Κι΄όσοι δεν μπορείτε να το χωνέψετε, πάρτε και παγκρεατικά ένζυμα... Βοηθάνε!

Παρακολουθώ τόσον καιρό το τί σκαρφίζονται οι άλλοι. Οι τρεις. Οι δυο βασικά τώρα. Το άλλο το φίδι, τα΄χει βρει σκούρα πολύ τελευταία. Έχει αυτοπαγιδευτεί στα χρέη, έχει εγκλωβιστεί στη μιζέρια και δεν ξέρω και πού θα βγει τούτη η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Ούτε και με νοιάζει για να΄μαι ειλικρινής. Δε μασάω τα λόγια μου, εγώ. Να πέσει θέλω. Τέρμα. Το πόσο σκληρά και πολύτροπα μας πολεμάνε. Γιαυτό, μιλάω. Σε εξωαγωνιστικό κυρίως επίπεδο. Καμουφλέ ή απροκάλυπτα πολιτικό και μιντιακό.

Κι΄είπα να γράψω δυο πράματα. Μεσημεράκι. Διαβάζοντας το άνευ προηγουμένου ΑΡΔυμνολόγιο για την  ...τεράστια επιτυχία κλπ της ικτερικιάς. Μετά την...άλωση της πρωτεύουσας του βαλς. Τρίχες. Απ΄τη μια Μπάρτσα, Γιουβέντους, Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Κι΄απ΄την άλλη, μια αγνώριστη Μίλαν, η Ριέκα και οι...βιολιτζήδες της Αούστρια. Ρε, άντε φευγάτε από΄δω... Έβλεπα κάτι βίντεο και φωτογραφίες, δικά μας, τις προάλλες στο Google. Ριβάλντο, Τζιοβάνι, Καρεμπέ, Τουρέ, Τζόρτζεβιτς, Γεωργάτος, Γκαλέτι, Κοβάσεβιτς, Καστίλιο, Μήτρογλου, Μέλμπεργκ, Αβραάμ, Νικοπολίδης, Αλεξανδρής, Γκόγκιτς... ΚΑΙ ΣΟΥ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ "ΠΑΡΑΓΚΑ", ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ και δεν ξέρω τί άλλο, οι αφόρητα τιτλοστερημένοι... Που΄χουν αναθαρρήσει τώρα ( με τη βοήθειά μας, οπωσδήποτε... ) και με μια μακρογλωσσία του κερατά μας απειλούν, μας ειρωνεύονται, μας υποτιμούν, ενώ ΗΔΗ έχουν στεφθεί πρωταθλητές και μας έχουν φυλακίσει τον πρόεδρο...

Παρατηρώ το λεξιλόγιο του κυβερνητικού εκπροσώπου, αναφερόμενου σ΄εμάς. Ναι, ναι... Σ΄ΕΜΑΣ. Συνενοούμεθα.... Βλέπω επιχειρηματικές συνεργασίες που, αξιακά και σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, με προσβάλλουν. Διαβάζω στα ΜΜΕ κριτικές για την ομάδα μου, όλο....ανησυχία ρε παιδί μου για τον διάβα που τραβάει και τα ρέστα, από ανθρώπους τουλάχιστον αμφισβητούμενης προαίρεσης. Κοιτούσα ένα βίντεο τις προάλλες με συζήτηση 4 αθλητικών συντακτών για την ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού. Σε νεότευκτη ιστοσελίδα, που ακόμα την ζυγίζω, την έχω υπό κρίσιν, να δω τί καπνό φουμάρει τελικά. Στην ίδια, διάβασα κι΄ένα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ, ΓΕΜΑΤΟ ΚΑΚΟΤΗΤΑ για την ομάδα μου αρθρίδιο με αντικείμενο τον ευρωπαϊκό Ολυμπιακό, από κάποιον...παρ΄ολίγο γιατρό και υποψιάζομαι βαζέλι, οπότε όλα ευεξήγητα... Ούτως ή άλλως, γεμάτο μπηχτές υποτιμητικές για την ομάδα μου. Ειδικά όταν αναφερόταν σε Μπάρτσα και Γιούβε... Η σούμα; Για να μην ξεφεύγουμε. Τα δύο από τα τέσσερα μέλη της παρέας και ειδικά ο ένας, ο ευτραφής, καθαρά. Οι άλλοι δύο...γνωστές ταυτότητες. Θα σας έχω στο νου μου και θα σας διαβάζω τακτικά εσάς, να δω το πού θα το πάτε εν τέλει. Πρόσεξα άκρως διαφωτιστικά στοιχεία πάνω σας πάντως. Και στο λεξιλόγιο και στις μούτες και στο υπόλοιπο body language...

