Είπα να κλείσω σήμερα αυτή την μίνι σειρά των μικρών αφιερωμάτων μου σε παλιούς ποδοσφαιρικούς ήρωες των παιδικών και πρώτων νεανικών μου χρόνων, επιλέγοντας τρεις ακόμα από τους τόσους πολλούς, διαλεχτούς, δημοφιλείς, αγαπημένους, ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ, που υπάρχουν: Τον Ηλία Υφαντή, τον Βασίλη Μποτίνο  και τον Αριστείδη Παπάζογλου...

Έχουν γίνει πολλά αφιερώματα γιαυτούς. Μπορεί κανείς εύκολα να τα βρει. Εδώ στο RATM για παράδειγμα, o Σάββας μ΄έχει επανειλημμένα συγκινήσει με τα λεπτομερέστατα δικά του. Η δική μου επομένως συμμετοχή θα΄ναι σίγουρα απειροελάχιστη και το μόνο ίσως που θα μπορούσε να προσθέσει είναι ο ΒΙΩΜΑΤΙΚΟΣ χαρακτήρας των όσων, λίγων, για τον καθένα θα γράψω. Από την ΑΜΕΣΗ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ μου εμπειρία. Και ξέρετε, δεν είναι εύκολο ένα τέτοιο σκάλισμα στο κέντρο της μνήμης μου. Έχουν περάσει, βλέπετε, τόσα πολλά χρόνια. Πενήντα με εξήντα... Θα πρέπει να΄μαι ακριβής και θέλει προσπάθεια κάτι τέτοιο. Για ένα πάντως να΄στε βέβαιοι, όσοι εν τέλει θα με τιμήσετε διαβάζοντάς με. Ότι προσπάθησα... Ας επισημάνω όμως και κάτι επί πλέον, πριν ξεκινήσω. Γιατί διάλεξα ΑΥΤΗ, την συγκεκριμένη κεντρική φωτογραφία ενός πασίγνωστου διεθνώς φάρου για τούτη την ανάρτηση; Γιατί μ΄αρέσει... Και γιατί μου θυμίζει πολύ τον Ολυμπιακό μας. Την ομαδάρα, που χτίσαμε ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ. Παίχτες και οπαδοί. Μην ξεχνάμε: Ο ΦΑΡΟΣ ΓΕΝΙΚΑ, ΛΑΜΠΕΙ, ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ, ΕΧΕΙ ΕΥΓΕΝΗ ΣΚΟΠΟ, ΑΝΤΕΧΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ... Έχει σχέση και με τη θάλασσα...

Ας πάμε όμως στο θέμα μας:

1.   Ο  ΄΄Δ Α Ν Τ Ε Λ Ε Ν Ι Ο Σ΄΄  Η Λ Ι Α Σ  Υ Φ Α Ν Τ Η Σ ...

