Βλέποντας σήμερα τα πρωτοσέλιδα, στάθηκα παραπάνω σ΄εκείνο του "Φωτός". Της φημερίδας που μας μεγάλωσε οπαδικά και μας έκανε πιο πιστούς, πιο αγνούς και πιο σωστούς, πιστεύω, Ολυμπιακούς... Έγραφε για μια εικαστική έκθεση, τα εγκαίνια της οποίας θα γίνουν στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά την άλλη Πέμπτη στις 7 το βράδυ. Ονομάζεται "ΚΟΚΚΙΝΟ - ΘΡΥΛΕ ΘΕΕ ΜΟΥ..." και θα περιλαμβάνει πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, κατασκευές σκηνοθετικές, ηλεκτρονικές κ.α. στο φουαγιέ και γύρω απ΄το θέατρο. Θα μείνει ανοιχτή μέχρι τις 15 του Μάρτη και αποτελεί το πρελούδιο μιας προγραμματισμένης για τη συνέχεια ευρύτερης, πειραιώτικης εικαστικής δράσης. Όπως λέει κι ο τίτλος της έκθεσης, αντικείμενό της ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΡΩΜΑ κι ο ρόλος του σ΄αυτή τη σπουδαία πόλη-λιμάνι. Κόκκινο στη συμβολική του σημασία, στην ιδεολογία, στο πάθος και στη μαγκιά των "μαουνιέρηδων". Αυτών ΤΩΝ ΥΠΕΡΟΧΩΝ, ΓΝΗΣΙΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ, που΄ναι τόσο ξεκάθαροι, ευθείς, φιλότιμοι, φιλόξενοι... Με μια λέξη, τόσο "ξηγημένοι"... Πάνω απ΄όλα όμως, πιο ψηλά, στην κορυφή αλλά και στα σπλάχνα της έκθεσης, ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΥΜΑΤΙΖΕΙ - όπως εύκολα το φαντάζεται κανείς - σ΄όλο το διάστημα που αυτή θ΄αγκαλιάζει ζεστά και διαδραστικά τους επισκέπτες της, ΘΑ΄ΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ... Και ποιά άλλη, παρά εκείνη του ΘΡΥΛΟΥ! ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΜΑΣ! Αυτής της απλησίαστης σε δόξα, τιμή, τίτλους, περηφάνια και λαό ομάδας, που γεννήθηκε και ΤΑΥΤΙΣΤΗΚΕ διαχρονικά με την πόλη του Πειραιά. Άρρηκτα...

Έτσι, περιεργαζόμενος ( γιατί θέλει...προσπάθεια και δουλειά ) το ΦΩΣ, παρατήρησα τον πίνακα του Στάθη Βατανίδη. Φάτσα-κάρτα τον είχε άλλωστε. Και τη λεπτομέρεια του τύπου που διάβαζε ορθός και εμβριθώς, το ΦΩΣ φυσικά... Πρώτον, δεν τον ήξερα τον ζωγράφο. Και δεύτερον, σκέφτηκα αμέσως τη φημερίδα, το σπουδαίο έργο της στις τάξεις των γαύρων 60 χρόνια τώρα και, αναπόφευκτα, την επίδρασή της σ΄εμένα... Κοινή φαντάζομαι μ΄όλους τους άλλους οπαδούς του Ολυμπιακού...

Κατ΄αρχάς, μ΄άρεσαν οι πίνακες του ζωγράφου. Τους γουστάρησα, γιατί τον γκουγκλάρησα επισταμένως. Κυρίαρχο το μπλέ χρώμα, σκηνές καθημερινότητας με λαϊκούς ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους, αρκετό κομπινεζόν και γενικά εσώρουχο, μια παιδικότητα είδα, μια χαριτωμένη αφέλεια, κομμάτι ναϊβ η τεχνοτροπία του, μ΄εκείνους τους τροφαντούς ήρωες, γυναίκες κυρίως άλλα και άντρες... Υπερτροφικά, παχουλά, στρογγυλεμένα άκρα. Ειδικά τα κάτω άκρα... Προς Γκογκέν με πήγε και ειδικά έναν ισπανό μου φαίνεται, που δεν τον θυμάμαι τώρα, ο οποίος ζωγράφιζε μόνιμα τους ήρωες των πινάκων του, χοντρούς. Πάντα...

Πάμε όμως στο ΦΩΣ. Γιαυτό ο λόγος, πρωτίστως, εδώ. Να τονίσω ότι το RATM έχει ασχοληθεί επανειλημμένα μαζί του, βρήκα μάλιστα κι ένα πολύ ωραίο ειδικό αφιέρωμα για την εφημερίδα που θα...επιχειρήσω να σας το πλασάρω, καθ΄ότι...εξπέρ στη χρήση τούτων των διαβολομηχανημάτων. 

http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/150415/60-xronia-fos-ton-spor.

