Και τα τέσσερα δεκάλεπτα τα ξεκινήσαμε μαγκωμένοι και νωθροι, κυρίως στην επίθεση. Οι λύσεις όποτε προέκυπταν, έρχονταν με ατομικές εξάρσεις και ξεσπάσματα. Πότε ο Σπανούλης, πότε ο Χάινς, άλλοτε ο Παπ, άλλοτε ο Πρίντεζης και έχει ο Θεός. Αρχής γενομένης από το παιχνίδι κόντρα στην Εφές ο Ολυμπιακός φαίνεται να τρέχει όλο και λιγότερο. Θεωρώ δε πως το κοντράστ μεταξύ της Ευρωπαϊκής μας πρεμιέρας και του χθεσινού ματς στον συγκεκριμένο τομέα είναι πολύ έντονο. Επιπλέον σιγά-σιγά δείχνουμε να χάνουμε πολλά από τα στοιχεία του παιχνιδιού μας που πέρσι μας οδήγησαν στην κορυφή της Ελλάδος και της Ευρώπης. Δεν γίνεται αυτή η ομάδα να έχει σταματήσει να κατεβάζει ριμπάουντ, να έχει σταματήσει να ανανεώνει τις επιθέσεις της. Είναι ανεξήγητη η δυσκολία μας να αντιμετωπίσουμε τα πικ-εν-ρολ μιας ομάδος σαν την Τσεντεβίτα ακόμα και στην πιο απλή τους μορφή. Δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοια ο περσινός Ολυμπιακός ...ακόμα και αυτός του πρώτου γύρου μην σας πω χωρίς τις αλλαγές στους ξένους. Και να σκεφθεί κανείς πως ο Μπαρτζώκας προσελήφθη σε μια ομάδα που έμεινε ίδια με πέρσι προκειμένου να διατηρηθεί η φιλοσοφία που μας οδήγησε στους τίτλους με κάποιες επιπλέον πινελιές ...και πλέον μόνο αυτό δεν βλέπουμε.  

Θα μου πείτε, η απώλεια του Ντόρσεϊ μπορεί να λογισθεί ως ελαφρυντικό για τα ριμπάουντ. Το συγκεκριμένο πρόβλημα όμως δεν εμφανίσθηκε εχθές πρώτη φορά ...απλώς οι περιορισμένες επιλογές στο ροτέισιον των ψηλών το ενέτειναν. Ο δε Μαυροειδής είχε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δηλώσει «παρών» και να δικαιολογήσει την παρουσία του απέναντι σε μια ομάδα της πλάκας. Παρ’όλα αυτά, πέταξε την ευκαιρία στα σκουπίδια όντας ανύπαρκτος επιθετικά, δίνοντας από τα πρώτα λεπτά του αγώνα δυο φάουλ. Αποτέλεσμα: ο Χάινς να περάσει μέσα ως η μόνη εναλλακτική και η Τσεντεβίτα να’χει από νωρίς πλεονέκτημα ύψους κοντά στο καλάθι. Ευτυχώς που δεν άργησε και ο Μπιλαν να φορτωθεί με φάουλ. Σαν να μην έφθαναν αυτά, ο  γιατρός περουσίασε έλλειψη συγκέντρωσης και στα αμυντικά του καθήκοντα, που αποτελούν και το δυνατό του σημείο. Ό,τι ήθελε τον έκανε ο Άντριτς μιας και ο δικός μας πότε ξεχνιόταν και πότε τον έπαιζε σε ανεξήγητα μεγάλη απόσταση από μπροστά ακόμα κι όταν ο Κροάτης βρισκόταν πολύ κοντά στο καλάθι. Γενικώς η ρακέτα μας αμυντικα ήταν ξέφραγο αμπέλι κι εξίσου ορθάνοιχτοι ήταν και οι διάδρομοι που οδηγούσαν σε αυτήν. Απόδειξή πως μέχρι και το τρίτο δεκάλεπτο οι μισοί και παραπάνω από τους πόντους που δεχθήκαμε ήλθαν από την ρακέτα και το χαμηλό ποστ. Σαν να μην έφθαναν όλα τα άλλα, ήταν και ο Πέρο εντελώς έξω από τα νερά του εχθές, ειδικά όταν χρησιμοποιήθηκε στο 5. Ανεπαρκής αμυντικά, βιαστικός και χωρίς ψυχραιμία στα τελειώματα του κοντά στο καλάθι ...με τα καλάθια να σπάζουν κάθε φορά που επιχειρούσε σουτ από απόσταση ακόμα και αφύλακτος. Δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοια εικόνα ο Σκοπιανός που φαινόταν να ανήκει στους παίκτες εκείνους που δύσκολα γίνονται αρνητικοί ακόμα και στην κακή τους μέρα. Επιθετικά, το μόνο ντουέτο ψηλών που κάπως φάνηκε να λειτουργεί ήταν αυτό των Πρίντεζη-Χάινς όσο εκμεταλλεύονταν την ευελίξία και τα αθλητικά  τους προσόντα. Αν κάτι μου έμεινε ως σούμα λοιπόν από το παιχνίδι κοντά στην ρακέτα, είναι η χαρακτηριστική ευκολία με την οποία οι Κροάτες περνούσαν την μπάλα μέσα ...καθώς και η δική μας δυσκολία να κάνουμε το ίδιο και να κατεβάσουμε επιθετικά ριμπάουντ ακόμα κι όταν ο Μάλκοβιτς προσάρμοζε την άμυνά του στο κλείσιμο του περιφερειακού μας σουτ.  

