Πολύ βαθυστόχαστο το κειμενάκι πιο πάνω... Και για αρχή βδομάδας.... Τέλος πάντων. Έτσι μου΄ρθε, έτσι έκανα. Τί θέλω να πω μ΄αυτό; Ότι ανάλογα με το συναίσθημα ( γιατί εκείνο καθορίζει κατά πολύ τον ΤΡΟΠΟ με τον οποίο σκέπτεσαι κάθε φορά, είτε το παίρνεις είτε όχι ο ίδιος χαμπάρι ) που σε διακατέχει, έτσι μιλάς, γράφεις, κινείσαι, αποφασίζεις, αποφαίνεσαι κτλ. Αν είσαι π.χ. οργίλος, αγανακτισμένος, αηδιασμένος, πικραμένος, απογοητευμένος για ένα πράμα, θα συμπεριφέρεσαι κι΄έτσι.

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρός και πηγαίναμε, εκεί στο Μεταξουργείο κι΄αργότερα στο Πασαλιμάνι, στο καφενείο με τον μακαρίτη και μεγάλο Ολυμπιακάκια πατέρα μου, αυτός παράγγελνε τον καφέ του λέγοντας στο γκαρσόνι "Ένα βραστό και όχι, παρακαλώ" ( του λόγου μου, υποβρύχιο πάντοτε...). Κι΄όλο αναρωτιόμουνα μέσα μου "Ρε τί΄ναι αυτός ο βραστός και όχι που λέει να του φέρουνε...", μέχρι που τον ρώτησα κάποτε και μου΄πε " Βραστός ο καφές και με όχι πολλή ζάχαρη...", λύνοντάς μου την απορία.

Μείναμε κάποιες μέρες χωρίς το σάϊτ για τεχνικούς λόγους και πολλοί, απ΄ό,τι αντιλήφθηκα, παρουσίασαν.... withdrawal syndrome. Σύνδρομο εκ διακοπής. H αλήθεια είναι πως κι΄εγώ σαν να΄νιωσα μια...αύρα επικείμενου τέτοιου συνδρόμου, αλλά όπως είχε ανακοινωθεί στο φέϊς μας, όλα εξελίχθηκαν ομαλώς και κατά τους επαϊοντες απ΄τη νέα χρονιά το ζήτημα των συχνών διακοπών στη ροή του θα λυθεί αποτελεσματικά. Το RATM θα παραμείνει στις επάλξεις. Για τον Δαφνοστεφανωμένο. Μαχητικό, αταλάντευτο στον αγώνα κατά του πολυεπίπεδου και πολυποίκιλου αντιΟλυμπιακού μετώπου.