http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/121022/biks-gia-ta-laima 

Κι εκεί που θα’πρεπε εσείς να έχετε πρόσφατο το εκτός έδρας Ευρωπαϊκό ματς μαζί με την όποια φθορά άρα και μια καλή δικαιολογία για την ήττα σας ...με τα «κουνήματά» σας την χάσατε κι αυτή και εκτεθήκατε ακόμη περισσότερο. Θέλατε να το πάτε όλο πίσω και πιο πίσω και τελικά ...σας ήρθε από πίσω. Δηλαδή σας γύρισε boomerang η λογική της αναβλητικότητος, αυτό εννοώ. Μην πάει αλλού το μυαλό σας ...μην έχετε αυτό μέσα σας! Ήθελα να’ξερα δεν είχατε υπόψιν σας το ρητό που λέει «αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, τότε χαλάρωσε κι απόλαυσέ το»;;;  

Είχα πει στην προηγούμενη μου ανάρτηση πως η πρόκληση για αυτήν την ομάδα είναι να διαχειρισθεί σωστά την ήττα από την Εφές και να παρουσιασθεί καθ’όλα έτοιμη στο κατ’ευφημισμόν ντέρμπυ. Εφόσον λοιπόν ο στόχος επετεύχθη, οφείλω κι εγώ να δώσω τα συγχαρητήριά μου. Για να τα λέμε όλα όμως, έχοντας δει για πρώτη φορά στην ουσία τον φετινό Παναθηναϊκό εγώ εξεπλάγην. Μια νίκη απέναντι σε αυτούς είναι πάντα κάτι το ξεχωριστό! Κακά τα ψέματα όμως, την φετινή τους ομάδα με δυσκολία την βλέπει κανείς. Κι αν κάποιοι μπορούν να με καταλάβουν τούτη την ώρα ...αυτοί είναι σίγουρα οι βάζελοι. Όταν από αυτόν τον Ολυμπιακό, στην αρχή της σεζόν δεν μπορεί να σε σώσει ούτε ο Τόμυ, ούτε ο Αναστό, ούτε ο Χριστοδούλου ...τότε είναι όντως σκούρα τα πράγματα! Φάνηκε άλλωστε και από τις αντιδράσεις των παρευρισκομένων. Όλοι τους είδαμε να δέχονται αβίαστα και αδιαμαρτύρητα την ήττα τους. Και παρά το «ροκάνισμα» της διαφοράς, στην ουσία κανείς τους δεν πίστεψε στην ανατροπή. Να θέσω και το άλλο αφελές ερώτημα, κρίνοντας αυστηρά από τα αποψινά: Αν Άρτζι και Μανωλόπουλος ξαμολιόντουσαν στην αγορά με σκοπό να φέρουν ΤΟΥΣ ΕΞΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ του πρωταθλήματος, πείτε μου ειλικρινά ποιον θα άλλαζαν από τους ήδη υπάρχοντες; Να δεχθώ πως θα άλλαζε ο Ούκιτς ...άλλος; Να φθάνεις να πανηγυρίζεις εσύ με μισή καρδιά επειδή οι άλλοι είναι ...για τα πανηγύρια! 

