Τούτο το άρθρο θα είναι πολύ μικρό και γράφεται κατά παρέκκλιση εκείνου το οποίο συνηθίζω, δηλ. αμέσως μετά από έναν αγώνα της ομάδας μου και όχι μετά πάροδο ικανού χρόνου.

Δεν θυμάμαι, πάνω από εξίμισι δεκαετίες που παρακολουθώ τον Ολυμπιακό, να χάνουμε τις τρεις από τις τέσσερις φορές σ΄ένα χρόνο από την Αεκ και μια φορα να΄ρχόμαστε ισόπαλοι. Αν κάνω λάθος, ας με διορθώσει κάποιος.

Αυτό που βιώνουμε φέτος, είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ για τον πρώτο σε τρόπαια και νίκες, μεγαλύτερο, λαοφιλέστερο και ενδοξότερο σύλλογο της χώρας.

 Η φωτογραφία με το κείμενο, είναι χαρακτηριστική της σύγχυσης. Της παρεξήγησης. Και σ΄εμένα, κάτι ανάλογο συνέβη. Μετά από το χθεσινό "αυτό ήταν, τελειώσαμε", στο θέμα των μεταγραφών για την ομάδα μου. Καυλωμένος ήμουνα για καμιά καλή μεταγραφούλα, σίγουρος ήμουνα ότι κάτι θα γινότανε τέλος πάντων...μεταμιραλασικώς, αλλά δεν είχα καταλάβει καλά, είχα παρεξηγήσει ( σαν τον τύπο που υπονοεί η φωτογραφία ) κι΄έμεινα με τον γνωστό στο...χέρι. Εμ, έτσι είναι.

Με το που είδα χθες τη σύνθεση του Ολυμπιακού, μπήκα στο μυαλό του Ισπανού. Το ξεκινάει συντηρητικά, είπα μέσα μου. Αλλά ας τα πάρω ένα-ένα, για να πλέξω το χθεσινό πουλόβερ. Από΄κείνα τα δώρα που στα κάνει συνήθως κάποιος μπαμπάς, μαμά ή γιαγιά, τα φοράς μια φορά το πολύ από ευγένεια ή συνήθεια κι΄ύστερα τα χώνεις στη ντουλάπα ξεχνώντας τα για πάντα...

1.   Π  Ρ  Ι  Ν      Α  Π ΄   Τ  Ο  Ν      Α  Γ  Ω  Ν  Α