ΑΛΕΚΟΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ.

"Έφυγε" σήμερα ένας πραγματικά μεγάλος μπασκετμπολίστας, ένα τεράστιο σύμβολο για το σύλλογό μας και την ελληνική καλαθοσφαίριση, ένα πρόσωπο-θρύλος με όλη τη σημασία του χαρακτηρισμού. Σε ηλικία 91 ετών, όση περίπου είναι και η διάρκεια ζωής του ένδοξου ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ μας. Και τί σύμπτωση! Ανήμερα των γενεθλίων του δαφνοστεφανωμένου εφήβου, που κλίνει τα 94 του χρόνια, πέταξε κι΄ο Αλέκος ψηλά. Προς την αιώνια ζωή.

Η μνήμη του θα παραμείνει γραμμένη με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Θρύλου. Από τους ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΥΣ αθλητές του, κόσμημα πραγματικό, μαζί με τον μακαρίτη κι΄αυτόν προ ετών, αδελφό του, τον Γιάννη. Το δίδυμο Γιάννης - Αλέκος, Αλέκος - Γιάννης, είναι ΤΑΥΤΙΣΜΈΝΟ με τη δημιουργία του τμήματος μπάσκετ του Ολυμπιακού. Απόλυτα ταυτισμένο. Ένα πράμα.

Τον θυμάμαι πολύ καλά. Πήγαινα τότε, ειδικά στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 και τις αρχές του ΄60, κάθε μέρα σχεδόν τα καλοκαίρια στην (παλιά) λέσχη του Ολυμπιακού, στο Πασαλιμάνι. Παρακολουθώντας, εγώ, ένας ασήμαντος κολυμβητάκος εκείνη την εποχή του συλλόγου, τα θηρία, μεταξύ άλλων, τους Σπανουδάκηδες, στις νυχτερινές και όχι μόνο προπονήσεις τους και στους αγώνες. Θυμάμαι τον Εθνικό Γ.Σ., το Παγκράτι, τον Πανιώνιο... Θυμάμαι τους συμπαίχτες του Αλέκου, τον Βαμβακούση, τον Φιλίππου, τον Γερακαράκη ( ήταν και πολίστας ), τον Δουράτσο... Θυμάμαι την ομάδα καλαθοσφαίρισης του 6ου αμερικανικού στόλου, που άραζε στον φαληρικό όρμο κι΄έπαιζε φιλικά ματς μ΄εμάς. Ο κόσμος κατέκλυζε τις κερκίδες...

Ο Αλέκος ήταν ένας εξαίρετος μπασκετμπολίστας. Γλυκός ( και σαν ανθρώπινη παρουσία και συμπεριφορά ), τεχνίτης, σουτέρ δεινός, ο προφητάναξ του τζαμπ-σουτ στη χώρα μας. Συνήθως ήπιος, χαμογελαστός, με μυώδεις τριχωτούς μηρούς, αθλητικό κορμί, με πλάτες και γεμάτο κορμί, ομαδικός, οργανωτικός, ΕΞΥΠΝΟΣ παίχτης, πολύ έξυπνος. Τον σεβόντουσαν όλοι, από τότε, συμπεριλαμβανομένων των συμπαιχτών του. Γιατί αναγνώριζαν την αξία, την κλάση του, την ποιότητά του ως καλαθοσφαιριστή και ανθρώπου. ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΧΤΙΣΑΝ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, ΜΑ ΚΑΜΙΑ, ΥΠΕΡΒΟΛΗ, ΤΟΝ ΘΡΥΛΟ...

Τον έβλεπα σχεδόν με δέος. Όπως βλέπει κανείς όταν είναι πιτσιρικάς τις μεγάλες βεντέτες ενός αθλήματος. Του όποιου αθλήματος. Τον θαύμαζα. Παρακολουθούσα με προσοχή το πώς χούφτωνε την μπάλα στη μεγάλη του παλάμη, πώς τη χτυπούσε κάτω στο τσιμέντο, θυμάμαι ολοκάθαρα τον ήχο της, πώς ντρίπλαρε, πώς "τα΄βαζε", άγγιχτα συνήθως, από μέση και μακρινή απόσταση ή πώς έχωνε τη σπυριάρα ήρεμα, "ταμπλό και μέσα", μετά από μπάσιμο. Ασσόδυο, σε μπασκετική ορολογία.

Ο ΠΑΝΔΑΜΑΤΩΡ ΧΡΟΝΟΣ... Αραιώνει προοδευτικά και αμείλικτα τον ερυθρόλευκο "άη λαό" των μεγάλων πιονέρων της ιστορίας μας. Της ιστορίας του πιο μεγάλου πολυαθλητικού οργανισμού της χώρας. Έτσι πάει κι΄έτσι θα πηγαίνει. Θα΄ρχονται οι νεότεροι και θ΄αναπληρώνουν. Αθλητές και οπαδοί. ΣΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΠΑΝΤΩΣ, ΧΡΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΞΙΑ, ΑΙΩΝΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ. Όπως στον Αλέκο...

Ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει Αλέκο. Εσαεί περιβεβλημένο την ερυθρόλευκη σημαία.

ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΣΟΥ. ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΗΞΕΡΕΣ. ΜΑ ΠΟΥ ΓΙΑΥΤΟΝ ΗΣΟΥΝ ΕΝΑΣ ΑΠ΄ΤΟΥΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ. ΟΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΥΝΗΘΩΣ...