Η επέλαση των κατσαπλιάδων



Πρόεδρε, να σε προλαβαίνουμε, δείξε λίγο οίκτο. Δεν είμαστε και επαγγελματίες, έχουμε και δουλειές να κάνουμε.
Και το λέω, γιατί είχα ετοιμάσει ένα κείμενο χτές με αφορμή το  χαμό το πρωί του Σαββάτου σχετικά με την πιθανή απομάκρυνση του Λεονάρντο Ζαρντίμ απ’ τον πάγκο της ομάδας. Όταν ετοιμαζόμουνα να το ανεβάσω έπεσα πάνω στην επισημοποίηση του γεγονότος που άλλοι ψυχανεμιζόμασταν, άλλοι ήμασταν σίγουροι, και για το λόγο αυτό, πολλοί φοβόμασταν κιόλας. Οι εξελίξεις προφανώς με πρόλαβαν, όμως, παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως πολλά από αυτά που έγραφα χτες έχουν και τώρα αξία, μην πω ότι αποκτάνε και μεγαλύτερη. Έλεγα λοιπόν:

 
Όπως έχετε καταλάβει όλοι (κι εσείς πια μιας και γω είχα αυτή την πεποίθηση εδώ και καιρό: http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/121227/ena-asteri-i-gkilotina-kai-oi-grafes) ο Λεονάρντο Ζαρντίμ επιβιβάζεται όπου να ναι στο πλοίο που φεύγει για τη Δύση, όπως τα Χομπιτ και τα Ξωτικά, στο έπος του Τόλκιν που μετέφερε στην οθόνη ο Πίτερ Τζάκσον, αφήνοντας πίσω τους για πάντα τη Μέση Γή.

Μόνο που έχω την αίσθηση πως το κλίμα και ατμόσφαιρα στο ξεπροβόδισμα του Λεονάρντο, δεν είναι καθόλου δραματικά και αγαπησιάρικα όπως στην αντίστοιχη σκηνή της ταινίας. Για την ακρίβεια, το ιστιοφόρο που θα τον μεταφέρει προς τα κει που χάνεται ο ήλιος, θα μπορούσε να λέγεται «Αει στα τσακίδια μυρωδιά». Ή «Αει στα τσακίδια υδροκέφαλε». Ή «Αει στα τσακίδια αλβανόφατσα». Ή «Αει στα τσακίδια Παράσχε της Πορτογαλίας». Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τόσες πιθανές ονομασίες του ιστιοφόρου, όσες και τα άδεια καθίσματα στο ματς με την Καβάλα προχθές στο Καραϊσκάκη.

Ας αφήσουμε όμως τα βαφτίσια των ιστιοφόρων και τα χόμπιτ στην ησυχία τους (μόνο που κάποια χόμπιτ δεν αφήνουν και μας στη δικιά μας, ούτε κάτι ξωτικά) και ας δούμε λίγο, με τη δέουσα σοβαρότητα το επικείμενο έγκλημα απέναντι στην ομάδα, όπως ΞΕΚΑΘΑΡΑ προκύπτει σήμερα απ΄ όλα τα δημοσιεύματα, σε όλον τον Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό. (Τα «διαψεύδει κατηγορηματικά η διοίκηση» διαβάζω, μέσω της γνωστής οδού των ανεπίσημων διαρροών, αλλά εγώ αυτά τα λέω ΠΑΠΑΡΙΕΣ ΚΑΜΑΡΩΤΕΣ. Πόσο ΠΑΠΑΡΙΕΣ και πόσο ΚΑΜΑΡΩΤΕΣ θα το δούμε στη συνέχεια). Ένα έγκλημα που είναι βέβαια η αναπόφευκτη συνέπεια –μην πω και δρομολογημένη- πολλών επιμέρους εγκλημάτων (κατά συρροή δηλαδή) που συμβαίνουν γύρω απ’ την ομάδα από το καλοκαίρι.

Εδώ να πω, πως ό,τι γράφω το γράφω, όπως και τα άλλα παιδιά του site, με μόνο γνώμονα το πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς το καλό της ομάδας. Για κάποιους άλλους πχ, το καλό της ομάδας μπορεί να είναι ο Αναστόπουλος, γι άλλους ακόμα μπορεί κι ο Σούλης ο Παπαδόπουλος, για άλλους (κι είναι πολλοί αυτοί) το «πίεσε ψηλά (κι αγνάντευε)». Νο προμπλέμο, γουι αρ φρι καντρι.

Όμως κάποια γεγονότα, ανεξάρτητα ποιος τα θίγει, έχουν την δική τους ξεχωριστή βαρύτητα και συνεπώς μια αυτοδύναμη και αδιαμφισβήτητη αξία όσον αφορά τη συμμετοχή τους στις εξελίξεις, όπως επίσης και στο να σχηματίσουμε οι παρατηρητές, και οπαδοί ταυτόχρονα, μια όσο το δυνατόν πιο καθαρή άποψη της εικόνας που δημιουργείται κάποια στιγμή, ως αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων. Επίσης, είναι χρήσιμα για να αποδίδουμε στον κάθε ένα Ο,ΤΙ του αναλογεί.

Το σημαντικότερο γεγονός λοιπόν από αυτά, και το οποίο το υποστηρίζουν άλλα επιμέρους (και πολλές φορές τελείως ακατανόητα) γεγονότα είναι το ΚΑΜΜΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΑΠ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΑΚΟΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΛΗΨΗΣ ΤΟΥ: κι αυτό γινόταν τόσο απροκάλυπτα, τόσο εξόφθαλμα, τόσο προκλητικά αν θέλετε, που πραγματικά σε έκανε να αναρωτιέσαι αν όντως η πρόσληψη του Ζαρντίμ το καλοκαίρι έγινε για ποδοσφαιρικούς λόγους (ακόμα χειρότερα: για να συνεχίσει πάνω στα βήματα που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ χάραζε η νέα- μετά Κόκκαλη- διοίκηση, με μπούσουλα την εξαιρετική δουλειά του Ερνέστο Βαλβέρδε) η για να εξυπηρετήσει άλλους σκοπούς (θα δούμε στη συνέχεια αν, και ποιους).
Γιατί δεν είναι δυνατόν να μην υψώνεται ούτε ένα ελάχιστο ανάχωμα απ τη διοίκηση στην, απ την πρώτη στιγμή, διαρκή και ακατανόητη, όπως και αήθη επίθεση (

http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/121014/i-aliteia-me-zarntimστον προπονητή της ομάδας.

Χολή, λάσπη, γκρίνια και ΠΙΕΣΗ ΨΗΛΑ (κυρίως αυτό…) ενώ κάναμε μπάνια ακόμα και πίναμε τον εσπρέσο μας παγωμένο.

Και όσο πέρναγε ο καιρός, τόσο το οπλοστάσιο των Ζαρντιμοκτόνων γιόμωζε με πίπες: πίεση ψηλά (στανταράκι αυτό), επίθεση, τελικές, DNA, τελικές, Φετφατζίδης-Βλαχοδήμος (ένα πραμα είν’ αυτό, όπως Hewlett-Packard, Τεγόπουλος-Φυτράκης, Αμποτ-Κοστέλλο, Πουσπουρίκας-Τριπαμπούκης κλπ κλπ), θέαμα, πίεση ψηλά, Φέισα, ακόμα και Ζαραδούξ, πίεση ψηλά, και τα τα κοχόνες μου κουνιούνται, χαμηλά.

Και τα πάντα, κάθε στιγμή, να συγκρίνονται με την περσυνή ομάδα και ο προπονητής με το Βαλβέρδε. Που κατάντησαν, κι αυτό είναι σίγουρο,  κανονικές χίμαιρες στη σύγχρονη Ιστορία του Ολυμπιακού, σε τόσο επικίνδυνο σημείο που πραγματικά ήταν πολλές οι φορές που σκεφτόμουν πως καλύτερα θα ήταν να μην είχαν υπάρξει ποτέ.

