουρανό και θα στο πω με ένα χαμόγελο ολυμπιακής υπερηφάνειας.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Συγκινητικό, εύχομαι να ζήσεις πολλά πολλά χρόνια να τον θυμάσαι.....
Είσαι πολύ τυχερός να έχεις ένα πατέρα που σου άφησε μια τόσο πολύτιμη κληρονομιά.Τις αναμνήσεις από την αγνή αγάπη του για τον Ολυμπιακό.Είναι εντελώς ξεχωριστά τα αισθήματα που είχαν οι παλιοί οπαδοί για την ομάδα τους γιατί ήταν στα πλαίσια της τότε κοινωνίας,που δεν είχε καμιά σχέση με τη σημερινή.Οι άνθρωποι τότε ήταν βασανισμένοι και ολιγαρκείς. Επομένως μπορούσαν να εκτιμήσουν και να χαρούν με απλά πράγματα (π.χ ένα τρατζιστοράκι). Σήμερα τα έχουμε όλα και ζούμε λες και δεν έχουμε τίποτα. Δεν θα επεκταθώ, σου εύχομαι να είσαι πάντα γερός να τον θυμάσαι και να καταφέρεις να περάσεις στα παιδιά σου την αγάπη στον Ολυμπιακό,όπως ακριβώς έκανε και ο πατέρας σου σε σένα.
Τι να σου πως φίλε μου; Τα συνηθισμένα; Να ζείτε, να τον θυμόσαστε, να είστε περήφανοι γι' αυτόν κι άλλα ίδια; Δε θα σου πω λοιπόν τίποτα απ' όλα αυτά τα απολύτως αυτονόητα και συνηθισμένα. Επίτρεψε μου να κάνω απλά μια διαπίστωση με αφορμή του υπέροχα συναισθηματικά φορτισμένο κείμενο σου.
".....τον καληνυχτούσα. «Στο καλό παιδί μου, στο καλό», μου έλεγε πάντα. Πάντα έτσι τελείωνε....." Αυτό μου έλεγε κι ο δικός μου πατέρας. Και το Μάιο του 2012, σχεδόν δύο μήνες μετά το θάνατο του- όταν πήραμε το 39ο πρωτάθλημα, σήκωσα τα μάτια μου στον Ουρανό και δάκρυσα σίγουρος ότι ο πατέρας μου ΒΛΕΠΕΙ, όπως θα συμβεί και με τον δικό σου ΠΑΤΕΡΑ τον Μάιο του 2017 στο 45ο.
Φίλε μου το κείμενό σου με άγγιξε πολύ.
Πέρσι έχασα τον πατέρα μου από τροχαίο.Του δώσαμε λοιπόν να έχει μαζί του για διαβατήριο το ΦΩΣ (το κράταγε παραμάσχαλα όταν πέρναγε το δρόμο κι έγινε το καταραμένο τροχαίο) και το κασκόλ του ΘΡΥΛΟΥ.
Θα τον ευχαριστώ πάντα που μου γνώρισε από 5 χρονων παιδάκι τα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα. Που έμελλε να είναι για μένα πια μια ολόκληρη ζωή με τα κάτω της όπως εκείνη τη μαύρη μέρα που 14χρονος μέσα στο τουνελ της 7 έβλεπα το χάος γύρω μου χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει λόγω ηλικίας το πόσο φτηνά τη γλίτωσα κι εγώ και τα πάνω της που είναι αμέτρητα.
Και ο Ολυμπιακός όπως και η ζωή συνεχίζουν.Ο Ολυμπιακός έδινε φως στη ζωή των πατεράδων μας δίνει και στις δικές μας θα δίνει και στων παιδιών μας.
Να ζήσεις φίλε μου να τον θυμάσαι τον πατέρα σου και να είσαι πάντα υπερήφανος για κείνον. Δεν σε ζηλεύω όμως γιατί από κάποιο παρόμοιο σπέρμα προέρχομαι κι εγώ. Ήταν Ταμπουριώτης ο δικός μου και φίλος των θρυλικών Ανδριανόπουλων. Ζώντας 35 χρόνια στο ελωτερικό πάντα με έπαιρνε τηλέφωνο να μου πει τα νέα του Θρύλλου.
...και από εκεί επάνω, πάλι θα είναι κοντά σου και θα βλέπει τον θρύλο μέσα από τα μάτια τα δικά σου....να ζήσεις να τον θυμάσαι...
Συγκινητικό φίλε μου. Ιδού το ανθρώπινο μεγαλείο και τραγωδία συνάμα!
