Να πούμε ξεκινώντας και το άλλο το καλό, ότι δηλαδή στο χθεσινό παιχνίδι η προσέλευση του κόσμου ήταν άκρως ικανοποιητική. Ειδικά αν αναλογισθούμε ότι πολλοί δεν έχουμε επιστρέψει από τις διακοπές, καθώς και ότι ο χθεσινός αντίπαλος δεν ήταν κανένα μπασκετικό μεγαθήριο …αλλά η ουρά του ομίλου. Ας ασχοληθούμε τώρα με το τι είδε ο κόσμος… 

Από το ξεκίνημα του αγώνα μαλακιζόμασταν στο κατέβασμα των ριμπάουντ και παίρναμε κεφάλι στο σκορ βασιζόμενοι αποκλειστικά σε ατομικές ενέργειες και εξάρσεις. Στην αρχή ήταν ο Πάουελ, στην συνέχεια ο Σπανούλης, αργότερα ο Πρίντεζης και πάει λέγοντας. Μπορεί σε κάποια διαστήματα να φανήκαμε καλοί στην κυκλοφορία της μπάλας, αλλά ας αναλογισθούμε και το πόσο κακά στημένη ήταν η Μπεσίκτας ειδικά αμυντικά. Ενδεικτικά του αμυντικού ψαρώματος των Τούρκων είναι τα τρια χαζά φάουλ που έδωσαν μέσα στο πρώτο τρίλεπτο του αγώνα. Ο δε προπονητής τους κοιμόταν όρθιος δίνοντάς μας την ευκαιρία να πατάμε τόσο στο εξόφθαλμο μειονέκτημα του Γιούιν κόντρα στον Σπανούλη όσο και στην μονίμως εκτεθημένη ρακέτα τους …που και αργή ήταν και ασυντόνιστη και δεν μπορούσε να ποστάρει με τίποτα. Εξ’ου και το ξέσπασμα του Πάουελ. Βγάλε ένα double team ρε άνθρωπε, μια βοήθεια, μια άμυνα να κλείσεις την ρακέτα ...κάτι! Με τέσσερις Αμερικανούς της σειράς ξεκίνησε η Μπεσίκτας εκ των οποίων έπρεπε να περιορίσουμε μόνο τον Τζέρελς! Κι ενώ τους προηγούμενους μήνες κάτι τέτοιο θα φάνταζε παιχνιδάκι για τον Μάντζαρη ...ήταν η αμύντική μας ολιγωρία ακριβώς εκεί καθώς και στα ριμπάουντ που τους κρατούσαν κοντά στο σκορ και τους επέτρεπαν να ανανεώνουν επιθεσεις. Και τι επιθέσεις, με τον Μάρκοτα να βαράει σκοτωμένα τρίποντα και τους ψηλούς να αλλάζουν πάσες χιλιόμετρα έξω από την ρακέτα. Στο μισό γήπεδο η ομάδα δεν είχε την κινητικότητα που βλέπαμε στις αρχές της περιόδου, οπότε φάνηκε σωστή η επιλογή του Λο που πέρασε στο παρκέ για να μοιράσει. Στην πράξη όμως η μπάλα συνέχιζε να μην γυρνάει σωστά και παρουσιαζόμασταν βιαστικοί τόσο στην δημιουργία όσο και στο τελείωμα των φάσεων χάνοντας ως και γελοία λέι απ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ενάμισο λεπτό πριν το τέλος του δεκαλέπτου η Μπεσίκτας να μας κυνηγάει στο σκορ και να έχει την ευκαιρία ως και μπροστά να περάσει. Ο Χάινς δεν εκμεταλλευόταν τα γρήγορα και δυνατά του πόδια απέναντι στον εκάστοτε προσωπικό του αντίπαλο. Ωστόσο ούτε η μπάλα έφθανε σωστά στην ρακέτα. Ο δε Περπέρογλου, αντικαθιστώντας τον Παπ θα πρέπει να αρχίσει να αξιοποιείται και από το μακρινό σουτ κι όχι μόνο κοντά στο καλάθι! Ειδικά όταν έχεις ανάγκη το τρίποντο και έχεις να κάνεις με περιφερειακές άμυνες για τα πανηγύρια! Τα μόνα ευχάριστα του δεκαλέπτου ήταν η καλή παρουσία του Πρίντεζη και στις δυο πλευρές του γηπέδου καθώς και το τρίποντο του Σλούκα που έκλεισε την περίοδο. Τέλος το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να σταθούν ως παρατηρήσεις για ολόκληρο τον αγώνα που κερδίσαμε ...είναι ενδεικτικό τόσο της δυναμικότητος του αντιπάλου όσο και της βελτίωσής που ασφαλώς δεν είχαμε στην συνέχεια.  