Οι παραπάνω επικίνδυνες, και ανόητες, συγκρίσεις βέβαια, απέφευγαν πάντα να βάλουν δυο σημαντικούς παράγοντες στη συζήτηση: Το ρόστερ πέρσυ και φέτος, όπως και τη στήριξη στο προπονητή περσυ και φέτος. Και δω δεν χρειάζεται να αναφέρουμε βέβαια ότι πολλοί απ τους πολέμιους του Ζαρντίμ υπήρξαν και ορκισμένοι πολέμιοι του Βαλβέρδε, τον οποίο τώρα έκαναν εικόνισμα.

Το τραγικό λοιπόν που συνέβη φέτος (που συμβαίνει απ το καλοκαίρι) στην ομάδα, είναι ότι άτομα και γνώμες που προφανώς στερούνται οποιασδήποτε λογικής (ποδοσφαιρικής στην περίπτωσή μας) είχαν αναλάβει εργολαβικά (η με απ’ ευθείας ανάθεση…) να συνθέτουν μια τελείως στρεβλή εικόνα για τον προπονητή και την ομάδα. Και αυτό, η απουσία της λογικής, στη λογοτεχνία η την τέχνη γενικότερα λέγεται Σουρρεαλισμός (και τον οποίο τον γουστάρω κάργα), όμως, άμα μιλάμε για μπάλα, αυτό λέγεται ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΣΜΟΣ.
Και θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το κίνημα αυτό, που απ το καλοκαίρι το υπηρέτησαν με σθένος πολλοί ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ, οι οποίοι είναι είτε διάφοροι αυτόκλητοι υπερασπιστές του DNA του Ολυμπιακού, είτε όσοι (αμέτρητοι αυτοί) «έχουν παίξει μπάλα και ξέρουν», είτε διάφορα σεντρεφόρια στις οδηγήτριες, οι πάντα σταθεροί και θορυβώδεις  Αλεφαντες και εσχάτως (φανταστείτε τραγικότητα)  και διάφοροι ΤΡΑΜΠΑΚΟΥΛΕΣ.

Το κοινό όλων αυτών των ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΩΝ όμως – η έστω όσων μας ενδιαφέρουν- είναι ότι έχουν την δυνατότητα να εκφέρουν δημόσιο λόγο και συνεπώς να διαμορφώνουν και άποψη. Και την οποία δυνατότητα όχι μόνο δεν –ή, έστω την- χρησιμοποίησαν στα πλαίσια που μπορεί να έχει και κάποια χρησιμότητα οποιαδήποτε  κριτική (έστω και αν ήταν εμπαθής), αλλά από νωρίς με διάφορα αστεία επιχειρήματα (αστεία βέβαια μέχρι να σοβαρέψει η κατάσταση, οπότε όμως έγινε και ανεξέλεγκτη) σταύρωναν τον προπονητή με κάθε ευκαιρία, έστω κι αν αυτή την «ευκαιρία» κάθε φορά μπορούσε εύκολα να την αποδομήσει ακόμα κι ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης. Ούτε καν ο Τσακ ο Νόρρις.

