Τα χέρια μας ψηλά στον ουρανό...και ρυθμικά....την τελευταία λέξη όσο πιο δυνατά... ''ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ''

https://www.youtube.com/watch?v=jyFs4SWM-ps

Απο το 1:26 που ηχεί η σαλπιγγα του, με πιανει τέτοια ανατριχίλα...Απίστευτες Θυμησές αυτός ο ανθρωπος..Κρίμα που δε πρόλαβε τη παντοκρατορία απο το 96 και έπειτα..Η τελευταία του χαρά πρέπει να ήταν στη Γλυφάδα, που σπάσαμε την έδρα τους στο τελικό των play off basket..

Είμαι αρκετά πιτσιρικάς για να πω ότι έζησα με τον Αττίλιο, αλλά αρκετά μεγάλος για να πω ότι μεγάλωσα με τον Αττίλιο, αφού συντρόφευε τα παιχνίδια μας από τις πρώτες μου αναμνήσεις. Μεγαλωμένος δε στην επαρχία, δεν το είδα ποτέ από κοντά, για μένα ο Αττίλιο ήταν μια μορφή υπερφυσική. Γιατί όπου ήταν ο Ολυμπιακός, ήταν κι ο Αττίλιο, πανταχού παρών. Τόσο στις χαρές, αλλά κυρίως στα δύσκολα. Κάθε φορά που ένα παιχνίδι στράβωνε, οι παίκτες έμοιαζαν να τα έχουν χαμένα, η κερκίδα να μουδιάζει, τότε περίμενα τον άσσο από το μανίκι, αυτή τη δύναμη που πέρναγε τον ηλεκτρισμό από την κερκίδα στην κερκίδα κι από κει στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί ακόμα κι όταν τα πράγματα ήταν από χλωμά εώς τρίχλωμα, το σάλπισμα ερχόταν πάντα δυνατό, σίγουρο, με πυγμή που δεν άφηνε καμία αμφισβήτηση. Οι φοβισμένοι παίκτες μας έπαιρναν το σύνθημα να στυλώσουν τα πόδια κι οι αντίπαλοι, ακόμα κι αν μέχρι εκείνη τη στιγμή κυριαρχούσαν, μαζεύονταν γιατί ήξεραν ότι τώρα ο Πρωταθλητής ανασυντάσεται κι ετοιμάζει την αντεπίθεσή του. Τέτοια ήταν η δύναμη του Αττίλιο, μ'ένα του σάλπισμα θύμιζε σε όλους ποιος είναι ο Ολυμπιακός, στους φιλάθλους μας, στους παίκτες μας, αλλά και στους αντιπάλους. Έχοντας μια τέτοια υπερφυσική δύναμη, ο Αττίλιο δε θα μπορούσε ποτέ να είναι θνητός, ακόμα κι αν τον είχα δει στις κάμερες, υποσυνείδητα για μένα ήταν μια μορφή αθάνατη, και δε λέω ένας ιππότης ταγμένος στην υπηρεσία του Ολυμπικού, γιατί ο Αττίλιο ήταν και ΈΙΝΑΙ ο Ολυμπιακός. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του, που φυσικά δεν αρχίζει και τελειώνει στον Αττίλιο, αλλά χωρίς Αττίλιο δε θα υπήρχε Ολυμπιακός, τουλάχιστον όχι όπως τον έχω εγώ στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Γι'αυτό και τη μέρα που έμαθα τα δυσάρεστα από τον πατέρα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, στην κυριολεξία: "Πέθανε ο Αττίλιο", μου ανακοίνωσε στεγνά ο πατέρας μου - χωρίς να θέλει να μπει κι αυτός σε λεπτομέρειες για να μην τον πάρουν τα ζουμιά - και μου έδωσε την εφημερίδα. Δεν είπα τίποτα, έμεινα αποσβολωμένος να κοιτάζω την εφημερίδα και να σκέφτομαι: "Μα γίνεται να πεθάνει ο Αττίλιο? Μπορεί αύριο να ξυπνήσω και να έχει εξαφανιστεί το Καραϊσκάκης, το ΣΕΦ, ο ίδιος ο Ολυμπιακός?". Φυσικά ήμουν παιδί, αλλά ακόμα και σήμερα αυτές οι σκέψεις δε μου φαίνονται τελείως υπερβολικές. Γιατί τέτοια ΜΟΡΦΉ ήταν και είναι ο Αττίλιο, τεράστιος όσο τα πιο τεράστια σύμβολά μας, μια μορφή που έζησε για τον Ολυμπιακό κι έδωσε ζωή στον Ολυμπιακό. Να'ναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει ΤΕΡΆΣΤΙΕ ΑΤΤΊΛΙΟ, οι φίλαθλοι δε θα σε ξεχάσουν ποτέ, γενιές και γενιές θα διηγούνται τα θαύματα της τρομπέτας σου στα παιδιά τους κι η μορφή σου πάντα θα γεμίζει τα γήπεδα μας, αλλά και τις καρδιές μας.