Ας προχωρήσουμε τώρα και σε αυτά που μου έμειναν από την συνέχεια του αγώνα μέχρι και την λήξη του ημιχρόνου. Είναι αλήθεια πως ο Πέρο Άντιτς δεν εμπνέει την ίδια σιγουριά με πέρσι στα σουτ από μακρινή και μέση απόσταση. Οφείλω ωστόσο να ομολογήσω ότι ανά διαστήματα εμφανίζεται αρκετά συγκροτημένος και ορεξάτος στα αμυντικά του καθήκοντα. Εχθές επί παραδείγματι, όποτε χαλούσαν οι άμυνες  και (φαινομενικά τουλάχιστον)δημιουργούνταν miss match δεν δίσταζε να πέφτει με την μια ακόμα και σε κοντύτερο αντίπαλο μαρκάροντάς τον στην τρίπλα, μπλοκάροντας τις επιθέσεις των Τούρκων. Τώρα, όσον αφορά την άμυνα στους ψηλούς εκεί είδαμε απαράδεκτα πράγματα. Να τριπλάρουν τα μοσχάρια της Μπεσίκτας ψηλά και να’ναι κι αφύλακτοι. Να αλλάζουν πάσες στην περιφέρεια και η ρακέτα να’ναι άδεια. Να βγαίνει ο Μάρκοτα από τα σκριν και ο ταχύτερός του Χάινς να αδυνατεί να ακολουθήσει. Και μιλάμε για κάτι παλιάλογα που ρολλάροντας στην ρακέτα μετά το σκριν, ακόμα και ανενόχλητοι όταν ήταν πάλι βήματα κάνανε. Με λίγα λόγια η διαφορά κινούνταν σε διψήφια νούμερα χωρίς εμείς να κάνουμε την παράμικρη προσπάθεια ...έφθανε και περίσσευε βλέπετε η προσπάθεια των Τούρκων. Βοήθησαν σίγουρα και ατομικά ξεσπάσματα όπως το γκολ φάουλ του Σλούκα από τον τρίποντο. Τον οποίο Σλούκα ναι μεν τον είδαμε θετικό παραγωγικά, αλλά καλό θα ήταν να μας θύμιζε και τι πασέρ είναι. Ο μονίμως διακριθείς Παπανικολάου σε αυτό το ημίχρονο φάνηκε έξω από τα νερά του και αρκετά αγχωμένος στις προσπάθειές του, είτε αυτές ήταν λέι-απ είτε τρίποντα! Το σίγουρο πάντως είναι ένα : Δεν γίνεται οι υπόλοιποι περιφερειακοί σου να συνηθίζουν μόνο στον ρόλο του διακοσμητικού του Σπανούλη. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Η ΟΜΑΔΑ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΟΡΑΡΙΣΜΑ, ΕΙΔΙΚΑ ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΟΠΟΤΕ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ. Θα δοθεί στα παιχνιδία της Ελλάδος περισσότερος χρόνος συμμετοχής στον Σλούκα, ώστε να αρχίσει σιγά-σιγά να κερδίζει αυτοπεποίθηση και να βρίσκει και στην Euroleague πατήματα; Θα πάρει περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες ο Μάντζαρης που μας πηγαίνει από «συμμετοχή» σε «κόντρα συμμετοχή»; Θα ρίξεις μέσα τον Γκετσεβίτσιους