Αποτελεί την κλασικότερη, ίσως, φωτογραφία του Ηλία Υφαντή... Πολύ, πάρα πολύ αγαπητός στους γαύρους ο αγιασοφιώτης σέντερ φορ. Ο ΄΄Λιάκος΄΄, ο ΄΄δαντελένιος΄΄, ο χαϊδεμένος της εξέδρας... Δεν ήταν πάντα σταθερός, συνεπής, στις καλές εμφανίσεις. Είχε όμως το...νακ. Το χάρισμα. Έκανε γκελ, και μάλιστα μεγάλο, στο πόπολο... Στα κέφια του και στο κατάλληλο μομέντουμ, σήκωνε τον κόσμο στον αέρα με τα ΄΄θεατρικά΄΄ κολπάκια του. Γιατί ήταν μεγάλο ταλέντο, όπως τουλάχιστον το θεωρούν στερεότυπα οι απανταχού της γής θιασώτες της μπάλας, κι όταν το΄δειχνε, σε στιγμές ειδικά ποδοσφαιρικής έξαψης και ενθουσιασμού, το γήπεδο παραληρούσε... Αν έβαζε γκολ είτε ο ίδιος είτε άλλος απ΄την ομάδα, με το Καραϊσκάκη να φουντώνει απ΄την γαυρόλαυρα και τον Μπέμπη ν΄ αρχίζει τα...δικά του, άναβε το ΄΄πράσινο΄΄ ΚΑΙ για τον Ηλία... Τακουνάκια, προσποιήσεις με το σώμα, το ποδάρι να γυροφέρνει πάνω απ΄την ακίνητη μπάλα με στόχο το...περαιτέρω ζάλισμα του αντιπάλου και κατ΄ακολουθίαν τον εντυπωσιασμό της κερκίδας και πάει λέγοντας... Ήταν παίχτης ρυθμού. Αφοσιωμένος στο κορίτσι του, την Ελενίτσα του, φαίνεται πως επηρεαζόταν βαθιά απ΄αυτή τη σχέση. Εμείς, όλη η Ελλάδα, τον ήξερε αυτόν τον δεσμό... Πήγαινε καλά ο Ηλίας; Αααα... τα πράματα είναι ο.κ. με την Ελενίτσα... Δεν τράβαγε σήμερα ο Λιάκος; Θα΄χει πρόβλημα με την Ελενίτσα τότε, η καθολική αντίδραση απ΄τους ΄΄παντογνώστες΄΄ της εξέδρας... Ταχύς, ευφυής, ευέλικτος, με πολύ δυνατό, αστροπελέκι, σουτ, χαμογελαστός, νόστιμος, απ΄την καρδιά του Περέα, μέγας γκολτζής, μέγας, ήθελε κι άλλα για να΄ναι το πουλέν χιλιάδων γαύρων; Έπαιξε μπάλα από το 1953 έως το 1964. Διεθνής. Εγκατέλειψε σε ηλικία 28 ετών, λόγω αλλεπάλληλων τραυματισμών. Η κόντρα του Τσερεγκόφ σ΄έναν αγώνα μας το 1961 με το Εθνικάκι, του΄σπασε συντριπτικά στα 25 του κνήμη και περόνη μαζί, ξεκινώντας έκτοτε την αποκρουστική χρονομέτρηση μέχρι την οριστική του αποχώρηση. Δεν συνήλθε ποτέ εντελώς, μετά απ΄αυτό. Κατέκτησε 6 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 7 Κύπελλα Ελλάδας και 6 Κύπελλα Πειραιά. Είναι σήμερα 79χρονος. ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ, ΑΓΟΡΙ ΜΟΥΟΥΟΥΟΥ ! ! ! ....

ΚΑΙ ΑΝ, κατά την πάγια τακτική μου, θα΄θελα να τον παρομοιάσω με κάποιο ζώο, θα διάλεγα την γαζέλα. Γρήγορο, ευγενές ( Σ.Σ. Όχι καθαρός. Πεντακάθαρος παίχτης. Ήθος. Όχι αστεία. ), ευκίνητο, ευαίσθητο, χαριτωμένο, συμπαθές, αγαπητό. Τον βλέπω σήμερα ακμαίο, πολλαπλά ενεργό, πάντοτε ΄΄ άρρωστο ΄΄ με τον Ολυμπιακό και τον χαίρομαι. Μας χάρισε κι ετούτος στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας. Έκστασης, κάποιες φορές. Μαζί, βέβαια, με τους άλλους. Εκείνη την ΄΄ποδοσφαιρική αλωνιστική μηχανή΄΄ της εποχής, που΄φερε κόσμο και κοσμάκη στην αγκαλιά του ΘΡΥΛΟΥ... Τον έκανε ΦΑΡΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ κι όχι...ζακυνθινό ανέκδοτο.

2.   Β Α Σ Ι Λ Η Σ   Μ Π Ο Τ Ι Ν Ο Σ . . .

Για μένα, ο γλυκύτερος...τζοχάδας του ποδοσφαιρικού μου κόσμου. Τον αποκαλούσαμε ΄΄ η Μποτίνα η τρελή΄΄, ακριβώς εξαιτίας του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του. Ηθικότατο στοιχείο πάντως. Αλλά...να, κομμάτι εύφλεκτος. Ίσως γιαυτό ήταν και τόσο γαυροδημοφιλής. Τα γουστάρουμε, κι όχι μόνο του λόγου μας, κάτι τέτοια. Σ΄όλο τον κόσμο συμβαίνει αυτό. Τους ΄΄πάμε΄΄ τους καλώς εννοούμενους τσαμπουκάδες, τους αυθόρμητους, τους λίγο νευρικούς μα και φιλότιμους. Το πλαδαρό, το μπλαζέ και το...γκαρσι-μπαμπέσικο, δεν μπορούμε ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ...

Ήταν από τις αδυναμίες μου. Βολιώτης, ήρθε στον Ολυμπιακό το 1964 κι έπαιξε μέχρι το ΄71, οπότε και εγκατέλειψε οριστικά λόγω τραυματισμών και χουντικού...δακτύλου. Πήρε 2 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 2 Παγκόσμια Κύπελλα Ποδοσφαίρου Ενόπλων και 3 Κύπελλα Ελλάδας. Διεθνής. Στα 72 του σήμερα κι απ΄ ό,τι ήξερα πριν κάποιον καιρό, μια χαρά... ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ ΛΕΒΕΝΤΗ ΜΟΥ! ΝΕΑΝΙΚΕ ΜΟΥ ΗΡΩΑ!

Ας περιγράψω, πώς τον θυμάμαι. Κανονικό ύψος, εξαιρετική αθλητική διάπλαση, ευδιάκριτη μέση, γάμπες μυώδεις και φουσκωτές, κάλτσες συχνά πεσμένες στη διάρκεια των αγώνων. Πολύ μεγάλο ποδοσφαιρικό ταλέντο. Εξτρέμ γραμμής, που ΄΄έκοβε΄΄ πάντως και προς το κέντρο. Επιτόπιο άλμα και κεφαλιές, ΜΟΝΑΔΙΚΑ.  Κοντρόλ, υποδειγματικό. Στοπάριζε την μπάλα σηκώνοντας το δεξί ή αριστερό του άκρο πόδι ( ανάλογα με το από πού θα΄ρχόταν η μπάλα ) στην ακροστασία, την τιθάσευε απόλυτα και με μια κίνηση πρώτα του σώματός του λίγο πίσω, χωρίς να κουνιέται όμως καθόλου απ΄τη θέση του, σαν να ΄΄έπαιρνε φόρα΄΄, ξεκίναγε αμέσως - με προς τα πρόσω ξεπέταγμα - τον καλπασμό του... Τα γκολ του ήταν και με κεφάλι και με σουτ. Θεαματικά, αρκετά απ΄αυτά. Όταν τύχαινε να τζοχαδιαστεί, τον καλμάριζε θυμάμαι με τον μοναδικό του τρόπο ο άνθρωπος με το ρεπούμπλικο, το κασκόλ και την καμπαρντίνα, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΡΤΟΝ ΜΠΟΥΚΟΒΙ... Ο Βασίλης, νευριασμένος π.χ. μετά από αντιαθλητικό φάουλ κάποιου αντιπάλου του ( Σ.Σ. Έτρωγε βροχή τις κλωτσές, γιατί αλλιώς ήταν ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να κοπεί και ειδικά στη μέρα του, δεν πιανόταν με τίποτα παρά ΜΟΝΟ με φάουλ ), έξω απ΄την πλάγια γραμμή του γηπέδου, τσαντίλα, με το κεφάλι κάτω και τα χέρια στη μέση, ν΄ακούει προσεκτικά το πατρικό μπλα-μπλα του αλησμόνητου Μαγυάρου δάσκαλου-προπονηταρά... Κι ύστερα από λίγο, ο παίχτης να κουνάει επανειλημμένα το κεφάλι του καταφατικά και να κάνει μεταβολή για μέσα πάλι... ΣΚΗΝΗ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ  Π-Ο-Τ-Ε   ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ...

Νομίζω ότι αυτή η φωτογραφία του πούμα, θα μπορούσε να τον εκπροσωπήσει με επάρκεια... Ατίθασος, αθλητικός, γυμνασμένος, ζόρικος, περήφανος, ταχύς, με εκπληκτικό άλμα, υπερευαίσθητος, μημουαπτικός, ευφυής, θεαματικός... Όταν μιλάγαμε, εμείς οι γαύροι, τότε για σένα Βασίλη, ξεχειλίζαμε από ενθουσιασμό και μια...άγρια χαρά. Δεν μπορείς, ίσως, να φανταστείς ΠΟΣΟ ΣΕ ΄΄ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ΄΄... Μποτίνα τρελή, λέγαμε γελώντας και τα νιάτα μας φουσκώνανε από Ολυμπιακιλίκι και γαυρέπαρση....

3.   Ο  Α Λ Η Σ Μ Ο Ν Η Τ Ο Σ   Α Ρ Ι Σ Τ Ε Ι Δ Η Σ   Π Α Π Α Ζ Ο Γ Λ Ο Υ...

Ρεντιώτης. Γεννήθηκε το 1939. Πέθανε πολύ πρόωρα. Αύγουστο του ΄69 σε ηλικία 30 μόλις ετών, από καρκίνο του εγκεφάλου με ηπατικές μεταστάσεις. Μέσα σε επιληπτικές κρίσεις, σπαστική παράλυση, ίκτερο και αφασικές διαταραχές... Ο Σάββας έχει κάνει εξαιρετικά αφιερώματα γιαυτόν τον τραγικό παίχτη... Τί να προσθέσω λοιπόν εγώ; Ελάχιστα... Ό,τι θυμάμαι βασικά, απ΄όταν τον έβλεπα στο Καραϊσκάκη. Πάμεεε:

Διεθνής, έπαιξε απ΄το 1957 μέχρι το 1967, 4 Πρωταθλήματα, 6 Κύπελλα, ένα Βαλκανικό Κύπελλο.

Μ΄ένα κατάλευκο άτι... Έτσι θα τον παρομοίαζα. Ο ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ του, το γνώρισμα του... Απόλυτα μοντέρνος παίχτης, σημερινός, εκμεταλευόταν τους κενούς χώρους, έπαιζε πολύ χωρίς την μπάλα, απρόβλεπτος, ψηλός, αθλητικός, με προσποιήσεις που είχαν ως αποτέλεσμα να ξεπερνάει εν κινήσει εύκολα τους προσωπικούς του αντιπάλους, ταχύς, μπουκαδόρος, ΄΄έδενε΄΄ πολύ με τον Γιώργαρο τον Σιδέρη... Καθαρός, ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΓΝΟΣ, παίχτης... Πετούσε την μπάλα μπροστά κι έφευγε, αλλά Γιούτσος, ή πεταγόταν ξαφνικά εκεί που δεν τον περίμενε κανείς, για να κάνει τη ζημιά...

Κουβαλούσε για χρόνια σταυρό, εξακολουθώντας να παίζει, και δεν ξέραμε ΤΙΠΟΤΑ... Έβαζε τα γκολάκια του, έχανε όμως και τ΄ άχαστα... Γκολ, που δεν χάνονται - ακόμα και στην μπάλα - με τίποτααα... Κι εμείς ν΄αναρωτιόμαστε κοιτώντας στην κερκίδα ο ένας τον άλλο, τον διπλανό του, μ΄ενα ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ - ΚΑΤΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ - ΤΡΟΠΟ: ΄΄Καλά ρε παιδί μου, κάλο ( ή και...καρκίνο καμιά φορά ) έχει στο κεφάλι του και δεν μπορεί να την σπρώξει, έτσι νααα..., την πουτάνα στα δίχτυα΄΄; ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΟΤΙ ΛΕΓΟΝΤΟΥΣΑΝ ΑΥΤΑ ΑΠ΄ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΤΟΥ... ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΑ ΛΕΓΑΜΕ... ΚΙ ΕΓΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ! ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ... Γιαυτό και η συντριβή μας, όταν τα μάθαμε... Όταν το΄μαθα... Αμίλητοι, έκθαμβοι, μετανιωμένοι...

Συχώρεσέ μας Αρίστο... Το΄χω ξαναγράψει εδώ αυτό και το γράφω και τώρα. Ξέρω, ότι δεν μας κρατάς κακία, εκεί που είσαι... Ποτέ δεν μας κράτησες... Κι αυτό, για έναν και μόνο - πάνω απ΄όλα - λόγο. ΓΙΑΤΙ ΗΣΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΜΠΟΥΝΙΑ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! ΓΑΥΡΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΥ ΠΝΟΗ ! ! !

Α  Υ  Τ  Ο    Σ  Η  Μ  Α  Ι  Ν  Ε  Ι    Ο  Λ  Υ  Μ  Π  Ι  Α  Κ  Ο  Σ    Κ  Υ  Ρ  Ι  Ο  Ι . . . .