Είναι γνωστόν ότι δουλεύω ως ρεπόρτερ για λογαριασμό του RATM κι ότι από καιρού εις καιρόν η διεύθυνση και συγκεκριμένα ο ίδιος ο CEO, ο κύριος Gridlock, με στέλνει ανά τον κόσμον προκειμένου να πάρω συνεντεύξεις από διάσημα πρόσωπα που άφησαν ανεξίτηλα την σφραγίδα τους στην ιστορία του πλανήτη μας. Να θυμίσω μερικά, για δείγμα: Μωυσαπόστολος, Τζεντάϊ Μάστερ Γιόντα, Ζίγκμουντ Φρόϊντ... Έτσι και τώρα, πριν από μια βδομάδα συγκεκριμένα, μου είχε αναθέσει να μεταβώ στη Ρουμανία και να προσπαθήσω να πάρω μια συνέντευξη από κάποιον που είχε...αιώνες να μιλήσει. Τον περιβόητο βρυκόλακα κόμη Legenda, μοναχογυιό του αναντίρρητα διασημότερου βαμπίρου επί γενεές γενεών και θανόντος από...ηλιακό έγκαυμα, κόμη Dracula... Θύτης του, να θυμίσουμε, ο Δρ Βαν Χέσλινγκ...

Έφθασα τελικά σήμερα το απόγευμα, κατάκοπος, στο Μπαρ ή Κλάουζεμπεργκ όπως είναι ίσως πιο γνωστό από τον ιστορικό Bram Stoker... Ένα χωριό στην Τρανσυλβανία περιστοιχιζόμενο από τα Καρπάθια όρη, που έγινε γνωστό επειδή ακριβώς είναι το πλησιέστερο μέρος, καμιά 20ριά χιλιόμετρα μόνο, από τον πύργο του κόμη. Δείπνησα στην ταβέρνα ενός πανδοχείου ονόματι " Το σκόρδο" και με τα πολλά, γιατί αρνιότανε από φόβο να με πάει εκεί, έπεισα με αρκετό...μαρούλι τον μόνο αμαξά της περιοχής να με φτάσει όσο γίνεται πιο κοντά στο στόχο μου. Φύγαμε κοντά στα μεσάνυχτα, μαύρη η άμαξα, μαύρα και τα δυο αλόγατά της, για να μ΄αφήσει περασμένες μία, όσο εγγύτερα γινότανε στον πύργο... Περπάτησα σε κακοτράχαλο δασόδρομο κανα μισάωρο(;) περίπου κι έφτασα πια, πτώμα κυριολεκτικά, μπροστά στην κεντρική του πύλη  χτυπώντας τη με δύναμη. Είχε πανσέληνο, με  το ψοφόκρυο να σε περονιάζει...

Η βαριά δρύινη πόρτα υποχώρησε αμέσως. Προς μεγάλη μου απορία... Και με το που μπήκα μέσα στον  εντυπωσιακό χώρο υποδοχής, άκουσα μια καθαρή, υποβλητική, βροντώδη φωνή να μου λέει σ΄έναν απρόσμενα ζεστό και φιλικό τόνο: ''Έεεελα γαύρε μου μέσααα... Έμπαινεεε...Γιούτσο! Χαχαχαχάααα!....''. Τρελάθηκα... Σ΄εμένα το΄λεγε και στα ελληνικά... Ανέβηκα τα σκαλιά σαν παλαβός και οδηγημένος από ένστικτο πέρασα μέσα από μια τεράστια βιβλιοθήκη, για να βρέθώ στο εντυπωσιακό σαλόνι του πύργου με το τεράστιο τζάκι. Η φωτιά αναμμένη και στα δυο μέτρα απ΄αυτή, στην μεγαλοπρεπή πολυθρόνα του, ο ΙΔΙΟΣ! Ο περιώνυμος κόμης Legenda! Χαμογελαστός, να με κοιτάει όλο συμπάθεια, με κουβέρτα στα πόδια, καπνίζοντας ένα περισσής τέχνης ξυλόγλυπτο τσιμπούκι... Στο μπράτσο της πολυθρόνας, στη μεριά της καρδιάς, αναπαυόταν ριγμένο ένα ασπροκόκκινο κασκόλ...