έχοντας του βγάλει σουτ; Κάτι πρέπει να κάνεις! Δεν μπορεί να βγάλεις σεζόν στην Ευρώπη με ένα γκαρντ να σηκώνει το παραγωγικό βάρος! Να θυμίσω μήπως στο σημείο αυτό τι πανωλεθρία παθαίναμε στον πρώτο γύρο όποτε ο Σπανούλης ήταν κακός από το τρίποντο και πόσο εύκολα ο αντίπαλος του περιόριζε την διείσδυση και την δημιουργία;  Κάτι ακόμα που με προβλημάτισε έχει να κάνει με την συμπεριφορά των πάουερ φόργουορντ μέσα στον αγώνα. Εννοείται ότι παίκτες σαν τον Πρίντεζη θα πρέπει να ποστάρουν όσο το δυνατόν περισσότερο, ειδικά όταν έμφανίζονται τόσο βελτιωμένοι στις κινήσεις τους και γλυστράνε τόσο εύκολα προς το καλάθι. Θα πρέπει να παίρνουν κι επιπλέον πρωτοβουλίες με την μπάλα όμως! Να τραβάνε βαρύτερους και πιο δυσκίνητους αντιπάλους έξω ανοίγοντας χώρους στην ρακέτα ...και άμα λάχει να τους εκθέτουν πηγαίνοντάς τους σε drive. Nα αναγκάζουν κοντούς να τους μαρκάρουν στην τρίπλα αφήνοντας περιφερειακό αφύλακτο, έτοιμο να πάρει μακρινό σουτ. Τα έκανε ο γερο-Νοτσιόνι στο παιχνίδι στην Βιττόρια ...δεν μπορεί να τα κάνει ο Πρίντεζης αν του ζητηθούν;  

Στο τρίτο δεκάλεπτο ήλθε η πικρή δικαίωση για τον Σπανούλη μιας και έπρεπε να περάσει αυτός στον αγώνα προκειμένου να ξεκλειδώσουμε επιθετικά. Είτε με τρίποντα είτε εκμεταλλευόμενος τα αργά πόδια των περιφερειακών της Μπεσίκτας. Αξίζει δε να αναφερθεί πως ο αρχηγός που σκόπιμα κρατήθηκε για μεγάλο μέρος του πρώτου ημιχρόνου εκτός, μπήκε στο τρίτο δεκάλεπτο εξακολουθώντας να είναι ο πρώτος μας σκόρερ. Επαναλαμβάνω λοιπόν: ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΠΟΛΥΦΩΝΙΑ! Η ομάδα άρχισε να τονώνεται αμυντικά από τον Μάντζαρη που παρουσιάσθηκε πιο ...ξυπνητός στο τρίτο δεκάλεπτο. Παράλληλα οι ψηλοί μας άρχισαν να μας δίνουν καλάθια και από απόσταση, ενώ ο Χάινς άρχισε να αξιοποιεί τα πλεονεκτήματά του κόντρα στον αργοκίνητο Ναλγκά και στις δυο πλευρές του γηπέδου. Όταν η έλλειψη ψυχραιμίας και συγκέντρωσης έκανε την εμφάνισή της και πάλι, δεχθήκαμε τσάμπα και βερεσέ ένα σερί 9-0 και η διαφορά των 16 πόντων έγινε άνετα +7,  μόλις στα μισά της περιόδου. Απέναντι σε έναν επιθετικά αστείο αντίπαλο κατορθώσαμε να δώσουμε το τέταρτό μας φάουλ έξι λεπτά πριν την λήξη της περιόδου, ενώ δεν κατεβάζαμε ριμπάουντ με τίποτα! Κακά τα ψέματα, στις περιορισμένες