Γυρίζω στα καθ΄ημάς. Βρασμός στα μίντια. Οπαδικός. Γαυραναβρασμός. Κακόηχο ίσως, πλην ορθότερο και αληθές. Απίστευτο αυτό που συμβαίνει μ΄εμάς. Χωρισμένοι σε Σερτακικούς και Αντισερτακικούς. Με οξείες ενίοτε αντιπαραθέσεις. Κι΄όχι μόνο σε θέμα προπονητή, αλλά και παικτών. Αναμενόμενο, αλλά σε τέτοιο βαθμό; Η ( έστω λογική ) ευρωπαϊκή κατραπακιά κι΄εκείνη η...κοπιωπία απ το θέαμα μαζί με τα αλλεπάληλα σκωτσέζικα ντουζ σε διακυμάνσεις σκορ και αποτελέσματα φέτος, εξηγούν νομίζω το προρρηθέν. Η ΛΕΞΗ ΥΠΟΜΟΝΗ, ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ - ΜΟΝΙΜΩΣ - ΑΓΝΩΣΤΗ. Με το...χρονόμετρο και τη μαυρομύτα στο χέρι για το πότε θα κάνει όμα ο ένας παίκτης μας, πότε κία ο Τάκης, πότε θα χάσει το άχαστο ο Σέρβος ή όποιος άλλος, πότε θα...ξυπνήσει ο τρίτος, γιατί δεν παίζει ο Αντρούτσος... Βαρέθηκα πια. Ειλικρινά βαρέθηκα και βάζω και τον εαυτό μου καμιά φορά μέσα στους ανυπόμονους. Ειδικά στη διάρκεια των αγώνων, απ΄την εξέδρα. Μετά, συνέρχομαι. Ταχέως και πάντα. Τί να κάνουμε; Α-Ρ-Ρ-Ω-Σ-Τ-Ι-ΑΑΑ...

Γιααα να σοβαρευτούμε όμως. Και να καταλήγουμε:

1.  Κάθε αγώνας μας στο εξής, και ΝΤΕΡΜΠΙ. Χωρίς εξαίρεση. Καμιά. Αύριο και κάθε φορά, ΝΙΚΗ πάση θυσία το ζητούμενο.

2.  Η δύναμη και η αποφασιστικότητα, κυρίαρχη, πρωτεύουσα ανάγκη σε κάθε μας παιχνίδι. Κομμένα τα μπλαζέδικα, τα νωθρά, τα απρόσεκτα, τα αφ΄υψηλού και όλα αυτά τέλος πάντων τα γνωστά που όχι απλώς μας έχουν κουράσει, αλλά αγανακτήσει πλέον. Φταίνε γιαυτά και οι δύο: Και ο προπονητής ΚΑΙ οι παίκτες βέβαια.

3.  Τώρα έχουμε Λεμονή προπονητή. Δεν αλλάζουμε, ΤΩΡΑ. Αυτή είναι η θέση μου. Στο τέλος κάνουμε τη σούμα. Και ανεξάρτητα του τί πιστεύει ο καθένας γιαυτόν, δεν μπορώ να δεχτώ να τον καλούμε κάθε φορά σαν σωσίβιο και όταν έρθει και κάτσει στην καρέκλα του κόουτς για ένα άλφα ή βήτα διάστημα, να τον πετάμε μετά έξω άκομψα σαν λεμονόκουπα. Το απορρίπτω εντελώς.

