Χτες βράδυ σήκωσα μια ανάρτηση για τον αυτοκράτορα Καλιγούλα, τον ΄΄Αποδυτηριάκια΄΄ και μερικά απ΄όσα έγραψε πρόσφατα ο δεύτερος γύρω απ΄ την ομάδα μας. Με κούρασε, μ΄άρεσε προσωπικά, με...ταξίδεψε κομμάτι στο παρελθόν, έκανα το ΄΄δικό΄΄ μου που λέει ο λόγος, αλλά δεν ήταν τυχερή να επιζήσει πολύ. Η αμείλικτη και πολύ καυτή επικαιρότητα, την κατάπιε κυριολεκτικά ΚΑΙ δικαιολογημένα. Την... αυτοκτονώ όθεν πάραυτα, καταργώντας την απ΄την πρώτη γραμμή. Έχουμε πολύ σπουδαιότερα νέα για ν΄ασχοληθούμε... ΚΟΡΥΦΑΙΟ, η κλήρωση αναμφισβήτητα του Τσάμπιονς Λινγκ. Δύσκολη.

Dear Stavros,

Κι εγώ το εννοώ απόλυτα φίλε μου, το dear... 

Αύριο μου φεύγεις... Είναι οριστικό. Ηταν αναπόφευκτο.  Επτά μήνες μόνο, κράτησε το όνειρο. Κι όμως, άφησες τη σφραγίδα σου τόσο έντονα στα αθλητικά πράγματα της χώρας, που δεν νομίζω να υπάρξει άλλος σαν και σένα στο μέλλον, ενώ και για το παρελθόν, όσο κι αν σκαλίσω ψάχνοντας βαθιά μέσα στον χρόνο, δύσκολα θα βρω κάποιο πολιτικό πρόσωπο στο ίδιο πόστο με το δικό σου, παρόμοιας ακτινοβολίας...

Ανέκαθεν λάτρευα την καθαρότητα, τη σαφήνεια, τη βεβαιότητα, τη σιγουριά. Απαιτούσα απ΄τον εαυτό μου, να ξέρει πού πατάει. Δεν μ΄άρεσε το γκρίζο, η σκιά, η ασάφεια, το μισοτελειωμένο, η απόκρυψη, ο αβάσιμος και προσποιητός ξερολισμός, η αμφιβολία, η ΄΄βολική αδιαφορία΄΄, το προσπέρασμα, ο δεβαριεστισμός, το ερωτηματικό. Ήθελα πράματα σταράτα, κατανοητά κι έτσι μ΄άρεσε και μ΄αρέσει να βαδίζω. Και σε θέματα λογικής, ΄΄ψυχρά΄΄ ας τα πούμε, και σε θέματα καρδιάς, αισθημάτων. ΄΄Ζεστά΄΄. Ήθελα να ξέρω τί, πού, πώς, πότε και γιατί.

Ξέρω ότι το Καραϊσκάκη θα γεμίσει σε λίγο με παθιασμένους για θέαμα και νίκη γαύρους... Ιλ γκράντε σπετάκολο, ξεκινάει όπου να΄ναι. Εγώ όμως θα είμαι μακρυά τους... Τίιι να κάνω, τίιι να κάνω, σκεφτόμουνα απ΄το πρωϊ σήμερα, έτσι για να γεμίσω τις ώρες τους ρε παιδί μου πριν απ΄ τον αγώνα με τον Πανιώνιο; Κάτι σαν τον παλιό, τον αξέχαστο... Τσακατσούκα που λέγαμε, με τον πασα-τέμπο του, στις κερκίδες του παλιού γηπέδου... Σταδίου, επί το...ορθότερον.