Μααα... πρόλαβα να αρθρώσω, όταν με διέκοψε απότομα εκείνος, λέγοντάς μου με ήρεμη, καθησυχαστική φωνή

- Ξέεερω, ξέρω RATM.... Είσαι γεμάτος απορίες... Έτσι είμαι΄γω. Τα ξέρω Ο-Λ-Α για σας εκεί... Και για την ομαδάααρα... Το πάθος μου...φφφφφ... Μετά τους λαιμούς βέβαια... Ιάκωβεεε...Θα πάρεις ένα τσσσάϊ, έτσι;

Έγνεψα ναι, ξεροκαταπίνοντας άφωνος και κοιτάζοντας γύρω είδα δεξιά απ΄το τζάκι στο μισοσκόταδο μια Samsung 45 ιντσών. Κατάλαβα αμέσως και αστραπιαία άλλαξα με το νου μου το αντικείμενο της συζήτησης που΄χα σχεδιάσει. Ανατροπή, τόσο...απερίμεντη μα και τόσο ευχάριστη... Θα του μιλούσα για τον Θρύλο και τον προχτεσινό αγώνα! Πάει τελείωσε...
  
- Ήλθα εξοχότατεεε ( τα΄χα χάσει απ΄την εξέλιξη της όλης ιστορίας ), για ν΄ακούσω απ΄τη σοφία σας μερικά λόγια σχετικά με την αγάπη μας, την αμοιβαία, στο αθλητικό καμάρι της χώρας μου...

- Τον Ολυμπιακό βεβαίως... Με διέκοψε και πάλι ήσυχα κι ευγενικά, ενώ ο ασχημομούτσουνος με μυρουδιά μούχλας γερο-Ιάκωβος μου σερβίριζε σε στάση προσοχής/κλαρίνο τσάϊ με κονιάκ... Σ΄ακούω παιδί μου λοιπόν...

- Θα τον παρακολουθήσατε φαντάζομαι τον αγώνα μας με την Άρσεναλ προχτές, κύριε Legenda... Kι όταν τον είδα να μου κουνάει καταφατικά το κεφάλι με την πλούσια, λευκάζουσα και με το ιδιόμορφο, επιμελημένο χτένισμα κόμη του, συνέχισα: Θα μπορούσατε να μου πείτε πώς αισθάνεστε για τον αποκλεισμό μας και τον απόηχό του;

