8 Ιανουαρίου του 1995 και ο Ολυμπιακός, στα πλαίσια της 14ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος της σεζόν 1994-95, αντιμετωπίζει στο Καραισκάκη την Ξάνθη. Από τη μία οι σφαγιαστικές διαιτησίες, από την άλλη οι ελλείψεις σε αρκετές θέσεις ενδεκάδας και η φοβερή και τρομερή προετοιμασία του κυρ-Νίκου στο ξεκίνημα της χρονιάς, μας έχουν φέρει από νωρίς εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος. Λίγος κόσμος στο γήπεδο, ούτε 10.000. Ο Λίμπρεχτς, ο τότε προπονητής μας, επιμένει στα αλλοπρόσαλλα που έχει στο μυαλό του, να κάνει τον Αμανατίδη χαφ, τον Αλεξανδρή αριστερί εξτρέμ και τον Πασσαλή κάτι σαν δεκάρι μαζί με τον Καραπιάλη. Το κοράκι, ένας κάποιος Τσιμεντερίδης, πιάνει δουλειά από το πρώτο λεπτό, αλλά η διαφορά δυναμικότητας είναι χαώδης. Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες, η αρμάδα του Πανόπουλου τρώει μια πεντάρα και λέει και ευχαριστώ. Τα καλά όμως αρχίζουν στο τέλος.
 

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΑ ΝΕΑ 9-1-1995
 

 

 

 

 

 

 

''Με δάγκωσαν'', μας λέει ο Γιουργούσης. Νομίζεις τυχαία βγάλαμε το ''γαύροι ανθρωποφάγοι'' ρε Γιουργούση? Στο Καραϊσκάκη αυτά είχαμε. Προκλήσεις και κουτσαβακισμοί δεν μένανε αναπάντητοι ποτέ -δεν τα εγκρίνουμε αυτά, αλλά τα καταγράφουμε-. Πόσο μάλλον όταν οι ''μαγκιές'' προέρχονταν από μια ομάδα με φιλικές σχέσεις με τον ΠΑΟ. Όταν μπήκε στο γήπεδο για προθέρμανση, όλοι όσοι ήταν παρόντες ξέσπασαν με το ''βγάλτε έξω το παράρτημα''. Εμείς έτσι τα μάθαμε τα πράγματα. Ο Πανόπουλος, ο κολλητός φίλος του ''καπετάνιου'' τότε, είχε μια ομάδα ενταγμένη στην ευρύτερη σφαίρα επιρροής του βαρδινογιαννισμού. Πού να φανταστούμε ότι λίγα χρόνια μετά όλη η αντιολυμπιακή Ελλάδα θα μιλάει για ''Ξάνθη=παράρτημα του γαύρου''. Σε κάθε περίπτωση, τα παραπάνω είναι μια απόδειξη για το πόσο ''φιλικές σχέσεις'' είχαμε μια ζωή με τη συγκεκριμένη ομάδα και τι περνούσαν όποτε κατέβαιναν στον Πειραιά.