Είναι βέβαια τρεις μέρες μόνο, που΄χουμε μπει στο 2016. Υπολείπονται...μόλις 362. Και κανείς, μα απολύτως κανείς, δεν ξέρει τί θ΄αντικρύσουν τα ματάκια μας και θ΄ακούσουν τ΄αυτιά μας τούτη τη χρονιά. Ούτε για΄μας, αλλά - κυρίως - ούτε για τους απέναντι και ειδικά απ΄τη μεριά των "αγαπητών" μας βάζελων. Σήμερα το πρωϊ όμως εξεπλάγην απ΄το πρωτοσέλιδο της έγκριτης, πράσινης, "αντικειμενικιά" κι αυτή, νεοφερμένης...

Και φέτος τα Χριστούγεννα στο συνηθισμένο μας μέρος. Μαζί με το κορίτσι μου. Σαράντα δύο χρόνια τώρα... Πήραμε τηλέφωνο τον Λεχ, να πάει στο σπίτι να καθαρίσει τα γύρω-γύρω απ΄τα ξερά φύλλα. Αναρίθμητα, πεσμένα στο κόκκινο χώμα, στρώμα παχύ, καφετιά, σταχτιά, πορτοκαλιά, κίτρινα, πολύχρωμο χαλί ανάμεσα στις καστανιές, τις κερασιές, τις βαλανιδιές. Χαμός από δέντρα... Κι απέναντι το Αιγαίο. Καμαρωτό. Μ΄εκείνο το μοναδικά γλυκό του μπλε...

Για τον εικονιζόμενο ξέρω ό,τι έχει δείξει ο ίδιος μέσα από τα ΜΜΕ προς τα έξω στα χρόνια που κρατάει το τιμόνι του Παναθηναϊκού, και ό,τι έχω διαβάσει γιαυτόν, κυρίως από το RATM.

-  ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ;

Πριν από κάποιον καιρό, ένας αγαπητός μου σύγγαυρος ( όλοι μου είναι αγαπητοί βέβαια...) μου είχε προτείνει μερικά θέματα για αναρτήσεις. Ένα απ΄αυτά, που μ΄άρεσε, ήταν και το πώς είχα αισθανθεί όταν φύγανε μερικοί παίχτες απ΄τον Ολυμπιακό και πήγανε απέναντι, στον...τέως αιώνιο, τον Παναθηναϊκό. Τώρα θα μου πείτε ορισμένοι, και τί σημασία έχει αυτό; Το πώς αισθάνθηκα εγώ τότε... Καμιά, είναι η απάντηση.