Από την αρχή του παιχνιδιού, το πρώτο ευχάριστο που μου έμεινε ήταν η καλή άμυνα του Μάντζαρη πάνω στον Διαμαντίδη. Άμυνα που ανέστειλε τον τελευταίο τόσο δημιουργικά όσο και παραγωγικά. Ένα ακόμα θετικό του Μάντζαρη είναι το καλώς εννοούμενο θράσος που έχει αποκτήσει σε σχέση με πέρσι. Φαίνεται δηλαδή πως ακόμα και το παραμικρό δευτερόλεπτο συμμετοχής που παίρνει κάθε άλλο παρά χαμένο πηγαίνει. Αυτό που από την άλλη με προβλημάτισε ήταν η αρχική αδυναμία μας στο κομμάτι των (κυρίως επιθετικών)ριμπάουντ την ώρα που ο βάζελος ανανέωνε επιθέσεις με σχετική ευκολία. Ένα ακόμα που παρατήρησα ήταν η απόπειρά μας να περιορίσουμε όποιον κοντό κατευθυνόταν προς το ζωγραφιστό με διπλό μαρκάρισμα προκειμένου να του κλείσουμε τον διάδρομο και να δυσκολέψουμε την πάσα. Αυτό που όμως συνέβαινε στην πράξη ήταν ο δικός μας κοντός να ξεχνιέται και να χάνεται! Αποτέλεσμα; Ο Ντόρσεϊ(κυρίως) αναγκαζόταν να βγαίνει πολύ έξω και κατέληγε είτε να εκτίθεται είτε να κάνει φάουλ όταν παίκτες όπως ο Ούκιτς πήγαιναν σε διείσδυση. Όταν αρχίσαμε να εκτελούμε την συγκεκριμένη άμυνα σωστά, τότε ο Άρτζι πέρασε στο γήπεδο τον Σοφοκλή, προκειμένου ο ψηλός μας να μένει απασχολημένος στην ρακέτα και έτσι να ανοίγουν χώροι ψηλά για την βαζέλα. 

Η παρουσία του Σχορτσιανίτη σε συνδιασμό με τις προσαρμογές της άμυνάς μας πάνω του έφεραν και τα πρώτα ελέυθερα σουτ για τους ...ροζ, χωρίς όμως να μας δημιουργούν ιδιαίτερα προβλήματα, τουλάχιστον στην αρχή. Ειδικά όταν η μπάλα έφευγε από χέρια ξένων εκεί γελούσαν και τα τσιμέντα. Αν κάτι έδειξε να μας πονοκεφαλιάζει αυτό ήταν το match up Σοφοκλή - Χαϊνς στις φάσεις που ο Σχορτσιανίτης έπαιρνε την μπάλα χαμηλά έχοντας τον Αμερικανό στην πλάτη του. Εκεί είτε βλέπαμε το καλάθι μας να φορτώνεται με πόντους είτε τον ψηλό μας με φάουλ. Από την ώρα που ο Κάιλ, εκμεταλλευόμενος την ταχύτητά του άρχισε να παίζει στην σωστή απόσταση τον Σόφο και να βγαίνει μπροστά του ...ο τελεύταιος άρχισε να ιδρώνει σαν το παλιάλογο και προδομένος από τα πόδια του έδινε την θέση του είτε στο θηρίο απ’την Γκαμπόν(τσαπρρρρρ) είτε στον Άρμστρογκ(μπουχαχαχα). Ένα ακόμα που πήραμε αργότερα γραμμή είναι πως οι όποιες προσαρμογές στον Σχορτσιανίτη θα πρέπει να του περιορίζουν όχι τόσο τα τελειώματα ...όσο την δυνατότητα του να βγάζει σωστά την μπάλα έξω. Μιας και οι κλεμμένες μπάλες από’κει θα μας έδιναν την δυνατότητα να πάμε σε ακόμα  περισσότερες γρήγορες επιθέσεις και να τους πιάσουμε στον ύπνο. Επιθετικά το έργο των Χάινς-Ντόρσεϊ ήταν σχετικά εύκολο απέναντι στον «Βaby Shaq». Είδικα στις φάσεις που κατάφερναν να τον τραβήξουν έστω και λίγο έξω, αξιοποιώντας τον χώρο με πρόσωπο στο καλάθι. Ένα τελευταίο για τον Σχορτσιανίτη που σίγουρα θα έχει λόξυγγα: Βλέποντάς τον στα πρώτα του ασφύριχτα κινητά σκριν δεν σας θύμισε Μπατίστ; Αλήθεια πείτε μου. Και που να τον δείτε όταν θα αρχίσει να συνειδητοποιεί τι ασυλίας τυγχάνει πλέον και να κοπανάει αβέρτα ...οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε! 