Αλλά, πώς να βάλουν φρένο οι ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ, όταν δεν έβρισκαν από πουθενά καμία αντίσταση; Τους έβαλε ποτέ κανένας στη θέση τους; Η έβλεπαν καμία διάθεση στήριξης απ τη διοίκηση; Όχι, δεν έβλεπαν, άσε που  πολλοί από αυτούς (ιδίως οι προνομιακοί συνομιλητές της…) είναι σίγουρο ότι ήξεραν, και φυσικά ανάλογα έπαιζαν και το παιχνίδι.
Πότε είδαμε έστω μια τυπική δήλωση η κίνηση στήριξης στο Ζαρντίμ όλο αυτό το διάστημα; Εκτός από μια τυπική χειραψία κατά την παρουσίασή του το καλοκαίρι, εγώ δεν θυμάμαι καμία άλλη απ’ ευθείας επαφή του προέδρου με τον προπονητή. Καλά, δε μιλάμε τώρα για καμιά φωτογραφία σαν εκείνες, τις άπειρες, με τους θερμούς εναγκαλισμούς με το Βαλβέρδε τα δυο τελευταία χρόνια. Δεν είμαστε τόσο αφελείς να έχουμε τέτοιες απαιτήσεις. Ο συνήθως λαλίστατος κ. Σάββας Θεοδωρίδης, ο οποίος πάντα έχει έναν καλό (και ψεύτικο) λόγο για όλους, ο ακούραστος και υπέργηρος αυτός τιμητής των Ιδανικών και των Ιερών του Θρύλου, στις κατά καιρούς  στομφώδεις δηλώσεις του, γιατί πάντα ξέχναγε ότι υπάρχει και ένας τύπος στον πάγκο που κάνει τον προπονητή; Μόνο οι παικταράδες(;) είχανε σημασία.

Στήριξη στον προπονητή, για να μη λέμε πολλά, είναι ακριβώς αυτό που απολάμβανε, και καλά έκανε, ο Βαλβέρδε τα δύο τελευταία χρόνια. Και πολύ καλά έκανε η διοίκηση που του την παρείχε. Οποιοσδήποτε επικαλεστεί το παραμικρό για στήριξη της διοίκησης στον προπονητή Ζαρντίμ θα ναι σα να μας λέει ότι οι γαλοπούλες τα Χριστούγεννα, η τα αρνιά το Πάσχα κάτω από την επήρρεια ανεξήγητων ψυχολογικών προβλημάτων καταφεύγουν στην ομαδική αυτοκτονία.

Όλοι ξέρουμε την παροιμία «Δώσε θάρρος στον ΚΑΤΣΑΠΛΙΑ, να σου ανέβει στο κρεβάτι». Έχει βέβαια τη δική της αξία όσον αφορά αυτά που υποννοεί, αλλά εγώ πιστεύω πως ο ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ θα σου ανέβει στο κρεβάτι, εφόσον του το επιτρέψεις εσύ, άσχετα με τις δικές του τάσεις από  το θάρρος που (η νόμιζε ότι) του έδωσες: στην περίπτωσή μας ξεκάθαρα τον ΚΑΤΣΑΠΛΙΑ τον βάλαμε εμείς στο κρεβάτι μας. Εξυπηρετώντας η παρουσία του, προφανώς, ανίερους σκοπούς.

Γιατί για να τα λέμε όλα, και δω θα τα πούμε όλα, ο κατσαπλιαδισμός δεν έτυχε μόνο της ανοχής της διοίκησης, αλλά και της υποστήριξης αυτής.