- Να σου πω, λεβέντη σύγγαυρε και συρρατμίτη ( εγώ, εξακολουθούσα να΄χω το στόμα μου μισάνοιχτο απ΄τις αλλεπάληλες εκπλήξεις ) και σε λέω έτσι γιατί και το σάϊτ και το φουμπού σας τα παρακολουθώ ανελλιπώς, φφφφφφ, αλλά και τις αθλητικές εφημερίδες σας, διαβάζω... Κοίτα; Και σκύβοντας - διά του λόγου το αληθές -  στο μαρμάρινο πάτωμα απ΄τη μεριά που μου΄κρυβε η πολυθρόνα του, μου σήκωσε ένα μάτσο με τα σημερινά φύλλα... Τον είδα πράγματι τον αγώνα, τον έζησα έντονα, στεναχωρήθηκα βέβαια, γιαυτό και μετά τη λήξη του δεν πήγα καθόλου για...φαϊ μέχρι την ανατολή του ήλιου, ξέρεις....ξέρεις, φφφφφ, κι έχω να σου δηλώσω τα εξής. Ήταν ένα αποτέλεσμα συμβατό με την διαφορά επιπέδου των δύο ομάδων... Τον θέλαμε εμείς πολύ, τον θέλανε όμως κι αυτοί πολύ. Κι όταν παίζεις μ΄έναν σαφώς ποιοτικότερο αντίπαλο, αποκαλύπτονται, αναδύονται ολοζώντανα στη διάρκεια ενός τέτοιου αγώνα ζωής ή θανάτου και τα μειονεκτήματά σου. Μειονεκτήματα, που μπαίνουν συνήθως κάτω απ΄το χαλί αν η έκβαση του προηγούμενου όπως στην περίπτωσή μας παιχνιδιού με τον ίδιο αντίπαλο στην έδρα του - ιδιαίτερα δύσκολου, καθώς ισχυρότατο φαβορί ήταν ο άλλος - αποβεί τελικά και αναπάντεχα θριαμβική για σένα, μέσα στο κλίμα του εκρηκτικού επινίκιου ενθουσιασμού... ( Πώς μιλάς...πώς μιλάς έτσι σοφά, σκεφτόμουνα ακούγοντάς τον...). Σου δημιουργούνται έτσι, δικαιολογημένα, προσδοκίες τελικής επικράτησης στη ρεβανς, ειδικά αφού είναι και στην έδρα σου. Δεν είναι όμως έτσι, φφφφ... Οι ισχυρές ευρωπαϊκές ομάδες, δεν επηρεάζονται σημαντικά τουλάχιστον από έδρες. Ύστερα έχουν μεγάλος βάθος παιχτών, που μπορούν άριστα να αναπληρώσουν ενδεχόμενες ελλείψεις τους σε βασικούς. Αν το σκορ του αποκλεισμού μας ήταν 3 - 2 π.χ. υπέρ των Λονδρέζων, θα διαβάζαμε στα αθλητικά πρωτοσέλιδα τίτλους όπως ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ; ή ΤΙ ΓΚΑΝΤΕΜΙΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ; ή ΑΜΑ ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΕΙ... ή ΕΠΕΣΑΝ ΣΑΝ ΗΡΩΕΣ! και τα τοιαύτα, ενώ το χαιρέκακο αντιΟλυμπιακό μπαράζ των τιτλοπενικών αλλοθρήσκων ( πρόσεξα ότι δεν είπε αντίχριστων... ) θα ήταν σαφώς χαμηλότερου οίστρου, έντασης και...λαϊκής συμμετοχής. Ήταν όμως ένα καθαρό 0 - 3 για΄μας κι έτσι τους έβγαλε απ΄τα λαγούμια τους...

- Και πώς τις είδατε τις αντιδράσεις τους, αλλά και τις δικές μας, κόμη μου;

- Πιές ένα κονιακάκι, φίλε... Το τραβάει απόψε η περίσταση... Εγώ λέω... Ιάκωβεεεε! Φέρε τον "τοματοχυμό" μου! Μάλιστα εξοχότατε... Ακούστηκε ατάκα η απάντηση... Θ΄αρχίσω λοιπόν απ΄τις δικές μας. Κυμάνθηκαν λογικά... Απ΄το γενικευμένα απαξιωτικό αντιπροεδρικό, αντιπροπονητικό και αντιπαικτικό παραλήρημα, συνήθως σε συνδυασμό, λίγοι, μέχρι την κάθε είδους και έκτασης στοχευμένη κριτική, όχι στείρα, όχι μηδενιστική, και με προτάσεις ποικίλης σοβαρότητας αλλά καλών πάντοτε προθέσεων. Πολλοί αυτοί. Υπήρξαν ακόμη και κάποιοι που είδαν τα πράγματα πολύ έως υπερβολικά για άλλους προσγειωμένα και έκαναν συγκρατημένες εκτιμήσεις για την δυνατότητα λήψης ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΑ βελτιωτικών μέτρων εκ μέρους του προέδρου... Τους θερμούς χαιρετισμούς μου και τα συγχαρητήτριά μου για το έργο του και την προσφορά του, με την ευκαιρία... Τρεις επομένως οι ''Σχολές'' που αναπτύχθηκαν. Η ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΗ, Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΥΝΙΚΗ, θα μπορούσαμε να τις αποκαλέσουμε. Λογικό... Η συνέχεια της πορείας, όχι μόνο εφέτος, θα δείξει...

