Διαβάζω όλες αυτές τις μέρες, όσο γίνεται περισσότερα, για την περιβόητη υπόθεση Όσκαρ Γκαρθία. Που ξέσπασε, δημόσια τέλος πάντων, εντελώς ξαφνικά. Κι΄αιφνιδίασε θέτοντας ζήτημα προπονητή για τον Ολυμπιακό. Μεσούσης της σεζόν, ενώ τα καταφέραμε με τον Τάκη να περάσουμε επί τέλους μπροστά στη βαθμολογία-έστω και μ΄ένα βαθμό από την ΑΕΚ, κι΄ενω παίζουμε με τη Λαρισα στις 7 του μήνα εκεί πέρα...

Δεν γνωρίζουμε την εξέλιξη της υπόθεσής του. Ακόμη. Ας τη συζητήσουμε όμως λίγο αυτή την ιστορία, γιατί ανεξάρτητα από την τελική έκβαση, θα πρέπει νομίζω να επικεντρωθούμε σε κάποια σημεία της. Το πιθανότερο πάντως είναι, αν ο Ολυμπιακός συμφωνήσει στην προτεινόμενη τιμή, να φύγει ο παίχτης απ΄την ομάδα.

Όλοι τους ξέρουμε. Τους τρεις που ήταν τέσσερις. Τους ήρωες του Αλέξανδρου Δουμά. Τους ήρωες των παιδικών μας και όχι μόνο χρόνων. Άθως, Πόρθος, Άραμις και φυσικά Ντ΄Αρτανιάν. Σαν να λέμε, για μας τους άρρωστους γαύρους ( δεν ξέρω και κανένανε που να μην είναι άρρωστος ), Κούτρης, Σισέ, Ένγκελς, Ελαμπντελαουί ή κατά κόσμον Ομάρ.... Τί κάθομαι και γράφω τώρα; Ε, έτσι μου΄ρθε. Ίσως επειδή είναι Χριστούγεννα και γινόμαστε όλοι λίγο πολύ παιδιά. Ή παραμείναμε πάντα κατά βάθος, όπως ο πληκτρολογών...

Μια που η προηγούμενη ανάρτηση είχε να κάνει με παλιό κινηματογράφο, είπα να το συνεχίσω και σήμερα καθ΄ότι λάτρης του. Η πραγματική φωτογραφία είναι αυτή από κάτω, όπου βλέπουμε τον Βίκτορ Μακ Λάγκλεν να πιάνει απ΄το λαιμό τον ινδό ήρωα του έργου ( 1939 ), τον νερουλά Γκάγκα Ντιν και να θέλει - τάχα - να τον πνίξει, ενώ προσπαθεί να τον συγκρατήσει ο Ντάγκλας Φέρμπανξ. Ήταν μια ταινία που έκανε τότε και στη συνέχεια  θραύση, παιζότανε στις αίθουσες για χρόνια, θεωρείται κλασική και του λόγου μου, ο...αρχαίος, την έχω δει δυο φορές.