Ξυπνάς αναμνήσεις σε όλους μας από το πάνθεο της θρυλικής ιστορίας!
Να ζήσετε να τον Θυμόσαστε, να είναι ελαφρύ το χώμα!
Όλα έχουν ένα τέλος. Δυστυχώς. Τα συλληπητήρια μου.Το πλήρης ημερών να συμβεί και σε εσάς.
Στο κρεβάτι της εντατικής Σάββατο, ο πατέρας μου ζήτησε από τον αδερφό του, να πάει αντί αυτού, εμένα και τον αδερφό μου στο γήπεδο. Να ξανά δούμε τον Χατζηπαναγή. Κυριακή πρωϊ το μαντάτο ήταν άλλο.
Συγκινητικό και συνάμα όμορφο post και πως θα μπορουσε να ηταν αλλιως οταν μιλας την γλωσσα της αληθειας.Γιατι αυτο ακριβως ειναι ο θανατος(παναθεμα τον),η μοναδικη και πιο μεγαλη αληθεια του ανθρωπου.
Να εισαι παντα καλα και να τον μνημονευεις με αγαλλίαση,άλλωστε οι ανθρωποι πεθαίνουν οταν τους ξεχνας...
υγ.Στα σκαλοπατια και στα τσιμεντα απο νωρις το μεσημερι και στα εκτος εδρας τρανζιστορακι με την αγωνία της μη-εικονας στο φουλ.
Αυτο ηταν ο Ολυμπιακος και για αυτο ηταν τροπος ζωης..τωρα για πολλους εχει γινει......
Σας ευχαριστώ όλους αδέλφια. Πάμε Ολυμπιακάρα!
Συλλυπητήρια φίλε, ας ειναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...
Όπως και οι άλλοι φίλοι, βρίσκω κι εγω πολλές ομοιότητες με τον δικό μου πατέρα που "εφυγε" λιγο πριν το 7ο σερί. Εικόνες του από Μουρατη, Ρωσσιδη, Σιδερη, Κρητικοπουλο και αλλες δόξες. Εικονες μου το τρανζιστορακι το μεσημερι της Κυριακης (επαρχία γαρ) αλλά και το ναυλωμενο ταξί να δουμε τον Ολυμπιακο μας σε φιλικό στο νεότευκτο τοτε ΟΑΚΑ, παιδικες απορίες "γιατι σταματησε το πρόγραμμα της ΕΡΤ λογω της Θυρας 7, τι εγινε μπαμπά?" και αλλα πολλα. Με πόση χαρα και υπερηφάνεια πηρα τον πατέρα μου στο νέο Καραϊσκάκη να δει το ΘΡΥΛΟ μας στο νεο του σπιτι, "τωρα ειναι η σειρα μου να σε πηγαινω στο γήπεδο" του ειπα οταν "γκρινιαξε" λιγο για την τιμη του εισιτηρίου.
Ακομα αντηχεί στα αυτιά μου η κλασσική του ερώτηση: Τι ώρα παίζει ο Ολυμπιακός?
Semper Olympiakos
Συλλυπητήρια και από εμένα φίλε
Το 2013 έχασα και εγώ τον πατέρα μου και το τελευταίο του παιχνίδι που είδαμε μαζί ήταν το ΄Αντερλεχτ Ολυμπιακός 0-3 με χατ-τρικ του Μήτρογλου. Ήταν πολύ άρρωστος και σε μια βδομάδα τον χάσαμε. Λόγω της αρρώστιας του, έπινε συνέχεια νερό και ήμουν δίπλα του με ένα ποτήρi βλέποντας μαζί το παιχνίδι. Δεν μπορώ να ξεχάσω την ικανοποίηση του και κάποια χαμόγελα του, όταν βάζαμε γκολ ή σε κάθε ευκαιρία μας, παράλληλα με τον πόνο που είχε.
Ήταν και αυτός από τους παλιούς (γεννηθείς το 29) άρρωστους γαύρους.Θυμάμαι, όταν ήμουν πιο μικρός είχα γυρίσει σπίτι, από το ΟΑΚΑ, μετά την ισοπαλία με την Γιουβέντους 1-1 που αποκλειστήκαμε. Εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλο το βράδυ και βγαίνοντας από το δωμάτιο πηγαίνοντας προς την κουζίνα, κατά τις 6:00 το πρωί, τον βλέπω να κάθεται στο τραπέζι. Τον ρωτάω αν συνέβη κάτι και μου απάντησε ότι δεν τον έπαιρνε ο ύπνος από την στεναχώρια του που αποκλειστήκαμε.
Κουράγιο φίλε μου και να ζεις να τον θυμάσαι!
Τα συλλυπητηρια μου φιλε,να'σαι καλα να τον θυμασαι.Η σημερινη εμφανιση του Ολυμπιακου μας,αξιζει να'ναι αφιερωμενη γι'αυτον.
Ο πατέρας σου φίλε πήγε πλέον στην ουράνια κερκίδα ... εκεί που μυριάδες οπαδοί του Θρύλου δονούν τον Ουρανό με τους ερυθρόλευκους παιάνες.
Εκεί που θα καταλήξουμε όλοι μας κάποτε. Εύχομαι για όλους μας σε βαθιά γεράματα, ειρηνικά και με τα πρωταθλήματα να μας βαραίνουν την πλάτη.
Κι ο Μεγαλοδύναμος με την ευσπλαχνία του θα καταλάβει την καλή "αρρώστια" μας και θα μας κάνει το χατήρι να κλέβουμε χρόνο για τον Θρύλο.
Ζωή σε σας. Να τον Θυμάστε. Πάντα.
Και σαν να έγινε επίτηδες τα κανόνια βάρεσαν σήμερα τέσσερις φορές. Ο Φορτούναρος, ο Πατισάχ Καρίμ Ανσαριφάρ, ο Ούρος the killer. Και ταράχτηκε η γη συθέμελα .... από την κόλαση(των βρωμοεξυγιαντών) μέχρι επάνω .... εκεί που ξέρεις ποιοί πανηγυρίζουν.
Συλλυπητήρια και ζωή σε σένα και την οικογένειά σου!
Μαζί σου οι σκέψεις και οι ευχές όλων μας για το 8ο και
για την αφιέρωσή του στον πατέρα σου! Και σε κάθε
γαύρο που έφυγε, μεταξύ των οποίων και δύο παιδικοί
μου φίλοι.
Συγκινητικό κείμενο. Να ζήσεις να τщν θυμάσαι τον πατέρα σου redsky.
Συγκινήθηκα.
Να σαι καλά να τον θυμάσαι.
Δάκρυσα.... Να σαι καλά αδερφέ να τον θυμάσαι...
Ευχαριστούμε που μοίραστηκες μαζί μας αυτή την δύσκολη στιγμή με ένα κείμενο σχέσης γιου πατέρα που πιστεύω αντικατοπτρίζει την σχέση που έχουμε όλοι εδώ μέσα!!! Ζωή σε σας να τον θυμόσαστε!!! Συλλυπητήρια!!!
Αυτό είναι ένα έντιμο κείμενο.
Συλλυπητήρια, φίλε.
Συγκινητικό! Να ζήσεις να θυμάσαι τον πατέρα σου φίλε.
Φίλε, σου εύχομαι καλή δύναμη και να ζήσεις να θυμάσαι τον πατέρα σου. Υπήρξα ομοιοπαθής πριν 3 και κάτι χρόνια, σε καταλαβαίνω. Τότε ο θρύλος ‘μου’ έκανε τη χάρη και πήραμε το πρωτάθλημα το οποίο ήθελα να αφιερώσω στον δικό μου πατέρα. Εύχομαι ολόψυχα να το κάνει και φέτος και να το αφιερώσεις στο δικό σου.
Mε συγκίνησες. Πολλά τα κοινά στοιχεία με τον πατέρα σου, στη θέση μου, και τα παιδιά μου, στη δική σου. Με τους ίδιους παίχτες όπως εκείνος μεγάλωσα, το τρανζιστοράκι πάντα στ΄αυτί όταν δεν μπορούσα να πάω Φάληρο, στα "πέτρινα" μεγάλωσαν ποδοσφαιρικά και τα δικά μου τα παιδιά, έτσι με ρωτούσαν όπως εσύ τί συμβαίνει και χάνουμε και δεν παίρνουμε πρωτάθλημα, κι΄εγώ να τους λέω ότι είμαστε μεγάλη ομάδα, να μην απογοητεύονται, ότι θα τον δούνε τον Ολυμπιακό πώς θα σηκωθεί πάλι και ν΄αφήνω κρυφά το ΦΩΣ επίτηδες, στις καλές μας στιγμές, στο δωμάτιό τους για να το περιεργάζονται και να το διαβάζουν σιγά-σιγά, από φόβο μήπως, πικραμένα κι΄απ΄την πλάκα που τους κάνανε τ΄άλλα παιδιά στο σχολείο, μου "ξεφύγουνε" και πάνε με τους αλλόθρησκους...
ΝΑ΄ΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ.