Να’μαι κι εγώ ύστερα από δυο αγωνιστικές που (λόγω προσωπικού προβλήματος)σας άφησα ακάλυπτους.  Εφόσον όμως κανείς από’μας τους συντελεστές του ratm δεν αντιμετωπίζει αυτό το εγχείρημα σαν «δουλειά» είναι καλύτερο να βρισκόμαστε και να επικοινωνούμε όταν  υπάρχει πραγματική διάθεση. Διάθεση για κουβέντα, για χαβαλέ,για εκτόνωση, διάθεση για καβλάντα βρε αδερφέ ... άλλωστε χωρίς αυτά θα’μασταν ίδιοι με τους άλλους! Μπορεί λοιπόν εγώ τις τελευταίες μέρες να μην είχα τίποτα από τα παραπάνω, ωστόσο η ζωή συνεχίζεται, η αρρώστια για τον Θρύλο παραμένει αθεράπευτη και οι εξελίξεις τρέχουν. Την αποστολή μας δεν την ξεχάσαμε ...ίσα-ίσα θα ήμουν χαρούμενος αν όλο αυτό το διάστημα (σας)έλειψα μισή φορά απ’ότι εσείς σε εμένα.  Όλα τα (μπασκετικά και όχι μόνο)κενά που’φερε η απουσία μου θα καλυφθούν οσονούπω μάγκες ...αρκεί να είμαστε καλά κι άλλο κακό να μην μας εύρει! 

Ξεκινώντας να αναλύουμε τα του προχθεσινού αγώνα – και δικαιολογώντας τον τίτλο -  θα’θελα πρώτα να απαντήσετε εσείς σε δυο ερωτήματα:
1. Καθαρά αγωνιστικά βλέποντάς το, ήμασταν καλύτεροι κόντρα στην Μακάμπι απ’ότι κόντρα σε Κάχα, Μπεσίκτας, Μπάρτσα και Σιένα;
2. Όσο βαριά κι αν είναι η φανέλα της Μακάμπι, όσο καυτή κι αν είναι η έδρα της, τον καλό Ολυμπιακό(όπως τον είδαμε στον περσινό Β’γύρο) μπορεί μια τέτοια ομάδα να τον απειλήσει; 

Κάνοντας ένα flashback στο ματς του Ισραήλ αρχίζω να πιστεύω πως -καθαρά και μόνο για γούρι- καλό θα είναι να επιστρέψουμε στα νωθρά ξεκινήματα! Το λέω για αυτό επειδή και σε άλλα δυο παιχνίδια του top16  μπήκαμε δυνατά και τελικά μας έγινε κλύσμα ...τόσο με την Μπάρτσα εκτός όσο και με την Σιένα στο ΣΕΦ. Με την δε Μακάμπι κοντέψαμε να πάθουμε τα ίδια και στείλαμε κόσμο για by-pass. Μήπως λοιπόν να αλλάξουμε το γούρι; 

Στο σημείο αυτό πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΓΙΓΑΝΤΑ Ντέιβιντ Μπλατ μιας και χωρίς αυτόν πιθανώς να μην τα είχαμε καταφέρει στο Γιαντ Ελιγιάχου. Αρχικά δείτε πόσους από τους 30 πόντους της πρώτης περιόδου μας ήρθαν από τρίποντα και συνεχίστε μετρώντας πόσα ελεύθερα σουτ μας πρόσφερε η Μακάμπι αφειδώς στο ίδιο διάστημα. Περιφερειακή άμυνα για σφαλιάρες και εμφανής αδυναμία να χτίσει επιθέσεις ποντάροντας στις αδυναμίες του Ολυμπιακού, βασιζόμενος είτε στο πλεονέκτημα δύναμης του Σον Τζέιμς κόντρα στον Σερμαντίνι ...είτε στις αδυναμίες που εμφάνισε ο Περπέρογλου στην άμυνα. Πρόκειται για ξεκάθαρα miss-match που τα έβλεπε και η κουτσή Μαρία και του Τζέιμς με στον Γεωργιανό και του Στρατή με τον Σμιθ.  Στην δε περιφέρεια με δεδομένη την αμυντική προσήλωση των Μάντζαρη - Σλούκα(μεγάλο μπράβο στον Κωστή) έπρεπε να έχεις δουλεμένα σκριν και με τους δυο ψηλούς σου ώστε να προκύψει σουτ με καλές προϋποθέσεις. Έγινε κάτι τέτοιο και δεν το πήρα πρέφα; Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι δυνατόν να μην «επιβάλλουμε τον ρυθμό μας»;;; 

Αν πρέπει να σημειώσω κάτι για το δεύτερο δεκάλεπτο αυτό έχει να κάνει τόσο με το κλείσιμο του ματς από θέμα ταχύτητος όσο και με τον περιορισμό της κίνησής μας στο μισό γήπεδο. Στην ουσία, το στοιχείο που  περιόρισε τον επιθετικό μας οίστρο σε σχέση με την πρώτη περίοδο  δεν ήταν άλλο από τα τρίποντα που σταμάτησαν να μπαίνουν ...νέτα-σκέτα! Όμως, την ώρα που έπρεπε να κυκλοφορήσουμε σωστά την μπάλα βρίσκοντας αντίδοτο στην επίθεση εμείς δεν είχαμε καθαρό μυαλό και κάναμε εύκολα λάθη. Αυτό που στην ουσία έσωσε την διαφορά των 11 πόντων ήταν  η αστοχία και οι κακές επιλογές σε άμυνα και επίθεση των Ισραηλινών ...απόρροια ελλιπούς καθοδήγήσής τους από τον πάγκο! 

Θέλετε να το πάω ακόμα παραπέρα; Το κλειδί της επιτυχίας των ομάδων που είτε μας κέρδισαν είτε μας δυσκόλεψαν φέτος στην Ευρώπη ποιο ήταν; Αναμφισβήτητα ο περιορισμός του Σπανούλη! Είτε του έκλειναν τις διεισδύσεις, είτε τον εμπόδιζαν να πάρει την μπάλα έχοντας φάτσα το καλάθι, περιορίζοντας τον έτσι σε σουτ με κάκιστες προυποθέσεις. Προσπαθούσαν να τον μπλοκάρουν τόσο με το γρήγορο αμυντικό τρανζίσιον ...όσο και στο παιχνίδι μισού γήπεδου με τον αρχηγό να έχει πάντα παίκτη πάνω του βγαίνοντας απ’τα σκριν και έτσι να καταλήγει να σκάζει ή να μένει με την μπάλα στα χέρια! Κατόπιν όλων αυτών, αν δει κανείς με πόση διαφορά κερδίσαμε δεν γίνεται να μην πιστώσει το αποτέλεσμα (και) στον Μπλατ. Λίγο αν τον περιόριζε θα τρώγαμε πακέτο. Προχθές στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού ο Σπανούλης, έπαιρνε την μπάλα όποτε ήθελε όπως ήθελε ...πήγαινε σχεδόν ανενόχλητος σε ντράιβ και  έμεινε αφύλακτος σε μεγάλο μέρος των σουτ που πήρε.  Μάλιστα το γεγονός ότι όχι μόνο δεν «χτύπησε» με τον Τζέιμς στον Σερμαντίνι αλλά ο τελευταίος τον εξέθεσε με 9πόντους, ισάριθμα ριμπάουντ και δυο ασσίστ φανερώνει ένα ακόμα κενό αντίληψης, μιας και αδυνατείς να περιορίσεις έναν παίκτη που τον ξέρεις ...που επί επτά μήνες τον είχες στα χέρια σου.  Έχω και μια ακόμα ερώτηση αναφορικά με τον Σερμαντίνι: Οκ, τον αφήνεις να φύγει ...είναι δυνατόν να τον «στέλνεις» σε ανταγωνιστική σου ομάδα στο τοp16 επιτρέποντάς της να καλύψει (κραχτά)κενά με πρώην παίκτη σου; Εδώ εμείς κοτζάμ Ντόρσεϊ που μας πήρε κούπα και τον διώξαμε και δεν τον αφήσαμε να πάει σε ομάδα της Eurolegue στον μόλις πρώτο γύρο, περιορίζοντας 10φορές παραπάνω τις επιλογές του. Δεν μπορούσε να το κάνει η Μακάμπι με τον Σερμαντίνι;