Αν σας πω ότι έμεινα ευχαριστημένος από την εμφάνιση τόσο του Σπανούλη όσο και του Περπέρογλου θα μου απαντήσετε «μιλάνε όλοι μιλάνε και οι κώλοι». Ωστόσο στον Στρατή θέλω να σταθώ και έχω τον λόγο μου. Ο άνθρωπος έδωσε ανάσες ζωής στον Ολυμπιακό είτε με καθοριστικά τρίποντα είτε με κρίσιμους πόντους από κοντινή και μέση απόσταση. Όταν μάλιστα μιλάμε για το πρώτο εκτός έδρας παιχνίδι απέναντι στην παλιά του ομάδα, τότε η προσφορά του αποκτά άλλο βάρος. Άρκει να θυμηθείτε τον ηγέτη μας Βασίλη Σπανούλη και τα ρηχά νερά στα οποία κινήθηκε στις πρώτες του επισκέψεις στο οακα. Ακόμα θετικότερο όμως φαντάζει το γεγονός πως με τον Σπανούλη, τον Περπέρογλου, ενίοτε και τον Πρίντεζη στον πάγκο είχαμε τις απαιτούμενες λύσεις και καταφέρναμε να κρατάμε διαφορά ασφαλείας. Απέναντι σε μια ομάδα αργή στις άμυνές της όπως ο Παναθηναϊκός η κίνηση των παικτών μας στο μισό γήπεδο ξαναέκανε την εμφάνιση της. Το τριάρι μας π.χ (είτε λεγόταν Περπέρογλου είτε Παπανικολάου) κινούνταν γρήγορα προς το χαμηλό ποστ με τον power forward(Αντιτς η Πρίντεζης) να ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη πορεία. Κατ’αυτόν τον τρόπο δημιουργούνταν προϋποθέσεις  τόσο για τρίποντο όσο και για εύκολο καλάθι από κοντά ...ακόμα και για goal-foul. Όσο περισσότερο εμπεδώνεται η συγκεκριμένη λογική, όσο καλύτερα οι παίκτες μας μαθαίνουν να τηρούν τις αποστάσεις ...τόσο περισσότερες επιθετικές λύσεις θα μας προκύπτουν στο σετ παιχνίδι ...τόσο γρηγορότερα θα βγαίνουν αμαρκάριστα μακρινά σουτ στο μισό γήπεδο. Και από την φετινή ομάδα μου έρχονται χαλαρά 5-6 παίκτες με έφεση στο σκοράρισμα από μακριά. Για να δούμε... 

Στο σημείο αυτό θα ήμουν άδικος αν δεν έκανα αναφορά σε ορισμένες έστω εμπνεύσεις του κόουτς Αργύρη. Τέλη δευτέρου δεκαλέπτου κι αφού ο Σπανούλης τους έχει κάνει πουτάνα, αφού έχουμε ρίξει το γέλιο της αρκούδας με την μύξα που ακούει στο όνομα Κίτσεν, αποφασίζει ο Σερ Άρτζι να αντιδράσει. Όχι δεν στέλνει πάνω του τον Διαμαντίδη που είναι ο πιο αξιόπιστος αμυντικά περιφερειακός του, ούτε πάει με διπλά μαρκαρίσματα να του κλείσει της διεισδύσεις. Αλλά βάζει τον Ούκιτς, ΝΑΙ ΤΟΝ ΟΥΚΙΤΣ να τον παίζει denial, ώστε ο αρχηγός να μην τροφοδοτείται! Κι εκεί που ο Σπανούλης ήταν επικίνδυνος κυρίως με την μπάλα στα χέρια του, αρχίζει πλέον να παίρνει και εύκολα καλάθια υποδεχόμενος την μπάλα, κάνοντας τον Ούκιτς άλογο. Μιλάμε πάντα για τον Ούκιτς, που ο «αθλητικός Τεόντοσιτς» του’χε διαλύσει την μέση. Δεν μπορούσε να του’σκαγε προς το τέλος η αναλαμπή του Περιστεριώτη ...να καθάριζε το παιχνίδι ενώ η διαφορά βρισκόταν σε χαμηλό μονοψήφιο; Ένα ακόμα σχήμα που έγραψε ιστορία ήταν το ...ευελικτό με Τσαρτσαρή-Λάσμε να αποτελούν το δίδυμο ψηλών. Παίζεις με forward-center στην ρακέτα προκειμένου να εκθέσεις ένα βαρύ και δυσκίνητο σέντερ. Προκειμένου να εμποδίσεις το τάισμά του(όπως καλή ώρα με τον Σοφοκλή). Προκειμένου να ευνοηθείς έναντι ενός ψηλού που θα πατούσε την πεπονόφλουδα και θα τραβιόταν έξω ενώ δεν το’χει ρε αδερφέ! Αν αυτόν τον παίκτη ο Αργύρης τον είδε στο πρόσωπο του Χάινς ή του Ντόρσεϊ, με δεδομένη την υπεροχή τους στην δύναμη ...τότε πραγματικά τα λόγια είναι περιττά. Το συγκεκριμένο πλάνο εξυπηρετείται καλύτερα παρουσία ενός αθλητικού power forward προκειμένου να κερδίσεις ακόμα περισσότερο σε νεύρο και ταχύτητα. Παίζοντας με τον Τσαρτσαρή π.χ που είναι αισθητά πιο αργός ακόμα κι από τα δικά μας πεντάρια ...τι περιμένεις ακριβώς να κερδίσεις; Απαντάς με έναν Πρίντεζη εκεί και τους παίρνεις παρτούζα με συνοπτικές διαδικασίες! Ό,τι ήθελε έκανε ο Γιώργαρος απέναντι στα τεσσάρια της αλογοτροφής. Αυτούς κερδίσατε κύριοι...  