Τώρα για τους απέναντι... Μ΄άρεσαν οι δηλώσεις του Θεοδωρίδη, όπως είδα στο πρωτοσέλιδο του ΓΑΥΡΟΥ, ότι παίζαμε με την Άρσεναλ και όχι τον Παναθηναϊκό... Αληθινή και τσουχτερή. Απ΄τις καλές στιγμές του, που είναι και οι περισσότερες γενικά. Συμφωνώ επίσης και με τα όσα τονίζει ο Γιώργος ο Χαλάς στο ΦΩΣ, ότι δηλαδή μόνο παράφρονες χρήζοντες ψυχιατρικής διερεύνησης μπορούν να κοροϊδεύουν τον Ολυμπιακό, που αποκλείστηκε απ΄τους 16 στο Τσ.Λ. με διαφορά τερμάτων απ΄την Άρσεναλ, επεξηγώντας λακωνικά αλλά εύστοχα στο πρωτοσέλιδο, τους λόγους γιαυτό. Έτσι είναι Γιώργο παιδί μου, πέστου... ΕΜΠΑΘΗΣ ΖΗΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΦΘΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΛΕΠΑΛΗΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ, ΜΙΣΟΣ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΑΥΤΟΥ, ΠΑΡΑΦΡΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΡΟΠΩΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ - ΜΕ ΤΑ...ΠΛΗΚΤΡΑ ΒΕΒΑΙΩΣ - ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΑΠΟΦΟΡΤΙΣΤΕΙ ΚΑΠΩΣ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΟ ΑΣΚΕΡΙ ΑΠ΄ΤΟ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΤΡΙΤΟΥ ( ΚΑΙ...ΒΑΛΕ ), ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ...ΚΥΠΕΛΛΟ. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΣΥΝΔΥΑΣΤΙΚΑ, ΟΠΑΔΙΚΟΣ ΚΑΤΕΥΝΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΜΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΕΥΑΛΩΤΩΝ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ ΤΟΥ ΣΕ ΑΡΔ, ΠΡΩΤΟΓΕΝΩΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΥΠΟΔΑΥΛΙΣΗ ΜΕ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΓΕΝΩΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟ ''ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑ'' ΤΟΥΣ. ΒΑΛΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ, ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ, ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ, ΠΟΥΣΤΙΕΣ ΤΟΥ. Φφφφφφφφ.... ( Με τρόμαξε εδώ κάπως, να΄μαι ειλικρινής, ετούτος ο φραστικός καταράχτης, γιατί το πρόσωπό του είχε πάρει, ξέρετε, αυτή την έκφραση που παίρνουν πάντα οι βρυκόλακες όταν πλησιάζουν για να δαγκώσουν το προτεταμένο πλάγιο του λαιμού κάποιας άτυχης συνήθως και υπόδουλης στη σκοτεινή γοητεία τους, βαμπιρύπαρξης...).

- Αλήθεια, είπα, αλλαζοντας εντελώς...αυτοπροστατευτικά τον ρού της κουβέντας, κι απόοο...κορίτσια, πώς τα πάτε εδώ στις ερημιές;