Η τρίτη περίοδος στο Γιαντ Ελιγιάχου λειτούργησε ως η καλύτερη επιβεβαίωση των όσων έγραψα προηγουμένως. Ελαφρώς πιο συγκεντρωμένη εμφανίστηκε η Μακάμπι στην άμυνα και τα είδατε τα αποτελέσματα: Απόντος και του Λο σε επίπεδο δημιουργίας ήμασταν «άλλα αντ’άλλων» ...ο δε Σπανούλης σχεδόν σίγησε.  Στο μισό γήπεδο συνεχίζαμε να είμαστε στατικοί,  τα σουτ(τα περισσότερα εκ των οποίων βεβιασμένα) δεν έμπαιναν και τα λάθη έδιναν κι έπαιρναν. Ενδεικτικό της παρατεταμένης μας αστοχίας ήταν το σερί με 0/11 στα τρίποντα που σημειώθηκε στα δυο τελευταία δεκάλεπτα.  Η Μακάμπι από την άλλη δεν γινόταν να σπάει μονίμως τα καλάθια και από την στιγμή που άρχισε να ευστοχεί πήρε και κεφάλι, σκοράροντας 29 πόντους εκμεταλλευόμενη τα αμυντικά μας κενά και απειλώντας το δικό μας «παραγωγικό ρεκόρ» των 30 πόντων στο πρώτο δεκάλεπτο.  Μοναδικός διασωθείς σε αυτήν την κατρακύλα ο Σερμαντίνι(να’ναι καλά ο Ντέιβ που κόβει το μάτι του)  που όχι μόνο κατέβασε ριμπάουντ, αλλά έκανε ασσίστ σχεδόν κάθε μπάλα που έφυγε από χέρια κοντού μας.

Αν έπρεπε να διαλέξω μια λέξη που θα’θελα να σας μείνει απ’την περιγραφή των δυο τελευταίων δεκαλέπτων, αυτή δεν θα’ταν άλλη από την «ΑΣΤΟΧΙΑ».  Γιατί; Μα για να βρω πάτημα να περάσω σ’ένα από τα αγαπημένα μου θέματα : Κεφάλαιο Γκετσεβίτσιους λοιπόν...

Πρόκειται για μια πικρή ιστορία. Παρακολουθώντας το προχθεσινό ματς και φέρνοντας στην μνήμη μου αυτό της Βαρκελώνης αρχίζω πραγματικά να πιστεύω ότι ο λόγος που τον βάζουμε μέσα είναι για να τον εκθέσουμε. Έχω ξοδέψει αρκετό χρόνο στο μπλογκ εξηγώντας ποια ντουέτα κοντών δουλεύουν στον φετινό Ολυμπιακό, ποια δεν δουλεύουν και γιατί. Ε λοιπόν το ζευγάρι Σπανούλης – Γκετσεβίτσιους ανήκει ξεκάθαρα σε αυτά που δεν δουλεύουν! Πρώτον γιατί λειτουργεί σαν βούτυρο στο ψωμί κάθε προπονητή την ώρα που σχεδιάζει άμυνες.  Κλείνοντας τον Σπανούλη το μόνο που μπορεί να σου δώσει ο έτερος γκαρντ είναι σουτ ...καθόλου δημιουργία μόνο σουτ! Αλλά για να στο δώσει κι αυτό, θα πρέπει το δικό μας σύστημα να βγάζει ελεύθερο σουτ ...αν δεν βγάζει απλά ξενοιάζει ο αντίπαλος.  Θέλετε να το δούμε ανάποδα; Αν έχει εξασφαλισθεί ένα καλό οverplay στον Σπανούλη και οι άλλοι 3 παίκτες (μετά από ένα ριμπάουντ, σε μια ανανέωση επίθεσης βρε αδερφέ) ψάχνουν κοντό να του δώσουν την μπάλα να την κυκλοφορήσει σωστά και να καλμάρει το παχνίδι ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΓΚΕΤΣΕΒΙΤΣΙΟΥΣ. Επιπλέον τόσο για τον Σπανούλη όσο και για τον Λιθουανό(κυρίως για αυτόν) ή αμυνα δεν αποτελεί και το πλέον δυνατό χαρτί. Ε φαντασθείτε λοιπόν τον Γκετσεβίτσιους να μπαίνει στο παρκέ με αποστολή να πέσει πάνω σ’έναν κοντοπούτανο γκαρντ όπως ο Οχαγιόν εμποδίζοντάς τον να πάρει την μπάλα! Εκτός του ότι παίζεις με μείον έναν στην άμυνα, έτσι και πάρει μπάλα ο Οβραίος θα σε ξεφτιλίσει. Μιλάμε για έμπνευση που παραπέμπει ευθέως στον Παναγιώτη Γιαννάκη και στον τρόπο που την σεζόν 2009-2010 ο τελευταίος χρησιμοποιούσε τον Χαλπερίν! Θυμίστε μου στο τέλος να σας πω πως θα'πρεπε να αξιοποιηθεί ο Γκετσεβίτσιους αλλά και ποιον παίκτη αποφάσισα πως θα ήθελα σε αυτόν τον ρόλο ...υπάρχει λόγος!

Περνώντας στην τελευταία και καθοριστική περίοδο, το πρώτο πράγμα που μου μένει είναι η «σεξουαλική άμυνα ζώνης» που επέλεξε να παίξει η Μακάμπι. Προκειμένου να αντιληφθείτε το εύστοχο του προσδιορισμού, απλώς μετρήστε τα «περάστε κόσμε» σουτ που μας προέκυψαν σε αυτό το δεκάλεπτο ...και αναλογισθείτε πόσες «ανάσες ζωής» πήραμε από την περιφέρεια τρυπώντας τους την ζώνη. Αααχ, αυτή η ζώνη μας κράτησε ντούρους. Όχι ότι η δικιά μας άμυνα πήγαινε πίσω βέβαια! Ένα ακόμα epic fail(που λένε και τα παιδιά της φυσουνας) από πλευράς Μπλατ ήταν το ρίσκο με την παραμονή του Τζέιμς, που έιχε τέσσερα φάουλ, στο παιχνίδι ...αντί να τον προφυλάξει και να τον βάλει στο τέλος. Εξίσου χαρακτηριστική όμως ήταν και η δίκη μας ολιγωρία σε αυτό ακριβώς το σημείο! Έναν «ευέλικτο ψηλό» τύπου Χάινς θέλεις εκεί ΚΑΤ'ΕΥΘΕΙΑΝ πότε να του ρίχνει ξύλο χαμηλά, πότε να τον τραβάει εκτός ρακέτας εκμαιεύοντάς του φάουλ, αφήνοντας έτσι την Μακάμπι ...με τον Πλάνινιτς. 

Αν μάλιστα υπήρχε ο Πάουελ εκεί, ιδανικό στην επίθεση θα’ταν ένα σχήμα με τον Αμερικανό, τον Άντιτς και τρεις γρήγορους στις θέσεις 1-2-3. Ο Πάουελ θα τραβιόταν έκτος ρακέτας με τον Τζέιμς να’ναι αναγκασμένος να τον ακολουθήσει αφού το σουτάκι από μέση απόσταση το’χει ο Τζος. Μεταξύ μας, αυτή είναι ίσως και η μόνη βοήθεια που μπορεί να μας δώσει ο Πάουελ! Την ίδια ώρα ο Άντιτς θα έδινε σκριν(pick) με ταχεία έξοδο στο τρίποντο(pop) αντί για κίνηση προς τα μέσα(roll), αξιοποιώντας έτσι το καλό σουτ του Πέρο. Τι θα μας προέκυπτε από αυτό; Μα ελεύθεροι διάδρομοι προς την ρακέτα για τρεις κοντούς που έχουν και το drive και την κίνηση χωρίς την μπάλ στο τσεπάκι τους! Κάποια στιγμή θα τον φορτώναμε τον Τζέιμς γιατί αυτός θα ήταν κι ο ...απόπατος σκοπός(Φατσέας!) του συγκεκριμένου σχήματος. Δεν θα’ταν για χόρταση το pick n pop των δυο ψηλών.