Θα μου πείτε « Τότε πώς στο τέλος έγινε ντέρμπυ; Πώς λοιπόν καταλήξαμε να επικρατούμε με δυσκολία;». Δεν ξέρω κατά πόσον έχει νόημα να σταθούμε στα διαιτητικά όργια του δευτέρου ημιχρόνου, οπότε και δεν εκτελέσαμε ΚΑΜΙΑ βολή. Πάμε πάλι, ο Παναθηναϊκός που βρισκόταν πίσω στο σκορ και ήταν αναγκασμένος να πιέσει δεν χρειαζόταν να δώσει φάουλ ...αυτό μας λένε οι αριθμοί! Αντίθετα εμείς που προηγούμασταν φθάναμε τα 5 φάουλ στα μισά κάθε δεκαλέπτου ...με την αλογοτροφή να έχει μόλις 3 ομάδικα μερικά δευτερόλεπτα πριν την λήξη του παιχνιδιού. Ξύλο και των γονέων σε κάθε δική μας επίθεση την ώρα που η παραμικρή επαφή σε εμάς σφυριζόταν φάουλ. Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο, που απετέλεσε και την αρχή των μεγάλων οργίων, όταν 5και20 περίπου πριν το τέλος ο Μασιούλις εμποδίζει με κίνηση μπράβου κοντά στο τρίποντο τον Παπανικολάου να πάει σε διείσδυση. Και αφού ο τέλευταιος τα καταφέρνει και στέκεται όρθιος του σφυρίζεται επιθετικό φάουλ για το τίποτα δυο δευτερόλεπτα μετά! Όσο φθάναμε προς το τέλος, τόσο η κατάσταση χειροτέρευε, δεν θα’ταν υπερβολικό να πούμε πως ζήσαμε στιγμές 2010. Αυτό όμως ήταν κάτι λίγο εως πολύ αναμενόμενο. Θυμηθείτε τους διαιτήτές του τρίτου τελικού τότε ...και αναλογισθείτε πως τώρα είχαμε ΣΧΙΝΑ, ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΜΑΖΙ. Μιλάμε για τριπλέτα-φωτιά, για σχήμα που γεμίζει μαγαζιά και κάνει αβλεπί sold-out.  Eίναι σαν να μου λες πως ομάδα με Jordan, Lebron και  Kobe μαζί ...θα υστερεί στο σκοράρισμα. Γίνεται; 