δυνατότητες σε συνδιασμό με την φθορά και την απειρία των Τούρκων(φαινόταν κυρίως με τα χαζά φάουλ και την έλλειψη καθαρού μυαλού στην κυκλογορία) οφείλεται το γεγονός ότι δεν μπήκαμε νωρίτερα σε μεγαλύτερες περιπέτειες. Κλείνοντας το κομμάτι σκοπεύω να εξηγήσω αναλυτικά πού με παραπέμπει η τελευταία αυτή φράση! Με αυτά και με εκείνα καταφέραμε να δώσουμε τέλος στο σερί της Μπεσίκτας με τρίποντο του Σπανούλη. Κι αν συνεχίσαμε να ανασαίνουμε αυτό συνέβη λόγω των ατομικών ενεργειών τόσο του τελευταίου, όσο και των Πρίντεζη και Παπανικολάου ...ο οποίος «έσπασε το ρόδι» και σταμάτησε να’ναι άποντος στο δεύτερο μισό του τρίτου δεκαλέπτου! Όταν η ομάδα έδειξε εκ νέου σημάδια χαλάρωσης καταλήξαμε να τρώμε τρίποντα από τον λαπά τον Μάρκοτα που απέναντί του είχε παίκτες εξόφθαλμα αθλητικότερους και σκληρότερους! Ένα ακόμα συμπέρασμα που προκύπτει από την παρουσία μας σε ολόκληρο το μισάωρο, σαφώς λαμβάνοντας υπόψιν και τον αντίπαλο είναι πως η ομάδα ούτε έτρεξε ούτε σκόραρε όσο θα’πρεπε! Όποτε μάλιστα πηγαίναμε να ανοίξουμε λίγο τον ρυθμό, φθάναμε να δεχόμαστε μέχρι και κλεψίματα προσφέροντας για πλάκα επιθέσεις στους Τούρκους. Δουλεμένες επιθέσεις και πράγματα στα οποία είχαμε συνηθίσει όντας στα καλά μας δεν τα βλέπαμε ...αντιθέτως βλέπαμε τραβηγμένες επιλογές τόσο από τον αρχηγό όσο κι από εγκεφαλικούς παίκτες όπως ο Λο που δεν μας είχαν μάθει σε τέτοια. Ήθελα μόνο να’ξερα αν ήμουν ο μόνος που περίμενε να δει τον Γκετσεβίτσιους στο παρκέ, βλέποντας να μην βγαίνουν σουτ με καλές προυποθέσεις από την περιφέρεια! 

Στο τέταρτο δεκάλεπτο και συγκεκριμένα στο διάστημά που άξιζε να ασχολούμαστε με το σκορ, έβλεπα την μπάλα να συνεχίζει να μην γυρνάει σωστά. Εξακολουθούσαμε να παρουσιαζόμαστε αδικαιολόγητα βιαστικοί στις εκτελέσεις μας, δείχνοντας έλλειψη ψυχραιμίας που δεν εξηγείται λογικά, ειδικά αν δούμε τον αντίπαλο που βρέθηκε μπροστά μας! Και ασφαλώς για να μην χαλάσει το προξενιό συνεχίσαμε να είμαστε άψυχοι και κοιμισμένοι στην ρακέτα!  