Τώρα θα μου πείτε, τί δουλειά έχει η Σίτι εδώ μέσα; Και πιθανώς να΄χετε δίκιο. Άσε που δεν πιστεύω να υπάρχει και κανείς απ΄όσους τυχαίνει να με διαβάζουν, που να΄ναι...Σίτι. Δεν ξέρεις βέβαια, όλα μέσ΄στη ζωή είναι, αλλά νααα είπα να...μορφωθούμε λίγο παραπάνω κι΄εξάλλου θα πρέπει να βγάλω κι΄εγώ το...ψωμί μου. Μη το ξεχνάτε αυτό. Οπότε αυτοσπρώχτηκα, που λένε, να γράψω τέλος πάντων κάτι και του λόγου μου.

Ήταν ένας θρίαμβος η προχθεσινή ισοπαλία μας 0-0 με την καλύτερη ίσως ομάδα της Ευρώπης. Τουλάχιστον. Ένα παιχνίδι αντίστοιχο και σημαντικότερο, νομίζω, κι΄από ΄κείνο με τη μεγαλειώδη νίκη μας 2-1 επί της Σάντος το καλοκαίρι του 1961, που΄γραψε Ιστορία. Αλλά σε φιλικό. Τότε, η Σάντος του Πελέ. Τώρα, η Μπαρτσελόνα του Μέσι. Τέσσερα μυθικά ονόματα και στη μέση, ως κοινός παρονομαστής, ο Ολυμπιακός. Ο ΘΡΥΛΟΣ. Τότε, ο Πολυχρονίου. Τώρα, ο Μποτία κι΄ο Κούτρης. Τότε, γύρισα μετά το ματς μεθυσμένος απ΄τον ενθουσιασμό με την παρέα μου στη Φρεαττύδα, ποδαρόδρομο.

Είναι νομίζω ώρα ν΄ασχοληθώ...προκαταρκτικά, με τον αγώνα μας εναντίον του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο το Σάββατο. Ακροθιγώς.

Τί το ιδιαίτερο έχει αυτό το...παιχνίδι, αφού θα δούμε πώς θα εξελιχθεί και κυρίως ΑΝ θα τελειώσει; Είναι οπωσδήποτε ντέρμπι. Για τον Βάζελο όμως, η ιδιαιτερότητά του βρίσκεται στο ότι, ναι, πρόκειται μεν για ντέρμπι, αλλά μεταξύ των ομάδων ΖΩΗΣ και ΘΑΝΑΤΟΥ. Ζωής γιαυτόν στην περίπτωση που κερδίσει, άγνωστο για πόσο και θανάτου, με χάρο τον Θρύλο, αν χάσει. Σε ισοπαλία, παρατείνεταιι απλώς η νοσηλεία του.