Από την άλλη η δική μας περιφερειακή άμυνα ήταν για ένα ακόμα ματς της πούτσας. Τόσο άνευροι και ασυγκέντρωτοι που ως και το υπόθετο που ακούει στο όνομα Γκριν έπαιρνε κάθε τόσο αφύλακτα τρίποντα. Η προσπάθεια των Κροατών να μας κλείσουν το μακρινό σουτ έδωσε χώρο για σχετικά εύκολες διεισδύσεις σε παίκτες όπως ο Σπανούλης και ο Λο ...απέναντι στους κοντούς της Τσεντεβίτα που είτε ήταν μαύρες τρύπες αμυντικά είτε ένα κλικ πιο αργοί από τους δικούς μας. Πέραν της όποιας δυστοκίας μας από μακριά, αίσθηση προκάλεσε ότι δεν κάναμε καμία προσπάθεια να δημιουργήσουμε ελεύθερα σουτ μέσω της τακτικής. Και εδώ για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι: έχεις που έχεις χτίσει τα καλάθια, βραχυκυκλώνεις που βραχυκυκλώνεις από την ζώνη του Μάλκοβιτς ...γιατί δεν περνάς μέσα τον Γκετσεβίτσιους;; Πως περιμένεις να σπάσεις την ζώνη αν όχι με τον μοναδικό κλασικό σουτέρ που έχεις για την περιφέρεια; Αν σε όλα αυτά προστεθεί και το πρόβλημα στην κυκλοφορία της μπάλας και η έλλειψη ενέργειας, μπορεί να καταλάβει εύκολα ο οποιοσδήποτε γιατί στο τρίτο δεκάλεπτο φοβόμασταν μην επαναληφεί το έργο «Ζαλγκίρις». Όταν μάλιστα βρέθηκαν να προηγούνται και μετά το δεύτερο μισό του τετάρτου δεκαλέπτου ...εκεί κλάσαμε μέντες! Τελικώς οδηγηθήκαμε σε μια νίκη φάρδους, ευγενική χορηγία του Μπόζα...  

Είπαμε και νωρίτερα πως οι Κροάτες μας έκαναν μεγάλη ζημιά από την ρακέτα, με τον Άντριτς να αποτελεί το πρώτο τους βιολί. Το ευτύχημα όμως είναι πως οι ψηλοί της Τσεντεβίτα χρεώθηκαν με πολλά και ανόητα φάουλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ασφαλώς ήταν ο Άντριτς. Η εντολή που του έδωσε ο Μάλκοβιτς να βγαίνει γρήγορα εκτός ρακέτας για να κλείνει ψηλά κάθε φορά που ελευθερωνόταν κοντός μας, τον έκανε να μας δώσει 3 φάουλ για πλάκα. Του στέρησε έτσι χρόνο συμμετοχής μαζί με την δυνατότητα να φορτώσει με περισσότερους πόντους το καλάθι μας ...και ασφαλώς άλλη άμυνα παίζεις όταν έχεις 1 και 2 φάουλ κι άλλη όταν έχεις 4. Ευχαριστούμε Μπόζα, θα ζήσουμε να σε θυμόμαστε. Και κάπως έτσι, μετά από ένα ...σεμινάριο νεκρών διαστημάτων και άμυνας με τα μάτια ο Μπαρτζώκας βρέθηκε να πανηγυρίζει(ούτε ο ίδιος ήξερε πως) δευτερόλεπτα πριν το τέλος την «επική ανατροπή» με το γκολ-φάουλ του Σλούκα. Ήταν ίσως η μοναδική στιγμή κατά την διάρκεια του αγώνα που είδαμε έντονη αντίδραση και ...σημεία ζωής από τον πάγκο μας. Πως καταντήσαμε λοχία... 

