Εκεί έχουμε φτάσει... Όπου λέει ο τίτλος της ανάρτησης. Ζώντας έντονα, ως απλός οπαδός, την τρέχουσα ποδοσφαιρική ( και όχι μόνο ) πραγματικότητα και διαβάζοντας τα σημερινά αθλητικά πρωτοσέλιδα μαζί με τις τελευταίες ρατμικές αναρτήσεις, καταλήγω στον τίτλο που προανέφερα. Καλά αυτά τα ξέρουμε απ΄όξω κι ανακατωτά θα πείτε, για νέα μας τα λες; Τίποτα καινούργιο έχεις; Απαντώ. Το ξέρω ότι τα ξέρετε και εύγε. Για τα καινούργια, στο γνωστό...διπλανό "ταμείο" του RATM. Όλοι μας εκεί πάμε. Παγίως. Του λόγου μου, το΄χω ξαναπεί.

Τώρα τελευταία τα κρούσματα πλήθυναν πράγματι ή απλώς εμένα μου φαίνεται ότι αυτή η ομάδα της «συμπρωτεύουσας» με τα ασπρόμαυρα είναι…στα πάνω της, όσον αφορά τους τσαμπουκάδες ορισμένων παιχτών της απέναντι στους παίχτες αντίπαλων ομάδων;  ΕΙΔΙΚΑ μέσα στο γήπεδό της…

Ας  πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Το ερέθισμα για τούτη την ανάρτηση μου το έδωσαν οι δηλώσεις του Βενγκέρ αναφορικά με τον Κάμπελ, που διάβασα σήμερα το πρωί. Τον επαίνεσε για την ένταση με την οποία δουλεύει, απόρροια της ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ του, νοοτροπίας - ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ. Είδε ο προπονητής ένα παίχτη ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ να "πιάσει" στην Άρσεναλ, εργάζεται σκληρά συνεχώς γιαυτό και το δείχνει με την απόδοσή του σε κρίσιμους αγώνες της, γεγονός αποφασιστικό για την παραμονή και καθιέρωσή του τελικά σε μια πολύ απαιτητική ομάδα. Δεν ξέρω αν ο Κάμπελ θα καταφέρει να κάνει αξιόλογη καριέρα. Σ΄αυτό τον δρόμο είναι.

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι βέβαια από την κλασική αισθηματική κωμωδία του Γ. Τζαβέλλα το 1965 "Και η γυνή να φοβήται τον άνδρα", με τον στρατηγό από τον αξέχαστο καρατερίστα Σταύρο Ξενίδη να μας λέει και ξαναλέει σε απόλυτο ύφος τούτη τη γνωστή ατάκα.  Μέχρις ότου τον επαναφέρει...βιαίως σχεδόν στην τάξη η συμβία του, Λίλη Παπαγιάννη...