Όμως, γιατί άραγε αυτό; Γιατί προφανώς, ο Ζαρντιμ ήταν  απ την αρχή το αλεξίσφαιρο γιλέκο που θα απορροφούσε όλα τα πυρά των (εν γνώσει της διοίκησης) αφιονισμένων γαύρων όταν η βραδυφλεγής βόμβα της γαύρικης γκρίνιας (που ενεργοποιήθηκε απ το καλοκαίρι) θα έβρισκε τις κατάλληλες συνθήκες να εκραγεί. Και δεν άργησε. Οπότε από νωρίς, τα σκάγια κατευθύνονταν πάνω στον κακομοίρη τον Πορτογάλο. Κι έτσι πχ, είχαμε το παντελώς ακατανόητο (για να μην το πω αλλιώς) Οκτώβρη μήνα, μετά από δύο ήττες στο Τσαμπιονς Λιγκ (μια με την Σάλκε εντός –όπως και πέρσι με τη Μαρσειγ- και μια με την Αρσεναλ εκτός σε αγώνα ΚΑΡΜΠΟΝ με τον περσυνό: πιο καρμπόν δε γίνεται) ο πρόεδρος να δίνει ΣΤΕΓΝΑ τον προπονητή δια μέσω συνομιλίας του με τους οργανωμένους λέγοντας (μνημείο θρασύτητας θα το ‘λεγα εγώ αυτό) πως ΑΜΑ ΔΕ ΜΟΥ ΦΕΡΕΙ ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΑΠ ΤΟ ΜΟΝΠΕΛΙΕ, ΘΑ ΤΟΝ ΔΙΩΞΩ! Αυτό για μένα ήταν, εκτός απ το τέλος της ποδοσφαιρικής λογικής, και το τέλος του προπονητή Λεονάρντο Ζαρντίμ, υπό την έννοια ότι ήταν πια ξεκάθαρο ότι ο προπονητής προσελήφθη με μοναδική σκέψη να του φορτωθούν κάποια στιγμή όλες οι αμαρτίες της ανθρωπότητας.

Και όσο λοιπόν μεγάλωνε η γκρίνια των γαύρων, τροφοδοτούμενη συνεχώς απ τον κατσαπλιαδισμό, τόσο γιγαντώνονταν (ο επιδοτούμενος εν πολλοίς απ τη διοίκηση) κατσαπλιαδισμός. Μιλάμε δηλαδή, για όλο αυτό το σχήμα, για έναν αυτοτροφοδοτούμενο τυφώνα κατηγορίας 5. Πως θα γλύτωνες κακομοίρη υδροκέφαλε (άμπαλε, μυρωδιά, ταβερνιάρη κλπ κλπ);

Βέβαια, όταν ο υδροκέφαλος κάποια στιγμή, προς μεγάλη απογοήτευση των ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΩΝ, μέσα από εμφανίσεις και αποτελέσματα έδειξε ότι μπορεί και να μην είναι και τόσο υδροκέφαλος, η διοίκηση, τελείως καιροσκοπικά, έσπευσε να χρησιμοποιήσει την επιτυχία αυτή για να στηρίξει τις επιλογές της το καλοκαίρι, ξεχνώντας βέβαια την «ομολογία» για τα λάθη του καλοκαιριού, αλλά και χωρίς να πιστώσει τίποτα στον προπονητή: Τα πάντα για την διοίκηση, ήταν κατάκτηση μόνο και μόνο του ροστερ, το οποίο, φυσικά, ήταν αυτή που και το επέλεξε και το στήριξε και το πίστευε. Τα καλά λοιπόν που θα συνέβαιναν στην ομάδα, ξέραμε από νωρίς που θα (η έπρεπε να) τα πιστώσουμε. Στη διοίκηση. Δια μέσω του ρόστερ που δημιούργησε. Γιατί τα κακά, όπως πρόσφατα με την Καβάλα, ξέρουμε που θα τα ρίξουμε.

Αλλά το σχήμα «φοβερή διοίκηση-τρομερό ροστερ (αποτέλεσμα της πολιτικής της διοίκησης)-προπονητής για το μπουτσο», μπορεί να κοροϊδέψει πολλούς για λίγο καιρό, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να κοροϊδέψει κανέναν σήμερα. Και σίγουρα ούτε από δω και πέρα.

Αυτά, μεταξύ άλλων, έλεγα χτες, και τα οποία προφανώς σήμερα, αποκτάνε ιδιαίτερη αξία. Και δράττοντας την τελευταία φράση από τα χτεσινά γραφόμενα, πρόεδρε, μόλις απώλεσες επίσημα την έξωθεν καλή μαρτυρία, που πολλοί από μας, σε πείσμα πολλών, σου αναγνωρίζαμε.