Speaking about the opponent, ο (του κώλου)προπονητής της Μπεσίκτας έδειξε να μην καταλαβαίνει τι ομάδα κοουτσάρει και κόντρα σε ποιον αντίπαλο. Έτσι εξηγείται που ξέχασε στον πάγκο τους Τζέρελς και Γιούιν αντί να πάει να τα παίξει όλα για όλα στην επίθεση! Συνεπώς η απειρία και η ανοργανωσιά που βλέπαμε στην Μπεσίκτας ξεκινούσε από την άκρη του πάγκου των Τούρκων! Πάμε να δούμε όμως και τα του δικού μας πάγκου, μιας και ο Μπαρτζώκας επέλεξε να απαντήσει στον Κουντέρ με το ίδιο χαμηλό σχήμα των τριών γκαρντ! «Ποιος ο λόγος;» αναρωτιέμαι! Δεν θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να διατηρήσει απέναντι στην ουρά του ομίλου τριάρι στο σχήμα του χωρίς να χάνει σε ταχύτητα; Εκμεταλλευόμενος το πλεονέκτημα ύψους και δύναμης(με άλλα λόγια την τρύπα στην άμυνα) τόσο από το τρίποντο όσο και κοντά στο καλάθι. Έχεις τον ανεκδιήγητο Μάρκοτα να σου κατεβάζει 9 ριμπάουντ και επιθετικά δεν βλέπεις από τους ψηλούς σου αυτά στα οποία ήσουν συνηθισμένος. Υπήρχε καλύτερη αφορμή να δοκιμάσεις κάτι άλλο; Βάλε τον Μαυροειδή, τον μοναδικό ψηλό-ψηλό που διαθέτεις να ρίξει και ξύλο, να ζορίσει τους ιδιαιτέρως soft ψηλούς των Τούρκων, που ούτε για την ταχύτητα τους φημίζονται ούτε για την κινητικότητά τους. Έχε όποιο τεσσάρι γουστάρεις(δοκίμασε μέχρι και τον Πάουελ άμα λάχει) και κράτα τον Περπέρογλου στο τρια. Αμέσως έχεις ένα σχήμα τριών παικτών με πατήματα (κοντά)στην ρακέτα και έχοντας κερδίσει σε ύψος, βάζεις την μπάλα χαμηλά και τους παίζεις βόλλευ. Δοκιμάσαμε μήπως κάτι καλύτερο μέσα στον αγώνα και δεν το κατάλαβα;; Παρεμπιπτόντως, έχω κάθε λόγο να αισθάνομαι δικαίωση για αναφορά μου νωρίτερα στον πασέρ Σλούκα. Θυμάστε όλοι την ασίστ του στον Χάινς, είδατε πως διάβασε την κίνηση του τελευταίου! Μιλάμε για «μπασκετικό ένα-δυο» όχι μαλακίες! Στα κρίσιμα η απειρία της Μπεσίκτας φαινόταν ολοένα και περισσότερο με τα χαζά φάουλ που έδινε σε δύσκολες ώρες, με αποτέλεσμα να φθείρονται παίκτες-κλειδιά των Τούρκων και να φαίνεται η γύμνια του πάγκου τους. Από την άλλη εμείς είχαμε συμπληρώσει 13 λάθη ακριβώς στα μέσα του δεκαλέπτου.  Είναι στην καλύτερη περίπτωση ανεκδιήγητο να έχεις μια διαφορά διψήφια(11 και 12 πόντων), έναν αντίπαλο που δεν μπορεί να ολοκληρώσει επίθεση ...και εσύ να αδυνατείς να χτίσεις πάνω εκεί διερύνοντας την διαφορά και καθαρίζοντας το παιχνίδι μια ώρα αρχύτερα. Μέχρι να πάψει να έχει πρακτικά ενδιαφέρον το αγώνας, μέχρι να βγάλει η ομάδα τον χαρακτήρα της, αυτό που μας έσωζε δεν ήταν τόσο η παραγωγικότητά μας, όσο ο χρόνος που κυλούσε χωρίς σκορ!  