Γενικώς, όσο φθάναμε προς το τέλος παρατηρούσαμε πως «ο εις προσέφερε το παιχνίδι στον έτερο και τ’ανάπαλιν». Σαν να μην το’θελε κανείς το ματς ένα πράμα! Μιας και αναφέρθηκαν οι τρεις κοντοί επιτρέψτε μου μια ακόμα ερώτηση! Εφαρμόζεις το συγκεκριμένο σχήμα κόντρα στην Σιένα με τεσσάρι τον Περπέρογλου, ρισκάροντας με μειονέκτημα ύψους και δύναμης. Το παίζεις και κόντρα στην Μπεσίκτας απαντώντας στο σχήμα με τρια γκαρντ του δικού τους προπονητή και τα ακούς ...μιας και δεν γίνεται αντί να εκμεταλλεύεσαι το πλεονέκτημα ύψους, εσύ να θεωρείς πως μένοντας με κλασικό τριάρι μέσα θα απειληθείς σε σπιρτάδα και ταχύτητα από το Τουρκικό σκορποχώρι! Προχθές από την άλλη είχες απέναντί  σου μια ομάδα της οποίας ΚΑΝΕΝΑ ΓΚΑΡΝΤ ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΟ 1,90 ...πλήν του Λέιντσμπεργκ. Ο δε μέσος όρος των τριαριών μετά βίας αγγίζει τα 2,00. Αντιμετωπίζεις μια περιφερειακή άμυνα της πλάκας, έναν προπονητή που κοιμάται και αρνείται να χτυπήσει στο miss-match "Σμιθ vs κοντύτερου" όποτε αυτό προέκυπτε! Έχεις έναν Περπέρογλου μαύρη τρύπα στην άμυνα κι έναν Παπανικολάου σε κακή μέρα επιθετικά. ΣΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥΣ ΗΘΕΛΕΣ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΚΟΝΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ. Όχι εν είδει εμπνευσεως της τελευταίας στιγμής όμως ...αλλά ως ΔΟΥΛΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΟΠΛΑ ΝΑ ΣΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ! Ως εκ τουτου αδυνατώ να καταλάβω γιατί πρέπει να πούμε και μπράβο επειδή είδαμε το αυτονόητο για μόλις λίγα λεπτά προς το τέλος! Και πως το είδαμε, έχοντας δίδυμο ψηλών Πρίντεζη - Χάινς, αντί να’χουμε έναν εκ των Άντιτς – Σερμαντίνι μέσα  ρισκάροντας επικίνδυνα στο κατέβασμα των ριμπάουντ. 

Στο σημείο αυτό μάλιστα είναι που κολλάει η απάντηση για το πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ο Γκετσεβίτσιους προχθές. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ο «τρίτος» και σε ένα σχήμα τριων γκαρντ, είτε με σχεδιασμένο ελεύθερο σουτ είτε με τον Λιθουανό να καλείται να «κλέψει» τον χώρο για να σουτάρει απέναντι σ’έναν προσωπικό αντίπαλο στο στυλ του Λέιντσμπεργκ ή ακόμα και του Πνίνι. Όσο για το ποιον θα θεωρούσα ιδανικό για την θέση δυο αντί του Γκετσεβίτσιους, αν επιμείνουμε στην λογική απόκτησης τέτοιων παικτών, νομίζω πως καλύτερη επιλογή από τον Μπαοκλέ, σωσία του Σαρμπέλ δεν υπάρχει... 
 
Πρώτον, μιλάμε για έναν παίκτη που διαθέτει ευθύκωλο σουτ ...μιας και από τα 6.75 κόβει κώλους(Φατσέας!). Η εμπειρία του απ’το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης όσο να πεις θα τον έχει οριμάσει/βελτιώσει σε σχέση με το πρώτο πέρασμά του. Επιπλέον, βλέποντας τον κόσμο από τα 2.00 μπορεί άνετα να χρησιμοποιηθεί ως τρίτο guard σε ματς σαν το προχθεσινό χωρίς όμως να υπάρχει μειονέκτημα ύψους. Έχεις  εναν ακόμα παίκτη που μπορεί να συμπεριφερθεί και ως τριάρι - αρκεί μόνο να  βρίσκεται μακριά από το καλάθι - στην περίπτωση που ο Περπέρογλου και ο Παπανικολάου δεν μπορούν να βοηθήσουν. Τέλος με την απόκτηση του Βασιλειάδη γινόμαστε ακόμα περισσότερο ομάδα που θα μπορεί να στηρίζεται σε Έλληνες σε όλες τις θέσεις! Έτσι εξασφαλίζουμε μεγαλύτερη άνεση  στις προσθήκες ξένων και σε τυχόν κενα που θα προκύψουν μες στην σεζόν. 

Κλείνω με μερικές ακόμα σύντομες(λέμε τώρα) παρατηρήσεις...