Γιατί, όπως πολύ σωστά είχε επισημάνει ο γάτος ο Κλαρκ ο Γκέιμπολ νωρίς, πρόεδρε δεν σε είχαμε δει στα δύσκολα, κι ας διαφωνούσαμε πολλοί τότε μαζί του, σχετικά ενθουσιασμένοι με την  νέα πολιτική και τρόπο διοίκησης που φαίνονταν να ακολουθούσε ο σύλλογος με την έλευσή σου. Κι ο γάτος έλεγε ότι δεν είμαστε σίγουροι αν υπάρχει πλάνο πάνω στο οποίο θα πορευθεί σταθερά και απαρέγκλιτα η ομάδα, και το οποίο οπωσδήποτε ξεκινάει απ’ το θεμελιώδες «βρίσκω έναν που να ξέρει τη δουλειά και τον εμπιστεύομαι και τον στηρίζω μέχρι τέλους». Γιατί τον Ερνυ τον ήξερες απ τη προηγούμενη θητεία του, και μπράβο σου που επέμεινες βέβαια να τον ξαναφέρεις, ενώ όταν έφυγε πανικοβλήθηκες, και η σημερινή κατάληξη αποδεικνύειι, εκτός απ τον πανικό σου, ότι από πλάνο και σχέδιο, ο,τι ναι ναι κι όπως κάτσει. Άσε που φαίνεται να μην έμαθες τίποτα απ την αγαστή και με εξαιρετικά αποτελέσματα συνεργασία με το Βαλβέρδε.

Και φτάσαμε με συνοπτικές διαδικασίες, λίγες μέρες μετά τον αγώνα με την Καβάλα, να σουτάρεις  πρόεδρε τον προπονητή, γιατί, λέει, η εμφάνιση αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι το γεμάτο με «δεν παίζει μπάλα η ομάδα».

Και για να τα πάρουμε ένα ένα, πρόεδρε, όταν γεμάτος υπερηφάνεια έκανες τις δηλώσεις μετά τις καλές, έως εμφατικές, εμφανίσεις και νίκες το Νοέμβρη, έπαιζε μπάλα η ομάδα η όχι;
Η ομάδα πρόεδρε, φυσικά και έπαιξε μπάλα, και μια χαρά στάθηκε στην Ευρώπη και μια χαρά λεφτά έφερε κιόλας. Και μια χαρά μπάλα θα έπαιζε, πιστεύω, όταν πέρναγε, όπου να ναι, αυτή η φυσιολογικότατη κοιλιά που συμβαίνει ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΣΤΟ ΜΠΛΑΝΗΤΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ. Η να θυμίσω τα περσυνά της ίδιας περιόδου πρόεδρε, που εκτός από την ίδια η και χειρότερη αγωνιστική εικόνα, η ομάδα είχε και πολύ χειρότερη εικόνα σε επίπεδο αποτελεσμάτων;

Κι ο υδροκέφαλος Πορτογάλος, μια χαρά ασπροπρόσωπο σε έβγαλε πρόεδρε, παρ’ όλους του Κοντρέρες, τους Σιόβες και τους Παπάζογλους, παρόλη την αποδυνάμωση του ρόστερ (Μιραλος, Αβραάμ, Ολαφ, Ορμπαϊθ κλπ κλπ). Και το σημαντικότερο (και γειασάν του μάγκα του Ζ γι αυτό) δεν παραπονέθηκε ούτε έψαξε ποτέ καμία δικαιολογία. Που σημαίνει ότι ο προπονητής έκανε ΔΟΥΛΕΙΑ, κι αυτά περι γαμάτου ρόστερ που σ΄αυτό οφείλονται τα πάντα, εγω τ’ ακουω βερεσε. Η είναι ψέμα πρόεδρε, ότι η ομάδα μπροστά, εκτος των δύο ικανότατων σεντερ φορ, εκτός του Αμπντούν δε διαθέτει κανέναν άλλον ποιοτικό παίχτη; Η είναι ψέμα ότι στην ουσία, πλην του Μοντεστό (που έχει ακούσει τα μύρια όσα το παλληκάρι) η ομάδα δεν έχει κανένα αμυντικό χάφ;