- Χαχαχαχά! Γέλασε απότομα και πλατιά αποκαλύπτοντας τους δυο σουβλερούς και υπερμεγέθεις κυνόδοντές του... Υπάρχουν πάντα διαθέσιμες στο υπόγειο του πύργου οι τρεις ''χάριτες'', απ τον καιρό που μ΄αφησαν οι συντρόφισες του πατέρα μου ( σηκώθηκε λιγο από την πολυθρόνα του εκείνη τη στιγμή με γυρτό μπροστά σε υπόκλιση το κεφάλι του, ΧΩΡΙΣ βέβαια να κάνει τον σταυρό του...), η Ελιζαμπέτα, η Λούσι και η Μίνα... Τώρα, εδώ και χρόνια και ειδικά τα τελευταία 20, μ΄εξυπηρετούν όχι απλά δίχως αντίρρηση αλλά τ΄αποζητούν κιόλας στη διπλή μου επιδίωξη, η Βαζελβούλ, η Κομπλεξία και η Νιάουλα... Για να επιζήσω, και σαν βρυκόλακας και σαν άντρας. Το..τερπνόν, ΑΠΟΣΤΟΛΕ ( ήξερε τ΄όνομά μου...θα τρελαθώ ), μετά του απαραιτήτου δια το ζην... Φφφφφφ.... 'Εχουν ασχημήνει βέβαια πια, περνάνε και τα χρόνια, σχεδόν δεν βλέπονται, ειδικά η Νιάουλα που΄χει γινει τέρας απ΄τις κακουχίες που΄χε πρόσφατα η ρημάδα... Αλλά για τα ''χοντρά'' και με κλειστά τα μάτια... Στην ανάγκη, τί να κάνεις; Μου ξέφυγε βλέπεις μια κούκλα αγγλιδούλα, αλλά κάααποια θα βρώ...Από Φλεβάρη ειδικά και μετά... Να! Έχω φωτογραφίες τους! Εδώ η Αγγλιδούλα, το άπιαστο όνειρο, κι εδώ το τρίο καρό... Η ιλαρά, η γρίπη και ο δάγγειος... Χα, χα, χαχάαα!

Η ΑΓΓΛΙΔΟΥΛΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΚΑΤΣΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΜΕΙΝΕ ΤΟ...ΧΕΡΙ

ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΟ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ, ΣΕ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΚΑΡΠΑΘΙΩΝ. ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Η ΚΟΜΠΛΕΞΙΑ, Η ΒΑΖΕΛΒΟΥΛ ΚΑΙ Η ΝΙΑΟΥΛΑ...

- Έλα, έλα! Έχουμε να πούμε κι άλλα... Όχι όμως απόψε... Σε βλέπω... Δεν μπορείς να σταθείς... Κάτσε να πάρω το φανάρι μου, να φορέσω το κασκόλ μου, βγάλε μου και μια φωτογραφία για το RATM να σας την αφιερώσω με λέξεις γκαρδιακές, γαύρικες, απ΄τα βάθη της ψυχής μου και να σ΄οδηγήσω στη κρεββατοκάμαρά σου... Ροδίζει εξάλλου σε λίγο και πρέπει κι εγώ να πάω στο υπόγειο, στο δικό μου κρεββάτι για τον ολοήμερο ύπνο μου, μέχρι να΄ρθουν πάλι τα μεσάνυχτα. Από ρουμάνικη, φουρνιστή οξιά... Μακρόστενο, τσίμα - τσίμα χωράω μέσα του... 'Ομως ανθεκτικόοο... Χα, χα, χαχά!

Έκατσα άλλο ένα 24ωρο, απολαμβάνοντας πραγματικά...δρακουλίστικη φιλοξενία και συζητώντας με τον κόμη χίλια δυο... Μέτραγε πολύ η γαυροσύνη που μας ένωνε... Όταν ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού, με ασπάστηκε με ζέση ( καλού κακού, φύλαγα και τον λαιμό μου.. ) και ξεπροβοδίζοντάς με - θα ήταν δυο περίπου η ώρα μεταμεσονύκτια - μου φώναξε καθώς με χαιρετούσε κουνώντας μου το χέρι του απ΄την πύλη του πύργου: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙΟΙΟΙ.... Θυμήθηκα τον Δημήτρη, έναν καινούριο φίλο μου, ευγενέστατο, στο φουμπού του RΑΤΜ, που΄χε γράψει απολύτως τα ίδια λόγια... Μ΄αρέσει αυτή η φράση. Εξηγεί ΠΟΛΛΑ...

Περπάτησα καμιά ωρίτσα κι έφτασα σ΄ένα ξέφωτο... Στήθηκα εκεί και σε λίγο άκουσα τον καλπασμό των αλόγων της άμαξας απ΄το Κλάουζεμπεργκ... Ερχόταν να με πάρει για την επιστροφή ο παραδόπιστος αλλ΄απαραίτητος αμαξάς του χωριού. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα κινητά...