Ως προς το τι μας χρειάζεται σε επίπεδο εμψυχου υλικού έχω τοποθετηθεί από νωρίς ...και όχι μια και δυο. Σκοπεύω άμεσα δε να κάνω μια ανάρτηση που θα αφορά τόσο το νέο μας απόκτημα όσο και τα μετεγγραφικά σενάρια που μέχρι τώρα έχουν πέσει στο τραπέζι. Στο σημείο αυτό νομίζω αξίζει περισσότερο να επικεντρωθούμε σε καναδυο ζητήματα στρατηγικής και νοοτροπίας...  

Σίγουρα όλοι ξενερώσαμε με την απόφαση του Ίβκοβιτς να μην παραμείνει στον πάγκο μας. Ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε πως επέλεξε να το κάνει σε μια σχετικά καλή συγκυρία με αρκετούς αξιόλογους προπονητές να είναι διαθέσιμοι και ελεύθεροι. Προσωπικά από όλους αυτούς εγώ ξεχώρισα τον Έτορε Μεσίνα,  (πέρα από τα προφανή)και για έναν ακόμη λόγο: Έχει αποδείξει και με το παραπάνω πόσο ιδανικός διάδοχος και άξιος συνεχιστής του Ίβκοβιτς μπορεί να γίνει! Πόσο πετυχημένα μπορεί να προχωρήσει στις πατημασιές του Ντούντα βάζοντας το κάτι παραπάνω. Φέρνοντας λοιπόν τον Ιταλό θα επενδύαμε σε μια δοκιμασμένη συνταγή. Επιπλέον δεν νομίζω να χαλιόταν κανείς με την προοπτική επανάληψης του «project CSKA». Κάποιοι βέβαια τώρα μπορεί να λένε «Μπορούμε με τα τωρινά δεδομένα στην Ελλάδα να καλύψουμε το κασέ του; Που θα ήθελε να κυμαίνεται το budget για τις μεταγραφές; Αυτός θα ζητούσε τρελά πράγματα!» Καθόλου παράλογη και απολύτως σεβαστή μου φαίνεται η συγκεκριμένη σκέψη. Ούτε και τα έβαψα μαύρα που δεν φέραμε τον Έκτορα. Απλά το παρουσιάζω ως μια λογική σχεδιασμού που κατ’εμέ έχει βάση και στέκεται. ΔΕΝ ΗΛΘΕ, ΔΕΝ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΤΙ, ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ!  

Αυτό που επέλεξαν οι Αγγελόπουλοι ήταν να εμπιστευθούν έναν νέο Έλληνα προπονητή. Κανένα πρόβλημα ...εδώ είμαστε εμείς να βάλουμε πλάτη και να στηρίξουμε. Την ίδια στιγμή φρόντισαν να διατηρήσουν σχεδόν ατόφιο το περσινό ρόστερ. Τι συμπέρασμα προκύπτει, τι μήνυμα περνιέται βάσει των δυο παραπάνω στοιχείων; Πως το σχέδιο για την ομάδα που έμεινε ίδια είναι να δουλέψει πάνω στην λογική που πέρσι τις έφερε τους τίτλους. Αυτό παύει σταδιακά να συμβαίνει κι εδώ είναι που παρατηρείται ένα κενό λογικής! Αυτό πρέπει να το διορθώσουμε χθές!  

Δώστε παρακαλώ βάση στο τι λέει ο Σιγάλας από το 3:47 μέχρι το 4:30!

Κάτι ακόμα που με έχει προβληματίσει είναι η αίσθηση πως παραδιδόμαστε σε ένα σερί κακών εμφανίσεων και δεν αντιδρούμε. Πρέπει να δείξουμε εγωισμό! Περίμενα επι παραδείγματι πως μετά το χαστούκι και την κακή εμφάνιση στην Κωνστντινούπολη θα ξεσπούσαμε με την Ζαλγκίρις. Δεν το κάναμε , τουναντίον οδηγηθήκαμε στην δεύτερη σερί ήττα μας στην Ευρώπη και πρώτη εντός έδρας για φέτος. Περίμενα πως μετά το σοκ κόντρα στην Ζαλγκίρις και τα επακόλουθά του θα προσπαθούσαμε να ρεφάρουμε με μια ευρεία νίκη ψυχολογίας κόντρα στην μετριότατη Τσεντεβίτα! Ούτε και τώρα έγινε! Η ομάδα χρειάζεται γκάζια ώστε η χθεσινή κακή εμφάνιση να’ναι η τρίτη και τελευταία! Η εμπέδωση μιας τέτοιας παθητικής νοοτροπίας ΣΙΓΟΥΡΑ ΜΑΣ ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ ...δεν ειν'κακό να το λέμε! Ακόμα κι αν δεχθώ πως ο Μπαρτζώκας δεν έχει δουλέψει ποτέ σε σύλλογο με απαιτήσεις κορυφής και έχει χάσει την μπάλα ...δεν μπορώ να αγνοήσω πως στον ίδιο πάγκο κάθεται και ο Μίλαν Τόμιτς! Πως αρχηγός αυτής της ομάδος είναι ο Βασίλης Σπανούλης! Δεν γίνεται οι συγκεκριμένοι να μην ξέρουν τι να κάνουν και τι να πουν σε τέτοιες περιπτώσεις! 