Κι αντί λοιπόν πρόεδρε, μετά το ματς με την Καβάλα να μιλάμε για τα σαπάκια που κλήθηκαν να αποδείξουν (πολλοί για πολλοστή φορά) ότι δεν είναι σαπάκια, αλλά αυτά γι άλλη μια φορά απέδειξαν πόσο σαπάκια είναι (το σαπάκι, δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ τη μοίρα του, δυστυχώς) σούταρες τον προπονητή.

Για μένα είναι εγκληματικό και ακατανόητο αυτό πρόεδρε ο,τι και να λέμε. Εκτός κι αν αποφάσισες να βαφτίσεις προπονηταρά και καναν άσχετο, όπως βαφτίστηκαν και παιχταράδες και διάφοροι άλλοι, κυρίως απ το σύστημα των κατσαπλιάδων.

Μαθαίνω ότι θα πάρει ο πρόεδρας τώρα προπονηταρά. Και ποιος είναι εξ’ ορισμού η εξ΄ ονόματος και προκαταβολικά προπονηταράς; Υποθέτω ότι δε θα αρπάξουμε τον μεγάλο Πεπ μέσα απ τα χέρια της Μπαγιερν, ούτε θα σπάσουμε το συμβόλαιο του Μουρίνιο (αν και αυτόν αμφιβάλλω αν θα τον θέλαμε γιατί δεν είναι Ισπανός, είναι Πορτογάλος). Πιθανότατα κάποιος άνεργος θα ναι. Αλλά γιατί να ναι κι άνεργος άμα είναι προπονηταράς, λέω ‘γω; Μπορεί να ναι και άνεργος από επιλογή, θα πεις εσύ. Δηλαδή, κάποιος που δεν έχει ανάγκη τα χρήματα, αλλά τον ενδιαφέρει η Τέχνη του ποδοσφαίρου μόνο, και το αντιμετωπίζει σα χόμπι. Και φυσικά αυτός ο Θεός δε θα χει πρόβλημα να δουλέψει στο μαγικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ισα ισα,  υποθέτω ότι θα ήταν όνειρο ζωής γι αυτόν. Και, επίσης φυσικά, δε θα θέλει και μεταγραφές. Θα αξιοποιήσει το υπάρχον θαυμάσιο υλικό της ομάδας.

Τέλος, ελπίζω πρόεδρε να τους ευχαρίστησες όλους τους κατσαπλιάδες. Και τους αδικημένους και αναξιοποίητους παίχτες. Αλλά οι κατσαπλιάδες και οι παίχτες πρόεδρε είναι άτιμη φάρα. Απαξ  και σου κατσικωθούν στο κρεβάτι, δεν κατεβαίνουν με τίποτα από κει.

Τώρα, όλοι εσείς που γκρινιάζατε, και γιουχάρατε την ομάδα ακόμα και την ώρα του αγώνα, φάτε στη μάπα άλλο ένα υπηρεσιακό δίδυμο, η σόλο, ή τρίδυμο (πρόεδρε, αλήθεια νόμιζα πως είχαμε τελειώσει μ’ αυτά) αποτελούμενο από πιστούς στρατιώτες του Θρύλου (με το αζημίωτο βέβαια, ο καθείς εξαργυρώνει με διάφορους τρόπους το «πιστός στρατιώτης του Θρύλου: μόνο εμείς πληρώνουμε). Εγώ δε θα πάω γήπεδο σήμερα. Τριάντα και παραπάνω χρόνια βλέπω το Θρύλο, και η πάλη με τα φαντάσματα του παρελθόντος προς το παρών με βρίσκει ηττημένο. Ελπίζω, μιας και θα λείπω, να ναι γεμάτο πρόεδρε…

ΥΓ.: Το χτεσινό κείμενο που αναφέρω, είχε τίτλο «Ζαρντίμ, σήκω και φύγε μόνος σου ρε φίλε..».
Λεό, εμένα μόνο σε αυτό με απογοήτευσες. Ότι δεν έφυγες μόνος σου.
 Όμως, μέχρι το τέλος, μέχρι την τελευταία σου κουβέντα, Κύριος ήσουνα. Βλέπετε, άρχοντες δεν είναι μόνο όσοι έχουνε μεγάλη μύτη. Μπορεί να είναι κι αυτοί που έχουν μεγάλο κεφάλι.

