Tου λόγου μου θέλω ανάσες. Ανάσες ανάκτησης ενέργειας, ανάσες πτώσης στις στάθμες της αδρεναλίνης στο αίμα μου, κάτι σαν...Survivor, μέχρι την επόμενη κορύφωσή τους. Στους κρίσμους αγώνες στο έπακρο και συνεχώς, στους λιγότερο δύσκολους, στα "εύκολα" που λένε, με αραιές κατά κανόνα και λιγότερου ύψους τις αυξήσεις, μα καμιά φορά...άσεεε... το "σύνδρομο του Πανσεραϊκού 2 -1", ατόφιο ή στο περίπου.

Έτσι κι΄απόψε. Θέλω να χαλαρώσω λίγο, να ξετσιτώσω τις οπαδικές μου μπαταρίες μέχρι μεθαύριο, που θα΄ναι πάλι όλες οι μπάρες τους γεμάτες. Για το Καραϊσκάκη το γήπεδο λοιπόν ο λόγος. Και ειδικά για το ποιούς απ΄τους διπλανούς μου έχω σταμπάρει ας πούμε, φέτος. Με τους περισσότερους, αλληλορίχνουμε βλέμμα και χαμόγελο επί τη αφίξει ενός εκάστου. Μ΄ένανε, τον διπλανό μου, επικοινωνώ φυσικά πιο πολύ. "Ανταλλάσσουμε απόψεις" που λένε και στην πολιτική. Πώς δεν το΄χα σκεφτεί να γράψω πριν γιαυτό το θέμα; Δεν ξέρω. Τώρα που το σκαλίζω όμως, θυμάμαι ότι και μια άλλη φορά, παλιότερα, το΄χα κάνει περιγράφοντας εδώ κάτι εντυπώσεις μου από μερικούς θεατές, πριν και στη διάρκεια ενός αγώνα του Θρύλου.

Ξεκινάω από κάτω προς τα πάνω. Χωροταξικώς. Τρεις σειρές πιο κάτω και αριστερά μου:

Έρχεται κατά κανόνα καθυστερημένη. Μια φορά και μετά από μισή ώρα απ΄το σφύριγμα της έναρξης. Πάντα εντυπωσιακή. Κάποτε και με παρέα του ίδιου φύλου, επίσης εντυπωσιακή. Όλα τα αντρικά βλέμματα απάνω της. Ψηλή, ωραία, νέα, καστανή, καλοσχηματισμένη, σοβαρή αλλά όχι κατηφής, μεγάλους χαλκάδες στ΄αυτιά, τζιν παντελόνι με τα σχετικά ανοίγματα, καφεδάκι με καλαμάκι στο χέρι. Απ΄ότι έχω προσέξει ( γιατί βλέπω και το ματς, έτσι; ), ήσυχη γενικώς στη συμπεριφορά. Μέχρι - το πολύ - πλατέος χαμογέλου, στα γκολ. Με συνοδό ρουφηξιά στον καφέ της. Διακριτικό του Θρύλου ( κασκολάκι και τα ρέστα ), ουδέν. Να΄ναι καλά το κορίτσι...

Μπροστά μου ακριβώς:

 Ένας άντρακλας νέος, με κάτι πλατάρες νααα, κοντοκουρεμένος, σκούρο κολλητό μπλουζάκι, αλλά μπουφανάκι του Θρύλου απ΄τ΄ακριβά. Δεν καπνίζει, δεν φωνάζει στη διάρκεια, ήσυχος κι΄αυτός εκτός απ΄την περίπτωση του γκολ βέβαια, γενικά...ηπίου προφίλ.

Δεξιά μου, τρία μέτρα από΄μένα:

Κυρία πάλι, μετρίου ύψους, ξανθιά, προσεκτικά σπορ ντυμένη, παντελόνι, αθλητικό παπούτσι, αλλά στιλάκι γενικά Β΄Πειραιά. Μέσης ηλικίας, άκαπνη, έχει κάτι γνωστούς γύρω της και συνέχεια συζητάει, δεν κοιτάει δεξιά αριστερά, κόσμια καθ΄όλα και από τις τακτικές. Δεν έχει λείψει ποτέ μέχρι τώρα από αγώνα. Κασκολάκι του Θρύλου, φορεμένο κάζουαλ...

