1986. Η παρέα μου απαρτίζεται από πιτσιρικάδες που έχουν γεννηθεί από το 1967 μέχρι το 1969. Ο βενιαμίν ήμουν εγώ. Κάθε απόγευμα καφέ στο «Λέτζο» και μετά στο «Ελλας», ένα καφενείο λίγο μετά την πλατεία Παγκρατίου. Τα περισσότερα βράδια την κάναμε πότε στην «Βικτώρια» (δυστυχώς την προλάβαμε λίγο γιατί την έκλεισαν), πότε στο «Όμπρε» χωρίς ανάσα αργότερα κτλ.
Εκείνο το σαββατόβραδο είμαστε μαζεμένοι καμιά 20 άτομα φίλοι και γνωστοί στο «RAINBOW» στην πλατεία καλογήρων. Όταν τέλειωσε το πρόγραμμα. Είχαμε μαζί μια κοπέλα από το Γκύζη την (Π), αεκτζου και είχε λυσσάξει να πάμε Πάτρα για καφέ με τις μηχανές. Το είχαμε κάνει κάνα δυο φορές.
Mε πιάνει ο «Πειρατής» από Μπραχάμι και μου λέει «ρε μαλάκα δεν τους ψήνουμε να πάμε προς τα πάνω. Παίζουμε Χαριλάου αύριο!!!».
Δεν είχαμε κανονίσει να πάμε, γιατί το παιχνίδι ήταν αδιάφορο προς το τέλος του πρωταθλήματος. Εμείς είχαμε βγει Ευρώπη και ο Άρης νομίζω δεν πήγαινε για τίποτα. Έχουμε ακούσει ότι είναι να ανέβει κι ένα πούλμαν από Πασαλιμάνι, αλλά δεν ήταν σίγουρο, γιατί δεν συμπλήρωναν. Δεν υπήρχαν και κινητά τότε να μάθουμε σίγουρα.
Ξεκινάμε για Θεσσαλονίκη 5 άτομα με ένα citroen saxo κόκκινο, το οποίο ήταν του (Λ) από Βύρωνα κι αυτός αεκτζης. Τις μηχανές τις αφήσαμε έξω από το «RAINBOW». Ξεκινάμε λοιπόν 5 άτομα 3 Γάβροι και 2 ακτζηδες . Ο τρίτος Γάβρος είναι ο (Δ) από Βύρωνα.
Σταματάμε στο Βόλο, τρώμε και συνεχίζουμε για πάνω. Τα λεφτά τελειώνουν γιατί τότε δεν υπήρχαν και ΑΤΜ, το ρεζερβουάρ είναι μισογεμάτο και έχουμε φτάσει στα τελευταία διόδια. Έχουμε αφήσει το αυτοκίνητο σε ένα χωράφι και περιμένουμε μπας και σκάσει μύτη το πούλμαν από το Πασαλιμάνι. Μετά από ώρα έρχεται το πούλμαν. Μπροστά καθόταν ο (Ν), μας βλέπει και μας φορτώνουν. Φτάνουμε στο γήπεδο αλλά δεν είχαμε εισιτήρια ούτε και λεφτά για να αγοράσουμε. Γίνετε ένας τσαμπουκάς με τα μπατσάκια, τρώμε κάτι ψιλές και αναγκαστικά μας βάζουν μέσα. Είμαστε σχεδόν όλοι από την δεύτερη γενιά στην κερκίδα γύρω στα 40 άτομα γιατί το πούλμαν τελικά ήταν μισογεμάτο.
Στο ημίχρονο πιάνω την (Α) και τον (Ν) και τους λέω τι έχει γίνει. Κάνουμε τράκα να μαζέψουμε λεφτά για βενζίνη και μαζεύουμε μόνο διακόσιες δραχμές γιατί τα παιδιά δεν είχαν.
Η πρώτη σκέψη ήταν να αφήσουμε το αυτοκίνητο στα διόδια και να κατέβουμε με το πούλμαν Πειραιά. Με πιάνει η (Α) και μου λέει «Buhar πάμε να κάνουμε τράκα στους αρειανούς». «(Α) της λέω έτσι και μπούμε εκεί μέσα θα μας λιώσουν».
Εντωμεταξύ τα αρειανά έχουν μεταφερθεί δίπλα μας. Η μισή 3 είναι σε απόσταση 10-20 μέτρων. Μου λέει «μη μασάς ρε μαλάκα ξέρω τον Κουκ» από τα καλά άτομα του Άρη τότε. Της λέω δεν μασάω αλλά αν μπούμε εκεί μέσα δεν ξαναβγαίνουμε.
Ξεκινάμε και πάμε προς τα αρειανά .Έχουν γουρλώσει τα μάτια μπάτσοι και αρειανά μαζί. Γίνετε ένας ψιλοτσαμπουκάς μέχρι να τους εξηγήσουμε, σκάει και ο Κουκ και μας αφήνουν και περνάμε.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τα αισθήματα που ένιωσα για λίγα λεπτά, γιατί δεν γίνετε να περιγραφτούν !!!!! Μαζέψαμε 1200 δραχμές σε κέρματα. Εννοείται ότι τα αρειανά έχουν μια ιδιαίτερη θέση μέσα στην καρδιά μου από εκείνη την στιγμή και μετά. Δεν μας έριξαν ούτε μια σπρωξιά!!!!! Τελειώνει το ματς και παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού, αλλά πάλι τα λεφτά δεν μας φτάνουν. Βρέχει καρεκλοπόδαρα και κοντά στην Λαμία ανάβει λαμπάκι για βενζίνη.
Μας έχουν μείνει 600 δραχμές γιατί έχουμε αγοράσει μια φρατζόλα ψωμί και τσιγάρα, ένα πακέτο ΑΣΟ κασετίνα για όλους. Σταματάμε σε ένα βενζινάδικο και τον παρακαλάμε να μας βάλει λίγο παραπάνω από τις 600 δραχμές που είχαμε σε κέρματα. Μας βάζει λίγο παραπάνω και το αυτοκίνητο μας έσβησε λίγο πριν την πλατεία καλόγηρων στο σινεμά μπροστά, 200 μέτρα από εκεί που είχαμε ξεκινήσει αυτό το ανεπανάληπτο ταξίδι!!!!!
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου όσοι ήταν σ’ εκείνο το πούλμαν να είναι εν ζωή και καλά στην υγεία τους κι αν κάποια στιγμή δημοσιευτεί αυτή η θρυλική ιστορία να την διαβάσουν και να αναπολήσουν εκείνα τα χρόνια και την τρέλα που είχαμε για την ομάδα μας.

ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ BUHAR 7.

ΥΓ δικό μου. Καλή ανάπαυση στα παιδιά που έχουν φύγει για ψηλά...