Τόσο μεγάλο ήταν το μπαμ που έκανε ο Παπανικολάου στον πρώτο γύρο που πλέον όποτε δεν παίρνει πολλές προσπάθειες ή είναι άστοχος(καλή ώρα) ...έχουμε πρόβλημα στην επίθεση.  Ακόμα και προχθές όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο σημαντική ήταν η βοήθειά του στην άμυνα απέναντι στον Σμιθ. Ένα ακόμα που πρέπει να σημειώσουμε είναι πως ακόμα κι όταν δεν μας βοηθάει με σουτ ο Παπανικολάου, μπορούμε να τον βοηθήσουμε εμείς. Πώς; Φέρνοντάς τον κοντά στο καλάθι δια της κινήσεως στο μισό γήπεδο. Δίνοντας εντολή στο τεσσάρι σου να κινηθεί προς τα έξω και ζητώντας από τον Παπανικολάου  είτε με φάτσα στο καλάθι, είτε παράλληλα με την baseline να φεύγει γρήγορα προς τα μέσα. Προσοχή, μιλάμε για ΚΙ-ΝΗ-ΣΗ στο μισό γήπεδο! Oχι να χεις  από την αρχή ακροβολισμένο το τεσσάρι στο τρίποντο, το τριάρι στατικό στον χώρο του power forward και να περιμένεις από το τριάρι σου να παίξει με πλάτη. Ακόμα κι αν η αντίπαλη ομάδα δεν τσιμπήσει κρατώντας το τεσσάρι της χαμηλά, το πιθανότερο είναι πως βρίσκοντας τον Παπανικολάου με πρόσωπο ένας παίκτης σαν τον Ελιγιάχου, θα την κάνει την μαλακία και θα δώσει φάουλ. Με λίγα λόγια, δεν γίνεται ένας παίκτης που σουτέρ δεν ήταν μέχρι τώρα, να φθάνει να γίνεται αρνητικός όποτε δεν σουτάρει εύστοχα. Αυτό νομίζω πως είναι θέμα προπονητή!   

Κακώς ξεχάσθηκε στον πάγκο ο Χάινς, ειδικά στο τέταρτο δεκάλεπτο ...και πολύ καλώς να ορίσουν σχήματα με τον Αμερικανό και τον Σερμαντίνι μαζί. Για πλάκα τα έχει ο Κάιλ στην άμυνα κάτι τεσσάρια σαν αυτά της Μακάμπι, εντός-εκτός ρακέτας. Επιπλέον η απάντηση στο miss-match που δημιουργούσε ο Σμιθ καθώς και τους ελεύθερους διαδρόμους που έβρισκε ήταν και πάλι ο Χάινς. Θα μπορούσε να ήταν και ο -επίσης θετικός- Πρίντεζης αν έπαιρνε τις εντολές που έπρεπε. 

Την τελευταία κουβέντα την φύλαγα για τον Σερμαντίνι. Έλειπε πολύ ένας seven-footer από αυτόν τον Ολυμπιακό να κατεβάζει άνετα ριμπάουντ, να τελειώνει με την μια κάτω από το καλάθι.  Πόσο γαμάτοι θα’μασταν αν τον είχαμε αντί του Λάζου μαζί με τον Χάινς και τον σοβαρό Ντόρσεϊ στο ρόστερ; Το λέω αυτό διότι ο Γεωργιανός δεν είναι ο παίκτης που θα κλείσει γρήγορα διαδρόμους ούτε μπορεί να αποσοβήσει τους κινδύνους που μας προκύπτουν μετά από πικ-εν-ρολ του αντιπάλου. Αυτό είναι κάτι ακόμα που πρέπει να προσεχθεί πάρα πολύ αφού ούτε ο Πάουελ είναι τέτοιος παίκτης. Το μόνο που δεν ωφελεί σε αυτήν την συγκυρία είναι να μιλάμε για καρδιές, σπλήνες και σκώτια πρωταθλητή! 

DRAZA

ΥΓ: Μια μας έκατσε ο συνδιασμός αποτελεσμάτων στα άλλα παιχνίδια του ομίλου μας. Συνεπώς πέραν της καρδιάς κι ο αποτέτοιος του πρωταθλητή μια χαρά δουλεύει. Είπαμε όμως, συν Αθηνά και χείρα κίνει! 

ΥΓ2: Θα μιλήσουμε και για μπάλα. Μην νομίζετε πως, επειδή αναλώνομαι με τα μπασκετικά, θα περάσω την αποπομπή Ζαρντίμ στο ντούκου. Μην νομίζετε πως δεν στάμπαρα συμπεριφορές κονδυλοφόρων και έγκριτων πριν και μετά. Παντελής έλλειψη αξιοπιστίας ...παντελής!

ΥΓ3: Προκαταβολική συγγνώμη για τυχόν νυσταγμένα ακατάληπτα. Αυτός ακριβώς είναι κι ο λόγος που πρέπει να μένετε μακριά από ξενύχτια και κραιπάλες.