 

Σχόλια

Εικόνα ΔΙΑΣ

βαγγελη δεν γινεσαι ετσι ευκολα Σωκρατης...η ιστορια επαναλαμβανεται σα φαρσα που ειπε και καποιος με μουσι που δεν τον διαβαζουμε και πολυ ...(γιαυτο και τα διαφορα ΔΝΤ γαμανε τους λαους..)
Οι ομαδες δε χτιζονται ετσι. Αυτο το εμαθε και ο σωκρατης εστω και αργα. Εσυ βρηκες το δρομο στρωμενο. Βρηκες το ΘΡΥΛΟ κυριαρχο. τα πετρινα τα εζησες οπως κι εμεις σαν οπαδος. τωρα εισαι προεδρος του ΘΡΥΛΟΥ.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ πρεπει να ειναι αβερτος βαγγελη. Οχι τοσο στη τσεπη οσο στη μπεσα. Και του πορτογαλου δε του φερθηκαμε καλα ..
.
Το χειροτερο το καταλαβες βαγγελη? ΕΚΑΝΕΣ ΤΟ ΧΑΤΙΡΙ ΤΩΝ ΑΡΔ ΠΡΟΕΔΡΕ!!! αυτων που σε ξεφωνηζαν για τακιμι του μπεου για να χτυπησουν το ΘΡΥΛΟ...

Εικόνα savvas gridlock

Σε όλα συμφωνούμε, πλην ενός. Το γήπεδο ΔΕΝ κόβεται, ποτέ και για τίποτε. Γήπεδο πάμε και θα πάμε μια ζωή, είτε παίζουμε Τσάμπιονς Λιγκ, είτε παίζουμε στις Σιταποθήκες Γ' Ερασιτεχνική Πειραιά. Επίσης, στηράμε όλους τους προπονητάς και όσο κι αν μας στενοχώρησε ο Βαγγέλας, κοιτάμε πια παρακάτω. Ολυμπιακοί είμαστε, ούτε Βαλβέρδε, ούτε Ζαρντίμ. Ο Πορτογάλος είναι παρελθόν.

Εικόνα Judge Redd

Σάββα, το ξέρεις ότι ειμαι Ολυμπιακός, ούτε Βαλβέρδε, ούτε Ζαρντίμ.

Εικόνα savvas gridlock

Όχι ''μπορεί''. Το καλό της ομάδας ΕΙΝΑΙ ο Σούλης.

ΓΙ'ΑΥΤΟ ΘΑ ΖΩΩΩ ΜΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΤΡΕΛΟ
ΤΟ ΣΟΥΛΗ ΝΑ..ΚΑΜΑΡΩΣΩ ΣΤΟΝ Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟ

ΣΟΥΛΗ ΜΠΖΥΧΑΡΑ ΜΠΡΟΟΔΕΦΤΙΚΑΡΑ

Εικόνα Judge Redd

Νατος ο κατσαπλιάς

http://www.newsnow.gr/article/337388/alefantos--megali-epityxia-pou-apal...

θέλει και Κουπερ, ο αρχικατσαπλιάς

Εικόνα clark gheibol

Ε, Κούπερ θα πάρεις άμα θες να δεις μπάλα ρε... Μοντέρνο ποδόσφαιρο, όχι μαλακίες τώρα. Και θά 'παιζε και ο Βλαχοΐδης και ο Φετφαδήμος