Ζούμε εποχή βουλεύματος, τώρα. Ζούσαμε και ζούμε εποχή αντιΟλυμπιακής λάσπης. Ξέρουμε όμως πια ότι η Εγκληματική Οργάνωση, το άρρωστο κύημα που τόσον καιρό το θρέφανε πάση δυνάμει ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ, ψόφησε τελικά. Σαν το σκυλί. Την "καθάρισε" οριστικά το βούλευμα. Εξαφανίστηκε. Φσσσσσ.... Χάθηκε. Πήγε στο διάολο....

Κοίταγα σήμερα, όπως κάθε μέρα, τα πρωτοσέλιδα. Ανεξάρτητα απ΄τις κυκλοφορίες των αθλητικών εφημερίδων, δεν μπορεί κανείς ν΄αρνηθεί ότι αυτά είναι που δίνουν στους οπαδούς τον επικρατούντα τόνο. Το΄χα προσέξει ήδη απ΄τις χτεσινές. Τα μεγάλα γράμματα, οι ενθουσιώδεις τίτλοι, ασπροκόκκινοι. Το μούδιασμα, το παγωμένο ντουζ, τα μικρά έως και κατ΄εξαίρεσιν μετρίου μεγέθους γράμματα σε μια-δυο το πολύ, στις ΑΛΛΕΣ, τις "εξυγιαντικές", με τις περισσότερες ( βάζω και τις "αντικειμενικές" μέσα ) να ρίχνουν τ΄απογοητευτικά για του λόγου τους νέα...της Αλεξάνδρας είτε μεταξύ πέμπτου και έκτου ορόφου στο δυαράκι που βλέπει μόνο τον ακάλυπτο, είτε στην υπόγα του θυρωρού.

Σουμάρω απ΄τις σημερινές ΑΛΛΕΣ. Τηλεγραφικά κι΄από βορρά προς νότο. ΑΡΕΝΑ: γιοκ. ΜETROSPORT: κάτω αριστερά στο θυρωρείο, "πεταμένο", τόσο δα, τρίχες. LIVESPORT: άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε. SPORTIME: τρίχες. SPORTDAY: τρίχες. Η ΓΑΤΑ ( λόγω Μίχου ): Στην γκαρσονιέρα του έκτου, με σος Μαρινάκ. Για να φτάσω στις...αμετανόητες. ΩΡΑ: Κύριο θέμα η καταγγελία του Ολυμπιακού για τα επεισόδια στο ΟΑΚΑ την Κυριακή απ΄την ΑΕΚ. Τρίχες. Μετά, το ότι οι κιτρινόμαυροι είναι "υπεράνω" και δεν μας καταγγέλουνε στην ΟΥΕΦΑ για τον Μαρινάκη, ώστε αυτή να μας...εξοστρακίσει απ΄τις ευρωπαίκές διοργανώσεις. Μας τη...χαρίζουνε, δηλαδή. Και μόνο τριτοτεταρτόπεμπτο σε σειρά προβολής τα περί βουλεύματος, όπου γράφουν πως μας έχει πιάσει...ΤΑΡΑΧΗ την οποία προσπαθούμε να καλύψουμε με...πανηγυρισμούς. Έλα αιδοίον εις τον τόπον σου, εν άλλαις λέξεσιν....

Τελευταία άφησα εκείνη με το χρώμα της...ζήλειας. Την ομάδα των μπογιατζήδων. Αυτή είναι και η πιο γλωσσού. Έτσι είναι πάντα. Τα μικρά σκυλάκια γαβγίζουνε πιο πολύ και κάνουνε πιο φασαρία. Χτες, δεν ήτανε σε...φόρμα, γιαυτό και σήμερα ξεσπάθωσε.

Διαβάζω: ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ - ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΤΙΤΛΩΝ ( με πράσινα γράμματα ) ΚΑΙ Ο ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ( με κόκκινα γράμματα ) ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΑ ΟΤΙ ΠΗΡΑΝ ΜΕ ΒΡΩΜΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ( Σ.Σ. όλα; ) ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ. Για να καταλήξει ο Πρασινοφρουρός, με το αμίμητο: ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΠΙΣΩ ΚΑΙ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΒΡΩΜΙΑΣ ΣΤΟ ΤΟΠΙΚΟ!