Μια ακόμα παρατηρήση που δεν προέρχεται καθαρά από το χθεσινό παιχνίδι.Θα πρέπει να σταματήσει αυτό το πάρτυ στην άμυνά σε κάθε πικ-εν-ρολλ που δεχόμαστε ...το οποίο μπορεί σε μεγάλο βαθμό να οφείλεται στην λογική Μπαρτζώκα που δεν επιμένει στις αλλαγές μετά τα σκριν. Όχι πως αυτό δικαιολογεί απολύτως το γεγονός ότι σε πλείστες των περιπτώσεων χθες οι ψηλοί της Μπεσίκτας περπατούσαν ανενόχλητοι στην ρακέτα μας μετά το πικ! ΞΥΠΝΗΣΤΕ! Έχουμε μπροστά μας ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα και έναν όμιλο στον οποίο εύκολα μπορούμε να δούμε ανακατώματα. Την ώρα που εσύ έχεις 1/2, έχεις την Μπαρτσελόνα, τον αμέσως επόμενο αντίπαλό σου στον ίδιο ακριβώς παρονομοαστή με την Χίμκυ να της έχει στερήσει μια νίκη. Η υποτιμημένη μετά την πελατειακή μας σχέση Κάχα έχει ήδη 2/2 και αυτό που μας βάζει σε σκέψη είναι τι ισορροπίες θα διαμορφώσει ενδεχόμενη κοιλιά των Βάσκων προς το τέλος του top16 οπότε και θα την θέλουμε να κόβει βαθμούς όπως ακριβώς έκανε και με εμάς! Η Σιένα που πάλι δεν την μετρήσαμε ως σοβαρό εμπόδιο ξεκίνησε και αυτή με 2/2. Ενώ στην ουρά του ομίλου έχεις την Μπεσίκτας που όχι μόνο δείχνει ανίκανη να σταυρώσει νίκη αλλά με το 0/2 ίσως απωλέσει και το όποιο κίνητρο της για να κάνει το οτιδήποτε σε αυτόν τον όμιλο. Πρακτικά λοιπόν ίσως να μην λειτουργήσει ως πλεονέκτημα το γεγονός ότι επικράτησες κόντρα σε έναν αντίπαλο που θα «σκουπίσουν» όλοι! Όσοι μιλούσαμε για ένα top16-ανηφόρα επιβεβαιωνόμαστε πλήρως. Σε όλο αυτό το γαϊτανάκι, προσθέστε και τους άθλιους αντίπαλούς μας στην Ελλάδα και το γεγονός ότι Παρασκευές και Πέμπτες θα πρέπει ξαφνικά να ανεβαίνουμε πολλά σκαλιά προκειμένου να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του ομίλου! 

Θέλω να κλείσω με μια ψυχολογικής φύσεως παρατήρηση, αυτή που σας φυλούσα για το τέλος ντε! Θυμάσθε όλοι πως στην πρώτη φάση μετά την νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό είδαμε την ομάδα να αποσυντονίζεται …και στις δυο επόμενες αγωνιστικές της Εuroleague να περνάει μια περίοδο, να μην πω αγωνιστικού κατηφορου να πω κάμψης! Βλέποντας την βαθμολογία και την εικόνα του ομίλου κατά την διάρκεια εκείνης της καμπής, ποιο ήταν το παιχνίδι που καθόρισε εν πολλοίς την συνέχειά μας και που αν το χάναμε θα μπαίναμε σε περιπέτειες; Αυτό του ΣΕΦ κόντρα στην Τσεντεβίτα! Τι έγινε σε αυτό το παιχνίδι; Κάναμε τα εύκολα δύσκολα όντας μαγκωμένοι, χωρίς καθαρό μυαλό απέναντι σε μια ομάδα πολλές σκάλες κατώτερη! Αν προσέξετε θα δείτε  όλες οι σερί νίκες με καλές εμφανίσεις, οι νίκες και το περιβόητο φορμάρισμα ήλθαν μετά από αυτόν τον αγώνα! Για αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει τώρα να παρουσιαζόμαστε όπως πρέπει πατάμε στον λαιμό την όποια Μπεσίκτας! Έτσι μόνο ησυχάζουμε! Τι θα συνέβαινε τότε αν αντί της Τσεντεβίτα είχαμε έναν σοβαρότερο αντίπαλο σε ένα ματς «δίχως αύριο» και πραγματοποιούσαμε την ίδια εμφάνιση; Το ίδιο που θα πάθουμε αν κόντρα στην Μπαρσελόνα, την Σιένα και την Μακάμπι επαναλάβουμε τα χθεσινά. Σε αυτή την σειρά των αγώνων προπονητής και παίκτες δίνουν εξετάσεις όχι μόνο για την αξία τους, αλλά και για τα ψυχολογικά τους αποθέματα ...για τ’άντερά τους! Τώρα πρέπει να αποδειχθεί πως αντέχουν τον τίτλο του φαβορί. Τον νου σας...