Ό,τι πήρατε, πήρατε και αμαρτίαν ουκ έχω... Στην αρχή λοιπόν ήτανε στο Μεταξουργείο, όταν το πρωτογνώρισα. Στο περίπτερο, δίπλα στις γραμμές του τρένου, μπροστά από ένα εργοστάσιο, τη ΒΙΟ. Που΄χε και σειρήνα κι έκανε και δοκιμές καμιά φορά... Διασταύρωση, με μεγάλη κίνηση ήτανε... Έτρεχα απ΄το σπίτι στο περίπτερο, διάβαζα το μισό πρωτοσέλιδό του, στα μανταλάκια στηριγμένο, και το άλλο μισό το σήκωνα με το δεξί μου χέρι, σκυφτός, γιατί τις αθλητικές τις είχε χαμηλα ο περιπτεράς. Ψηλά έβαζε τις πολιτικές...  Έβλεπα και την άλλη. Την Αθλητική Ηχώ ή Φωνή τις Δευτέρες... Όταν όμως αγόρασα για πρώτη φορά το ΦΩΣ, με λεφτά του Ολυμπιακάκια πατέρα μου βέβαια, και το διαβάσαμε, και το είδαμε και το καταλάβαμε...ε! Δεν μπήκε έκτοτε άλλη αθλητική εφημερίδα στο σπίτι. Για πολύ πολύν καιρό...

Η συνέχεια παίχτηκε μετά από δυο μόλις χρόνια, στον Πειραιά, και συνεχίστηκε επί μακρόν που λένε... Στη Φρεαττύδα. Στη στάση, πριν απ΄το τέρμα του 21 στον Άη Βασίλη, σ΄ένα εμπορικάκι. Αγορασιά, πάντα το ΦΩΣ. Την άλλη, μόνο τη διάβαζα και την...σύγκρινα με τη δική ΜΟΥ. "Για να΄δω, τί λέει κι αυτή...". Πολλές φορές, το΄παιρνα μαζί μου τα μεσημέρια στον ηλεκτρικό ( σκευοφόρος συχνότερα, με τον Άσο Παπαστράτος άφιλτρο αναμμένο στο χέρι ) πηγαίνοντας για το γυμνάσιο, στην Αθήνα... Εκεί, στη διαδρομή ( δεκαεφτάμισι λεπτά...), το ξεψάχνιζα. Ρούφαγα κάθε του σελίδα. Κάθε του ΓΡΑΜΜΗ, ακριβέστερα. Όπως και το βράδυ, στο γυρισμό... Εμπέδωση των θεωρητικών, τις Κυριακές. Στο Καραϊσκάκη. Παρακολουθώντας, ξαναμμένος πάντα, το ΘΡΥΛΟ... Μουράτης, Μπέμπης, Υφαντής, Δαρίβας, Δρόσος, Κοτρίδης, Ρωσίδης, Σούλης, Στεφανάκος, Μουστακλής, Ιωάννου, Πολυχρονίου, Θεοδωρίδης, Σιδέρης, Γιούτσος, Μποτίνος και πάει λέγοντας η στρατιά...  ΕΤΣΙ ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ... Οπουδήποτε. Διαβάζεις τη ΘΕΩΡΙΑ και την συνδυάζεις πάντα - για να ριζώσει - με την ΑΣΚΗΣΗ, ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ. Κι έτσι, για την περίπτωσή μας, χτίζεσαι προοδευτικά με το "τσιμέντο" της γαυροσύνης... Γίνεσαι μπετόν - αρμέ, ατσαλώνεσαι, δεν...καταλαβαίνεις τίποτα απ΄όσα σου λένε οι άλλοι. ΧΩΡΙΣ ΠΑΝΤΩΣ ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΟΥ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΗ. Απεναντίας. Αυτά ακονίζονται και οξύνονται με τούτη τη φτιάξη. Την τακτική.

Στα νεότερα χρόνια, μου΄κανε κι εξακολουθεί πού και πού να μου κάνει κάτι...αντιπολιτευτικές μπαλάντζες. Δεν μιλάω για τις δικαιολογημένες... Το γιατί, το ξέρουν οι υπεύθυνοι της φημερίδας. Παρά ταύτα, εξακολουθεί, για΄μας τους οπαδούς του Ολυμπιακού, ν΄αποτελει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ( κι όχι...μαλακίες ) ΦΑΡΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ. Και οι άλλες δυο γαυροφυλλάδες ( ο τίτλος, το επισημαίνω, τιμητικός ), κάνουν καλή δουλειά. Και χαίρομαι γιαυτό. Το ΦΩΣ όμως...είναι ΦΩΣ. Παραβλέπω λοιπόν τις όποιες...διακοπές του και περπατώντας ήδη τη λεωφόρο της καινούριας χρονιάς, του λέω:

ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΜΑΣ ΦΩΤΙΖΕΙΣ! ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ  Κ-Α-Ι  ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ. ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ, ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΚΑΤΙ ΚΑΦΡΟΙ ΑΡΔ. ΕΙΔΙΚΑ ΕΙΡΩΝΕΣ... ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΟΥ ΣΤΗ ΓΙΓΑΝΤΩΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ - ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΙ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ - ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΠΟΡ! ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΒΑΘΙΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΜΑΣ, ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑ. ΜΕ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΕΣ, ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ...ΓΑΥΡΟΦΡΟΝΕΣ  ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ...