Λέω, φίλοι, να συνεχίσουμε και σήμερα τα...ηθικοπλαστικά μας θέματα. Είναι βλέπετε η θερινή αδράνεια που το επιτρέπει κι εξάλλου αυτά τα ζητήματα δεν γνωρίζουν ούτε τέλος, ούτε εποχές. Αφορμή για την ανάρτηση, οι κυκλοφορούσες στο διαδίκτυο ποδοσφαιρικές ειδήσεις σε συνδυασμό με τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων. Επόμενο βήμα, η αναζήτηση κατάλληλων για τα δημοσιοποιούμενα, φωτογραφιών. Και τρίτο, η ημετέρα επέμβαση σε μια απ΄αυτές, διά το...εναργέστερον της παρουσίασης και σύμφωνα πλέον με το κρατούν ΄΄τώρα που βρήκαμε παππά...΄΄.

Τις περισσότερες φορές το κέντρισμα για να γράψω εδώ ένα άρθρο, είναι κάποιο νέο, μια είδηση, μια εξέλιξη και μετά ψάχνω την κατάλληλη φωτογραφία. Αρκετές φορές όμως, τα πράγματα δουλεύουν αντίθετα.

Όσο περίεργο και να φαίνεται, αυτή η ανάρτησή μου είναι φιλική προς το ιστορικό σωματείο του ποδοσφαιρικού Βάζελου. Φιλική, χωρίς εισαγωγικά. Του ενός από τα δύο σκέλη των ΄΄αιωνίων΄΄. Γιατί εδώ τα εισαγωγικά; Μα γιατί είναι καμιά εικοσαριά χρόνια τώρα, περίπου, που έχουμε πάψει πια οι δυο μας ν΄αποτελούμε τους αιώνιους, κι αυτό, λόγω της παρατεταμένης αγωνιστικής καθίζησης, ανυπαρξίας σωστότερα των πράσινων, με την συνακόλουθη βέβαια τροπαιοπενία τους.

Εν αρχή, ξεκαθαρίζω τις έννοιες. ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΣ: η υποτακτική, η δουλοπρεπής συμπεριφορά, λόγω υπερβολικής αποδοχής της ισχύος, της ανωτερότητας ( φανταστικής ή πραγματικής ) του άλλου. Εκφράζει ένα πνεύμα κατωτερότητας. ΕΠΑΡΣΗ: το να έχει κανείς μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, με αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται στους άλλους ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΡΑΓΙΑΔΕΣ. Σ΄αυτές τις δυο έννοιες, θα βασιστεί τούτη η ανάρτηση. Ξεκαθαρίζω από τώρα. Άλλο ραγιαδισμός κι άλλο, βέβαια, επαγγελματισμός, συναδελφική αλληλεγγύη, φίλαθλο πνεύμα, ιπποτισμός, ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ.