Για το οποίο ματς, πραγματικά δεν έχω λόγια.

Μόνο να δηλώσω ότι, μετά την σχετική αποθέωση-όποια τέτοια εν παση περιπτώσει μπορεί να προκύψει μέσα απ’ την τραγικότητα της χθεσινής εμφάνισης- που υποδέχτηκε το δημοσιογραφικό κυρίως σύμπαν την εμφάνιση του Φέϊσα, εγώ σκέφτομαι σοβαρά να σταματήσω να βλέπω ποδόσφαιρο, και να γίνω παρατηρητής πουλιών. Εγώ, και πιθανώς όποιος άλλος βρέθηκε χτες στο γήπεδο και παρακολούθησε το μεγαλύτερο, το πιο μοντέρνο, το πιο γρήγορο, το πιο ευφυές, το πιο χαλύβδινο (κυρίως αυτό) χαφ όλων των εποχών, των 7 θαλασσών και πασών των Σερβιών να μοιράζει στον κόσμο στις εξέδρες, συνταγές για τον ΕΟΠΥΥ γεμάτες με Lexotanil και άλλα ηρεμιστικά, και σε κάποιες περιπτώσεις και με διάφορα ψυχτρόπα φάρμακα.

Να πάρω ένα μαγνητοφωνάκι λοιπόν, κιάλια και την ανάλογη παραλλαγή, να πιάσω τους δρυμούς και τα ρουμάνια, και να παρακολουθώ τα κοτσύφια, τις τσίχλες και τους τσαλαπετεινούς.

Επίσης να πω, ότι ευχαρίστως θα προσφέρω μια θέση δίπλα στο πουρνάρι που θα ‘μαι  καλυμμένος για να παρατηρώ τα πτηνά, και στο Λεονάρντο το Ζαρντίμ. Σε ένδειξη συμπαράστασης. Γιατί νομίζω, πως όλο το Σύμπαν κάποια τέτοια εξέλιξη έχει δρομολογήσει για τον Πορτογάλο προπονητή. Και ως γνωστόν, το Σύμπαν δε μπαιζει μπαρμπούτι. Μόνο κολτσίνα και ξερή.

Βέβαια, την παραπάνω πρόσκληση θα την απευθύνω στον Πορτογάλο αφού εξαντλήσω κάθε δυνατότητα στήριξής του. Κι ας είμαι ο μόνος. Κι ας κινούμαι σε ένα παράλληλο από το γνωστό Συμπαν, δικό μου σύμπαν.

Κι αυτό, πια, για έναν και μοναδικό λόγο: Για την απαράδεκτη, ανήθικη, και σε μερικές περιπτώσεις πρόστυχη αντμετώπιση που έτυχε απ’ την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα ο Πορτογάλος. Που ακόμα και στο καλό φεγγάρι της ομάδας (ΝΑΙ, ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΟ άμα δε θυμάστε οι νεκροθάφτες του Ζαρντίμ, τουλάχιστον τότε που κάνατε διάλειμμα απ το να βάζετε μπροστά στον ανεμιστήρα χολή και λάσπη, και πανηγυρίζατε) δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ, ούτε οπαδός, ούτε δημοσιογράφος, ούτε κάποιος απ τη διοίκηση, να πει ΜΙΑ καλή κουβέντα για τον προπονητή.

«Ζαρντίμ, εξηγήσου!», λοιπόν…σε όλους: οπαδούς, ΑΡΔ, και διοίκηση.

Για ποιο λόγο; Μα, φυσικά, για την εικόνα της ομάδα, με αποκορύφωμα τη χτεσινή αχαρακτήριστη εμφάνιση.
Μόνο που, η «εικόνα της ομάδας», η ομάδα η ίδια, δεν είναι κάποιο αφηρημένο σύνολο σε κάποια προχωρημένη θεωρία ανώτερων μαθηματικών. Η ομάδα, απαρτίζεται και από ποδοσφαιριστές, όχι μόνο από Ζαρντίμηδες (και κατά συνέπεια από αυτούς εξαρτάται εν πολλοίς και η  εικόνα της) είτε αυτούς (κυρίως αυτούς όμως) που παίζουν κάθε φορά, είτε αυτούς που γενικότερα αποτελούν το ρόστερ της.