Πίσω μου, στην από πάνω ακριβώς σειρά, δυο μέτρα αριστερά μου:

Νέος, όχι πολύ, μελαχρινός, ψιλοαξύριστος, με το αγοράκι του. Σκουρόχρωμα ρούχα. Δεν έχω προσέξει κάτι άλλο, ιδιαίτερο. Πώς και τον αναφέρω; Γιατί σ΄ένα ματς, δεν θυμάμαι ποιό, που έβριζα με στεντόρεια τη φωνή τον διαιτητή, τον βοηθό κλπ ( ....παιδιόθεν, αδυναμία μου ), φαίνεται ότι τ΄αρέσαν τα επίθετα με τα οποία στόλιζα τους ειρημένους, γιαυτό κι΄όταν τέλειωσε το παιχνίδι - με είχε "κόψει" σίγουρα πριν - κι΄ενώ καθόμουνα ακόμη στο κάθισμά μου, μου΄ριξε χαϊδευτικά δυο τρεις απαλές σφαλιαρίτσες σαν να επικροτούσε το...στόλισμά μου, γιατί μόλις γύρισα απότομα να΄δω ποιός είναι, τον είδα να μου χαμογελάει με νόημα σιγοκουνώντας το κεφάλι του καθώς έφευγε με το γιο του και του χαμογέλασα κι΄εγώ σε μια σιωπηλή αλληλοσυμφωνία.... Γούσταρε, μάλλον, το "ντεκόρ" μου στα κοράκια....

Αριστερά μου, στην ίδια τώρα σειρά, μερικές θέσεις πιο πέρα:

Άφησα σκόπιμα την ίδια σειρά μ΄εμένα, για το τέλος. Κύριος μεγάλης ηλικίας, σεμνοπρεπώς και συντηρητικώς ντυμένος, στα καφετιά συνήθως, με ρούχα που δείχνουν άνθρωπο όχι υψηλής εισοδηματικής στάθμης. Δείχνουν. Αξιοπρεπέστατος. Ησυχότατος. Μόνο όταν η μπάλα βουλιάζει το αντίπαλο πλεχτό, θα σηκωθεί και θα πανηγυρίσει. Οπαδικά διακριτικά, όχι. Δεν έρχεται σε όλους τους αγώνες. Στους περισσότερους όμως, παρών. Πρόσωπο βαρέος καπνιστού. Χαρακτηριστικό. Πάντα θα΄ρθει μετά από΄μένα, γιαυτό και μαζεύω τα πόδια μου να περάσει. Την ώρα που με πλησιάζει και τον κοιτάω, μου σκάει χαμόγελο και νεύει ελαφρά την κεφαλή. Συστηματικά. Κι΄εγώ το ίδιο. Με το που θα κάτσει όμως, το τσιγαράκι αυτόματα στο στόμα και ξεκινάει ο...τσιγαρόδρομος. Συνεχής, σ΄όλο το ματς. Συμπαθητική, λαϊκή, φιγούρα...

Και τελειώνω με τί άλλο; Τον διπλανό μου. Τον ένα διπλανό μου, γιατί ο άλλος μου είναι πάρα πολύ γνωστός. Ανεξαρτήτως φύλου, καθ΄ότι...μεταβάλλεται ενίοτε.