Ε, κατόπιν αυτών, των τελευταίων, των συνταρακτικών, αναστατώθηκα. Φυσικό δεν ήταν; Πήρα την πίεσή μου, 18. Μέτρησα τους σφυγμούς μου, 108. Είδα τη φάτσα μου στον καθρέφτη, σκέτο πανί. Οι παλάμες μου ιδρωμένες, λεπτός μυϊκός τρόμος, το στόμα μου τσαρούχι στεγνό. Νάτη η πουτάνα η υπεραδρεναλιναιμία, σκέφτηκα, και θα μου κάνει καμιά δουλειά... Και τότε μου΄ρθε. Να, ρε, είπα. Θα τρέξω σ΄αυτόνανε. Τον παλιό μου φίλο. Του΄χα πάρει και συνέντευξη θυμάμαι κάποτε έξω απ΄του Καραίσκάκη, σε μια καφετέρια εκεί κοντά, μετά από΄να ματς του Θρύλου. Την είχα αναρτήσει κιόλας εδώ, στο RATM. Γαύραρος ο τύπος. Και σοφός. Σοφότατος. Περισσότερο απ΄όλους του συναφιού του. Για τον τζεντάϊ ΜΑΣΤΕΡ ΓΙΟΝΤΑ, μιλάω. Τον ξέρετε δα όλοι. Έρχεται ακόμα πού και πού μεταμφιεσμένος πάντα, για να μην τον αναγνωρίσει ο κόσμος, στο ναό να δει τη Θρυλάρα, απ΄τον πλανήτη Sapiens όπου ζει χρόνια τώρα απολαμβάνοντας τη σύνταξή του.

Αμ΄έπος, αμ΄έργον, το λοιπόν. Χώθηκα στην...υπερφωτιστική χρονοκάψουλά μου και μπήκα στην κατάλληλη σκουληκότρυπα, αφού έκαμψα το σύμπαν όπως δείχνει η φωτο από κάτω. Γνωστόν ότι έτσι κόβω δρόμο και γλυτώνω ταξίδι φωτοχιλιετηρίδων, απ΄ό,τι αν το΄κανα με το κανονικό δρομολόγιο.

Μην τα πολυλογώ, έφτασα μετά από μιάμισι γήϊνη ώρα στη ντάτσα του, καλωσορίστικα θερμά, ματς μουτς, είχαμε και καιρό να τα πούμε και στον καφέ επάνω, του΄πα τα καθέκαστα. Μ΄άκουγε όλο το διάστημα που του μιλούσα όλο άγχος για την άποψή του, ανοιγοκλείνοντας αργάαα τα βλέφαρά του. Στο τέλος, του΄θεσα άμεσα το ερώτημα: "Πες μου Γιόντα ( απ΄το εβραίκό yodea που σημαίνει ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ), τί θα πάρουνε στο φινάλε μ΄αυτή την ιστορία του Μαρινάκη, γιατί θα τρελαθώ, όλοι ετούτοι οι αντιΟλυμπιακοί απ΄όσα μας ζητάει η ΠΡΑΣΙΝΗ; Πες μου σε παρακαλώ...". Με κοίταξε με τις γλάρες του ακριβώς στο μεσόφρυο και άνοιξε αργάαα το στόμα του λέγοντάς μου: "ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ....". Και τσουπ! Ξαφνικά εξαφανίστηκε από μπροστά μου! Σκιάχτηκα, μένοντας άφωνος απ΄την έκπληξη... "Πού πήγε, ρε πούστη μου;". Μονολόγησα. "Βρήκε ώρα τώρα να εξαφανιστεί, στο καλύτερο γαμώ το...". Περίμενα, περίμενα, τίποτα... Ε, δεν άντεξα άλλο κι΄απογοητευμένος, είπα να γυρίσω πίσω πια... Βράδιαζε...

Μπήκα αμίλητος στην κάψουλά μου. Κάθησα στο ειδικό της ανάκλιντρο κι΄έβαλα μπρος. Βουουουρ...Έφυγα σαν αστραπή για τη γη. Στο ταξίδι, δεν είχε περάσει κανα τέταρτο, το μάτι μου έπεσε σε μια εικόνα μπροστά και ΑΡΙΣΤΕΡΑ απ΄τα πόδια μου. Περίεργο... Δεν υπήρχε αυτή η εικόνα, σα γελοιογραφία κάτι, όταν έφευγα για τον Sapiens. Πώς βρέθηκε εκεί; Ποιός να την έβαλ΄άραγε; Έσκυψα λίγο και την πήρα στα χέρια μου. Να τί έδειχνε:

Χαμογέλασα κι΄εγώ. "Ρε τον μπαγάσα τον Γιόντα", σκέφτηκα. Ο νους του όλο στο παιχνίδι, τώρα ειδικά που γέρασε....

Μπροστά μου, ένα τσιγάρο δρόμος όλο κι΄όλο, έβλεπα τον γαλαξία μας να με περιμένει....