Έχοντας γράψει στο παρελθόν πως η πρόκληση για αυτή την ομάδα είναι να καταφέρει να κρατήσει κοντά της τον κόσμο που πέρσι ξανακέρδισε, πως για αυτό δεν πρέπει να κάνει τσάμπα ήττες  που την αδικούν. Δυο φίλοι μου έδωσαν δυο εκ διαμέτρου αντίθετες απαντήσεις μετά τον χθεσινό αγώνα στο ΣΕΦ. Την μια θα την χαρακτήριζα συγκρατημένη την άλλη ...κάπως πιο γλαφυρή πιο ποιητική. Σας τις παραθέτω ΑΥΤΟΥΣΙΕΣ αντί επιλόγου μιας και θεωρώ πως αμφότερες έχουν ενδιαφέρον! Καλό θα είναι οι χαρακτηρισμοί να περάσουν σε δεύτερη μοίρα. Μπορούν μάλιστα οι δυο ομιλήσαντες να πουν περισσότερα ξεκαθαρίζοντας το τοπίο υπό μορφήν σχολίου στο κομμάτι. 

1. «Σιγά τον κόσμο που κερδίσαμε. Με 4 και με 5 χιλιάδες παίζουμε Ευρωλίγκα. Επιτρέπεται; Και μετά μιλάμε για οπαδούς! Τουλάχιστον τριπλάσιοι πατάνε στα παιχνίδια κυπέλλου στο Καραϊσκάκη με αδιάφορες ομάδες! Οι οργανωμένοι γιατί δεν έρχονται και είναι τα πέταλα άδεια; Πότε θα ξαναεμφανισθούν; Στην επόμενη φιέστα τίτλου μήπως ή στα ματς με τον βάζελο; Μετά θα λέμε γιατί η ομάδα δε πάει καλά. Από την πολλή την στήριξη μάλλον. Εμείς  που πάμε κάνουμε ό,τι μπορούμε για αυτήν την ομάδα και ήμασταν εκεί ακόμα και στα χειρότερα. Θέλω όσοι πάνε γήπεδο να στηρίζουν και να χειροκροτούν ομάδα και διοίκηση και στις ήττες και στις νίκες.» 

2. «Έχοντας δει και τα τρια Ευρωπαϊκά μάτς από μέσα, διαπιστώνω πως ο κόσμος που σκάει ΣΕΦ, είναι αιτία για να κόψει κάποιος να πηγαίνει μπάσκετ. Τους είχα ξεχάσει επειδή πέρσι δεν πήγαινα πολύ και τώρα που τους ξαναβλέπω σαλτάρω. Πιτσιρίκες με κάτι σκατίφλωρες δίπλα, μπούληδες να τρώνε πατατάκια και ποπ κορν και να μιλούν με ξένη ορολογία ...επειδή υποτίθεται πως παρακολουθούν και κοζάρουν μπάσκετ γενικώς. Κάτι πουσταριά με μπασκετικές φανέλες ...μιλάμε για αρρώστια σκέτη! Όλοι αυτοί κουνούσανε κάτι κασκόλ και κοιτούσαν υποτιμητικά όποιον πήγαινε να ρίξει κανένα μπινελίκι, στρεφόμενος εναντίον διαιτητή, προπονητή ή παίκτη που μαλακιζόταν! Είχαμε δηλαδή μείγμα φλώρων και αδερφών ...ΠΟΥΣΤΟΦΛΩΡΟΥΣ! Ρε μαλάκες εδώ είναι γήπεδο ...στο γήπεδο πάνε ΑΝΤΡΕΣ! Α-ΝΤΡΕΣ! Όχι κατίνες, κουνίστοι και φλώροι! Ασταδιάλα ...αήδιασα πάλι  με τα σιχάματα, τους μπούληδες και τις πατόσουφρες»