Εδώ να υπενθυμίσω, προς επίρρωσιν κάποιων από τα παραπάνω και αρκετών από αυτά που θα πω στη συνέχεια, ότι κατά το τέλος της φάσης των ομίλων του Champions Legue (αλλά και κατά την εξέλιξη αυτών μετά από κάποια καλά αποτελέσματα), η διοίκηση, δια στόματος του ίδιου του προέδρου, νιώθοντας δικαιωμένη για διάφορες επιλογές του καλοκαιριού, υποστήριξε εμφατικά το ρόστερ, και καλά έκανε. Το γεγονός ότι μέσα σε αυτό το κλίμα πανηγυρισμών και δικαίωσης, δεν πίστωσε το παραμικρό στον προπονητή (άσχετα αν εγώ το θεωρώ άδικο) νομίζω πως δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να υποστηρίζει ακόμα περισσότερο την αξία του ρόστερ, του «ρόστερ που πάντα πιστεύαμε σε αυτό» όπως θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τη θέση της διοίκησης σχετικά.

Αυτό το ρόστερ «που δεν αξιοποιεί σωστά ο Ζαρντίμ» όπως θα περιγράφαμε τη  γεύση της καραμέλας που είχαν πάντα στο στόμα όλοι οι επαΐοντες, και που τόση γκρίνια, και την ανάλογη πίεση, έχει φέρει στην ομάδα μέχρι σήμερα.

Για να ξεκινήσουμε όμως από χτες, πόσο από αυτό το ρόστερ «που δεν αξιοποιεί σωστά ο Ζαρντίμ» βρέθηκε στην 11αδα η την αποστολή; Σχεδόν σύσσωμο.
Απ’ το χτεσινό χάλι, ποιος εκτός των Αμπντούν (που μπήκε αλλαγή για να σώσει την κατάσταση), τον Μήτρογλου (που προσπάθησε και πάντα προσπαθεί ακόμα κι αν-όπως ΕΠΕΒΑΛΛΑΝ οι επαΐοντες- βρίσκεται εσχάτως μπλεγμένος με το Τζεμπουρ στην επίθεση –ο οποίος βρίσκεται με τη σειρά του μπλεγμένος με τις απαιτήσεις, την μεταγραφή ή την ανανέωσή του) τον Μανωλά (τον πάντα αξιόπιστο και ευχάριστη έκπληξη Μανωλά) τον Πίνο, ισως τον Πάντελιτς, και πιθανώς τον Ντιακιτέ (κυρίως λόγω του προβλήματος στο ρόστερ που δημιουργείται λόγω της πιθανής μη ανανέωσης του Τοροσίδη), ΑΞΙΖΕΙ, με το χέρι στην καρδιά, να παίζει στον Ολυμπιακό, έστω ως αναπληρωματικός;

Πολλοί από αυτούς, δεν αξίζουν να παίζουν καν ποδόσφαιρο, όχι μόνο να μην παίζουν στον Ολυμπιακό.
Ξεκινώντας απ’ το Ζαραδούκα, που το παιδί είναι φιλότιμο, αλλά δυστυχώς δεν κάνει, για ποιον πρέπει να απολογηθεί ο Ζαρντίμ;
Για το Φεϊσα, τα είπα. Πρέπει να απολογηθεί ο Ζαρντίμ για τον μονίμως απολαμβάνοντα εξοργιστικής αβάντας Φετφατζίδη;;;;
Επιτέλους, τι άλλο περιμένουν να δουν οι φανς του, για να παραδεχτούν ότι το παιδί δεν πρόκειται να παίξει ποτέ ποδόσφαιρο;

Η, αν υποθέσουμε, αν λέω, πως έχει κάποια προσόντα, πώς να βάλει κάτω το κεφάλι και να δουλέψει, μπας και μάθει να κάνει σωστά κάποια βασικά πράγματα, η να βελτιώσει κάποια άλλα, όταν απολαμβάνει αυτή την ατελείωτη αβάντα και ασυλία, αυτή την ακατανόητη Φετφατζιδολαγνεία*, όταν κάθε φορά για το χάλι του κατηγορείται ο προπονητής που δεν τον βάζει να παίξει 462 παιχνίδια στη σειρά ξέρω γω;
Το προφανές, ότι ο προπονητής δεν τον βάζει (κι ο Βαλβέρδε, και ο Σάντος) γιατί μπορεί να μην κάνει, η, στην καλύτερη γι αυτόν, να είναι ανεπίδεκτος, γιατί το προσπερνάμε έτσι;
(*καλα ρε γίγαντα Καραπιάλα, εσύ, τι έχεις δει στο Φετφα και έκανες αυτές τις δηλώσεις τελευταία; Η παλιότερα ο Πετρος ο Καραββίτης που δήλωσε ότι δεν πάει γήπεδο επειδή δεν παίζει ο Φετφατζίδης…χάνεις τη μπάλα τελείως λέμε)

Τα ίδια πάνω κάτω, ισχύουν για τον άλλο «αγαπημένο» αλλά εξίσου ανύπαρκτο πιτσιρικά, το Βλαχοδήμο.
Ο οποίος χτες, εκτός από περιπατητής όπως σωστά χαρακτηρίστηκε, ήταν και εξοργιστικά προκλητικός. Πολύ βαρύ πεπόνι μου φάνηκε χτες. Συμπεριφορά βέβαια που πηγάζει από την «λαγνεία» που απολαμβάνει κι αυτός (χωρίς να έχει αποδείξει απολύτως τίποτε) απ τον κόσμο και τον τύπο, και πιθανώς κι από την ανοχή της διοίκησης όταν πρόσφατα εξεδήλωσε τις προθέσεις του να φύγει μιας και δεν παίζει. Που αντί να τον καλέσει (η διοίκηση) και να του πει «βούλωστο και βάλε την κεφάλα κάτω και δούλεψε μπας και δικαιώσεις κάποια στιγμή τις προσδοκίες και την επένδυσή μας» μάλλον τον ντάντευε αφήνοντας και εδώ να εννοηθεί πως πάλι φταίει ο προπονητής.

Πως λοιπόν κάτω από αυτές τις συνθήκες, να πιάσουν την ευκαιρία  απ’ τα μαλλιά (αν υποθέσουμε ότι κάποιοι μπορούν) χτές και να δείξουν και στον κόσμο αλλά και στον τρισκατάρατο τον προπονητή τους ότι είναι όντως αδικημένοι;
Όχι, γιατί ξέρουν πως όσο παρτάλια κι αν δείξουν, πάλι αυτός που θα τα ακούσει θα είναι ο προπονητής.

Για να μην επεκταθώ στους υπόλοιπους, μιας και θεωρώ ότι θα είναι άδικο αφού ο καθένας παίζει σύμφωνα με τις δυνατότητές του, γι αυτό το ΕΠΙΖΗΜΙΟ και επικίνδυνο (που στη συνέχεια θα γίνει ακόμα πιο πολύ) ασπρόμαυρο σχήμα «σούπερ ρόστερ-κακός (η κατά περίπτωση άμπαλος, άσχετος, μυρωδιάς, ταβερνιάρης, υδροκέφαλος κλπ κλπ) προπονητής» τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει η διοίκηση.
Και όσοι, νιώθοντας ότι δε θα βρουν και καμιά σοβαρή αντίσταση, ξιφουλκούν –απ την πρώτη στιγμή της θητείας του στην ομάδα- εναντίον του προπονητή.

Αναγνωρίζω ότι γενικά, και σε κάποια σημεία ειδικότερα, μπορεί να είναι αρκετά σκληρά αυτά που λέω.
Δεν νιώθω και καλά με αυτό, μιας και προσωπικά σχεδόν ποτέ δεν συνηθίζω να απαξιώνω καταστάσεις γύρω απ’ την ομάδα. Και κυρίως παίχτες. Τις κρίσεις μου τις κρατάω για τον εαυτό μου, ή και για τους φίλους μου.

Όμως, είναι φορές, που επιβάλλεται όσο ποτέ να πεις τα σύκα-σύκα, και το παρτάλι-παρτάλι.

Όχι, δεν είμαι ούτε φίλος, ούτε μάνατζερ του Ζαρντίμ. Εγώ είμαι πάνω από όλα Ολυμπιακός.
Άσχετα με την προσωπική μου άποψη για την προπονητική του αξία, θεωρώ ότι αυτή η ισοπεδωτική κριτική που του γίνεται απ την αρχή, καθώς και τα ήξεις-αφίξεις της διοίκησης, έκαναν μόνο κακό στην ομάδα.