Αφού λοιπόν τα στραγάλια τραγουδούν ακόμα και θα συνεχίσουν να τραγουδούν όσο εμείς το επιτρέπουμε, θα’ταν πιο φρόνιμο νομίζω να εστιάσουμε εκ νέου στα δικά μας λάθη. Την ώρα που επιτέλους άρχισες να κατεβάζεις ριμπάουντ και να ανανεώνεις επιθέσεις ...σου’λαχε να σπας και τα καλάθια. Οκ, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες! Σε αυτήν την περίπτωση δυο είναι οι λύσεις: Ή επιμένεις μοιράζοντας καλύτερα τον χρόνο μεταξύ των σουτέρ και δοκιμάζοντας περισσότερους συνδιασμούς κοντών ...ή επιλέγεις να πας την μπάλα στην ρακέτα να ξεμπερδεύεις. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος θέλω να ρίξω ένα κουίζ: Περσινή μεταγραφή που μας ήλθε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για το τρίποντο και για ακόμα μια φορά δεν πήρε λεπτό συμμετοχής ...14γράμματα!! Όσον αφορά το παιχνίδι κοντά στην ρακέτα θα αρκεστώ να πω τούτο: Ο ΒΑΖΕΛΟΣ ΕΠΑΙΖΕ ΜΕ ΛΑΣΜΕ ΣΤΟ 5. ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙΣ ΕΚΕΙ; Η άμυνα προς το τέλος άρχισε και πάλι να’ναι αλλού για αλλού κι έτσι είχαμε «τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου» μεταξύ Χάινς και Σόφο. Ακόμα μια χαρακτηριστική φάση ολιγωρίας: Όταν σε μια από τις τελευταίες επιθέσεις του βάζελου που θα μπορούσε να είχε κρίνει το παιχνίδι ο Πέρο Άντιτς βρέθηκε να φυλάει τον Διαμαντίδη ψηλά ...κι εμείς από τους δέκτες μας κάναμε τον σταυρό μας. Κι ένα τελευταίο: Ποιος ο λόγος να αποσύρεις τον Πρίντεζη την ώρα που ο Παναθηναϊκός κατεβάζει την διαφορά και σε πηγαίνει στο -6; Έναν Πρίντεζη που και ενέργεια μπορεί να δώσει στην άμυνα και φέτος δείχνει να έχει την ψυχολογία και το κρυο αίμα που απαιτείται για να διαχειρισθεί τέτοια παιχνίδια τουλάχιστον στην Ελλάδα.  

Ανακεφαλαιώνοντας, το καλύτερο ερυθρόλευκο σύνολο των τελευταίων ετών βρήκε απέναντί του έναν Παναθηναϊκό για λύπηση. Έχει κανείς αμφιβολία πως ο αντίστοιχος καλός Παναθηναϊκός έναν τέτοιον Ολυμπιακό θα τον πατούσε στον λαιμό; Δεν νομίζω! Συνεπώς είναι λογικό και εγώ τώρα να θέλω το ίδιο. Σουρωτήρι πρέπει να τους τον κάνουμε. Εχθές τουλάχιστον, απέναντί μας είδα μια ομάδα που ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ από την στιγμή που θα της περιορίσεις τον Μήτσο. Τον είδαμε και τον Σοφοκλή, τον είδαμε και τον Ρόκο πως σίγησε απ’την στιγμή που ΣΟΦΑ πράττοντας του κλείσαμε τα drive, ρισκάροντας(λέμε τώρα) στα ελεύθερα μακρινά σουτ του. Από την άλλη κρίνοντας την φετινή μας ομάδα, τις παραστάσεις που έχει και συνεχίζει να αποκτά παρά το χαμηλό μέσο όρο ηλικίας της δεν μπορώ παρά να ελπίζω σε κάτι πολύ καλύτερο! Χρειάζεται συγκέντρωση και πολύ σκληρή δουλειά! Μιας και θα΄ταν έγκλημα το ταβάνι αυτής της ομάδος να περιορισθεί στις αγχωμένες νίκες απέναντι σε αυτόν τον Παναθηναϊκό. Εξ’ου και οι παρατηρήσεις και η εστίαση στις αδυναμίες μας. Ούτε για γκρίνια πρόκειται ούτε για φάγωμα! Είναι αυτονόητο πως αυτή η ομάδα πρέπει να έχει τον κόσμο δίπλα της να την στηρίζει ...ειδικά την στιγμή που έχει «την μαγιά» για να αφήσει το στίγμα της τόσο εντός όσο κι εκτός Ελλάδος.