Νέος σχετικά άντρας. Σπορ ντυμένος, βερμούδα κλπ. Καραφλίτσα εκτεταμένη. Πάντα καθυστερημένος, έρχεται ασθμαίνοντας την τελευταία  στιγμή, περιποιημένος, παλιός επταδίτης, ξέρει πολλούς, επώνυμους απ΄τα παιδιά της 7 και μου τους δείχνει ονοματίζοντάς τους. Το ιδιαίτερο γνώρισμά του; Βρίσκεται στην κεντρική φωτογραφία του άρθρου. Το ηλεκτρονικό τσιγάρο. Με το που θα κάτσει, το΄χει ήδη στο χέρι του, πατάει τη...μίζα κι΄αρχίζουνε τα ευμεγέθη νέφη το΄να πίσω απ΄τ΄άλλο να ψιλοθολώνουν τον μικρορίζοντα μπροστά μας. Εμένα δεν με πειράζουν αυτά. Παλιός καπνιστής, απλά τώρα τέως. Δεν τρέχει τίποτα. Όχι σαν την άλλη, την πολύ δική μου διπλανή μου, που έντρομη και πανικοβλημένη την πρώτη φορά της επαφής της με το θολερό κύημα αυτού του διαβολομηχανήματος, μ΄ανάγκασε να της αλλάξω άμεσα κι΄αποφασιστικά θέση προστατεύοντάς την με το σώμα μου απ΄τις έξωθεν...επιθέσεις. Το πήρε φυσικά πρέφα ο άνθρωπος και για να με...καθησυχάσει, μου το΄δειξε λέγοντας: "Εεεε, όπου να΄ναι τ΄αφήνω κι΄αυτό...". Τον καθησύχασα κι΄εγώ με τη σειρά μου αντιλέγοντας: "Καν΄τη δουλειά σου, ρε φίλε...''. Ειρήνη συνεπώς, αρχίσαμε κάτι προκαταρκτικοτυπικές κουβεντούλες περί του Θρύλου, όταν για μια στιγμή με ρώτησε από πότε βλέπω τον Ολυμπιακό. Κι΄εγώ φυσικά του απάντησα ειλικρινά και ήσυχα ήσυχα..."απ΄το Μουράτη, στο Καραϊσκάκη τη δεκαετία του ΄50, με τις τρεις κερκίδες τότε και τη μάντρα...". Ένιωσα αμέσως σαν να τον χτύπησε κεραυνόοος.....σεβασμού να το πω, δέους, μα την αλήθεια δεν ξέρω ακριβώς, αλλά το κατάλαβα σε χρόνο dt από τις αντιδράσεις του στη συνέχεια: Πληθυντικός, σιγανή φωνή και τα τοιαύτα... Τον καθησύχασα πάραυτα, με τον ανάλογο τρόπο, κι΄ευτυχώς...συνήλθε γρήγορα ο άνθρωπος, οπότε από΄κείνη τη στιγμή και μετά όλα εξελίσσονται...ομαλώς, συνεχίσαμε και συνεχίζουμε δηλ. την κουβεντούλα μας στο στιλ ποιοί πρέπει να παίζουνε, τί άλλαγές πρέπει να κάνει - και γιατί αργεί; - ο Σερτάκης, τί φόλα είν΄ αυτός ο Καρσελά ρε παιδί μου, τί μαλάκας ετούτος ο διαιτητής, ξέρετε, τα γνωστά... Πάντα, θα φύγει βιαστικά ένα δυο λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι, ακόμη και με την Μπάρτσα, χαιρετώντας με... Δεν έρχεται σ΄όλα τα ματς. Νιώθει όμως πια απελευθερωμένος μαζί μου κι΄εγώ βέβαια μαζί του, είναι ολοφάνερο, και ειδικά απ΄τη στιγμή που του΄πιασα απότομα και σφιχτά το χέρι και μετά, στον πανηγυρισμό μας για το γκολ εναντίον του πάοκ και του το σήκωσα ακόμη πιο ψηλά... Με κοίταξε θυμάμαι με γέλιο πέρα ως πέρα, κι΄από τότε...σφραγίστηκε πλέον η οικειότητά μας.

Δεν θα πω άλλα, μη με...εντοπίσετε κιόλας. Χα, χα!

Έτσι έχουν τα πράγματα, στη γειτονιά μου. Ήρθε η ώρα να σας αφήσω. Εύχομαι μονάχα αυτή η καταθλιπτική ατμόσφαιρα της μιντιακής...τοξίκωσης, που΄χει αρχίσει χρόνια αλλά βαίνει συνεχώς κορυφούμενη, να μη σας καταβάλλει. Αν και, εφ΄όσον έχεις το γαυρογονίδιο στα κύτταρά σου, τέτοιο ενδεχόμενο ούτε σαν σκέψη δεν περνάει. Το αντίθετο. Μάλλον σ΄ατσαλώνει και σ΄αγριεύει παραπάνω. ΘΡΥΛΟΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΡΕΕΕΕΕ!