Κάθε φορά που κάθομαι να γράψω ένα άρθρο εδώ, υπάρχουν φυσικά δυο πράγματα. Μια αιτία και η επιθυμία μου να καταθέσω τις απόψεις μου γιαυτήν. Έτσι, το σκεφτόμουνα να κάνω κάτι τέτοιο για σήμερα, από κάποιες μέρες. Όλο έλεγα όμως "άσεεε...τί να γράψεις τώρα;". Μέχρι τούτο το πρωί, όταν και η πρόθεσή μου ν΄αρχίσω να χτυπάω τα πλήκτρα ένιωσα να γίνεται μέσα μου έντονη πολύ.

Την είδα, σταλμένη κάπου από έναν καράγαυρο ολκής, με δυνατή πένα. Που θα μπορούσε να τη συνοδέψει ο ίδιος, με άρθρο...οστεοθραύστη. Του λόγου μου, ως εργάτης του Θρύλου όπως με αποκάλεσε, απλά τη δημοσιεύω. Μ΄ένα φτωχό, αναντίστοιχο - ειλικρινά - με τη φωτογραφία, κειμενάκι. Αυτός θα΄ταν ο ιδεώδης σύντροφός της. Εύχομαι φυσικά να την σχολιάσει, πλουτίζοντας έτσι την ανάρτηση.

Έχουμε διακοπή, ως γνωστόν, του πρωταθλήματος. Καλά μας πέφτει αυτή νομίζω, για να δούμε τί θα κάνουν οι υπεύθυνοι στην ομάδα. Τί θα κάνουν, για να ξεκολλήσουμε απ΄αυτόν τον βάλτο που΄χουμε πέσει. Δεν περιμένω φυσικά τίποτα το εντυπωσιακό, ΘΕΛΩ όμως να ελπίζω σε κάποια βελτίωση αναφορικά με τα όσα έχουμε δει μέχρι τώρα.

ΤΙ ΜΟΥ΄ΜΕΙΝΕ ΑΠ΄ΤΟΝ ΧΘΕΣΙΝΟ ΑΓΩΝΑ:

1. Ο Ολυμπιακός έχει και παρόν και μέλλον λαμπρό. Δεν είναι και τόοοσο ασθενής. Μόνο να βάλουμε κομμάτι κατά μέρος τις συνήθεις γκρίνιες και πρώϊμες μαντεψιές και ν΄αφήσουμε τον καινούριο, απ΄τα...παλιά, "γιατρό" να δουλέψει. Γκρίνια κι΄απαισιοδοξία είναι άλλο πράμα, ανάμικτες με δόσεις κακότητας από κάποιους, κι΄άλλο καλόπιστη κριτική. Κριτική που "βγαίνει" μέσα και μόνο απ΄την αγάπη για την ομάδα κι΄όχι από προσωπικά ζητήματα κάθε λογής. Τα΄χουμε χιλιοπεί αυτά.