4.  Ζητάω μόνιμο σχήμα. Σε όλες τις γραμμές της ενδεκάδας. Τώρα, ξέρει. Τους έχει ζυγίσει τους παίκτες. Άντε λοιπόν.

5.  Η πειθαρχία και η τάξη, η ομόνοια και η συναδελφοσύνη μεταξύ ΟΛΩΝ στα αποδυτήρια, είναι θέμα και των τριών: προπονητή, παικτών ΚΑΙ διοίκησης. Είδα την κίνηση της τελευταίας με τους τέσσερις, πολύ θετικά. Χωρίς ηρεμία, τίποτα δεν χτίζεται. Τα μήλα τα σάπια, ανεξαρτήτως ποδοσφαιρικής αξίας, ΕΞΩ ΑΠ΄ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ. Δεν θα δαπανώνται πολύ μεγάλα ποσά, θα εργάζονται τόσοι άνθρωποι ευσυνείδητα και θα καταθέτουν εκατομμύρια γαύροι την ψυχή τους σ΄αυτή την ομάδα, για να μου χαλάνε το κλίμα κάποια κωλόπαιδα... Ούτε σαν σκέψη δεν περνάει κάτι τέτοιο. Ξηγημένοι.

6.  Περιμένω όπως όλοι μας από τον πρόεδρο, που έχει το χρήμα αλλά και την τελική ευθύνη, ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ενίσχυση της ομάδας όπου πονάει, τον Γενάρη. Το πρωτάθλημα, αν έπρεπε να παίρναμε τα προηγούμενα μέχρι τώρα μία φορά, θα πρέπει να το πάρουμε τούτη τη σεζόν ΕΚΑΤΟ φορές. Έτσι το βλέπω και οι λόγοι γνωστοί. Τα υπόλοιπα, γιατί δεν ξεχνιώνται φυσικά, σε άλλα...γήπεδα. Και χωρίς οίκτο. Θα΄ναι ηλίθιο, αν δεν υπάρξει ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΑΛΛΑ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ όλων των βασικών υπεύθυνων ετούτου του απηνούς και τόσο βρόμικου και πρωτοφανούς πολέμου που βιώνουμε όλοι οι Ολυμπιακοί, ιδίως τελευταία. Από ανθρώπους που θα ΟΦΕΙΛΑΝ, λόγω της θέσης τους, να ήσαν ουδέτεροι και προ πάντων ΑΜΕΤΟΧΟΙ στα εναντίον μας αδιαλείπτως τεκταινόμενα από τους άμεσους ποδοσφαιρικούς μας αντιπάλους. Και,

7.  Το RATM, θεωρώ βέβαιο πως θα εξακολουθήσει να παλεύει για το μεγαλείο του ΘΡΥΛΟΥ. Αταλάντευτα, μαχητικά, τεκμηριωμένα. Εναντίον οιουδήποτε εχθρού της ομάδας. Μπορεί καμιά φορά να υπερβάλλει. Με τον γράφοντα, μη εξαιρούμενο. Και ποιός αγωνιζόμενος άλλωστε, δεν έχει περιπέσει σε τέτοια; ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΕΝΑ ΤΙΜΙΟ, ΗΘΙΚΑ ΑΝΕΠΙΛΗΠΤΟ ΟΠΑΔΙΚΟ ΣΤΕΚΙ. Χωρίς απολύτως καμιά, μα καμιά, εξάρτηση από κανένα. Μόνο του κίνητρο, η αγάπη για τον Ολυμπιακό και η αφοσίωση του στην ερυθρόλευκη φανέλα, ΙΔΕΑ.

ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.